ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ParT 1 Kanda Yu_ตอนที่ 1 "Remember"
เรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นฉันยังคงจำได้ดี..................
ความทรงจำและความรู้สึกทั้งหมดฉันไม่เคยลืม................เด็กหนุ่มผมสีส้มประหลาดที่มักจะมาพร้อมกับใบหน้ากวนๆและร้อยยิ้มสดใส
การพบกันครั้งแรกของเราสองคนมันไม่ค่อยน่าประทับใจเท่าไรนัก.......ฉันไม่ชอบคนพูดมากน่ารำคาญแต่เจ้าบ้านี่กลับพูดไม่หยุดแถมยังชอบมาพูดกวนประสาทอยู่ข้างๆหูอีกต่างหาก แต่ดูเหมือนนิทานหลอกเด็กไร้สาระของหมอนี่จะเป็นที่สนใจของหลายๆคน
ไม่เว้นแม้แต่ฉัน...............เรื่องที่หมอนี่เล่ามาส่วนมากจะเป็นเรื่องแปลกๆสุดแสนจะเวอร์ แต่ทุกครั้งที่ได้ฟังกลับรู้สึกสนุกอย่างประหลาด ราวี่มักจะมาพร้อมกับรอยยิ้มเสมอเขาดูสดใสและร่าเริงตลอดเวลาไม่ค่อยจะมีใครรู้หรอกว่าเขาจะมีความทุกข์เหมือนคนอื่นบ้างหรือเปล่า........เพราะรอยยิ้มนั้นปิดบังสิ่งที่อยู่ในใจของว่าที่
บุ๊คแมนคนนี้ซะเกลี้ยง
เขายิ้ม............ยิ้มอย่างมีความสุขในยามที่เขามีความสุข
เขายิ้ม............แม้ว่าจะทุกข์สักเพียงไหนเขาก็จะยิ้ม
ราวี่มักจะยิ้มให้ฉันทุกครั้งที่เจอกันแต่ฉันน่ะเหรอ..........กลับเมินรอยยิ้มนั่นแล้วเดินผ่านร่างของเขาไป
เคยได้ยินมั้ย....คำพูดที่ว่า ‘คนเราจะรู้ว่าสิ่งนั้นมีค่าก็ต่อเมื่อสูญเสียมันไปแล้ว’
.
.
.
.
โรงอาหารรวมศาสนจักรแห่งความมืด
“ต๊าย! หวัดดีจ๊ะคันดะคุงวันนี้ทานอะไรดีเอ่ย.....” เจรี่พ่อครัว(?)ใหญ่ประจำศาสนจักรพูดด้วยน้ำเสียงแสบแก้วหูเช่นเคย....เสียงดังน่ารำคาญ
“เหมือนเดิม”
“ง่ะอีกแล้วหรอจ๊ะ ไม่คิดจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นบ้างหรอ”
“ทำๆมาเถอะอย่ามัวแต่พูดมากฉันหิว”
ผ่านไม่ไม่นานอาหารที่ฉันสั่งก็มีอยู่ในมือ วันนี้คนเต็มโรงอาหารเลยแฮะ.....ตรงนั้นว่างนี่แถมยังเป็นมุมสงบอีก ฉันเดินไปยังโต๊ะที่อยู่มุมในสุด
“นั่งด้วยนะ” ฉันยังไม่ทันจะอนุญาตนายหัวสมตัววุ่นวายก็เดินเข้ามานั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม น่ารำคาญชะมัดให้ตายเถอะคนยิ่งหิวๆยังมากวนประสาทอีกเดี๋ยวพ่อก็สับซะนี่
“นี่ๆยูจังขอมือหน่อยดิ”
“นี่แกคิดว่าฉันเป็นตัวอะไรห๊ะ!? แล้วใครใช้ให้แกเรียกว่าฉันว่า ‘ยู’ ” ยูไม่พอยังมี ‘จัง’ เติมมาอีกแบบนี้มันจะมากไปแล้วนะไอบ้านี่!!
“อาร๊าย อาราย...อย่าใจร้ายไปหน่อยเลยน่า ถ้านายไม่ให้ฉันเรียกนายว่ายูละก็ฉันจะเรียกนายว่า ‘โซบะตี้’ ……….เพราะนายน่ะกินแต่ไอ้เส้นนี่ทุกวันแถมยังทุกมื้อ แค่ฉันเห็นนายกินแบบนี้ทุกวันฉันก็เบื่อแทนแล้ว ถ้านายชอบเส้นละก็...นี่ไงสปาเก็ตตี้แสนอาหร่อย~ สนม่ะๆ” ราวี่ยิ้มร่าทั้งยังเลื่อนจานที่อาหารของเขามาทางฉัน
“นี่อย่ามาพูดเหมือนกับว่าฉันเป็นเพื่อนเล่นนานนะ!!”
“อ๊ะ ว่าไงตกลงจะยอมให้ฉันเรียกว่ายูดีๆหรือว่าจะให้ฉันเรียกว่าโซบะตี้ แต่เจ้าชายโซบะก็น่าสนนะ อืม....แต่ว่าโซบะตี้ก็น่ารักดีนะ”
“นี่!!”
“น่านะ....ให้ฉันเรียกนายว่ายูได้มั้ย” ราวีพูดพร้อมกับชอนต้าขึ้นมองอย่างที่ผู้ชายไม่ควรจะทำ ดวงตาสีเขียวมรกตนั้นด็เป็นประกายแปลกๆ มันวิ้งๆวับๆจนน่าขนลุก=”=
“เออ!!” สุดท้ายฉันก็ใจอ่อนเพราะไอ้สายตาบ้าๆนั่นจนได้!! วุ้ยไม่กงไม่กินมันแล้ว!!!
