คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แผนรัก..เปิด(โปง)ใจนายอารมณ์ติสกับสาวอารมณ์ร้อน
"นี่นายฟิวส์ นายเอาสุมดการบ้านของฉันไปลอกแล้วทำไมยังไม่เอามาคืนหะ!!! ฉันไม่น่าให้นายเอาไปลอกที่บ้านเลยจริงๆ เอาไปทีไรไม่ยับกลับมาก็ต้องมีหายทุกที" ยัยน้ำแข็งขึ้นเสียงสูงเมื่อเพื่อนผู้ชายห้องเดียวกันของเธอเอาสมุดการบ้านไปลอกแต่ยังไม่เอามาคืนเธอ ก็นายฟิวส์เล่นเอาไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว จนป่านนี้ยังไม่เอามาคืนเธออีก
"โธ่!!!! น้ำแข็งจ๋า....อย่าดุน้า.... เดี๋ยวฉันจะไปหามาคืนเธอให้ได้เลยล่ะ มันต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งแน่ๆเลย" นายฟิวส์ทำหน้าครุ่นคิดพร้อมกับขยับเท้าจะเดินออกไปจากห้อง เพราะไม่อยากยืนฟังยัยน้ำแข็งบ่นจนหูชา และดีไม่ดีอาจจะมีลูกเตะลูกต่อยจากยัยน้ำแข็งออกมาอีกด้วย ใครๆก็รู้ว่ายัยน้ำแข็งเป็นคนใจร้อนและขี้วีน
"ไร้สาระว่ะ แค่เพื่อนยืมไปแค่นี้ทำเป็นบ่นเอะอะโวยวาย คนอะไรไม่มีน้ำใจ" เสียงห้าวๆดังขึ้นจากทางด้านหลังห้อง ยัยน้ำแข็งหันไปมองดังขวับพร้อมกับทำตาขวางใส่คนที่บอกว่าเธอ ไร้สาระ
"นี่นายวิน!!!! นายว่าฉันไม่มีน้ำใจหรอ งั้นไอ้สมุดเลคเชอร์วิชาภาษาฝรั่งเศษที่นายเอาของฉันไปน่ะ เอามาคืนด้วย วันนี้เลย" นายวินถึงกับหน้าเจื่อนทันที เพราะไอ้สมุดเลคเชอร์ที่นายปอเพื่อนอีกคนเอามาให้เค้าลอกเป็นของยัยน้ำแข็ง และถึงแม้ว่ายัยน้ำแข็งจะเป็นสาวอารมณ์ร้อนและขี้วีนแค่ไหน แต่เรื่องเรียนเธอไม่ได้งกวิชาเอาไว้แค่คนเดียวหรอกนะ เธอยังคงเอาสมุดการบ้าน สมุดเลคเชอร์ให้เพื่อนๆที่ทำไม่เป็นและลอกไม่ทันเอาไปดูกันทั้งนั้น เพราะที่เธอเป็นคนใจกว้างแบบนี้เอง เพื่อนๆในห้องถึงไม่มีใครถือสาหาความกับเธอเลยสักคน
"ไอ้ปอ มึงเอาของยัยนี่มาให้กูลอกทำไมว่ะ" นายวินแกล้งเฉไฉกลบเกลื่อนความหน้าแตกของตัวเอง นายปอซึ่งนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่หันมาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
"ก็แกบอกให้ฉันเอาสมุดของยัยน้ำแข็งมาให้แกลอกอ่ะ"
"นั่นไง!!! นายวิน เมื่อกี้นายว่าฉันใช่มั้ย นายเอาสมุดฉันคืนมาเลยนะ" ยัยน้ำหวานแบมือมาตรงหน้านายวิน แต่ไม่ทันที่นายวินจะทำอะไรก็มีรุ่นน้อง ม.3 สี่คนเดินเข้ามาตรงที่โต๊ะนายวิน
"คือว่าพี่วินคะ เพื่อนหนูเค้ามีอะไรจะบอกพี่วินค่ะ" 1 ใน 4 ของเด็ก ม.3 พูดขึ้น เด็กกลุ่มนี้ท่าทางดูเปรี้ยวแหะ ยัยน้ำแข็งมองแต่ละคน พลางนึกในใจ กล้าจัง บุกมาหาผู้ชายถึงห้อง ม.6
"หนูชอบค่ะพี่วิน คบกับหนูนะคะ"
" O_O " คำพูดของเด็กผู้หญิง ม.3 หน้าตาจัดจ้านคนหนึ่งพูดขึ้น ทำเอายัยน้ำแข็งถึงกับไม่เชื่อหูของตัวเอง รวมทั้งนายวินและนายปอ รวมถึงเพื่อนคนอื่นๆในห้องด้วย ไม่น่าเชื่อว่าเด็กผู้หญิงสมัยนี้จะกล้าได้ถึงขนาดนี้
"แต่ว่า..."
