คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ชีวิตรันทดของมินเดอเรลล่า
บทที่ 1 ชีวิตรันทดของมินเดอเรลล่า
“ทำไมนายถึงยังซักผ้าไม่เสร็จซะทีเนี่ย...จะกองไว้ทำเผื่อออออ...ชักช้าจริงๆเลย”
งาน...งาน...งาน ชีวิตผมมันมีแต่งานและงานและงาน งานที่ไม่ใช่ของผม งานที่ผมไม่มีส่วนได้ งานบ้างานบอที่ไม่มีใครอยากทำ นั่นละครับ...งานผม
ผม..อีมินอู หนุ่มหล่อที่มีชีวิตน่าสงสารที่สุดในเกาหลี ชีวิตที่แสนรัดทนของผม มันเริ่มตั้งแต่ตอนนั้น....
ย้อนกลับไป 11 ปีก่อน เมื่อครั้งที่ผมยังเป็นเด็ก
“พ่อฮะ...พ่อ ”
“มินอูลูก..ลูกรักของพ่อ เสียดาย..เสียดายจริงๆ..พ่อคง...คงไม่ได้อยู่...ดูแลลูกต่อไปแล้วลูก”
“พ่อพูดเรื่องอะไรฮะ...พ่อจะไปไหน...อย่าทิ้งผมไป”
ผมยังจำน้ำตาตอนนั้นของผมได้ ผมไม่เข้าใจว่าพ่อกำลังจะไปไหน ไม่เข้าใจเลยซักนิดถึงคำพูดของพ่อ
“มินนา...ฝากลูกไว้ด้วยนะ ฝากลูกไว้กับเธอ ให้เขา..ให้เขาได้มีพ่อเหมือนกับคนอื่นเขานะ”
“ฉันทำไม่..ฉันทำไม่ได้หรอกคะคุณ ฉันลืมคุณไม่ได้...ฉัน..ฉันจะแต่งงานกับคนอื่นได้ยังไง..ฉัน...ฉัน”
“เพื่อฉัน...และเพื่อ..มินอู....”
นั่นคือคำพูดสุดท้ายก่อนสิ้นใจของท่านพ่อ คำพูดสุดท้ายที่ท่านเอ่ยบอกก่อนจะทิ้งเราไป คำพูดที่นำมาสู่ชีวิตเช่นทุกวันนี้ของผม..ชีวิตที่ทุกข์ทรมาน
คำสั่งเสียที่ทำให้แม่ของผมจำใจต้องแต่งงานใหม่กับพ่อหม้ายหน้าตาดี ฐานะทางสังคมเยี่ยม “ชินเฮซอง” ซึ่งมีลูกติดวัยพอๆกับผม... “จอนจิน” ผมยังจำได้ถึงครั้งแรกที่ผมเจอ..กับพวกเขา
“โอ้โห..ลูกชายคุณเนี่ยหน้าตาน่ารักจังเลยนะครับ”
เจ้าหมอนั่นมันเอามือขยี้หัวผมอย่างแรง แล้วค่อยๆเลื่อนลงมาหยิกที่ใบหน้าผม หมั่นไส้ครับ..หมั่นไส้ แม่ผม...ผมยังไม่เคยจะให้ทำแบบนี้เลย อย่างนี้มันต้อง....
“..งับ..”
“ย้ากกกกกก!”
ผมจัดการงับไปที่มือถือดีซึ่งบังอาจมายุ่งกับหัวและหน้าผมอย่างแรง จนไอ้ขี้เก็กนั่นถึงกับมาดหลุดร้องจ๊ากลั่น ชิ..สมน้ำหน้า
แต่..ถึงแม้หมอนี่จะน่าหมั่นไส้ยังไง...หรือไอ้ลูกชายเจ้านั่นจะนิสัยแย่ขนาดไหน ผลสุดท้ายเราก็ต้องมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน...แม้ไม่ชอบแต่ก็ต้องยอมรับว่าพวกเขาทำให้ผมไม่เหงา....
ในช่วงแรกๆ...เฮซองพยายามเอาใจแม่และผมแทบทุกอย่าง...ยอมส่งลูกชายตัวเองไปเรียนเต้นกับผมที่โรงเรียนสอนร้องเพลงที่อยู่ในกลุ่มบริษัทของแม่ผม ยอม...มานอนเล่านิทานให้ผมและจอนจินฟังก่อนนอน หรือแม้กระทั่ง....ใส่ผ้ากันเปื้อนสีชมพูไปทำอาหารให้พวกเรากินด้วยตัวเอง
แต่มันไม่มีอะไรที่อยู่คงทนถาวร...แม้กระทั่งสิ่งที่เรียกว่า...ความสุข...
“แม่ครับ...แม่ แม่จะทิ้งผมไปทั้งอย่างนี้ไม่ได้นะครับ ฮือ..ฮือ...ไม่มีแม่ แล้วผม...ผมจะทำยังไง”
ผมพร่ำร้องเรียกแม่...แม่ คนสำคัญที่ผมเหลืออยู่เพียงคนเดียว ส่วนพวกเขา...
