amaro princess เจ้าหญิงในกรงขัง

ลำดับตอนที่ #1 : กำเนิดเจ้าหญิง

เสียงฝนซัดสาดเข้ามาทั่วอาณาบริเวณวังหลวงราวกับจะถล่มทุกสรรพสิ่งให้สิ้นราบไป   เสียงฟ้าคำรามน่ากลัวนั้น  จะมีใครรู้บ้างไหมว่ามีเสียงแห่งความปวดร้าวทุกข์ทรมานของเหล่าราชินีและสนมของอลัน  ผู้ซึ่งเป็นกษัตริย์ครองทั้งแผ่นดินอันกว้างใหญ่   ยิ่งฟ้าคำรามหนักเท่าใด  ยิ่งเหมือนว่าชีวิตของนางเหล่านั้นจะจบสิ้นในค่ำคืนนี้ไม่ปาน                                                                                       
          "เปรี้ยง" เสียงฟ้าผ่าลงมากลางพระบรมรูปที่คนทั้งแผ่นดินบูชากลบเสียงกรีดร้องของราชินีผู้ให้กำเนิดเด็กทารกน้อยผู้เป็นรัชทายาทลำดับที่หนึ่ง   ฟ้ายิ่งก้องคำรามหนักขึ้นประหนึ่งไม่ปรารถนาให้ทารกน้อยนี้กำเนิดมาแต่อย่างใด   เสียงโครมครามดังอยู่ภายนอกห้องแพทย์บ่งบอกให้รู้ถึงความวุ่นวายที่เกิดขึ้น   รูปปั้นเหล่าอัศวินและนางฟ้าต่างพากันโค่นทับทหารรักษาพระองค์ตายเรียงรายตามทางเดินในวังหลวง  เลือดสีแดงข้นไหลนองตามพื้น  ยิ่งเมื่อพายุยิ่งโหมหนัก   คบเพลิงที่เรียงรายตามทางเดินก็ยิ่งกระพือลุกขึ้นราวกับกำแพงไฟ  ปิดกั้นโลกภายในวังหลวงกับภายนอกโดยสิ้นเชิง                                                                                                                                                   
         "เปรี้ยง  เคร้ง  กรี๊ด" เสียงฟ้าร้องดังขึ้น  พลันกระจก ภายในห้องแพทย์ก็แตกเป็นเสี่ยงๆ นางในในห้องต่างพากันกรีดร้องอย่างหวาดผวา   บางคนถึงกับทนไม่ไหว  วิ่งออกไปด้านนอกจนโดนไฟลวกตามตัวร้องทุรนทุรายอยู๋หน้าห้อง  เหตุการณ์ดูเหมือนจะไม่สงบลงเลย  แต่เมื่อฟ้าได้ผ่าติดๆกันอีกสามครั้งพลันท้องฟ้าก็สงบลงทันใด  ราวกับเมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็จากไป  แต่สิ่งที่ไม่สงบลงเลยนั่นคือ  เสียงร้องไห้ดังเซ็งแซ่ในห้องแพทย์เมื่อเจ้านายทั้งสี่พระองค์สิ้นพระชนม์หลังจากปลาบปลื้มกับลูกน้อยในอู่ทองเพียงไม่นานนัก    ยังทำให้ฝีเท้าที่ดังภายนอกฟังดูเร่งร้อนและเร่งรีบยิ่งนัก
       "เอลิซ"เสียงราชาอลันแผ่วเบายิ่งนักเมื่อพระหัตถ์ได้สัมผัสปลายนิ้วเรียวงามที่บัดนี้เย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง   น้ำพระเนตรไหลนองหน้า   เสนาปันฌ่อลได้ไล่บรรดาหมอหลวงที่นั่งร้องไห้ระงมกับเหล่านางในออกไป   เหลือไว้เพียงเขาและราชาเท่านั้น