คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : act 1 สองพี่น้อง + หนึ่ง
ตอนที่ 1 สองพี่น้อง+หนึ่ง
8.00 น. เช้าวันจันทร์ เริ่มต้นเข้าสู่ภาคเรียนใหม่ของโรงเรียนมัธยมปลายประจำกรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้ บรรดานักเรียนทั้งหลายกำลังเดินเข้าโรงเรียนกันอย่างคึกคัก บางส่วนเดินเข้าสู่อาคารเรียนสูง 5 ชั้น เพื่อร่วมกลุ่มกับเพื่อน ๆ ที่เกาะกระจกหน้าต่างมองดูเพื่อนนักเรียนคนอื่นเดินเข้ามาในโรงเรียน บางส่วนก็หยุดยื่นอยู่หน้าประตู
“มาแล้ว ๆ” เสียงหนึ่งตะโกนขึ้น
ฝูงนักเรียนจำนวนมากหันมองไปยังปากประตูเป็นตาเดียว พร้อมกับเสียงซุบซิบไม่เว้นแม้แต่อาจารย์ปกครองที่ยืนตรวจเครื่องแบบอยู่หน้าโรงเรียน
“สวย และน่ารักสมคำล่ำลือจริง ๆ”
“ค่อยมีอะไรให้น่ามาโรงเรียนหน่อย”
“แบบนี้คู่แข่งต้องเยอะแน่ ๆ”
“นายอย่ามา แย่งฉันก็แล้วกัน”
“ของให้เราได้เป็นอาจารย์ประจำชั้นที่เถอะ”
“ขอให้อยู่ห้องเดี่ยวกันก็พอแล้ว” และอื่น ๆ อีกมากมาย
สองหนุ่มเดินผ่านเสียงซุบซิบ และฝูงชนโดยไม่สนใจ
ทั้งคู่ชินกับอะไรแบบนี้อยู่บ้างพอสมควร ที่สำคัญสำหรับพวกเขาแล้วการทำใจยอมรับคำชมจากปากผู้ชายเป็นอะไรที่ง่ายกว่าคำชมจากปากผู้หญิง เพราะนั้นหมายถึง ขณะที่เขาทั้งคู่เดินอยู่นี้มีผู้หญิงจำนวนมากกำลังลุ่มล้อมอยู่
“ขนลุก!” ริมฝีปากเรียวขยับพูดเล็กน้อย ก่อนกระชับฝ่ามือน้องชายแล้วเร่งฝีเท้าเขาอาคารเรียนมุ่งหน้าสู่ห้องเรียน
เวลา 8.30 น. มัธยมปลายปี 3 ห้อง A
“สวัสดีครับ ผม จอง พิล กโย ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
อีกด้านหนึ่ง
ห้องเรียนมัธยมปลายปี 1 ห้อง A
“สวัสดีฮะ ผม อี ซอน โฮ เรียกสั้น ๆ ว่า แอนดี้ก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จัก ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะฮะ
ครืดดดดด “พวกนายเห็นมินอูบ้างไหม”
สมาชิกในห้องหันมาที่คนถาม ก่อนจะพร้อมใจกันส่ายหัวราวกับนัดหมายกันมาก่อน
“ถ้าพวกนายเจอ ให้มันไปหาฉันที่ห้องพยาบาลด้วยนะ”
…………………………………………………………………..
“วันนี้เจ้าหญิงของเราเป็นอะไร ตามไอ้มินแต่เช้า ท่าจะโมโหมากซะด้วย” เพื่อนในห้องคนหนึ่งกับกลุ่มเพื่อน 4 -5 คนที่นั่งอยูด้วยกัน
“คงเป็นเรื่องรูปนะ ได้ยินว่าไอ้มินมันเอารูปฮเยซองกับแอนดี้ไปขายให้นักเรียนแถว ๆ นี้ ชุดนึงตั้ง 5O000 วอน เป็นภาพแบบกึ่งนู๊ดซะด้วยนะ” เพื่อนอีกคนช่วยตอบอย่างไม่ต้องให้ถามซ้ำ แถมส่งใบหน้าว่าข้านี้แหละผู้รู้ทุกเรื่องโดยเฉพาะสามคนนั้น
“แบบนี้ไอ้มินได้ตายค่ามือแน่น ๆ ว่าแต่.....นายนะมีบางซักชุดไหมละโทนี่”
“โฮ! ไอ้นี้ ซองนะเพื่อนเรานะ ของแบบนี้กรู...
