คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ยัยโก๊ะเอ๋ย
+++เช้าวันใหม่ของฉันเริ่มขึ้นแล้ว+++ วันแรกแห่งการเปิดเทอมใหม่ของฉัน //ฉันรีบตื่นแต่เช้าเตรียมของเพื่อไปพจญภัยกับโรงเรียนใหม่ของฉัน (ไปเรียนนะไม่ได้ไปเดินป่า) คิคิ //ฉันรีบออกจากบ้านเพื่อไปโรงเรียน//
*0* ถึงโรงเรียนใหม่ของฉันแล้วหรอเนี่ย มันช่างสวยอะไรอย่างนี้เป็นโรงเรียนในฝันฉันเลย แล้วฉันก็ไม่รอช้ารีบไปหาห้องเรียน เดินไปเดินมาในตึก และแล้วฉันก้อได้เจอห้องเรียนของฉันแร้ว
กริ๊ง!!!!!~~ เสียงออดดังขึ้น คนก็เริ่มทยอยเข้าห้องเรียนแต่ฉันกลับได้เข้าห้องเป็นคนสุดท้ายและมองไปรอบห้องฉันไม่รู้จักใครเลย หลังจากที่ฉันยืนทื่ออยู่นาน ทันใดนั้นก็มีเสียงใครสักคนพูดขึ้น
"ไปนั่งที่ได้แล้วเธอนะ เหลือที่ว่างอยู่ 2 ที่นะ"เสียงอาจารย์ประจำชั้นของฉันพูดขึ้น
"ค่ะๆ"แล้วฉันก็เดินไปนั่งที่นั่งที่เหลืออยู่2ที่หลังห้องสุด และข้างๆฉันก็มีที่นั่งเหลือเพียงที่เดียว ฉันคิดว่ามันคงเป็นที่นั่งเศษละมั้ง
และอาจารย์ประจำชั้นก็ได้เข้าโฮมรูมนักเรียนและทำความรู้จักกับนักเรียนทุกคน และกำลังจะให้นักเรียนแนะนำตัว แต่ในเวลาเดียวกันก็มีนักเรียนคนหนึ่งมาสาย(แค่วันแรกก็มาสายเลยนะ) อาจารย์จึงให้นายคนนั้นแนะนำตัวเป็นคนแรก และนายนั่นก็ไม่รอช้า
"สวัสดีครับ ผมชื่อ กันตชาติ วัฒนวีระโชติกุล ชื่อเล่น เกาหลีครับ" นายนั่นพูดพร้อมกับยักคิ้วข้างเดียวแล้วมองมาที่ฉัน *.* !!! หลังจากนายนั่นพูดจบก็เดินมานั่งที่นั่ง ซึ่งไม่ใช่ที่ไหนไกลข้างๆฉันนี่เอง และพอเพื่อนคนอื่นๆแนะนำตัวกันเสร็จ ก็เหลือเพียงฉัน ฉันเลยเดินเพื่อนจะออกไปแนะนำตัว แต่นายนั่นกลับขัดขาฉันทำให้ฉันสะดุด(หน้าเกือบทิ่ม) แต่นายนั่นกลับหัวเราะฉันอย่างหน้าตาเฉย และทุกคนก็มองมาที่ฉันแล้วหัวเราะจนทำให้ฉันอายมาก ฉันจึงรีบเดินไปหน้าห้อง เพื่อนแนะนำตัว
"สวัสดีค่ะ ชื่อ ฉันทชา นิธิไพศาลวรกิจ ชื่อเล่น หมี่ซั่วค่ะ"
"คนอะไรชื่อหมี่ซั่วอะ น่ากินจังเลย"อีตาบ้าเกาหลีพูด
(ปากนายนี่ไม่เหมาะกับหน้าตานายเลยนะ ปากเสียเป็นบ้าเลย) แทนที่ฉันจะต่อว่านายนั่นกลับ ฉันจึงทนกัดฟันยิ้มเพราะฉันคิดว่าถ้าฉันตอบกลับไปฉันคงไม่ได้กลับไปนั่งที่ฉันอย่างสงบแน่นอนเลย และฉันก็เดินกลับไปนั่งที่ เพื่อนที่นั่งอยู่ข้างหน้าฉันชื่อ ยะหย๋า หันกลับมาพูดกับฉันว่า
"ชื่อเธอน่ารักดีนะหมี่ซั่ว ยินดีที่ได้รู้จักต่อไปนี้เราเป็นเพื่อนกันนะจ๊ะ และนี่ ฮอล์ล น้องสาวฝาแฝดของฉันถึงหน้าตาจะไม่เหมือนกันมากแต่ก็คลานตามกันออกมาเลยนะ"
