คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : กระต่ายหวงก้าง
บทที่หนึ่ง กระต่ายหวงก้าง
ตอนเช้าอากาศช่างสดใส มันคงจะสดใสกว่านี้ถ้าไม่มีควันสีเทาจากท่อไอเสียของยานพานะต่างๆมาทำให้อากาศเป็นพิษ ใครมันช่างประดิษฐ์สิ่งที่ทำลายธรรมชาติแบบนี้ขึ้นมากัน อย่าให้รู้นะ ผมจะนั่งไทม์แมชชีนของโดเรมอนไปอัดมัน!
แต่จะปล่อยไปก่อนวันหนึ่งก็ได้ เพราะวันนี้ผมอารมณ์ดีสุดๆ ก็วันนี้เป็นวันเตรียมงานเพื่อจัดงานโรงเรียนที่จะมีขึ้นวันมะรืนนี้ โรงเรียนจึงงดการเรียนการสอนทั้งวันนี้และพรุ่งนี้ รวมกับวันงานโรงเรียนอีกวัน ไม่ต้องเรียนสามวันนี่มันสวรรค์สำหรับผมเลยล่ะ ถึงจะต้องช่วยเตรียมงานออกร้านของห้อง แต่ก็อย่างว่า การเตรียมงานออกร้านกับเพื่อนๆมันน่าสนุกกว่าการเรียนเยอะ
นันทกรหนุ่มน้อยวัยสิบสี่ปีคิด ขณะที่สองขาพาตัวเองเดินไปตามทางเท้ามุ่งตรงไปโรงเรียน สองมือล้วงกระเป๋า พลางผิวปากเป็นทำนองเพลงโปรดอย่างอารมณ์ดี…
แต่อารมณ์ดีไม่ทันไรก็มีเรื่องให้อารมณ์เสียเสียแล้ว…
“หลีกๆๆๆ”
หืม… เสียงใครแว่วๆ ดังมาจากด้านหลัง แต่เด็กชายยังไม่ทันหันไปดูก็โดนอะไรบางอย่างกระแทกเข้าจากด้านหลังอย่างแรงจนเขาล้มคะมำไปข้างหน้า
“โอ๊ย อะไรวะเนี่ย!” เขาโวยวาย รู้สึกชาที่ข้อศอกทั้งสองข้างและหัวเข่าที่ครูดไปกับพื้นซีเมน เรื่องเจ็บช่างมันก่อน แต่ไอ้คนที่ทำเขาเจ็บตัวนี่ ต้องโวย!
“เป็นอะไรรึเปล่า”
จำเลยผู้ชนเจ้าเป็ดนันทกรเข้ามาช่วยประคองเขาขึ้นจากพื้นทางเท้า
…ถึงจะช่วย แต่เขาไม่ยกโทษให้หรอกเฟ้ย!
เด็กหนุ่มคิด แล้วเงยหน้ามองว่าคู่กรณีเป็นใคร ตาสีม่วงของเขาสบตาสีเขียว… ยัยนี่มัน…
“วิริยา! หล่อนเองเหรอที่ชนฉัน!” นันทกรแหกปากลั่น
“นายเองเหรอ นึกว่าไอ้โง่ที่ไหน บอกให้หลีกไม่ยอมหลีก” เด็กสาวผมทองปล่อยมือที่ช่วยประคองทันที จนเขาเกือบทรุดลงไปอีกรอบ หนอย… ยัยหน้าจืด
“เธอต่างหากล่ะยัยบ้า ไม่เห็นเหรอว่าฉันเดินอยู่ ไม่มีตารึไง” ผมโต้กลับไปบ้าง
“ขอโทษที พอดีฉันเพิ่งหัดขับจักรยาน เบรกไม่เป็นน่ะ”
เสียงอีกเสียงแทรกเข้ามา เด็กสาวผมสั้นเจ้าของดวงตาสีแดงที่กำลังยืนกุมแฮนด์บังคับจักรยานอยู่ด้านหลังผมคือ มัจฉา เด็กผู้หญิงห้องหนึ่งที่ผมหลงรัก แต่รักของผมไม่สมหวังเสียที เพราะมีปีศาจกระต่ายอย่างยัยวิริยาคอยขัดขวางผมอยู่เรื่อย
“มัจฉา! มะ… ไม่เป็นไร ฉะ… ฉันผิดเองที่เดินขวางทาง”
นันทกรตอบอย่างตะกุกตะกัก ใบหน้าของเด็กหนุ่มเริ่มขึ้นสีระเรือ วิริยาที่ยืนดูอยู่หน้าบึ้งอย่างไม่พอใจแวบหนึ่ง ก่อนจะกลับมามีสีหน้าเรียบเฉยเหมือนปรกติ ไม่มีใครจับสังเกตได้แม้กระทั่งมัจฉา
“นายมีแผลด้วย ไปห้องพยาบาลเถอะ ฉันพาไป” มัจฉามองไปที่แผลถลอกที่หัวเข่าและข้อศอกทั้งสองข้างของเด็กหนุ่ม
พระเจ้าเป็นใจให้ผมแล้ว!
