คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : PuzzLE_1 : เจ้าชายผู้โดดเดี่ยว
สายตาคู่หนึ่งทอดมองออกไปไกลจนสุดลูกหูลูกตา ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำตกลงมา ซึ่งก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดตก
"เมื่อไหร่นายจะกลับ..."
ร่างสูงพึมพำคนเดียวในใจ
"เจ้าชายพะย่ะค่ะ ได้เวลาเสวยแล้วพะย่ะค่ะ" ผมค่อยๆหันไปตามเสียงนั้น
"อืม..."
ผมเดินตามเยซองไปที่ห้องอาหาร อาหารรสเลิศมากมาย ถูกจัดวางเรียงอย่างเป็นระเบียบอยู่ตรงหน้า แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมอยากกินอาหารเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย
“ไม่เสวยหรือพะย่ะค่ะ”
“ฉันเบื่อ...ตกลงชีวิตฉันมีแค่นี้ใช่มั๊ย เยซอง”
“...” ไร้ซึ่งเสียงตอบรับจากเยซอง
“มานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”
“ตะ...แต่ว่า” เยซองอึกอักที่จะพูด
“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงนายก็เหมือนเพื่อนของฉันคนหนึ่ง อยู่เป็นเพื่อนฉันมาตั้งแต่เล็ก นายก็รู้ว่าตั้งแต่ท่านพ่อท่านแม่จากไปฉันก็ไม่มีใครเลยนอกจากนาย”
“มันเป็นหน้าที่ของหม่อมฉันอยู่แล้วพะย่ะค่ะ”
“นั่นสินะ นายทำเพราะหน้าที่ และถ้าฉันไม่ใช่เจ้าชายในตอนนี้ นายก็คงไม่อยู่ที่นี่สินะ”
“ไม่ใช่นะพะย่ะค่ะ หม่อมฉันเต็มใจนะพะย่ะค่ะ”
“งั้น นายก็นั่งกินมื้อเย็นกับฉันสิ”
"ก็ได้พะย่ะค่ะ"
ผมกับเยซองก็ทานมื้อเย็นจนเสร็จ
“เยซอง...”
“พะย่ะค่ะ”
“ฮารังยังไม่กลับมาอีกหรอ”
ผมถามเยซองพลางมองไปที่บ้านนก ใช่แล้วฮารังคือนกของผม เป็นนกเหยี่ยวที่ผมเก็บมันมาเลี้ยงตั้งแต่ผมยังเด็กมันเป้นสัตย์เลี้ยงตัวเดียวของผม
“มิทราบเหมือนกันพะย่ะค่ะ”
ผมได้แต่หวังไว้ในใจว่ามันคงไม่ทิ้งผม เหมือนกับที่ท่านพ่อกับท่านแม่ทิ้งผม...
ปราสาทที่มืดมนจนจะเกือบร้าง มีเพียงผมกับเยซองเท่านั้นที่ยังอยู่ แต่ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อปราสาทนี้เป็นของท่านพ่อกับท่านแม่ผมก็ต้องรักษามันไว้ให้ดีที่สุด...
แต่พอกำลังนึกอยู่เพลินๆเสียงของเยซองก็ดังขึ้น
"ฮารังกลับมาแล้วพะย่ะค่ะ"
"กลับมาได้แล้วสินะ"
หลังจากที่นกของผมออกไปเที่ยวในยามเย็นเล่นตามปกติมันก็ชอบกลับมาตอนเวลามื้อเย็นของผม แต่วันนี้มันกลับช้ามากก่าปกติเพราะอาจเกิดจากที่ฝนตก
"ดูสิตัวเปียกหมดแล้ว เยซองพามันไปทำความสะอาดหน่อยสิ"
"ได้พะย่ะค่ะ"
และทุกอย่างก็เป็นเหมือนทุกๆวันตอนนี้ก็ไกล้เวลานอนแล้ว ผมเองก็เตรียมตัวที่จะเข้านอน แต่ก็มีอะไรแปลกๆ เข้ามาในสายตาผม ผมว่าผมเห็น....
โปรดติดตามตอนต่อไปนะจ๊ะ
ฝากด้วยน้าเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของพวกเรา G.T
ปล.จะขอบพระคุณอย่างสูงถ้าเม้นให้นะจ๊ะ จุ๊ฟๆ
ความคิดเห็น