คนที่แอบรักเพื่อน

ลำดับตอนที่ #1 : สายไปไหม.....สายไปหรือยัง.....

มาเรื่องแรกนี่ก้อไม่สมหวังเลยแฮะ
เอาเป็นว่าฝากด้วยแล้วกันนะ
เป็นเรื่องแรกของเราด้วยนะ
.......................................
.......................................
.....................................
ม.1

ฉันนั่งมองประตูไม้สีเขียวของห้องที่ยังคงปิดสนิทและไม่ไหวติง

ฉันถอนหายใจก่อนหลับตาลง

เสียงใครบางคนดังขึ้นข้างหูฉัน

“เรามาแล้ว”

เมื่อลืมตาขึ้น

ฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันเรียกว่าเขาว่าเพื่อนกำลังยืนยิ้มให้กับฉัน

ฉันยื่นสมุดจดการบ้านให้เขา พร้อมกับกล่าวขอบคุณที่เขาให้ฉันยืม

เขาส่งยิ้มประกายก่อนเอ่ย

“ไม่เป็นไร ก็เราเพื่อนกันนี่”

เพื่อน…..ก็เราเพื่อนกันนี่

แล้วเมื่อไรล่ะที่เขาจะรับรู้สักที

ว่าคนตรงนี้ ไม่ได้คิดกับเขาแค่เพื่อน

 

 

ม.2

ฉันนั่งมองประตูไม้สีเขียวของห้องที่ยังยังคงปิดสนิทและไม่ไหวติง

ฉันถอนหายใจก่อนเงยหน้ามองใครบางคนที่น้ำตาไหลลงมา

ผู้ชายคนนั้นรับผ้าเช็ดหน้าจากมือของฉัน

ก่อนกล่าวว่า

“เราถูกเขาทิ้ง” และเขาก็พร่ำบ่นถึงความใจร้ายของผู้หญิงคนนั้นให้ฉันฟัง

เมื่อจบเรื่อง เขาก็ส่งยิ้มให้ฉันและยื่นผ้าเช็ดหน้าคืน

“ขอบใจนะ”เขาพูด

“ไม่เป็นไร ก็เราเพื่อนกันนี่”

เพื่อน….ก็เราเพื่อนกันนี่

แล้วเมื่อไรล่ะที่เขาจะรับรู้สักที

ว่าคนตรงนี้ ไม่ได้คิดกับเขาแค่เพื่อน

 

ม.3

ฉันนั่งมองประตูไม้สีเขียวของห้องที่ยังคงปิดสนิทและไม่ไหวติง

ฉันถอนหายใจก่อนส่งยิ้มให้ใครบางคนที่เดินเข้ามาหา

“เธอสอบติด” ฉันพยักหน้า

“เราไม่ติดนะ เธอคงย้ายโรงเรียนใช่ป้ะ” ฉันส่งยิ้มแทนคำตอบ

ก่อนชะงักเล็กน้อยเมื่อเขายื่นนิ้วก้อยมาให้ฉัน

“สัญญานะ ว่าถ้าเราแต่งงาน เธอต้องมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้เรา”

ฉันผงะเล็กน้อย ก่อนฝืนยิ้มแล้วตอบแม้น้ำตาแทบไหล

“อืม เราสัญญา”

“ขอบใจนะ”

“ไม่เป็นไร ก็เราเพื่อนกันนี่”

เพื่อน….ก็เราเพื่อนกันนี่

แล้วเมื่อไรล่ะที่เขาจะรับรู้สักที

ว่าคนตรงนี้ ไม่ได้คิดกับเขาแค่เพื่อน

 

ปี1

หลังจากที่ฉันไม่ได้พบเขามานาน เขากลับมาอีกครั้งในมาดนักศึกษาหนุ่มรูปงาม

เขายังจำฉันได้

“จำเราได้ไหม” เขาถามในขณะที่เดินไปส่งฉันที่คณะ

“จำได้สิ”

“เรานึกว่าเธอจำเราไม่ได้เสียอีก”

“อืม ก็เกือบจำไม่ได้แล้ว” เราสองคนหยุดเดินเมื่อสาวน้อยคนนึงที่ฉันจำได้ว่าเธอเป็นดาวมหาลัยเดินมาขวาง

“นี่แฟนเราเอง” เขาแนะนำตัวแฟนของเขา

อีกแล้วที่น้ำตาของฉันกำลังจะไหล

“เราไปแล้วนะ ขอบใจนะ ที่เดินมาด้วยกัน”

“ไม่เป็นไร ก็เราเพื่อนกันนี่”

เพื่อน….ก็เราเพื่อนกันนี่

แล้วเมื่อไรล่ะที่เขาจะรับรู้สักที

ว่าคนตรงนี้ ไม่ได้คิดกับเขาแค่เพื่อน

 

ปี 3

 