"หนูรู้นะค่ะว่าพี่วินยังไม่มีแฟน หนูชอบพี่จริงๆนะคะ"
"น้องไปรู้มาจากไหนว่าพี่ยังไม่มีแฟน พี่น่ะมีแฟนแล้ว นี่ไงแฟนของพี่" นายวินชี้นิ้วมาที่ยัยน้ำแข็ง
"นายว่าไงนะ" ยัยน้ำแข็งแทบไม่เชื่อหูตัวเอง นี่นายวินบอกว่าเธอเป็นแฟนของเขางั้นหรอ ยัยเด็ก ม.3 มองหน้ายัยน้ำแข็งก่อนที่จะร้องไห้ออกมาช้าๆ
"ทำไมพี่วินถึงใจร้ายอย่างนี้ล่ะคะ"
"พี่ไม่ได้ใจร้ายนะ แต่พี่เป็นแฟนกับพี่น้ำแข็งจริงๆ ไม่เชื่อถามไอ้ปอดูสิ" นายวินพยักเพยิดไปทางนายปอ ซึ่งตอนนี้หน้าเหวอรับประทานแต่ก็ต้องพยักหน้ารับเพราะสายตาขู่เข็ญจากนายวิน
"พี่วินใจร้าย" ยัยเด็ก ม.3 คนนั้นวิ่งออกไปจากห้อง พร้อมทั้งเพื่อนของเธอด้วย ทิ้งให้นายวินและยัยน้ำแข็งยืนนิ่งไม่ขยับปากด้วยกันทั้งคู่
"นายวิน!!!! นายเล่นแบบนี้ได้ไงอ่ะ นายไปบอกเด็กคนนั้นว่าเราเป็นแฟนกันได้ยังไง ถ้าเกิดใครรู้ว่านายพูดแบบนั้นไปแล้วไม่มีหนุ่มๆมาจีบฉันล่ะ นายจะรับผิดชอบยังไง"
"โห!!! ยัยเพ้อเจ้อ อย่างเธอน่ะ ไม่มีใครคิดจะมาจีบอยู่แล้ว เลิกทำตัวขี้บ่นขี้วีนได้แล้ว" นายวินเอานิ้วจิ้มหน้าผากยัยน้ำแข็งแล้วเดินออกไปนอกห้อง
"เอาล่ะงานนี้สนุกแน่" นายปอยิ้มให้กับตัวเอง ที่แผนการเปิด(โปง) หัวใจของนายวินกำลังเริ่มต้นด้วยดี
หลายวันก่อน......