"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะ ยะหย๋า ฮอล์ล เรียกฉันว่าหมี่เฉยๆก็ได้นะ"
"แล้วตอนที่เธอเดินออกไปเมื่อกี้อะที่ถูกนายนั่นแกล้งอะเธอเป็นไงบ้างเจ็บตรงไหนไหม"ฮอล์ลพูดขึ้น
"ก็ไม่เท่าไหร่หรอกจ๊ะ ฉันอาจเดินไม่ดูเองก็ได้เลยไปสะดุด ต่อไม้ เอ๊ย ขาคนเข้า" นายเกาหลีหันมามองหน้าฉันพร้อมทำหน้าเอาคิ้วผูกโบกัน
(ทีฉันเอาคืนบ้างละ นายเกาเหลา เอ๊ยเกาหลีบ้า)
และวันนี้ฉันก็ไม่ได้เรียนได้แค่จดตารางเรียน และไปเข้าร่วมกิจกรรต่างๆของโรงเรียน และให้นักเรียนเลือกเข้าชุมนุมกิจกรรม
ฉัน ยะหย๋า ฮอล์ล ได้เดินดูชุมนุมต่างๆ และตัดสินใจกันว่าจะเข้าชุมนุมวงดนตรีซึ่งเราทั้ง3คนก็ชอบดนตรีเหมือนกัน >>>>>>///////<<<<<<<
จึงเลือกเข้าชุมนุม <<<<วงโยธวาทิต>>>
และหลังจากนั่นอาจารย์ ก็ได้ให้นักเรียนแยกย้ายกันไปทำกิจกรรมรับน้องจากพี่ๆซึ่งเป็นกิจกรรมของโรงเรียนประจำแต่ละปี
และแล้วฉันก็ต้องได้มาเจอหน้านายเกาเหลา(หลี)อีกครั้งซึ่งฉันก็ไม่อยากเจอเลย และนายนั่นก็มีสาวๆมานั่งล้อมรอบขอเบอร์(ชิ มาวันแรกก็มีสาวๆ มารุมตอมซะแล้ว เสน่ห์แรงจังนะ นายเกาเหลา เอ๊ย!เกาหลี)
"ยะหย๋า ฮอล์ลเธอสองคนไปกันก่อนนะฉันว่าจะไปล้างมือซะหน่อยอะ แล้วเดี๋ยวฉันตามไปละกนนะจ๊ะ"และฉันก็กำลังจาเดินไปล้างมือ
แต่นายนั่นกลับหันมาแล้วมองมาที่ฉัน ตายละคราวนี้ฉัน แล้วนายนั่นก็เดินมาหาฉันแล้วทำหน้าตากวน และกระซิบข้างหูฉันว่า
"เธอทำอะไรไว้กับฉัน ฉันไม่ปล่อยเธอแน่"
"แต่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรนายเลยนะ หรือนายโกรธที่ฉันว่าขานายเป็น
ตอไม้"
"ใช่ ฉันโกรธเธอมากด้วย พูดออกมาได้ไงว่าขาฉันเป็นตอไม้ ยัยหมี่แห้งเอ๊ย"
"ห๊า!!!นี่นายเรียกชื่อฉันว่าไงนะ ฉันกะจะขอโทษนายแล้วนะ แต่นายกลับมาด่าฉันว่า หมี่แห้งอีก ฉันชื่อหมี่ซั่วยะ งั้นก็ถือว่าคำที่นายเรียกฉันว่าหมี่แห้งนะถือว่าหายกันแล้วกันนะ"
แล้วบรรดาสาวๆที่นั่งอยู่กับนายเกาหลี ก็ต่างมองมาที่ฉันเหมือนจะฉีกฉันเป็นชิ้นๆยังงั้นแหละ
"นี่ฉันว่านายเลิกยุ่งกับฉันดีกว่านะ ดูพวกสาวๆนาย เดี๋ยวฉันจะซวย เพราะฉันกับนายก็ไม่มีอะไรจะคุยกันแล้ว"
"นี่เธอบอกว่าไม่มีอะไรยังนั้นหรอ แล้วในห้องเรียนที่เธอเดินเตะขาฉันละ เธอจะบอกว่ามองไม่เห็นหรอ"
"นี่ฉันไม่ได้เตะขานายเลยนะ ก็นายเอาขามาวางไว้ทำไมละ ฉันไม่รู้นิ ฉันมองไม่เห็น นายโทษฉันไม่ได้นะ นายนั่นแหละจงใจแกล้งฉัน ทำให้ฉันขายหน้าเพื่อนๆในห้องอะ แล้วจะมาว่าฉันเตะขาอีก นายนี่มัน....ช่างเถอะ ฉันไม่อยากคุยกับนายแล้ว แค่เห็นหน้าก็เบื่อจะตายแล้ว ชิ"
