PARADISE LOVE :: รักนี้สวรรค์ลิขิต

ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1: THE MEMORIAL

CHAPTER 1: THE MEMORIAL

ความรักฝากไว้ไปกับสายลม

กับคนที่เราไม่เห็น

ไม่ว่าเขาจะอยู่ใกล้หรือไกลสักแค่ไหน

เราก็ไม่รู้ว่าจะยังรักกันได้อีกไหม....

 

ท้องนภามืดมน ในช่วงยามค่ำคืน กับสาวน้อยผมยาวสลวย สีดำเทา ขนตางอน ดวงตาสีเทาแววตาดูเศร้าอย่างประหลาด

ช่วงเวลาที่เราห่างจากกันเป็นเวลากี่วันแล้ว

ช่วงเวลาที่เรารักกันมันช่างแสนสั้น

ช่วงเวลาที่เราพบเจอกันมันเป็นเหมือนฝัน....

 

ร่างของหญิงสาวนอนรับแสงจันทร์ และลมเอื่อยๆ ที่พัดมา เธอคนนี้หวังเพียงอย่างเดียวที่จะเจอคนรักที่เคยสัญญากันว่า ถ้าเขาและเธอเจอกันอีกครั้ง จะรักและอยู่ด้วยกันตลอดไป และสิ่งเดียวที่เขาคนนั้นฝากไว้ให้เธอคนนั้นไว้ระลึกถึง คือ ปิ่นปักผม สีทองอร่าม ที่หญิงสาวผู้นี้มักจะนำมาดูแล เช็ดถู และเมื่อเธอจ้องมาที่ปิ่นนี้ จะเห็นความหลังที่เธอและเขาได้อยู่ร่วมกัน

“มาเรีย หลานรัก ลงมาได้แล้วเถอะจ้ะ นี่ก้อดึกมากแล้ว อากาศก็เริ่มหนาวแล้วด้วย เดี๋ยวจาเป็นหวัดนะ”

“ค่ะ คุณย่า”

 

หญิงชราผู้นี้เป็นผู้ที่ดูแลเธอหลังจากแม่ของเธอสิ้นใจตั้งแต่อายุแค่ 6 ขวบ ส่วนพ่อของเธอก็ทิ้งเธอและแม่ของเธอไปตั้งแต่เธอยังจำความได้ เธอจึงต้องมาอาศัยอยู่กับยายของเธอ ผู้ซึ่งรักและเอ็นดีเธออย่างที่สุด ครอบของของเธอซึ่งตอนนี้อยู่กับยายไม่ได้เป็นครอบครัวที่ร่ำรวยแต่ครอบครัวของเธอ “เคย” เป็นครอบครัวที่รวยมาก่อน

“เอา ปิ่น มาดูอีกแล้วเหรอจ๊ะ” ยายพูดขณะที่รินซุปร้อนๆให้มาเรียกินก่อนนอน

 

“ค่ะ..........ยายค่ะ ยายคิดว้าขาจะกลับมาไหม เขาจะจำหนูได้ไหม”

น้ำตาเม็ดโตของเธอไหลออกมาจากดวงสีเทา ที่ดูเศร้าโศกของเธอ

“มาเรีย หนูต้องเข้าใจนะที่รักของยาย ว่าทั้งฐานะ ยศถาบรรดาศักดิ์ และสถานที่ของเราแตกต่างกันระหว่างฟ้ากับดิน เขาฐานะร่ำรวยล้นฟ้า เราต้องอดมื้อกินมื้อ เขาเป็นถึงว่าที่พระราชา และรัชทายาท แต่เรากลับเป็นแค่ชาวบ้านจนๆในเมืองใหญ่เมืองหนึ่ง ที่เปรียบเหมือนฝุ่นละอองของสังคม และเขาซึ่งอยู่ไกล แสนไกล และเป็นสถานที่ ที่เราไม่สามารถรู้ได้ ...... ยายก็อยากให้หนูมีครอบครัวที่ดี อยู่ดีมีสุข เพราะ...ถ้ายายจากไปใครจะดูแลหนูเมื่อยายจากไป... ”

