ความรักความฝันความแค้น

ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อดอกรักบาน

เมื่อดอกรักบาน

                             ความรักเป็นสิ่งที่ละเอียดอ่อนและลึกซึ้งยากที่ใครบางคน จะอธิบายได้ว่า เมื่อมีแล้วจะบังเกิดความสุขหรือทุกข์มากแค่ใหน  ความรักอาจมีทั้งข้อดีและข้อเสีย แต่สำหรับใครบางคนแล้ว ความรักคือทุกสิ่งทุกอย่างของชีวิต  ความรักคือบทบาทที่สำคัญของชีวิต  ใครบางคนอาจมองว่าความรักเป็นสัจธรรมของชีวิตที่ทุกคนต่างก็รู้สึกได้

                   เมื่อความรักบังเกิดกับใครสักคนแล้วก็มักจะรู้สึกถึงความรักได้ช้าเพราะกว่าจะรู้สึกอีกที ความรักก็ปักหลักเข้ามาสร้างความรู้สึกพิลึกให้กับเจ้าของหัวใจจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่จะรู้สึกได้ว่าชาตินี้คงขาดไม่ได้  ที่ว่าพิลึกนี้ก็อาจจะเป็นเพราะคงบอกไม่ถูกว่ารู้สึกแบบใหนทุกครั้งที่หัวใจร่ำหาแต่ความรัก   บางครั้งก็อาจเจ็บปวดรวดร้าวที่หัวใจผิดหวังกับความรัก

                             เมื่อดอกรักเบ่งบานเข้าสู่หัวใจอย่างเต็มที่แล้วเจ้าของหัวใจคงปฎิเสธไม่ได้ว่าความรักเข้ามามีบทบาทกับชีวิตมากแค่ใหน  เพราะทุกครั้งที่ได้พบกับบุคคลต้นเหตุของความรัก หรือที่ทุกคนเข้าใจดีอยู่แล้วว่าแฟนนั้นเราจะลืมไปเลยว่าเราได้ตัดความสัมพันธ์และมิตรภาพที่ดีระหว่างเพื่อนไปทีละน้อยจนหมดไปในที่สุด   เมื่อความรักย่างกลายเข้าสู่หัวใจเราอย่างเต็มที่แล้วเราจะหลงระเริงกับมันมากขึ้นทุกที สิ่งใดที่ทำให้บุคคลที่เรารักมีความสุขได้นั้น  เราจะทำและหามาตอบสนองให้เขามีความสุขโดยไม่เกี่ยงเลยว่าความสุขที่ทำให้กับบุคคลที่เรารักนั้นมันจะกระทบความรู้สึกของเพื่อนเรามากหรือน้อยสักเพียงใดก็ตาม  จนกลายเป็นความขัดแย้ง เพราะทุกครั้งที่เรามีเวลาให้กับคนที่เรารักเราก็ไม่มีเวลาที่จะพบปะสังสรรค์กับเพื่อนยิ่งมีเวลาให้กับคนรักมากแค่ใหนเวลานั่นแหละจะทำให้กลายเป็นความห่างเหินพร้อมกับความกินแหนงแคลงใจไปในที่สุด

                             เมื่อเรามีความรักก็ไม่ใช่ว่าจะบังเกิดความสุขให้เราเสมอไป แน่นอนความสุขอาจชื่นมื่นทำให้หัวใจพองโตโดยลืมคิดไปเลยว่าเมื่อต้องเจอกับความทุกข์แล้วเราจะเผชิญหน้าสู้กับมันอย่างไรทั้งที่หัวใจของเราบอบช้ำ  บางคนเมื่อผิดหวังกับความรัก หัวใจบอบช้ำก็หาทางออกโดยการประชดรักด้วยการทำร้ายตัวเอ็งไปต่างๆนาๆ  ถึงขั้นเลือดตกยางออกบางคนเสียชีวิตก็มี

แต่นี่ก็มาใช่บทเรียนราคาแพงของความรักสักเท่าไรเพราะสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดของความรักมันไม่ใช่แค่เพียงความเจ็บปวดชั่วครั้งชั่วคราวแต่สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดก็คือการลืม....ลืมไม่ลงต่างหากละที่เจ็บปวดที่สุดเพราะทุกครั้งที่เจอหรือพานพบกับสิ่งที่เราเคยรู้สึกดีกับมันแต่ตอนนี้กลับไม่ใช่ ไม่ใช่ความรู้สึกที่เรามีอีกแล้ววันนั้นแหละเป็นวันที่ท่านจะเจ็บปวดมากที่สุดเพราะไม่อาจที่จะลืมได้

                             นี่ก็คงเป็นเพราะกลิ่นอายแห่งความรักได้จางลงไป เนื่องจากเป็นเพราะเราได้ลิ้มลองและดูดดื่มกับความรักเอย่างต็มที่แล้ว   ตามคำพระท่านพูดว่าไม่มีสิ่งใดจีรังยั่งยืนหรอกถึงแม้วันนี้เราจะรักกันดีแล้วแต่วันข้างหน้านี้สิมันสุดที่จะคาดเดาได้เลยว่ามันจะเป็นอย่างไรมันจะสุขหรือมันจะทุกข์ก็สุดแล้วแต่ว่าเราจะยอมรับมันมากแค่ใหน

                               คนโบราณเขาว่าไว้เป็นคติเตือนใจที่ดีไว้ว่า ความรักเปรียบเสมือนไฟไหม้ฟาง ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ที่คอยเป็นคติเตือนใจของผู้คนมาจนตราบจนถึงทุกวันนี้และก็คงจะอยู่คู่กับมนุษยโลกอีกนานเท่านานตราบใดที่ทุกคนยังมีความรักอยู่   เมื่อดอกรักบานนี้ก็คงจะเป็นระยะแรกของความรักเท่านั้นเพราะก้าวต่อไปความรักจะยิ่งมีทั้งความสุขและความทุกข์มากมายปะปนกันเมื่อความสุขมากความทุกข์ก็จะยี่งทวีคูณ  เมื่อดอกรักบานก็เปรียบได้กับระยะแรกของการเริ่มต้นของความรักเพียงเท่านั้น