"เธอ!!! นี่เธอว่าฉันหรอ แล้วฉันไม่ได้แกล้งเธอเลยนะ เพราะความซุ่มซ่ามของเธอนั่นแหละ แล้วจะมากล่าวหาฉันอีกนะ แล้วอีกอย่างฉันเองก็ไม่อยากคุยกับเธอเหมือนกันแหละ เธอคิดว่าเธอสวยนักหลอ ยัยหมี่แห้ง ยัยโก๊ะเอ๊ยเรื่องมันไม่จบแค่นี้หรอกนะเธอ"
"นี่นาย ฉันบอกแล้วไงว่าฉันชื่อ หมี่ซั่วไม่ใช่หมี่แห้ง สมองอะมีก็หัดจำหน่อยละกันนะ ชิ" ผู้ชายอะไรปากร้ายกว่าผู้หญิงอีก อยู่ห้องกับนายนี่ฉันคงเป็นประสาทตายซะก่อนแน่เลย เฮ้อ/////++++/////
และหลังจากนั้นฉันก็ไปที่ซุ้มกิจกรรม แต่ฉันหายะหย๋ากับฮอล์ลไม่เจอ และกำลังมีกิจกรรม บนเวที ฉันกะจะไปตามหาสองคนนั้น ว่าอยู่แถวนั้นมั้ย ฉันอยู่หลังข้างๆเวที และรุ่นพี่ก็ขออาสาสมัครร่วมเล่นเกม แต่ฉันก็ฟังๆไปยังนั้นแหละ เพราะฉันไม่ได้จะร่วมเล่นเกมซะหน่อยฉันตามหาเพื่อนฉัน และแล้วก็มีใครบางคนฉันก็จำหน้าไม่ได้แต่ฉันรู้ว่าเขาเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง จากที่ฉันตามหาเพื่อนฉันกับได้ขึ้นมาเล่นเกมบ้าอะไรไม่รู้บนเวที
"อ่า^-^และเราก็ได้ผู้กล้าของเราแล้วนะค่ะ ชื่ออะไรค่ะน้อง"รุ่นพี่พิธีกรถามฉัน
"ค๊ะๆ ค่ะ ชื่อหมี่ซั่วค่ะ" ฉันตอบแบบกลัวๆ
"ว้าว! ชื่อน่ารักจังเลยนะค่ะ เอาหละพี่ว่าเรามาเริ่มเล่นเกมดีกว่านะค่ะ แต่คนเดียวก็คงไม่สนุก พี่ขอผู้กล้าอีกคนแล้วกันนะค่ะ คราวนี้ขอเป็นผู้ชายนะค่ะ จะเป็นใครเอย"
(สาธุ เป็นใครก็ได้แต่อย่าเป็นนายเกาเหลานั่นเลย) แต่คำอธิษฐานกลับไม่เป็นจริง คู่ร่วมเล่นเกมของฉันกลับเป็นนายเกาหลีบ้านั่น
"นายนี่ตามจองเวรจองกรรมฉันจังเลยนะ"ฉันบ่นงึมงำอยู่คนเดียว
"อ่า เราก็ได้คู่ร่วมเล่นเกมครบแล้ว พี่ว่าเรามาเริ่มเล่นเกมกันดีเลยไหมค่ะ น้องเกาหลี น้องหมี่ซั่ว"
"ค่ะ"
"ครับ"
"กติกาของเราก็มีอยู่ว่า ให้น้องทั้งสองคนนะค่ะลงไปที่ฐานที่เราเตรียมไว้นะค่ะ พี่จะผูกมือน้องสองคนติดกัน แล้วให้น้องสองนำลูกโป่งไปใส่ลงในถังให้ได้ 2 ลูกในเวลา 1นาที โดยน้องสองคนต้องใช้หน้าผากในการนำลูกโป่งมาใส่ถัง โดยร่วมมือกันนะค่ะ" กรรมแล้วไหมละ นายนี่มันจริงๆเลยนะนายเกาหลี
"นี่เธอนะ ต้องร่วมมือกับฉันไม่งั้นนะฉันทำเธอขายหน้าแน่"นายนั่นพูดแบบกัดฟัน
"ฉันรู้แล้วละน่า ว่าฉันต้องทำยังไง นายก็เหมือนกันแหละ" ฉันกับนายเกาหลีก็เล่นเกมนั้นได้ดี เริ่มที่ลูกโป่งลูกแรก ก็เริ่มเดินมาเรื่อยๆ
'ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเวลาอยู่ใกล้ๆนายนี่ใจฉันถึงเต้นผิดปกติ และฉันรูสึกว่าหน้าฉันแดงมากเลยอะ นายนี่มองใกล้ๆก็น่ารักเหมือนกันเนอะ แต่ปากนายช่างไม่เหมาะสมกับหน้าตานายเลย' และฉันกับนายเกาหลีก็เล่นเกมจบก่อนเวลาตั้ง 2 วินาที
"เอาละค่ะ และน้องๆทั้งสองคนก็เล่นเกมกันได้ทันเวลาเลยนะค่ะ พี่ก็ขอขอบคุณน้องทั้งสองคนมากเลยนะค่ะ และพี่ก็มีของรางวัลมามอบให้น้องทั้งสองคนนะค่ะ นี่ค่ะ"
"ขอบคุณ ค่ะ/ครับ" และของรางวันที่ได้ก็คือ กล่องสี่เหลี่ยมใส สีชมพู และในนั้น ก็มีรูปหัวใจครึ่งเสี่ยว ของฉันเขียนว่า Lo ส่วนของนายเกาหลี เขียนว่า vE นี่มันของรางวัลหรือของขวัญแทนใจเนี่ย เฮ้อแต่ไม่เป็นไรก็น่ารักดีนะ ^.^
"นี่หมี่ซั่วเธอคิดยังงัยละถึงขึ้นไปเล่นเกมนะ"เสียงเพื่อนฉันเองค่ะยะหย๋า
"ก็ฉันตามหาพวกเธอนั่นแหละแล้วอยู่ๆก็มียัยบ้าที่ไหนไม่รู้ผลักฉันขึ้นไป แล้วยังซวยไปไดร่วมเล่นเกมกับอีตาเกาหลีบ้านั่น"
"เอาเถอะๆ ฉันว่าเราไปนั่งพักที่โรงอาหารดีกว่า เดี๋ยวอีกหน่อยก็จะเลิกเรียนแล้วอะ" ฮอล์ลพูดตัดบทก่อนที่ฉันจะด่านายนั่นไปมากกว่านี้
"อืม" และเรา3คนก็เดินไปที่โรงอาหาร ฉันเหนี่อยมากก็เลยว่าจะเดินไปซื้ออะไรเย็นๆกินซะหน่อย พอซื้อเสร็จฉันจะเดินกลับมากินกับเพื่อนๆ แต่ฉันกับลื่นถุงพลาสติก และไปชนกะใครไม่รู้ของในมือฉันหกเปื้อนไปทั้งตัวของผู้ชายคน
"ขอโทษนะค่ะ พอดีฉันไม่ทันเห็นถึงพลาสติกอะค่ะฉันขอโทษจริงๆนะค่ะ จะให้ฉันชดใช้ยังไงก็บอกได้เลยนะค่ะ ฉันขอโทษ" ฉันพูดแบบหลับหูหลับตาพูดเพราะกลัวมาก แต่คนที่ฉันชนกลับเป็นนายเกาหลีเจ้าเดิม
ซวยแล้วสิฉัน
"เธอ ยัยโก๊ะ แค่ถุงพลาสติกก็ลื่นล้มซะและ แล้วชีวิตนี้เธอจะทำอะไรกับใครได้ห๊ะ!!!ยัยโก๊ะ"
"ก็ฉันขอโทษแล้วไง ทำไมนายต้องด่าฉันแรงขนาดนี้ด้วยละ ฉันบอกว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ"
"งั้นฉันก็ขอโทษละกันที่ว่าเธอแรงไปนะ อาจเป็นนิสัยของเธอแล้วละมั้งยัยโก๊ะ แล้วที่เธอบอกว่าจะชดให้ทุกอย่างอะจริงนะ เธอพูดแล้วห้ามคืนคำ"
"อืมจะให้ฉันทำอะไรละ ก็นี่ความผิดฉันอยู่แล้วนิ"
"อือ ดีมาก ทำผิดก็ต้องรับผิด งั้นวันนี้นะเธอว่างใช่มั้ย บ้านเธอก็ไม่มีใครอยู่ งั้นวันนี้เธอกลับบ้านกับฉัน ฉันจะไปส่งเธอ แล้วเธอก็เอาเสื้อฉันไปซัก"
"อืมได้ แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันว่าง แล้วไม่มีใครอยู่บ้านฉัน นายแอบสืบเรื่องฉันหรอ"
"เธอคิดว่าฉันชอบเธอหรอถึงจะต้องตามสืบเรื่องเธอนะ เธอไม่ต้องรู้หรอกว่าฉันรู้ได้ยังไง ทำตามที่ฉันบอกก็แล้วกัน แต่ยังไม่จบแค่นี้นะ เธอต้องชดให้อีกเยอะจนกว่าฉันจะพอใจ"
"นี่นายมัน...."