“เดี๋ยวๆ นายจะไปไหนน่ะ นั่งก่อนๆ” ราวี่รั้งข้อมือของฉันไว้ ไม่เคยมีใครกล้าแตะตัวฉันแบบนี้มาก่อน......อีกอย่างฉันก็ไม่ชอบ
“นี่!!” พยายามสะบัดมือออกแต่ก็ไม่หลุด
“นี่เน่ออะไรกันง่ะ...ราวี่ ฉันชื่อราวี่ไม่ใช่ชื่อนี่”
“นายนี่มัน...!!”
“เอาน่าๆนั่งก่อนๆ เอามือมาสิ”
“ทำไม”
“ฉันจะดูลายมือให้ อย่าดูถูกน้า.....ฉันดูแม่นนะเออ”
“ไร้สาระ นายเป็นหมอดูรึไง”
“เป็นว่าที่บุ๊คแมน
“เฮ้ย!!!” แต่นี่ก็เป็นความสามารถเฉพาะตัว เอามือมานี่ๆ” เป็นครั้งที่สองที่ไอ้บ้าราวี่จับมือฉันโดยไม่ได้อนุญาต แก่นี่มันไม่รู้จักคำว่ามารยาทรึไงนะ
“อาโหววววววว ดวงนายทำไมมันอับเฉาแบบนี้นะ ”
“อย่ามายุ่งน่า”
“ดูนี่สิๆเส้นนี้มันบอกว่านายน่ะเป็นคนเก็บเงินไม่ค่อยอยู่”
บ้านแกซิเก็บไม่ค่อยอยู่อะไรเล่า คนที่นี่ทุกคนทำงานฟรีทั้งนั้นจะมีก็แต่เบี้ยเลี้ยงเล็กๆน้อยๆเท่านั้นแหละ ไอ้ที่ว่าเก็บเงินม่อยู่น่ะ....ที่จริงมันไม่มีเงินให้เก็บต่างหากเล่าเจ้าบ้า
“การงาน......ทำงานหนักตลอดไม่ค่อยจะได้มีเวลาพักผ่อน งานที่ทำก็เป็นงานที่อันตราย.....และอาจถึงชีวิต”
ก็ใช่ซิไอ้บ๊องก็ฉันเป็นเอ็กโซซิสท์นี่เฟ้ย!!
“อืมๆต่อไปสุขภาพนะ.......ว้า~ แย่ๆนี่ถ้านายยังไม่ลดความขี้หงุดหงิดของตัวเองลงสักหน่อย ลดอารมณ์โมโหโกรธาลงอีกสักกะนิดส์มันจะดีกับตัวนายมากเลยนะ สุขภาพจิตแย่ร่างกายมันก็จะแย่ไปด้วยน้า...แล้วมีเรื่องอะไรที่ฉันยังไม่ได้ดูอีกหว่า อ๋อๆฟามลัก.....นี่ฉันออกเสียงถูกม่ะ=_=a”
“ความรักต่างหากเล่าเจ้าบ้า”
“นั่นแหละๆ ความรัก โอ้ๆนายดูนี่!! นายกำลังจะเจอเนื้อคู่แหละ......แล้วก็ตอนนี้เนื้อคู่ของนายอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลด้วย! นายลองหันหลังกลับไปมองข้างหลังดูหรือลองหันไปทางซ้ายทางขวาดูซิเพื่อจะเจอไม่แน่นะพอนายหันกลับมามองข้างกหน้าอาจจะเจอเนื้อคู่ก็ได้หุหุ เขาชอบนายมานานแล้วด้วยละ.....อืม แต่ดูเหมือนนายจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา?”
“จบแล้วใช่มั้ย”
“อ่า แม่นใช่มะแค่มองหน้าฉันก็รู้แล้วว่าฉันพูดถูกทุกอย่าง”
“งี่เง่า” ฉันวางตะเกียบตอนนี้หงุดหงิดสุดๆ ว้อย!!! เพิ่งจะกินไปแค่สามคำเอง โว๊ย!คนยิ่งหิวๆ
“นี่....นายไม่เชื่อฉันเหรอ ฉัน(เดา)ดูแม่นนะ” ราวี่วิ่งมาขวางหน้าฉันไว้ “ทำไมละ.....ทำไมนายชอบเดินหนีฉันทุกครั้ง นี่นายคงจะเกลียดฉันมากเลยสินะ.....ฉันขอโทษ ฉันขอโทษที่มายุ่งกับนายมากเกินไป ขอโทษนะที่วุ่นวาย”
น้ำเสียงที่พูดแฝงไปด้วยความเจ็บปวดนัยน์ตาสีเขียวมรกตฉายแววเศร้าแต่เจ้าตัวก็ยังคงยิ้ม....ราวี่เดินผ่านฉันไปด้วยใบหน้าเศร้าๆ
นี่ฉันผิดใช่มั้ย?
ทำไมถึงได้รู้สึกโกรธตัวเองแบบนี้แหละ
เฮ้ย! แต่ไอ้บ้านนั้นมันมากวนใจเราเองนี่...มันไปแล้วไม่ดีตรงไหน?
เว้ยแล้วความรู้สึกนี่มันอะไรกันฟ่ะ หงุดหงิดเว้ยยยยย ใช่!! นายกล้าดียังไงห๊ะถึงมาเดินหนี้ฉันแบบนี้ฉันยังไม่ได้บอกให้นายไปไหนเลยนะว้อยไอ้บ้า!!
ตั้งใจจะหันกลับไปด่าสักหน่อยแต่ก็...........
“นี่!! ระ.....ชิ!! ไปไหนแล้วฟ่ะ-_-^^”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น