มีอยู่แล้วเฟ้ย”
“ขอดูหน่อยซิ” ทั้งห้องประสานเสียงราวกับรอโอกาสนี้มานาน กรูเข้าหาโทนี่ประหนึ่งว่าเป็นคนดังตามด้วยเสียงร้องขอดูรูปกันระเม็งเซ็งแซ่ ไม่ช้าคนถูกเรียกร้อง ก็ต้องควักรูปจากกระเป๋าขึ้นมาแจกจ่ายให้ดูโดยไม่ลืมส่งเสียงกำชับห้ามปรามเพื่อน ๆ ไว้ก่อน
“เฮ้ย ๆ ดูกันเฉย ๆ นะโว๊ย ห้ามจูบ ห้ามลูบ ห้ามคลำ ห้ามน้ำลายยืด และห้ามจิ๊ก ฉันอุตส่าให้น้องไปซื้อมา เสียเงินเพิ่มไปอีกตั้งหมื่น”
“อู้ ว๊าววววววว ซี๊ด ไอ้มินมันไปเอารูปพวกนี้มาจากไหนวะ แต่ละรูปสุดยอด”
“เฮ้ย! บอกว่าอย่าน้ำลายยืดไง”
“โทนี่ ๆ เห็นรูปแอนดี้รูปนี้ยังวะ นั่งท่านี้ ใส่เสื่อเชิร์ตเปิดกระดุม เซ็กซี่ชะมัดยาด ไม่กลัวโดนจับทุ่มจะไปจับกดซะนี้”
“นี้ ๆ รูปฮเยซองอันนี้สวย น่ารัก ยังกับเทพธิดา สาว ๆ wonder girl รวมกันยังสู้ไม่ได้”
ชี้ชวนกันดูสนุกสนาม ลืมนึกไปเลยว่าไอ้ที่อยู่ในรูปนะไม่ปลื้มเลยซักนิด
“พวกนายนะชอบเหรออออออ” เสียงใครบางคนลอยมาลม
“อืม ๆ ชอบสุด ๆ ไปเลย”
“อยากซื้อไว้ซักชุดไหมละ”
30 ชีวิตในห้องหันควับไปตามเสียงประสานเสียงพร้อมกันอีกครั้ง
“มินอู!!”
“แกมาตอนไหนวะ” 1 ใน 30 ถามอย่างใคร่รู้
“จะสนใจทำไม มาคุยธุรกิจดีกว่า พวกนายอยากได้รูปฮเยซองกับแอนดี้หรือเปล่าละ ในฐานะที่เพื่อนกันฉันขายให้ถูก ๆ ชุดละ 30,000 วอน แต่! ต้องมีข้อแม้” แมวน้ำทำหน้าเจ้าเล่ห์
"ข้อแม้อะไรวะ"
"พวกแก แก แล้วก็แก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทั้งหมดเนี้ยต้องช่วยฉันจากฮเยซอง โอเค มั้ยละ"
“ไม่ทันแล้วละมินอู”
มินอูเสียวสันหลังวาบ ไม่นึกไม่ฝันว่าจะมีใครย่องเบากว่าตัวเอง
“ฮะ ฮะ ฮเยซอง ไงจ๊ะที่ร๊ากกกกกก มาตอนไหนอ่า~ ม่ายได้เย็นเสียงเลย”
“ไม่ต้องที่มาที่รงที่รัก มานี่เลย” ฮเยซองหิ้วคอเสื้อลากมินอูขึ้นไปบนดาดฟ้าตึกเรียน งานนี้ต้องเช็กบิลแบบส่วนตั๊ว ส่วนตัว
“ไอ้เพื่อนบ้าน แกเอารูปฉันกับแอนดี้ไปขายได้ไงฮะ แถมรูปพวกนั้นมันยัง xxx มากด้วย”
“อย่าโมโหเลยน่า นิด ๆ หน่อย ๆ ถือว่าช่วยเพื่อนที่กำลังจะอดตายก็แล้วกัน อีกอย่างนายกับแอนดี้ก็ไม่เป็นอะไรซักหน่อย” แมวน้ำทำหน้าอ้อน ๆ
“นิด ๆ หน่อย บ้านเตี่ยแกอะซิ แอนดี้มันนอนสลบเมือดอยู่ในห้องพยาบาล นายก็รู้นี้ว่าฉันกะน้องเป็นภูมิแพ้...ผู้หญิง!แกยังเอารูปไปขายจนแม่ผู้หญิงพวกนั้นมายืนออกันเต็มหน้าโรงเรียน เล่นเอาแอนดี้สลบไปไมรู้กี่รอบกว่ารอดมาได้” พูดแล้วก็คัน ฮเยซองลวงมือเขาไปในเสื้อเพื่อแสดงอาการ
“งั้นเหรอ ๆ แบบนั้นนายไปเฝ้าแอนดี้ดีกว่าไหม”
“ไม่ต้องหรอกมีครูที่ห้องพยาบาลดูอยู่”
“มันจะปลอดภัยเหรอ”
“แกหมายความว่าไง”
“คือ ฉัน ฉัน ไม่ได้ขายให้แต่เฉพาะคนข้างนอกวะ ในนี้ก็ด้วย เหลือห้องไอ้โทนี่เป็นห้องสุดท้ายพอดี ถ้าแกจะเป็นห่วงแอนดี้มากกว่าโมโหฉันละก็ แกรีบไปดูน้องดีกว่า เดี่ยวจะโดนลักหลับไปซะก่อน”
“ไอ้มิน ฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้าแอนดี้เป็นอะไรแกตายแน่
ฮเยซองคาดโทษไว้ก่อนจะวิ่งลงไปที่ห้องพยาบาล ตามมาติด ๆ ด้วยมินอู
...