และเมื่อยายพูดจบ น้ำตาของความห่วงใยและเอ็นดูของหญิงชราผู้ดูแลเด็กสาวด้านหน้ามาตลอดระยะเวลา 11 ปี

“ยาย อย่าพูดอย่างนั้นสิจ๊ะ ... ยายก็รู้ว่าหนูอยากให้ยายอยู่กับหนูตลอดไป –ต้องอยู่กับหนูไปตลอด .... หนูว่าวันนี้ยายคงเหนื่อยมากแล้วล่ะค่ะ หนูว่ายายน่าจะไปนอนนะจ๊ะ”

“จ๊ะ หลานรัก”

 

มาเรียช่วยพายายเดินไปที่เตียงและพายายขึ้นนอน

“ขอบคุณน่ะ”

 

“ค่ะ คุณยาย หลับฝันดีน่ะค่ะ”

และมาเรียก็โน้มตัวลงนอนตามยายของเธอ แต่จริงๆแล้วตาของเธอไม่ได้หลับเลย แต่กลับนึกถึงอดีตเก่าๆ ความหลังในตอนที่เขาและเธอเจอกันครั้งแรก

 

มันนานมาแล้ว ..... ตอนเธอ 14 ปี ขณะที่เธอไปเก็บผลไม้ในป่าท้ายหมู่บ้าน

“โอ๊ย !!” งูเหาพิษร้ายที่มีชื่อในป่าแห่งนี้ได้ฝังเขี้ยวลงบนขาของเธอ

 

“อย่านะ หยุด .... โอ๊ย !! ช่วยด้วย.......” งูได้ฉกไปทั่วทุกส่วนของร่างกายเธอ ไม่ว่าจะเป็นไปหน้า แขน และชาของเธอ รวมถึงส่วนอื่นๆอีก และเธอก็สลบไป

 

......

 

เสียงกีบม้ากระทบกับพื้น กลับกลุ่มคนแปลกๆ ที่อยู่ๆก็เดินผ่านมา

 

“กราบทูล พระองค์..” ชายคนหนึ่งในชุดประหลาด ที่มีชุดสีแดงที่มีแถบผ้าขนาดเล็ก กลัดอยู่บริเวณด้านขวาบริเวณอก ที่มีสีแดงแสบตา กับกางเกงขายาว พร้อมกับรองเท้าบู๊ท และมีหมวกพร้อมกับวิกผมที่มีปิ่นสีเงิน 

ลายเสือปักอยู่ที่ผม

“ว่าไง มาสเตอร์ เวสท์มอง โจ” ชายผู้อยู่บนม้าที่ใส่ชุดเดียวกับชายอีกคนหนึ่งที่กำลังพูดกับเขาเพียงแต่ชุดเป็นสีทองและแถบผ้ากลัด สีแดงและน้ำเงิน แต่ชายคนนี้กลับไม่แต่งตัวเป็นไปตามระเบียบเหมือนคนแรก

“เวสท์ เชท พบหญิงสาวคนหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นด้านหน้าของพระองค์ บริเวณนู้น พะย่ะค่ะ”

เขารายงาน

 

“จริงหรือเนี่ย !! ถ้ายังงั้น ทหารจงไปนำหญิงสาวผู้นั้นมาที่ม้าของข้า”  ชายคนนี้ออกคำสั่ง

“พ่ะย่ะค่ะ !!”

 

แล้วเหล่าทหารก็นำตัวหญิงสาวขึ้นบนม้าของชายคนนั้น

“มิสคอมป์เฮลท์ แครี่ ช่วยมาดูอาการของหญิงสาวผู้นี้หน่อย ” ชายคนนี้เรียกหญิงสาวอีกคนมาด้านหน้าของเขา

หญิงคนที่ชายคนนั้นเรียกมา จับชีพจรและพูดว่า

“เรียน องค์รัชทายาท หญิงผู้นี้ยังมีชีวิต เพียงแต่โดนพิษงู แต่ว่าไม่โดนจุดสำคัญ จึงเพียงแค่สลบ ถ้านอนพักผ่อนอีกนิดคงจะดีขึ้น พ่ะย่ะค่ะ”

“อืม ถ้ายังงั้นข้าจะพากลับที่พักแล้วกัน”

“พ่ะย่ะค่ะ”

………………………..