ฉันไม่สบาย ต้องนอนโรงพยาบาล

เขามาหาฉันพร้อมขนมมากมาย และสมุดย่อจากเพื่อนๆที่คณะ

ทั้งๆที่วันนี้ เวลานี้เขาควรอยู่กับเพื่อน แต่เขามาหาฉันในที่เหม็นอับนี่

ฉันถามเขาว่าทำไม

เขายิ้มก่อนตอบว่า

“ก็เราเพื่อนกันนี่”

เพื่อน….ก็เราเพื่อนกันนี่

แล้วเมื่อไรล่ะที่เขาจะรับรู้สักที

ว่าคนตรงนี้ ไม่ได้คิดกับเขาแค่เพื่อน

 

 

วันจบ

 

เขาพาฉันมาฉลองสองต่อสองที่ร้านอาหารที่ฉันอยากมาทานมานานแล้ว

เขายิ้มๆ เมื่อเห็นฉันทำท่าดีใจเหมือนเด็กๆ ก่อนเอ่ยถาม

“ชอบมั้ย”

“ชอบสิ อยากมาที่นี่นานแล้ว”

“ไม่ใช่….เราหมายถึง….เรา…”

“หา…” ฉันทวนคำถาม เพราะไม่มั่นใจกับสิ่งที่เขาบอก

เขาส่ายหน้าก่อนพูดว่า

“ลืมหรือยัง ว่าถ้าเราจะแต่งงาน เธอต้องมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้เรานะ”

ฉันชะงัก ก่อนยิ้มเศร้าๆที่เขาคงไม่เห็น

“เราสัญญา…”

“ขอบใจนะ”

“ไม่เป็นไร ก็เราเพื่อนกันนี่”

เพื่อน….ก็เราเพื่อนกันนี่

แล้วเมื่อไรล่ะที่เขาจะรับรู้สักที

ว่าคนตรงนี้ ไม่ได้คิดกับเขาแค่เพื่อน

วันรับปริญญา

 

ฉันมองเห็นเขาในชุดครุยที่ดูเรียบร้อยสมมาดเขา

เขาโบกมือให้ฉัน

ฉันโบกมือให้เขา

เขากำลังเดินข้ามถนนมาหาฉัน

ฉันเห็นรถคันนึงขับผ่านมา

โฉบผ่านหน้าฉันไป

ผ่านร่างของเขาไป

เขาล้มลงตรงหน้าฉัน

ฉันเห็นผู้คนกรีดร้อง

ฉันได้แต่ยืนตั้งสติไม่ถูก

ได้แต่ยืนกระพริบตา

ผู้คนมากมายเข้ามามุงเขา

แล้วรถพยาบาลก็พาเขาไป

ฉันเห็นช่อดอกไม้ที่เขาถือเมื่อกี้ตกอยู่

ฉันหยิบมันขึ้นมา

เห็นการ์ดใบหนึ่งแขวนอยู่

ฉันพลิกมันมาดู

มันเขียนถึงฉัน

“เราชอบเธอ…..”

สายไปไหม….สายไปหรือยัง…..

 

ใครบางคนส่งไดอารี่ที่เขาเขียนมาให้ฉัน ในวันที่เขาหมดสติอยู่ที่โรงพยาบาล

“ผมแอบชอบคนๆหนึ่งอยู่

เธอคนนั้นเป็นเพื่อนของผม

ผมชอบเธอ รักเธอตั้งแต่วันแรกที่พบกัน

เธอจะรักผมไหม

ผมคงไม่ต้องถาม

เธอไม่เคยคิดอะไรกับผมมากกว่านั้น

ผมเคยกุเรื่องเล่าให้ฟังว่าผมอกหักตอน ม.2

เธอไม่ทำอะไรไปมากกว่ารับฟังผมเงียบๆ

แล้วเธอก็จากไปตอนผมอยู่ ม.3

แล้วเราก็พบกันอีกครั้ง

ผมเคยจ้างให้เพื่อนมาแกล้งเป็นแฟนผมเพื่อลองใจเธอ ตอนปี 1

เธอไม่สนใจ

ผมเคยถามเธอว่าเธอชอบผมมั้ย

เธอไม่ตอบ

ผมคงอกหักใช่ไหมครับ

ถ้าหากเธออ่านไดอารี่เล่มนี้ วรรคนี้ อยู่ล่ะก็….

โปรดจงรู้ไว้เถิดว่า…..

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

……..จริงๆ…..”

 

ฉันปิดหนังสือลงช้าๆ ก่อนหลับตาลง

น้ำอุ่นๆที่ฉันคุ้นเคยไหลอาบลงมาที่แก้ม

น้ำตา….ที่ฉันเก็บมานานก็ไหลลงมา

พร้อมๆกับเส้นชีพจรของเขาที่ค่อยๆคลายเส้นลง

ก่อนกลายเป็นเส้นตรง

สายไปแล้ว….สายไปแล้วจริงๆด้วย…..

 

เพื่อน….ก็เราเพื่อนกันนี่

แล้วเมื่อไรล่ะที่เขาจะรับรู้สักที

ว่าคนตรงนี้ ไม่ได้คิดกับเขาแค่เพื่อน

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ

เรารักเธอ






nan ny