"ไปเอากระเป๋าแล้วกลับบ้านพร้อมฉันเร็ว" ฉันยังพูดไม่จบนายนั่นก็ตัดบทฉันทันที ฉันเลยเดินไปเอากระเป๋า แต่ฉันก็ไม่ได้อยากไปกับนายนั่นเลย ถ้าไม่ใช่ความผิดฉันละนายบังคับฉันไม่หรอกนะ
"ยะหย๋า ฮอล์ล ฉันต้องกลับแล้วนะ โรงเรียนเลิกนานหรือยังละ"
"ก็ประมาณครึ่งชั่วโมงแล้วแหละ ฉันสองคนกำลังจะไปตามเธอกลับพอดีเห็นไปนานนะ เธอกลับคนเดียวได้นะหมี่"
"ได้จ๊ะ" และฉันก็แยกย้ายกับเพื่อนๆหลังจากนั้นฉันก็เดินไปหานายนั่นที่ยืนเก๊กทำท่าเท่ห์อยู่
"นายจะกลับยัง"
"อืม" แล้วเราสองคน (ไม่ได้สิ)ฉันก็เดินไปที่รถนายนั่น //โหๆ รถนายนี่เท่เป็นบ้าเลยอะ มอเตอร์ไซด์นะ แต่ดูท่าทางนายนี่คงมีเงินเยอะมากเลยสินะดูสภาพรถสิ มดยังไม่กล้าขึ้นเลย สวยมากๆๆค่ะขอบอก
"นี่เธอยืนบื่ออะไรอยู่ ขึ้นรถสิ"ฉันมัวแต่ชื่นชมรถนายนั่นจนถูกนายนั่นด่าฉันอีกแล้วค่ะ
"เออ รู้แล้วละน่า"แล้วฉันก็ขึ้นรถไป ไม่ยักรูนะว่าคนอย่างนายนั่นจะขับรถช้าเป็นบ้าเลย
"นี่นายอย่าบอกนะว่าปกตินายก็ขับรถช้าแบบนี้อะ"
"เปล่าก็เธอนั่งมาด้วย ไม่ใช่ว่าฉันห่วงเธอนะ แต่ฉันกลัวเธอซุ่มซ่ามตกรถอีกเดี๋ยวฉันจะซวย"
"ยะ แต่นี่ไม่ใช่ทางไปบ้านฉันนิ"
"ก็เธอยังไม่บอกทางฉันนิ"
"อืม ใช่ ลืมไปเลยอะ งั้นนายก็ขับไปตามทางที่ฉันบอกแล้วกันนะ"
"อือ"ถึงบ้านฉันแล้ว ฉันเปิดประตูบ้านเข้ามา เชิญนายนั่นเข้ามานั่ง และหาอะไรมาให้กิน
"นี่นาย งั้นนายใส่เสื้อผ้าพี่ชายฉันไปก่อนนะและพรุ่งนี้ฉันจะเอาเสื้อผ้าไปคืนให้ที่โรงเรียน"
"อืม" แล้วฉันก็เอาเสื้อผ้านายนั่นไปซัก
"นี่เธอฉันกลับละนะ เออฉันขอเบอร์เธอไว้ด้วยเผื่อมีอะไรให้ทำ"
"นี่นาย แต่ฉัน..."
"ไม่มีนี่ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นงั้นเอาโทรศัพท์เธอมา"นายนั่นพูดตัดฉันแล้วหยิบโทรศัพท์ของฉันที่วางอยู่บนโต๊ะไปอย่างหน้าตาเฉย นายนี่มัน
"โอเค เรีบยร้อยและ ฉันไปละนะ ยัยหมี่แห้งอยู่บ้านคนเดียวเธอก็อย่าซุ่มซ่ามทำไฟช็อตตัวเองตายละ ยัยโก๊ะเอ๋ย ไปละ"นายนั่นเดินออกไปพร้อมกลับหันหน้ามายักคิ้วข้างเดียวให้ฉัน
"ชิ อีตาบ้าเอ๊ย นายนี่มัน นอกจากจะปากเสียแล้วยังชอบแช่งคนอีกนะ"ฉันก้มหน้าพูดคนเดียว และก็ไปหาอะไรกินในตู้เย็นเผื่อแม่จะทำอะไรทิ้งไว้ แล้วรีบขึ้นไปอาบนำ เข้านอนเพื่อนเตรียมตัวไปโรงเรียนพรุ่งนี้
"แม่นะพ่อนะ ทิ้งฉันไว้คนเดียวเลย แล้วไอ้พี่ชายตัวดีนี่มันหายไปไหนละเนี่ย ไม่มาเฝ้าบ้านเลยวันๆเอาแต่ไปจีบสาว คอยดูเถอะสักวันเดี๋ยวก็โดน บรรดาสาวๆจับได้"
เฮ้อและวันแรกของฉันก็ผ่านมาได้ด้วยดีแถมยังมีเพื่อนๆที่น่ารักหลายๆคน //!!!!// ยกเว้น????? นายเกาเหลาบ้านั่น พรุ่งนี้ฉันก็ต้องเอาเสื้อผ้าไปให้นายสินะ เวรกรรมของฉันแท้ๆ ไม่น่าเลยฉัน นี่ฉันซุ่มซ่ามจริงๆหรอเนี่ย ^-^
วันต่อมา
“เฮ้อ กี่โมงแล้วเนี่ย” ฉันบ่นพรึมพรำคนเดียวบนเตียงอันแสนนุ่มสบายของฉัน พร้อมหยิบนาฬิกามาดูแล้วรีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน พอฉันอาบน้ำเสร็จก็กำลังจะมาแต่งตัว