หลังจากนั้น มาเรียก็ฟื้นจากภวังค์ หัวมึนชบ และปวดหัว ปวดขาไปหมด

“โอ๊ย !!”

“ตื่นแล้วหรือครับ” มาเรียตะลึงกับเสียงนั่น แล้วเธออยู่ที่ไหนเธอรู้สึกว่าเธอกำลังอยู่กลางห้องที่คล้ายๆโดมขนาดใหญ่ และมีกลุ่มคนที่แต่งตัวแปลกๆอยู่รายล้อมเธอ มีแต่ผู้ชายผู้ช่วยชีวิตเธอเท่านั้นที่แต่งตัวเหมือนชุดลำลองทั่วไป และที่สำคัญอายุน่าจะยังเท่าๆกันอยู่ด้วย

“คุณเป็นใคร แล้วทำไมคุณถึงพาฉันมาอยู่ที่นี่ แล้วทำไมฉันถึงแต่งตัวแบบนี้ล่ะ” มาเรียตะโกนกลับไปทั้งๆที่แรงก็ไม่ค่อยจะมี และเพิ่งรู้ตัวว่าเธอกำลังใส่ชุดสีขาวแขนยาวเหมือนชุดคนทำงานตามบริษัท มีแถบกลัดสีขาวทอง และมีปิ่นประดับปักอยู่บนหัว กระโปรงยาวถึงเข่าสีขาวปักลายสีทอง

“นี่ !! เจ้าอย่าเสียมารายาทต่อหน้าองค์รัชทายาทนะ เจ้าได้รับเกียรติเพียงใดที่ได้สวมปิ่นอันนี้.......” หญิงสาวในชุดประหลาดต่อว่าเธอ

 

“รัชทายาท ??” มาเรียงงกับคำพูดหญิงสาวคนนั้น

“หยุดก่อน แคร์แมรี่ มิสท์อีสท์ โปรดเงียบก่อน ให้ข้าอธิบายเอง” เขาสั่ง

 

“โปรดอภัยด้วยเถอะครับ และขอโทษที่ไม่ได้แนะนำตัว ผมชื่อ ชอน เป็นรัชทายาทลำดับที่ 1 แห่งเพสล็อค ครับส่วนคุณคือ.......  ”

“มาเรียค่ะ .. เดี๋ยวก่อน... โอ้ เดี๋ยวก่อนค่ะแล้วทำไมคุณถึงพาฉันมาที่นี่ล่ะครับ”

“คือจริงๆแล้ว ผมไม่ใช่คนที่นี่ ........”

“พระองค์ อย่าทรงใช้คำปกติสามัญสิ.....”

“เงียบก่อน แคร์แมรี่ มิสท์อีสท์  …….. ผมเห็นคุณนอนสลบอยู่ที่ป่าและพอเข้าไปดูแล้วพบว่างูกัดตอนนี้แผลคุณก็ยังไม่ค่อยร้ายแรงเดี๋ยวสัก 1 สัปดาห์ก็หาย”

“ค ..ค่ะ ขอบคุณมากคะ”

“เอาล่ะทุกคนถึงเวลาที่ต้องกินข้าวเย็นแล้วสินะ ไปเตรียมสิ..... ทุกคน !!!”  แล้วทุกคนที่อยู่ในห้องก็ออกไป แล้วทั้งห้องก็เหลือเพียงสองคน สักพัก รัชทายาท ชอน ก็พูดขึ้นมาก่อน

“มาเรีย คุณยังจำผมได้หรือเปล่า เมื่อ 3 ปีที่แล้ว ตอนคุณอายุ 11 ปี คุณปู่ของคุณ ได้ให้สัญญากับคุณย่าของผมว่าจะให้คุณและผมแต่งงานกัน แต่สวรรค์ก็บันดาลให้เราต้องแยกกัน…” ชอนเล่า

“อะไรน่ะค่ะ คุณอย่ามาเล่นตลกกับดิฉันน่ะค่ะ ดิฉันเพิ่งเจอพระองค์ครั้งแรก” มาเรียปฎิเสธ