"เฮ้ย!!! ไอ้ปอ มึงไปขอยืมสมุดการแลคเชอร์ของน้ำแข็งให้กูหน่อยดิ" นายวินขอร้องแกมบังคับให้นายปอเพื่อนซ้ไปขอสมุดเลคเชอร์จากยัยน้ำแข็งขี้วีน
"เฮ้ย!!! ไม่เอาโว้ย ทำไมมึงไม่ไปขอเองวะ"
"กูขี้เกียจฟังยัยน้ำแข็งบ่นว่ะ นะนะ มึงไปขอให้กูหน่อย กุเลี้ยงข้าวมึง 2 วันเลยเอ๊า"
"ไอ้วิน กูถามมึงจริงๆนะ ผู้หญิงในห้องเรามีตั้งเยอะ ที่เรียนเก่งกว่ายัยน้ำแข็งก็ตั้งเยอะ ไม่ขี้บ่นขี้วีนเหมือนยัยน้ำแข็งก็ตั้งเยอะ ทำไมมึงไม่ไปขอว่ะ แล้วทำไมต้องไปขอจากยัยน้ำแข็งขี้วีนด้วย"
"ก็....เออน่า กูแค่อยากแกล้งยัยนั่นเท่านั้นแหละ ชอบบ่นดีนัก แกล้งซะให้เข็ด"
"แค่แกล้งใช้มั้ยว่ะ.....แกล้งไปแกล้งมาเดี๋ยวมึงได้ตกหลุมรักยัยน้ำแข็งแน่กูว่า"
"เฮ้ย!!! ไม่มีทางโว้ย คนอย่างกูไม่ชอบผู้หญิงอารมณ์ร้อนอย่างยัยน้ำแข็งหรอกโว้ย" นายวินปฏิเสธเป็นการใหญ่ ถึงแม้ว่าเขาจะปฏิเสธยังไงแต่นายปอที่ช่ำชองเรื่องการอ่านใจคนก็ดูออกว่าจริงๆแล้วนายวินแอบมีใจชอบยัยน้ำแข็งอยู่บ้างเหมือนกัน
"นี่ยัยน้ำแข็ง ไปกินข้าวกันเถอะฉันหิวแล้ว"
"นายก็ไปกินเองดิ ฉันไม่หิวนี่"
"ทำไมไม่หิว ดูนี่สิ แขนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกแล้วเนี่ย ไปกินข้าวเดี๋ยวนี้" นายวินกระชากแขนของยัยน้ำแข็งให้ลุกขึ้นตามเขาไปโรงอาหาร
"เอ๊ะ!!! ฉันบอกว่าไม่ไปไงเล่านายวิน"
"น้ำแข็ง!!!!!" สุดท้ายนายวินก็ต้องยอมปล่อยให้ยัยน้ำแข็งนั่งอ่านการ์ตูนไปคนเดียว เพราะทนความดื้อของยัยน้ำแข็งไม่ได้ ทั้งดื้อ ทั้งขี้วีน แถมยังอารมณ์ร้อนเป็นที่หนึ่ง ผู้หญิงอย่างนี้ไม่ใช่สเปคของเขาหรอก นายวินคิดในใจ
"นายวิน ทำไมนายไม่ทำการบ้านหะ!!! เพื่อนๆเค้าทำการบ้านกันอยู่ นายเอาเวลามานั่งวาดรูปเนี่ยนะ ฉันรู้นะว่านายชอบวาดรูป แต่นายก็ควรแยกแยะเวลาเข้าใจมั้ย นายควรจะเอาเวลาที่นายนั่งวาดรูปเนี่ยมาทบทวนตำรา ทำการบ้านส่งอาจารย์ ฉันเห็นนายโดนดุอยู่เป็นประจำอ่ะ นายไม่เบื่อบ้างรึไง ส่วนเรื่องวาดรูปของนายก็อีก ฉันรู้นะว่านายชอบวาดรูป แต่นายน่าจะวาดรูปในเวลาว่างนะ ส่วนเวลานี้นายควรจะทำหน้าที่ของนายคือทำการบ้านเสียก่อน" ยัยข้ำแข็งไม่พูดเปล่า พลางเอาสมุดการบ้านของนายวินออกมาจากกระเป๋านักเรียนของเขาแล้วยึดเอากระดานไม้ที่นายวินใช้วาดรูปออกไปด้วย