‘บอกได้แค่รักมากมาย รักเธอมากมายไม่มีหน่วยวัดได้หรอกความรักนี้’เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น ใครกันนะโทรมาแต่เช้าเลย !!!นายเกาหลีนี่โทรมาอะไรแต่เช้า
“ฮัลโหล ว่าไง นายโทรมาทำไมละเนี่ย มีธุระอะไร ถ้าเรื่องเสื้อผ้านายนะ ฉันจะเอาไปคืนให้”
“อืม ฉันก็กลัวเธอลืม ยิ่งเซ่อซ่าอยู่ แค่นี้แหละ ยัยหมี่แห้ง ฉันกลัวเธอลืม”
“ฉันไม่ลืมหรอกยะ เพราะฉันไม่ได้อยากเก็บไว้เลยนะ แล้วอีกอย่างฉันชื่อหมี่ซั่วนะ ฉันบอกนายหลายรอบแล้วนะ จำหน่อยสิสมองนะ แค่นี้แหละ” นายบ้าโทรมากวนประสาทแต่เช้าเลย แล้วฉันก็รีบแต่งตัวแล้วหยิบถุงเสื้อผ้าของนายนั่น และรีบออกจากบ้านโดยเร็ว เพื่อไม่ให้ไปโรงเรียนสาย
พอฉันมาถึงโรงเรียน ยะหย๋ากับฮอล์ล ก็มารอฉันที่หน้าโรงเรียนฉันจึงรีบเดินมาหา ยะหย๋ากับฮอล์ล แล้วเข้าไปโรงเรียนพร้อมกัน
“หมี่ เธอถือถุงอะไรหรอ” ฮอล์ลถามด้วยความสงสัย
“อ๋อ นี่หรอ ถุงเสื้อผ้าอะ เพื่อนฉันฝากไว้อะ”
“รีบเข้าห้องเรียนกันเถอะ เดี๋ยวก็เรียนคาบแรกแล้ว” ยะหย๋าพูดเตือนก่อนอาจารย์จะเข้าห้อง
“อืม” พอเข้าไปในห้องเรียน ช่างวุ่นวายซะเหลือเกินนี่มันห้องเรียนหรือสวนสัตว์เนี่ย ทั้งเสียงดัง ทั้งเศษกระดาษจรวดกระดาษ โยนไปมาภายในห้องเรียนฉันแต่ฉันก็ไม่สนใจเดินไปนั่งที่ และเมื่อนั่งลงก็มีนายเกาหลีนั่งรอที่โต๊ะของเขาแล้ว (อันที่จริงไม่ได้รอหรอกนะ นายนั่นก็นั่งตามประสา)
“นี่นาย เสื้อผ้านายนะ ฉันซักแล้วก็รีดให้แล้วนะ”
“อืม”
และก็เริ่มเรียนคาบแรก พอครูเข้ามาก็เงียบกันจังนะ เด็กห้องนี้ ผิดจากเมื่อกี้เลย นี่สิถึงเรียกว่าห้องเรียนแสงบขึ้นเป็นกอง และก็เริ่มเข้าเนื้อหา แต่กลับมีเสียงอีตานั่นพูดขึ้น
“นี่เธอ จดให้ฉันด้วยนะ”
“ทำไมฉันต้องจดให้นายด้วยละ มีมือนายก็จดเอาเองสิ ใช้คนอื่นอยู่ได้”
“นี่เธอลืมคำที่เธอพูดแล้วหรอ ที่บอกว่ายอมชดใช้ทุกอย่าง และสิ่งที่เธอต้องชดใช้คือ ทำตามคำสั่งของฉันจนกว่าฉันจะพอใจ”
“นายนี่มัน…. ก็ได้นายอยากใช้อะไรนายใช้เลย” ฉันพูดประชดไปซะเต็มที่ อย่าให้ทีฉันบ้างละกันนายเกาหลี
คาบแรกหมดไปฉันและเพื่อนๆก็ต้องไปเรียนคาบต่อๆไป และนายนั่นก็ให้ฉันจดงานให้ทุกคาบทุกวิชา จนมือฉันแดงหมดแล้ว และคาบต่อไปก็เรียนพละ ฉันและเพื่อนไปเปลี่ยนชุด พอเปลี่ยนเสร็จก็เดินไปที่โรงยิมเตรียมตัวเรียน คาบนี้ห้องฉันได้เรียนวอลเล่ย์บอล ซึ่งฉันก็เคยเรียนมาก่อนแต่ยังไม่ถนัดเท่าไหร่ เพราะฉันก็ยังตีไม่ค่อยจะเป็นเท่าไหร่
“วันนี้ให้นักเรียนแยกซ้อมกันนะครับ ฝึกอันเดอร์ลูกบอลให้ชำนาญ แล้วคาบต่อไปเราถึงจะมาเริ่มเรียนกัน”เสียงอาจารย์พูด พวกฉันจึงเริ่มฝึกกันอย่าสนุกสนาน แต่ฉันอันเดอร์ลูกไม่เป็นแขนฉันจึงแดงเป็นแถบแล้วอยู่ๆ ก็มีคนโยนลูกบอลมาใส่หัวฉัน
“โอ๊ย!!!!!!!” ฉันเจ็บมากจนร้องออกมาอย่างดังและกำลังจะล้มลงไปที่พื้นแต่ฉันรู้สึกเหมือนมีใครมาประครองฉันไว้แล้วฉันก็สลบไป *_* ???????