ผมกำลังจะเอ่ยตอบรับ แต่ยังไม่ทันอ้าปาก มารกระต่ายตัวหนึ่งก็มาคว้าแขนผมไว้ เฮ้ย! อะไรของเธอเนี่ย
“เดี๋ยวฉันพาเจ้านี่ไปเอง เธอมีนัดกับอาจารย์ไม่ใช่เหรอ” มารกระต่าย… เอ่อ… วิริยาเอ่ยเตือน
“จริงสิ” มัจฉาทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกได้ “งั้นฝากด้วยนะ”
แล้วเธอก็รีบเข็นรถจักรยานเข้าโรงเรียนไป โดยไม่รู้สึกถึงสายตาอาลัยอาวรณ์ของนันทกร
…มัจฉา… กลับมาก่อนนางฟ้าของผม… เธอจะทิ้งผมไว้กับยัยปีศาจกระต่ายหน้าจืดวิริยาจริงๆเหรอ…
หนุ่มน้อยนันทกรครวญอยู่ในใจ ขณะที่ในใจของวิริยากำลังยิ้มอย่างสะใจที่แกล้งเจ้าเป็ดได้สำเร็จ
…คิดจะจีบมัจฉาเหรอ… เร็วไปร้อยล้านปีน่า…
วิริยาผู้หวงเพื่อนคิด
‘เพื่อนข้าใครอย่าแตะ’ สินะ…
“เอ้า รีบเดินสิ จะไปห้องพยาบาลไม่ใช่เหรอ”
เด็กสาวพูด แล้วลากตัวเขาเข้าโรงเรียนตรงไปยังห้องพยาบาล
“เดี๋ยว! ใครบอกว่าฉันจะไปกับเธอ” เขาพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากวิริยา แต่ก็สู้แรงเด็กสาวไม่ได้
…ตัวนิดเดียว ทำไมแรงเยอะจังฟะ!
“ไม่อยากก็ต้องไป มัจฉาสั่งไว้”
ว่าแล้วสาวน้อยที่แรงไม่น้อยก็ลากเด็กหนุ่มจนไปถึงห้องพยาบาลจนได้… แต่… เบาๆมือหน่อยก็ได้นะวิริยา… นั่นมันคนเจ็บนะ…
“ครูคะ เพื่อนหนูหกล้มเป็นแผลค่ะ” วิริยาเอ่ยกับอาจารย์ห้องพยาบาลที่กำลังผัดแป้งแต่งหน้าอยู่หลังเคาน์เตอร์ ครูสาวเหลือบมองมาที่ทั้งสองเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยว่า
“ยาอยู่ในตู้ที่ห้องพักคนป่วยน่ะ ไปหยิบเอาเลยลูก ตอนนี้ครูยุ่งอยู่” ว่าแล้วเธอก็แต่งหน้าต่อไป เจ้าเป็ดนันทกรทำหน้าเหวอ
แล้วครูจะมาเป็นครูห้องพยาบาลทำไมล่ะเนี่ย… ไม่ทำหน้าที่เลย…
นันทกรคิด แต่แล้ววิริยาก็ลากเขาเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยที่มีเตียงสีขาวเรียงรายไว้สำหรับให้คนป่วยนอนพัก เด็กสาวผลักให้เขานั่งบนเตียง ก่อนจะเดินไปที่ตู้ยา หยิบทิงเจอร์ไอโอดีนออกมา เจ้าเป็ดลอบกลืนน้ำลาย อันที่จริงเขาเป็นคนที่กลัวการทำแผลมาก เขากลัวการทายา โดนเฉพาะอย่างยิ่งยาที่ว่านี่เป็นยาทิงเจอร์ไอโอดีนที่ทาแผลทีไรแสบไปถึงทรวงใน แต่ใครจะกล้าบอกยัยนี่ล่ะว่าเขากลัว คืนเขาบอกไปมีหวังโดนแกล้งแหงๆ
“สำลีหมด” วิริยาเอ่ยขึ้น พลางชูถุงสำลีที่ว่างเปล่า
เยส! พระเจ้ายังอยู่ข้างเขา… มีข้ออ้างไม่ต้องทายาแล้ว
“งั้นก็ช่างมัน ไม่ต้องทาก็ได้” เขาเอ่ยอย่างระรื่น และรีบลุกจากเตียง แต่เด็กสาวเดินเข้ามาประชิดตัวกดให้เขานั่งลงไปใหม่ เธอหยิบขวดสีชาที่ใส่ยาทิงเจอร์ไอโอดีนไว้ขึ้นมาเปิดฝา จับข้อศอกข้างหนึ่งของเขาเอาไว้ ก่อนที่นันทกรจะตระหนักได้ว่าเธอตั้งใจจะทำอะไร วิริยาก็ราดของเหลวในขวดลงไปบนแผลของเขาแล้ว
“จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
เจ้าเป็ดร้องเสียงลั่น แต่กว่าเขาจะทันขัดขืน วิริยาก็จัดการราดทิงเจอร์ใส่แผลทั้งหมดเรียบร้อยโรงเรียนกระต่ายแล้ว หลังจากทำเด็กหนุ่มแสบไปหมด เจ้าหล่อนก็เดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งเด็กหนุ่มให้นั่งน้ำตาไหลด้วยความแสบอยู่คนเดียว
“ยัยปีศาจกระต่ายวิริยา! ฝากไว้ก่อนเถอะ!”
แค้นนี้เขาต้องชำระให้ได้เลย คอยดู!
------------------------------
เหนื่อย - - ลงหลายรอบแล้วไม่ติดสักที หวังว่าคราวนี้คงติด เนื้อหาครบสมบูรณ์นะ
ข้าน้อยเขียนเรื่องเป็ดกระต่าย เพราะหาอ่านไอ้คู่นี้มานานแล้ว แต่ไม่เจอ เลยเขียนเองซะ
น่าสงสารนันทกรกับวิริยา ที่ดันเป็นคู่ที่ถูกใจข้าน้อย 555+
(/me กลิ้งกลบรองเท้าจากบรรดาแฟนคลับ EXEcutional)
ความคิดเห็น