ตั้งแต่วันนั้นที่นายวินบอกกับเด็ก ม.3 ออกไปว่าคบอยู่กับยัยน้ำแข็ง ทั้งนายวินและยัยน้ำแข็งก็ตัวติดกันตลอด เพราะไม่อยากให้ใครจับได้ว่าเขาแค่แกล้งเป็นแฟนกันเฉยๆ และไม่ใช่แค่ตัวติดกันอย่างเดียว แต่ทั้งนายวินและยัยน้ำแข็งยังดูแลซึ่งกันและกัน และทั้งนายวินและยัยน้ำแข็งก็เริ่มที่จะปรับตัวให้เข้ากัน นายวินก็เริ่มชินกับคำบ่นของยัยน้ำแข็ง เพราะแต่ละอย่างที่เธอบ่นนั้นไม่มีข้อผิดเลยสักอย่าง และมันยังเป็นการช่วยนายวินอีกด้วย ส่วนยัยน้ำแข็งก็ลดความอารมณ์ร้ายของตัวเองลง และเริ่มดูแลใส่ใจเรื่องเล็กๆน้อยๆของนายวินมากขึ้น จนเพื่อนๆในห้องต่างพากันจับตามองทั้งสองเป็นการใหญ่ ว่าคู่นี้จะลงเอยเป็นแฟนกันจริงๆเมื่อไหร่
"น้ำแข็ง วันนี้ฉันส่งเธอแค่นี้นะ" นายวินบอกพร้อมกับโบกมือลายัยน้ำแข็ง ตั้งแต่ที่เริ่มคบกันเป็นแฟนเพื่อตบตาคนอื่นนายวินก็มักจะมาส่งยัยน้ำแข็งที่บ้านเป็นประจำ
"อืม กลับบ้านดีๆล่ะ" ยัยน้ำแข็งเองก็โบกมือลานายวินเช่นกัน
"เดี๋ยว!!! นายอย่าลืมทำการบ้านนะ ถ้าพรุ่งนี้นายไม่มีการบ้านไปส่งล่ะก็ นายเละแน่นายวิน" ยัยน้ำแข็งชูกำปั้นเล็กขึ้นตรงหน้านายวิน จนนายวินอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
"นายวิน!!!! นี่นายไม่ส่งการบ้านคณิตอีกแล้วหรอเนี่ย ทำไมไม่หัดทำส่งซะบ้างล่ะ เดี๋ยวก็โดนอาจารย์ดุอีกหรอก" ยัยน้ำแข็งเดินเข้ามาถึงห้องศิลปะปุ๊บก็เข้ามาตั้งท่าบ่นนายวินปั๊บ แต่คราวนี้ไม่เหมือนคราวก่อนๆที่นายวินจะฟังคำบ่นของเธอ สีหน้านายวินดูเคร่งเครียดมาก
"นี่น้ำแข็ง!!! เราไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆสักหน่อย ทำไมเธอต้องมาบ่นฉันทุกวันด้วยเนี่ย น่าเบื่อน่ารำคาญ ฉันจะวาดรูปแล้วไอ้การบ้านคณิตเนี่ยมันก็ของฉัน ถ้าฉันไม่ส่งฉันก็โดนตัดคะแนนเอง ไม่เกี่ยวกับเธอสักหน่อย เธออย่ามาวุ่นวายกับชีวิตฉันได้มั้ย" นายวินพูดเสียงดังใส่จนยัยน้ำแข็งถึงกับสะดุ้งทำอะไรไม่ถูกและสุดท้ายก้วิ่งออกมาจากห้องศิลปะ ก่อนที่จะมาปล่อยน้ำตาเม็ดใหญ่ให้ร่วงพรูออกมา เพียงเพราะเธอไม่อยากจะร้องไห้ต่อหน้านายวินเท่านั้น