ณ. ห้องพยาบาล
“พวกนายคิดจะทำอะไรกัน เขาไม่สบายอยู่นะ แล้วนั้นโรงเรียนมีกฎห้ามขึ้นเตียงพร้อมกันสองคน” ครูหนุ่มผู้พันธนาการติดกับเก้าอี้ ขยับปากที่ยังคงเป็นอิสระบอกเด็กหนุ่มอายุราว ๆ 17-18 ที่ขึ้นคร่อมร่างเล็กบนเตียง
“ครูนะเงียบ ๆ ไปเถอะน่า เพิ่งมาใหม่ละซิ เดี่ยวก็ชินลูกพี่เราใช่บริการห้องพยาบาลนี้บ่อย ๆ แต่ตอนนี้ผมขออนุญาตปิดปากหน่อยนะครับ ถ้าคราวหน้าครูไม่อยากโดนแบบนี้ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็แล้วกัน” เด็กหนุ่มอีกสองคนช่วยกันปิดปาก เป็นเหตุว่าฉะไนเลยผู้ใหญ่อ่างเขาจึงถูกจับมัดได้
“อือ อือ อือ ๆๆๆ”
“ไม่ไหวแล้วโว๊ย” เด็กหนุ่มบนเตียงหันมาโว้ย “พวกแกทำอะไรซักอย่างได้มั้ย ให้ไอ้ครูเนี้ยมันเงียบ เสียอารมณ์ว๊ะ เดี่ยวแอนดี้ก็ฟื้นขึ้นมาก่อนพอดี
“ครับ ๆ”
“เสร็จแล้วออกไปเฝ้าข้างนอกไว้ด้วย เดียวใครมาขัดจังหวะ”
“ครับ ๆ”
เมื่อลูกน้องยกครูออกไป เด็กหนุ่มจึงหันมาจัดการกับคนบนเตียง มือหยาบหระด้างสั่นระริกขณะปลดกระดุมเสื้อเชิร์ตออกที่ละเม็ด ละเม็ด
1
2
3
4
5
ท่อนแขนแข็งยกขึ้นปาดเหงื่อ
“แอนดี้ย่า~ ฉันขอดูผิวขาว ๆ ของนายหน่อยเถอะนะ”
มือสั่น ๆ ขยับจับสาปเสื้อออกจนกว้าง เผยให้เห็นเนื้อขาวละเอียดตั้งแต่แผ่นอกจนถึงหน้าท้อง เด็กหนุ่มถึงกับตะลึง
พอได้สติก็ไล่สายตามมองไปตามผิวเนื้อขึ้นไปถึงริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่ม เด็กหนุ่มโน้มไปหน้าลงใกล้ริมฝีปากหวังชิมรส แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อด้วยสีดำสบเข้ากับดวงตาสีน้ำตาล
“ผลั๊ก พลั่ว ตุบ ตับ” (ขออนุญาตไม่บรรยายว่าเกิดไรขึ้น)
เพียงกระพริ้มตาชายหนุ่มผู้อาจหาญคิดจะเด็ดผลเชอร์รี่ก็ลงไปกองอยู่กับพื้นในสภาพบางตาย
พร้อมกับที่ประตูห้องพยาบาลเปิดออก
“แอนดี้!”