พอฉันลืมตาตื่นมาฉันก็กำลังนอนในห้องพยาบาลของโรงเรียน แต่ฉันรู้สึกปวดหัวมาก เหมือนมีใครเอาไม้หน้าสามมาตีหัวเลยนะ และคนแรกที่ฉันเห็นคือ นั่งอยู่ที่ข้างเตียง คือ นายเกาหลี ‘นายเกาหลีทำไมมานั่งเฝ้าฉันละ’
“ฟื้นแล้วหรอยัยหมี่แห้งจอมโก๊ะ ฉันนึกว่าเธอจะไม่ฟื้นซะแล้ว”
“นายอย่าพึ่งพูดอะไรได้มั้ย ตอนนี้ฉันปวดมากเหมือนมีคนเอาอะไรมาตีบหัวฉัน”
“ก็เธอถูกโยนลูกบอลใส่หัวนะสิ”
“ใช่ฉันจำได้ แล้วฉันก็สลบไป แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เพื่อนฉันละ แล้วทำไมนายมาอยู่ที่นี่”
“เพื่อนเธอนะคุยกับอาจารย์อยู่ข้างนอก ส่วนฉัน?? ก็ฉันเป็นคนอุ้มเธอมาห้องพยาบาล อาจารย์ก็เลยให้ฉันเฝ้าเธอไว้”
“แล้วใครโยนลูกบอลมาใส่ฉัน ฉันว่าต้องเป็นพวกสาวๆของนายแน่เลย ที่วันนั้นเหนฉันคุยกับนาย นายนี่ทำให้ฉันเดือดร้อนจริงๆเลยนะ”
“นี่เธอรู้ได้ไงว่าเป็นเพราะฉัน”
“ก็ฉันไม่เคยมีศัตรูที่ไหนนิ นอกจากพวกผู้หญิงของนายเป็นเวรกรรมอะไรของฉันนะ”
“........” แล้วนายนั่นก็เดินออกไป คำพูดของฉันคงไม่แรงไปนะ แต่ก็เพราะนายนั่นแหละ ชิ
จากนั้นฉันก็รีบลุกจากเตียง ไปหายะหย่ากับฮอล์ล และฉันก็ชวนสองคนนั้นให้รีบไปเรียน สองคนนั้นมองหน้าฉันอย่างอึ่งมาก
“นี่เธอยังไม่หายดีเลยนะ เธอจะไปเรียนได้ไงละ” ฮอล์ลพูด ไม่ให้ฉันไปเรียนเพราะคงกลัวฉันยังไม่หายดีละมั้ง
“ใช่ นี่เธอนอนพักก่อนดีกว่าหายดีแล้วค่อยไปเรียน” ยะหย๋า พูดสมทบกับฮอล์ลเพราะคงเป็นห่วงฉันละมั้ง
“ฉันไม่เป็นไรแล้วแหละ รีบไปเรียนกันเถอะ โดนแค่นี้ไม่ถึงตายหรอก อย่าห่วงฉันเลยนะ ไปเถอะ” และเราสามคนก็ไปเรียนคาบต่อไปต่อ แต่สองคนนี้ทำหน้าตาพิลึกชอบกล คิดยังกับว่าฉันจะตายงั้นแหละ พอถึงห้องเรียนเราก็เตรียมตัวเรียน แต่อาจารย์ยังไม่เข้าห้องเลยนะ นี่ก็ปาไปครึ่งชั่วโมงแล้ว นักเรียนใยห้องก็เลียงดังกันจัง ฉันก็ได้แต่นั่งเงียบๆ
แล้วพอถึงเวลาพักกลางวันฉันและเพื่อนก็เดินไปที่โรงอาหาร เพื่อหาอะไรกินขณะที่นั่งกินข้าวอยู่ก็มีเด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเดินมาที่โต๊ะฉัน
“เจ็บมั้ยละจ๊ะ คราวหน้าก็ระวังหน่อยแล้วกันนะจ๊ะ เพราะเธอนะมันหาเรื่องเอง”
“ถามหน่อยเถอะฉันไปหาเรื่องพวกเธอตอนไหนหรอ แล้วที่ฉันเป็นแบบนี้ฝีมือพวกเธอใช่มั้ย ที่พวกเธอทำแบบนี้พวกเธอทำไปทำไม หรือแค่ฉันคุยกับนายเกาหลี ฉันจะบอกให้ฉันไม่อยากจะยุ่งกับผู้ชายคนนี้หรอกนะ”
“ใช่ เพราะเธอกล้ามาด่าเกาหลีต่อหน้าพวกเราได้ไง เธอกล้ามากที่ยืนด่าเกาหลีของฉัน แล้วถ้าฉันเห็นอีกคงไม่ใช่แค่นี้หรอก จำไว้”