"น้ำแข็ง เป็นอะไรรึเปล่า" นายปอซึ่งดูเหตุการณ์อยู่เงียบๆเดินมาทรุดตัวนั่งลงข้างยัยน้ำแข็ง
"ปอ....เปล่าหรอก"
"เปล่าอะไรกัน เห็นอยู่ว่าเธอร้องไห้ ไอ้วินมันก็เป็นอย่างนี้แหละ อีกไม่กี่อาทิตย์มันจะไปแข่งวาดรูปน่ะ งานนี้งานใหญ่ซะด้วย มันคงจะใช้เวลาทุ่มเทให้กับการวาดรูปนั่นแหละ เธออย่าถือสามันเลยนะที่มันพูดใส่เธออย่างนั้น"
"เราผิดเองแหละปอ ที่เป็นห่วงนายวินจนเกินไป รู้ทั้งรู้ว่าไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย เราคงคิดมากไปเองแหละปอ ที่หลงคิดไปว่านายวินคงจะมีความรู้สึกดีๆเหมือนเราบ้าง แต่จริงๆแล้วเค้าก็ยังคงเห็นเราเป็นแค่ผู้หญิงขี้บ่น และอารมณ์ร้อนคนนึงเท่านั้นเอง"
"ไม่หรอกน้ำแข็ง ไอ้วินมันก็ชอบเธอนะ เราเป็นเพื่อนมันเราดูออก"
"ขอบคุณนะปอ ถึงปอจะดูออก มันก็ไม่สำคัญเท่ากับเจ้าตัวหรอก ปออาจจะดูว่าวินชอบเรา แต่จริงๆแล้ววินเค้าไม่ได้ชอบเราหรอกนะ ขอบคุณนะปอที่พูดให้เรารู้สึกดีขึ้นมาน่ะ เราจะไม่บ่นวินอีกแล้ว เราคงจะไม่ต้องแสดงเป็นแฟนอีกแล้วมั้ง" ยัยน้ำแข็งพูดจบก็ฉวยกระเป๋านักเรียนแล้วเดินกลับบ้าน
หลายวันมาแล้วที่ยัยน้ำแข็งหลบหน้านายวิน ส่วนนายวินเองก็เอาแต่มุ่งมั่นกับการฝึกซ้อมวาดรูป ทั้ง 2 คนจึงไม่ได้คุยกัน
"น้ำแข็งพรุ่งนี้นายวินจะแข่งวาดรูปแล้วนี่ แกไม่ไปให้กำลังใจมันหน่อยหรอ" ยัยตาลเพื่อนซี้ของยันน้ำแข็งพูดขึ้น ขณะที่ทุกคนในห้องกำลังขุดดินวิชาเกษตร ยกเว้นนายวิน ที่ถูกเรียกไปห้องศิลปะตั้งแต่เช้า เพื่อนๆในห้องทุกคนแม้จะรู้ว่ายัยน้ำแข็งและนายวินแกล้งคบกับเป็นแฟน แต่ทุกคนก็ลุ้นให้สองคนนี้ลงเอยกันเป้นแฟนจริงๆ เพราะจะได้มีคู่รักคู่กัดเกิดขึ้นมาในห้อง ที่สำคัญนายวินจะได้มาช่วยลดความขี้บ่นและอารมณ์ร้อนของยัยข้ำแข็งลงบ้าง
"ไม่ล่ะ ไปเกะกะเค้าเปล่าๆน่า" ยัยน้ำแข็งเอ่ยเสียงเศร้า
"น้ำแข็ง...ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ" เสียงห้าวๆดังขึ้นทางด้านหลังของยัยน้ำแข็ง เมื่อเธอหันไปจึงพบว่าเจ้าของเสียงคุ้นๆนี่ไม่ใช่ใครอื่นไกล นายวินนั่นเอง