“ฮยอง”
“นายไม่เป็นไรใช่มั้ย”
“ไม่เป็นไรฮะ” ฮเยซองดูสำรวจแอนดี้จนทั่ว
“ซอง แทนที่นายจะเป็นห่วงแอนดี้ว่าจะเป็นอะไร ฉันว่านายน่าจะเป็นห่วงว่าน้องนายจะกลายเป็นฆาตกรไปแล้วหรือยัง” มินอูพูดพร้อมกับเอาเท้าเขี่ยคนที่นอนกลายเป็นศพอยู่ที่พื้นเบา ๆ
“เงียบปากไปเถอะ ศพต่อไปได้เป็นแกแน่ ๆ”
“อุ๋ย! แอนดี้ยา~ ดูพี่นายซิ” มินอูเดินไปอยู่หลังแอนดี้ เอาน้องเป็นเกาะกำบัง
“ทำไมฮยองพูดกับมินอูฮยองแรงจังฮะ”
“ก็เพราะมันนั้นแหละนายกับฉับถึงต้องเจอเรื่องสยองแบบนี้”
ไอ้คนที่พื้นมากกว่ามั้งที่เจอเรื่องสยอง มินอูแอบค้านในใจ
“เพราะมินอูฮยอง เรื่องมันเป็นไงมาไงฮะเนี้ย” แอนดี้มองหน้าพี่ชายสองคนสลับกันไปมา
“เดียวมินอูฮยองคนนี้จะเล่าให้นายฟังเองนะ แต่ตอนนี้ขอพาไอ้เจ้านี้ไปห้องปกครองก่อน” มินอูทำเนียนจะลากคนที่พื้นออกไป
“มินอู นายต้องอธิบายเดียวนี้แหละ ส่วนไอ้นี้เดียวครูเขาก็เข้ามาเอาไปเอง”
“แฮะ ๆ จ๊ะ ๆ เดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวนี้”
15 นาทีถัดมา
“พวกเธอคุยกันตามสบายเลยนะ ครูขอตัวพาไอ้แสบสามตัวนี้ไปห้องปกครองก่อน”
“ขอบคุณครูครับที่อนุญาตให้ใช้ห้อง”
“ไม่เป็นไร ๆ ตามสบาย...เอ่อ...เธอชื่อ...?”
“ชินฮเยซองครับ”
“อ้อ...ชินฮเยซอง ครูไปละนะ”
“เอ้อ! ครูครับอยากบอกใครนะครับว่าเราสามคนอยู่ที่นี้”
“ได้ซิ”
ฮเยซอง มินอู แอนดี้ รอจนครูเดินออกไปจากห้อง จึงเริ่มการสนทนา
“เอาละมินอูนายอธิบายมาได้แล้ว ฉันกับแอนดี้รอฟังอยู่”
“แอนดี้ มินอูฮยองขอโทษนะ ที่วันนี้มีผู้หญิงมาที่โรงเรียนเยอะแยะเพราะฮยองอารูปนายกับฮเยซองไปขายนะ”
ฮเยซองลวงรูปออกจากกระเป๋ามินอูให้แอนดี้ดูเป็นหลักฐาน
“เป็นฝีมือฮยอง! ผมเกือบตายเลยนะฮะ พี่ฮเยซองก็ผื่นขึ้นจนตัวแดงเลย” แอนดี้ไม่ได้โกรธ แต่ออกอาการน้อยใจ ก็เรื่องอาการของเขาและพี่ชาย มินอูก็รู้ ๆ อยู่
“ฮยองก็ขอโทษนายแล้วไง นายยกโทษให้ฮยองนะแอนดี้นะ ฮเยซองด้วยนะ นะ นะ”
“เรื่องยกโทษ ยังไงพวกเราก็ต้องยกโทษให้อยู่แล้วละ ก็นายเป็นเพื่อนเรานิใช่มั้ยแอนดี้”
“ฮะ ว่าแต่ผมสงสัยเรื่องหนึ่ง รูปพวกนี้ฮยองไปเอามาจากไหนฮะ มันไม่ใช้รูปที่พี่จะถ่ายเลยนิ”
“เอ่อ ใช้ รูปพวกนี้มันเหมือน...เหมือนถ่ายจากที่บ้านเรา”
“ก็ที่บ้านนายมีใครอยู่อีกละ”
“ฮโยริ!” ฮเยซอง+แอนดี้
“ฉันบอกไว้ก่อนนะว่าไม่ได้สมรู้ร่วมคิด แต่ถูกบังคับ”
“ไม่เชื่อ!!” ฮเยซอง+แอนดี้
.............................................................
ความคิดเห็น