แล้วพวกนั้นก็เดินไปหลังจากที่กล่าวประโยคนั้นจบฉันวางกล่องข้าว แล้วไปเดินตามหานายเกาหลี แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ฉันจึงไปที่ห้องประชาสัมพันธ์และประกาศหานายนั่น และฉันก็ยืนรอ ประมาณ 5นาทีได้ แล้วนายนั่นก็เดินมาฉันจึงรีบคว้ามือนายนั่นแล้ววิ่งไปที่ดาดฟ้าอาคารเกษตร
“นี่เธอจะพาฉันไปไหน”
“.........” ฉันไม่ตอบแล้วรีบวิ่งไป พอถึงดาดฟ้าฉันก็ปล่อยมือนายนั่น
“นี่นายเกาหลี ฉันมีอะไรจะขอร้องนายได้มั้ย”
“มีอะไร เธอจะขอร้องอะไรฉัน ถ้าฉันทำได้ฉันจะทำ”
“นายเลิกยุ่งกับฉันได้มั้ย ส่วนเรื่องที่ฉันทำน้ำหกใส่เสื้อนายนะ ฉันก็ชดใช้นายไปแล้ว แล้วฉันก็ชดใช้นายเป็นชีวิตไปแล้วด้วย”
“หมายความว่าไง ฉันไม่ได้จะฆ่าเธอซะหน่อย”
“แต่พวกบรรดาสาวๆนายนะทำแล้ว นายรู้มั้ยว่าที่ฉันถูกลูกบอลอัดหัวจนเกือบตายนะ เป็นเพราะสาวๆของนาย ฉันขอร้องนายแค่นี้แหละ”
“เธอไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ส่วนเรื่องยัยพวกนั้นฉันจะจัดการเอง แล้วเรื่องลูกบอลนะฉันขอโทษ แต่เธอก็ยังชดใช้ความผิดของเธอไม่หมด เรื่องอื่นไม่ต้องกลัวทำตามที่ฉันบอกก็พอ เข้าใจมั้ย”
“.............”
“ฉันถามว่าเข้าใจมั้ย”
“เข้าใจ..”ฉันตอบนายนั่นแบบเหมือนคนกำลังจะตาย แต่ทำไมเรื่องมันไม่จบสักทีแค่ฉันทำน้ำหกใสเสื้อนายนั่น
“แล้วทำไมแค่ฉันทำน้ำหกใส่นาย ฉันต้องชดใช้ถึงขนาดนี้ด้วย”
“ก็เพราะเธอทำน้ำหกใส่ ที่อยู่ของแม่ฉันนะสิ ทำให้ฉันไม่ได้ตามหาแม่”
“เธอรู้มั้ยที่ฉันย้ายมาเรียนที่นี่เพราะอะไร”
“อย่าบอกนะว่านายมาตามหาแม่”
“ใช่ ฉันมาตามหาแม่ฉัน”
“ฉันไม่รู้ ฉันขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไร แต่เธอต้องทำตามคำสั่งของฉันจนกว่าฉันจะหาแม่เจอ ส่วนเรื่องอื่นเธอไม่ต้องกลัว เข้าใจมั้ย”
“อืม”
“งั้นก็ไปได้แล้ว ฉันกำลังกินข้าวอยู่ดีๆ ถ้าฉันเป็นโรคกระเพราะไปนะ ฉันจะฟ้องเธอเลยคอยดู ยัยหมี่แห้ง”
“ชิ เชิญฟ้องเลยยะ แล้วนายก็ไปบอกผู้หญิงของนายด้วยนะให้เลิกยุ่งกับฉัน ว่าแต่บรรยากาศที่นี่ สวยดีเนอะ ฉันไม่ยักรู้เลยอะ ฉันพึ่งขึ้นมาครั้งแรกมานึกว่าจะสวยขนาดนี้ ฉันไปละ”
“ยัยบ้าเอ๊ย” ฉันกำลังจะลงไปแต่กับสะดุด กระถางต้นไม้และลื่นล้มข้างหน้าฉันเป็นบันได ‘ตายแน่ฉัน’แต่ทันใดนั้นนายเกาหลี ก็ช่วยชีวิตฉันไว้อีกแล้วค่ะ นายนั่นอุ้มฉันไว้ นายเกาหลีมองหน้าฉัน ฉันรู้สึกว่าหน้าฉันกำลังแดงก่ำ และใจฉันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ และเสียงออดก็ดังขึ้นช่วยชีวิตฉันได้ทันเวลา นายนั่นจึงปล่อยฉันและดึงมือฉันวิ่งลงมาก่อนที่จะมีใครมาเห็น ........
ความคิดเห็น