"นายมีอะไรรึเปล่า" ยัยน้ำแข็งถามขึ้นเมื่อมายืนอยู่ตรงศาลาริมสระน้ำกับนายวินอยู่ 2 คน
"พรุ่งนี้ฉันจะแข่งวาดรูปนะ เธออย่าลืมไปเชียร์ฉันด้วยล่ะ"
"ฉันไปเกะกะนายเปล่าๆ ยังไงซะได้ก็คงได้รางวัลอยู่แล้ว ก็นายตั้งใจซ้อมซะยกใหญ่เลยนี่"
"น้ำแข็ง..เธอเป็นอะไรไปช่วงนี้ ทำไมเธอไม่คุยกับฉันเหมือนเดิมล่ะ เธอชอบเอาแต่หนีหน้าฉันลอดเลยนะ รู้ตัวบ้างมั้ย"
"ไม่มีเหตุผมอะไรที่ฉันต้องไปคุยกับนายแบบสนิทเหมือนตอนที่เราแกล้งเป็นแฟนกันนี่นา ในเมื่อเราสองคนไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆสักหน่อย อ้อ!!! แล้วอีกอย่างนะ ฉันก็ไม่อยากจะไปเป็นตัววุ่นวายอยู่ในชีวิตนายด้วย"
"ทำไมล่ะ เรื่องวันนั้นฉันขอโทษนะน้ำแข็ง ฉันอธิบายได้นะ"
"นายไม่ต้องอธิบายฉันหรอกนายวิน นายตั้งใจวาดภาพล่ะ" ยัยน้ำแข็งพูดเพียงแค่นี้ก็เดินกลับไปที่ห้องเกษตรต่อ ปล่อยให้นายวินยืนงงอยู่คนเดียว ทำไมยัยน้ำแข็งถึงไม่รับรู้บ้างนะว่าเขาเองก็มีเป็นห่วงเธอเหมือนกัน อยากเข้าไปคุยกับเธอเหมือนเมื่อตอนที่แกล้งเล่นละครเป็นแฟนกันอีก
"น้ำแข็ง!!!! แกรู้รึเปล่าว่าไอ้วินมันได้รางวัลที่ 1 นะ" ยัยตาลนักข่าวประจำห้องวิ่งหน้าตาตื่นมาบอกยัน้ำแข็งที่นั่งรวมกลุ่มกับเพื่อนๆอยู่ที่ใต้ถุนตึกกิจกรรม ยัยน้ำแข็งเผลอยิ้มกว้างออกมาและต้องเปลี่ยนสีหน้าไปเป็นอย่างเดิม เมื่อเจ้าของรางวัลเดินถือถ้วยรางวัลยิ้มแฉ่งมายืนตรงหน้าเธอ
"น้ำแข็ง อ๊ะนี่เราให้เธอ" นายวินยื่นถ้วยรางวัลที่เขาได้รับจากการประกวดวาดภาพระดับจังหวัดให้กับยัยน้ำแข็ง ยัยน้ำแข็งได้แต่มองมันเฉยๆ
"นายเอามาให้ฉันทำไม ฉันไม่ได้ไปร่วมวาดรูปกับนายสักหน่อย"
"แต่เธอเป็นแรงบันดาลใจของฉันนะ เธอทำให้ฉันรู้ว่าตัวเองชอบอะไร และเธอทำให้ฉันทำงานเป็นชิ้นเป็นอัน นี่ไงรางวัลที่ฉันทุ่มเทสุดตัวเพื่อได้มันมา เธอรู้มั้ยว่าฉันอยากให้เธอเห็นว่าฉันก็เอาถ่านกับเขาเหมือนกัน ฉันเองก็ทำงานเป็นชิ้นเป็นอันเป็นเหมือนกัน ฉันอยากให้เธอภูมิใจในตัวฉันนะ"
"ฉันคงจะช่วยนายได้เพียงเท่านี้แหละนายวิน ในเมื่อตอนนี้นายได้รับรางวัลแล้ว ฉันคงไม่มีความหมายสำหรับนายแล้วล่ะ" ยัยน้ำแข็งพูดเสียงเศร้าก่อนที่จะเดินผ่านนายวินไป