“คุณไม่ต้องห่วงหลับให้สบายเถอะ...ผมจะดูแลมินอูให้ดีที่สุด”
“ผมเองก็จะรักพี่มินอูมากๆครับ คุณแม่”
คำพูดสวยหรูที่ฟังดูดี คำพูดที่หลอกลวงแม่ผมที่กำลังจะสิ้นใจให้ตายตาหลับ รวมทั้งผมที่ได้ฟัง มันก็แค่..คำพูดเลื่อนลอยเท่านั้น
หลังจากที่แม่เสียไปเพียงไม่นาน...เฮซองจัดการโอนทรัพย์สินทุกอย่างเป็นของเขาและลูก.. ทั้งบ้าน ที่ดิน ธุรกิจการบันเทิงทั้งหลายที่พ่อและแม่ผมได้ร่วมกันสร้างมาให้เป็นชื่อเขา
ผม...จากเดิมที่เป็นเจ้าของบ้านกลับกลายเป็นเพียงผู้อาศัยไปโดยปริยาย จากการเป็นเจ้าของทรัพย์สินโดยชอบธรรมกลับกลายเป็นผู้ไม่มีส่วนได้เลยแม้แต่น้อยในสมบัติเหล่านั้น...
คุณลองคิดดูซิครับ...สถานะที่เปลี่ยนไปในชั่วข้ามคืน... มันน่าเศร้าขนาดไหน
นี่แหละครับ...เหตุผลที่ทำให้ผมกลายเป็นผู้ชายหล่อที่น่าสงสารที่สุดในเกาหลี...ไม่ซิบ้างที อาจจะที่สุดในโลกเลยก็ได้
“นายมัวทำอะไรอยู่เนี่ย มินเดอเรลล่า เสื้อตัวนั้นฉันจะเอาไปใส่พรุ่งนี้ รีบๆหน่อยนะเป็นไหมหึ มินเดอเรลล่า”
จะมีสักวันไหมที่เจ้าบ้าเนี่ยไม่มายุ่งกับผม... แล้วยังไอ้ชื่อบ้านั่นอีก “มินเดอเรลล่า”
“มินเดอเรลล่า..มินเดอเรลล่า...เขาคือคนรับใช้ของบ้านเรา บลา...บลา..บลา...”
“หุบปากไปซะ ไอ้ลูกนก”
ไอ้นี่มันกวนประสาทครับ..กวนประสาทมาก ยิ่งตอนนี้มีแม่นกมันยกก้นให้ด้วย ยิ่งโคตรกวนประสาทใหญ่
“เรื่องอะไรจะต้องเชื่อฟัง..เรื่องอะไรจะต้องเชื่อฟัง..นายต้องเชื่อฟังฉันตั้งหากเล่า มินเดอเรลล่า”
“หยุด..เรียก...ฉัน...ว่า..มินเดอเรลล่าเดี๋ยวนี้นะ!”
“ไม่หยุด ไม่หยุด...ก็นายเป็นมินเดอเรลล่านี่นา..”
จอนจินยังคงตั้งหน้าตั้งตาร้องมันให้เป็นเพลงอีกเช่นเคย และยังต่อเนื้อไม่ยอมหยุด
“นายคือซินเดอเรลล่า..นายเลยเป็นมินเดอเรลล่า...มินเดอเรลล่าก็คือซินเดอเรลล่า”
บอกตามตรง..ผมไม่ชอบเพลงของมันเลยสักกะนิด แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ผมอยากจะบอกว่ามันโดน...ก็ถ้าผมเป็นซินเดอเรลล่า ไอ้ครอบครัวนกมันก็ต้องเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายกับลูกติดขี้อิจฉานะซิ
“ลูกนก...สุดหล่อ..มาหาแม่นกทางนี้เร็วเข้า”
สุดหล่อ...ไม่ทราบว่าใช้ตาข้างไหนดูมิทราบ อย่างผมตั้งหากที่เขาเรียกว่าหล่อ... ไอ้เจ้าจอนจินนั้นมันไม่มีอะไรดีกว่าผมสักอย่างหรอกครับ มันเป็นรองผมมาตลอด ทั้งการเรียน การเต้น ร้องเพลง จีบสาว มีเพียงแค่อย่างเดียวที่มันเอาชนะผมได้ขาดลอย นั่นก็คือ...ความสูง
แต่ผมไม่ผิดนะ..ก็ตอนเด็กๆนะไอ้แม่นกมันเอานมไปเก็บไว้ให้ลูกมันกินคนเดียว ผมก็เลยเตี้...เออ..สูงไม่สมส่วนสักเท่าไหร่
เห็นไหมไอ้พวกนั้นเอาเปรียบผมตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันเลย คุณเชื่อไหมว่า..ผมต้องทำทั้งซักผ้า ถูบ้าน ทำอาหาร รดน้ำต้นไม้ งานหนักเบาเอาสู้ทั้งนั้น แล้วยังมีงานเต้นที่บริษัทที่ผมต้องไปเต้นเป็นตัวประกอบให้โดยที่ไม่ได้เงินเลยสักกะแดง
รันทดไหมครับชีวิตผม...แต่ผมก็ต้องทำ ก้มหน้าก้มตาให้ครอบครัวนกนั่นจิกใช้ อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมยังได้อยู่ในบ้านแห่งความทรงจำ...และได้เต้นอย่างที่ชอบ แม้จะไม่มีสิทธิ์อะไรสักอย่างในชีวิตของตนเลยก็ตาม
ความคิดเห็น