“………. เฮ้อ คุณคงจะจำผมไม่ได้จริงๆสินะ ” แล้วชอน ก็หยิบกล่องไมใบหนึ่งพร้อมจดหมายออกมาและมอบให้มาเรีย

“เมื่อคุณเปิดกล่องนี้ คุณจะรู้ว่า ในอดีตเราสองคนเคยเล่นด้วยกัน เคยอาศัยอยู่ข้างๆกัน และเราเคยสัญญากันว่าเราจะอยู่ร่วมกันไปตลอดชีวิต.........”  น้ำตาของลูกผู้ชายได้ไหลรินออกมา

“มิสนอร์ท เจนนี่ ได้โปรดถอดชุดและปิ่นประดับของเธอออก และส่งเธอกลับไปที่เดิมด้วยเถิด”

และผู้หญิงที่เขาเรียกมาก็ถอดชุดออกและปิ่นประดับของมาเรียออก

“โปรดตามดิฉันมา ..... ” แล้วมาเรียก็ตามเธอออกไปเงียบๆ โดยไม่กล่าวลาชอนเลย และเธอก็ออกมาอยู่บริเวณที่น่าจะเป็นด้านหน้าของที่พักแห่งนี้

“เราจะมีม้าไปส่งคุณที่บ้านของคุณ และในกระเป๋าใบนี้...” และเธอก็มอบถุงให้กลับมาเรีย

“องค์รัชทายาททรงมอบให้คุณ ซึ่งเป็นเสบียง อาหารและผลไม้ต่างๆ สำหรับที่จะอยู่ได้ 3 สัปดาห์ .... โปรดเดินทางกลับโดยสวัสดิภาพ” และหญิงคนนั้นก็โค้งและเดินจากไป

“เดี๋ยวค่ะ ค..คุณ....” แต่หญิงคนนั้นเดินกลับไปแล้ว

ตลอดการเดินทางกลับบ้านของเธอ เธอก็ครุ่นคิด ตอนอายุ 11 ปี เราอยู่กลับปู่ที่นอร์ทวิลล์ เราก็เคยสนิทกับเด็กที่นั่นก็จริง แต่แน่หรอว่าเป็นชอน ??

ในที่สุดก็มาถึงบ้านของเธอ

“โอ้ มาเรียหลานรัก ยายเป็นห่วงหนูมาก  นึกว่าหนูเป็นอะไร สวรรค์โปรดเถอะ ยายได้รับจดหมายมาตั้งอยู่หน้าบ้านว่าหนูถูกงูฉก แล้วหนูไปอยู่ที่ไหนลูก” คุณยายถามด้วยความเป็นห่วงหลานรัก

“คือว่า ... หนูไปอยู่ที่พักกับกลุ่มคนแปลกหน้าค่ะ แล้วหนึ่งในนั้นก็มีคนๆหนึ่งที่เขาเรียกว่า รัชทายาท เขาชื่อว่า ชอน”

“อะไรนะ ชอนเหรอจ๊ะ เขามาจากที่ไหนน่ะ เขาได้บอกไหม ” ยายถามด้วยความตกใจ

“เออ...เขาบอกว่า เขามาจากเพสล็อค แล้วเขาก็บอกว่าเขารู้จักหนู แล้วเขาก็บอกว่าเขากับหนูเคยสัญญาว่า ..... จะแต่งงานและอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต”

“มาเรีย หลานจำไม่ได้จริงๆหรอลูก ชอนคนที่อยู่ข้างบ้านเราตอนอยู่นอร์ทฮิลล์กับคุณปู่แล้ว คุณปู่ก็เป็นคนมอบแหวนและเหรียญตระกูลราชวงศ์ให้กับเราเพื่อที่เราจะได้แต่งงานตามสัญญาไง”

จริงๆด้วย ใช่แล้วเขาคือคนนั้น คนที่เคยเล่นกับเราในช่วงหิมะตก ปั้นหิมะด้วยกันและปู่และยายของเขาก็รับปากว่าจะแต่งงานกันตั้งแต่ยังเด็ก .... ทำไม เราถึงต้องมาเยกจากกัน.....

แล้วมาเรียก็ผล็อยหลับไป...