"เฮ้ย!!! เดี๋ยวก่อนดิน้ำแข็ง" นายวินไม่ทันที่จะเอ่ยคำพูดสำคัญออกไป ยัยน้ำแข็งก็เดินลับตาออกไปไกลแล้ว
"เอาเหอะว่ะไอ้วิน เดี๋ยวยัยน้ำแข็งเขารู้เองแหละน่า ว่าที่แกทำน่ะเพราะอะไร" นายปอที่มาพร้อมนายวินตบไหล่เพื่อนเบาๆ
หลังจากที่ทานข้าวเย็นเรียบร้อยแล้วยัยน้ำแข็งสุดขยันกลับขึ้นมาบนห้องพร้อมกับเปิดกระเป๋านักเรียนเพื่อจะตั้งหน้าตั้งตาทำการบ้าน แต่เอ๊ะ!!! มีสมุดสีดำเล่มหนึ่งอยู่ในกระเป๋าเธอ
ไดอารี่ของคนไม่เอาถ่าน........ ที่หน้าปกเขียนเอาไว้อย่างนั้น เมื่อเธอเปิดออกไปหน้าแรกก้พบกับรูปวาดลายเส้นดินสอ เป็นรูปของผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งก็คือน้ำแข็งนั่นเอง
ส่วนเนื้อหาข้างใน
ผมเขียนไดอารี่เล่มนี้เพื่ออยากจะระบายความรู้สึกที่มีอยู่ในหัวใจผมออกมาบ้าง ผมเก็บความรู้สึกนี้มานานหลายปีแล้ว ตั้งแต่ที่ผมได้รู้จักกับเธอ น้ำแข็ง ผู้หญิงตัวเล็ก อารมณ์ร้อนไม่สมกับชื่อแถมยังขี้วีนอีกต่างหาก
ครั้งแรกที่ผมเจอเธอตอนวันมาปฐมนิเทศนักเรียนใหม่ชั้น ม.4 เธอเดินชนกับผมปุ๊บเธอก็ตั้งท่าวีนผมทันทีเลย หลายคนอาจจะเบื่อกับเสียงบ่นของเธอนะ แต่สำหรับผมแล้วผมไม่เบื่อเลย เพราะเสียงบ่นของเธอนั้นเป็นเสียงที่คอยฉุดพลังผมทุกที ...........................
มีอีกหลายหน้าที่นายวินเขียนให้ยัยน้ำแข็ง และรูปของยัยน้ำแข็ง แต่หน้าสุดท้ายที่ทำเอายัยน้ำแข็งต้องปล่อยน้ำตาเม็ดใหญ่ลงมา
วันนี้ผมรู้สึกผิดมากที่ตะคอกใส่น้ำแข็งไปอย่างนั้น ผมรู้ว่าเธอคงจะเจ็บปวดที่ผมพูดจาใส่เธอแบบนั้น ผมเองเสียใจมากเลยนะ ผมไม่น่าจะพุดอย่างนั้นออกไป แต่ผมกำลังเครียด ผมกลัวว่าถ้าผมแข่งวาดรูปไม่ชนะผมคงจะกลายเป็นคนไม่เอาถ่านในสายตาของน้ำแข็ง ผมอยากให้เธอภูมิใจในตัวผม ผมจะตั้งใจวาดรูปและคว้ารางวัลมาให้เธอให้ได้ และถ้าผมคว้ารางวัลมาเมื่อไหร่ผมจะขอน้ำแข็งเป็นแฟนทันที ผมจะไม่เก็บคำว่ารักเอาไว้พูดกับกระจกอีกแล้ว ผมจะไปบอกว่าเธอว่าผมรักเธอ เพราะตอนที่ผมมีรางวัลไปด้วย เธอคงจะรู้สึกดีที่ผมมีงานเป็นชิ้นเป็นอันกับเค้าเหมือนกัน
วิน รัก น้ำแข็ง
หลังจากที่อ่านจบยัยน้ำแข็งถึงกับร้องไห้สะอื้น ที่นายวินทำไปทั้งหมดก็เพราะให้เธอภูมิใจนั่นเอง
"วิน!!! ฉัน...เอ่อ..." ยัยน้ำแข็งพูดตะกุกตะกัก เพราะคำว่าขอโทษมันทำไมพูดยากแบบนี้เนี่ย
"มีอะไรหรอน้ำแข็ง"
"เมื่อวานน่ะ ฉันขอโทษนะ ฉันรู้แล้วล่ะว่านายคิดยังไงกับฉัน" ยัยน้ำแข็งหลบหน้านายวินเพราะกลัวว่าเขาจะเห็นหน้าที่แดงเป็นลูกตำลึงสุกของเธอเข้า
"รู้ได้ยังไง"
"ก็นี่ไง" ยัยน้ำแข็งชูไดอารี่ของนายวินขึ้นมา ทำเอานายวินแทบเป็นลม มันออกมาจากห้องนอนเขาได้ยังไงเนี่ย
" เธอไปเอามาจากไหนล่ะ"
"เอ๊า!!! นายไม่ได้เป็นคนเอามาใส่ในกระเป๋านักเรียนฉันหรอ"
"เปล่านี่...แต่มันก็ไม่สำคัญหรอกนะน้ำแข็ง ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือว่า....เธอจะทำให้ความฝันอีกอย่างของฉันเป็นจริงมั้ยล่ะ"
"อะไรล่ะ..."
"ก็...เป็นแฟนกับฉันเถอะนะน้ำแข็ง"
"นายวิน!!! นายตะโ กนทำไมเนี่ย อายคนเค้านะ" ยัยน้ำแข็งถึงกับหน้าแดงไปจนถึงใบหู เพราะนายวินเล่นตะโกนซะลั่นห้อง จนเพื่อนๆที่สนใจกันอยู่แล้วต่างพากันโห่แซวทั้งคู่
"ว่าไงล่ะ เป็นแฟนกับฉันนะน้ำแข็ง"
น้ำแข็งไม่ตอบคำถามของนายวิน ได้แต่ยิ้มเขิน เพราะเธอเขียนความรู้สึกของเธอลงไปในไดอารี่ของนายวินเรียบร้อยแล้ว ซึ่งแค่นั้นก็ทำให้นายวินรู้แล้วว่ายัยน้ำแข็งคิดตรงกับเขา
ในที่สุดแผนการเปิดใจนายอารมณ์ติสที่เก็บความรู้สึกเก่งมา เกือบ 3 ปีเต็ม กับยัยอารมณ์ร้อนขี้บ่น ว่าทั้งสองคนจริงๆแล้วน่ะใจตรงกัน ก็สำเร็จจนได้ งานนี้ต้องมองรางวับผู้สร้างเรื่องดีเด่นให้นายปอและนักแสดงประกอบฉากอย่างน้องๆ ม.3 กลุ่มนั้นกันแล้วล่ะ
.....บางครั้ง คนที่คุณมีแอบรักเขาอยู่นั้น...ก็อาจจะกำลังคิดแบบเดียวกับคุณ...ลองเสี่ยงพูดคำว่ารักออกไปสักครั้ง...เพราะผลลัพธ์ที่ได้ มันอาจจะไม่ตรงกับที่คุณกลัว......
----------------------------------------------------
เรื่องแรกเลยนะคะ...ลองเปลี่ยนแนวมาแต่งรักซึ้งๆกับเค้าบ้าง
ยังไงก็ติชมกันได้เด้อค่ะเด้อ
ใครอยากคุยด้วยก็แอดเมลมาคุยกันได้นะค่ะ
freedom_jah21@hotmail.com
1 คอมเม้นต์ของท่าน คือพลังอันยิ่งใหญ่ของเรา
ขอบคุณคร้า^^
ความคิดเห็น