ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ประสบพบเจอ...เจ้าชายในนิยาย>
บทนำ
“อันน์”
“อันน์”
“อันน์!!!!!”
“หะ หา??? “
เจ้าของชื่อ’อันน์’ เงยหน้าขึ้นมองยังคนเรียก ในขณะที่ใบหน้าหวานใสอยู่ในภาวะที่เรียกได้ว่า เอ๋อ และกำลังทำท่าเอ๋อขั้นสุดยอดเมื่อใบหน้าของแม่เพื่อนสนิทตัวดีกำลังแดงก่ำ อันน์แทบจะมองเห็นกลุ่มควันเล็กๆถูกปล่อยออกจากหูของเจ้าหล่อนด้วยซ้ำ
“มิ้นมีอะไรเหรอ ไปโกรธใครมาล่ะ”
มิ้นถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนขยับตัวเข้านั่งข้างโต๊ะอันเต็มไปด้วยหนังสือของเพื่อนสนิท นัยน์ตากลมโตตามแบบสาวอเมริกันกลอกมองหนังสือทุกเล่มแล้วไปหยุดอยู่ตรงหน้าอันน์ด้วยสายตางอนนิดๆ
“จะใครอีกล่ะ ก็...”
“นายต้นนี่เป็นผู้ชายที่แย่จริงๆเลย ผู้ชายแบบนี้อันน์ว่ามิ้นเลิกเถอะ”
“แต่...”
“อันน์รู้ว่ามิ้นชอบต้น แต่ถ้าต้นทำให้มิ้นต้องโกรธ...”
“โอ้ย อันน์ บ้าไปกันใหญ่แล้ว”มิ้นตะโกนด้วยความลืมตัว ก่อนเจ้าตัวจะรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังอยู่ในห้องสมุดโรงเรียนจึงต้องหันไปทำหน้าสำนึกผิดให้คนรอบๆแล้วค่อยๆหันมากระซิบกับเพื่อนสนิทอีกครั้ง”ที่มิ้นหมายถึง ก็อันน์นั่นแหละที่ทำให้มิ้นต้องโมโห”
“อ้าว”อันน์อุทาน กระพริบตาปริบๆด้วยความงงงวย”นี่อันน์แค่อ่านนิยายในห้องสมุดนะ มิ้นจะมางอนอะไรอันน์ล่ะ”
“ก็มิ้นเรียกอันน์ตั้งหลายครั้งแล้วนี่นา”
เจ้าตัวต้นเหตุโคลงหัว แล้วค่อยๆหยักริมฝีปากอิ่ม”อ๋อ! พอดีอันน์อ่านนิยายอยู่ ก็เลยไม่ทันรู้ว่ามิ้นมาทักน่ะจ๊ะ”
“อันน์ หยุดอ่านหนังสือแล้วหันไปมองโลกที่กว้างกว่านี้ซักที ผู้ชายน่ะ ไม่เหมือนในนิยายหรอกนะ”
“อันน์ก็ไม่ได้อยากเจอผู้ชายในนิยายซักหน่อยนี่นา”อันน์มุ่ยหน้า
“เชื่อเลยล่ะ วันๆได้แต่นั่นอ่านนิยายรักๆใคร่ๆไร้สาระ เสร็จแล้วก็เพ้อนั่นเพ้อนี่ เป็นแบบนี้ไงอันน์ถึงได้ไม่มีแฟนซักที”
มาถึงตอนนี้อันน์ก็ได้แต่อ้าปากพะงาบๆเพราะคำพูดที่แทงใจดังฉึก ฉึก และฉึกๆๆๆๆ อันน์เถียงไม่ออก พอจะรู้ตัวเหมือนกันว่าใจจริงตัวเองเป็นยังไง หวังอะไรลมๆแล้งๆที่ไม่มีวันเป็นจริง
“โธ่มิ้นนนน”
“ขอโทษครับ หนังสือนี่คุณยังอ่านอยู่รึเปล่า”
เสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นระหว่างที่อันน์กำลังเริ่มเข้าสู่โหมดการอ้อน ทำให้สองสาวผู้กำลังถกเถียงปัญหาที่ไม่ได้เริ่มแก้เงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะโวยชายผู้มาแทรกกลางขณะที่กำลังคุยกัน แต่หนึ่งผู้กำลังอ้อนพลันเงียบฉึ่งเมื่อมองเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของผู้พูด ส่วนอีกหนึ่งก็ขยับยิ้มขึ้นทันก่อนที่คำด่าจะโผล่ออกมาจากปากเมื่อมองเห็นว่าใครเป็นผู้ทัก
“อ้าว พี่ศิลป์น่ะเอง อ่านเถอะค่ะ เอาไปอ่านให้หมด ยัยอันน์อ่านกองพวกนี้จบหมดแล้วล่ะค่ะ ใช่มั้ย”ประโยคสุดท้ายมิ้นหันไปหาเพื่อนสนิท ก่อนจะเอาเท้าเหยียบเจ้าตัวอย่างแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เอ...ไหงแข็งจัง
“เอ่อ แต่ถ้ายังอ่านไม่จบ..”
เจ้าของแรงกระแทกก้มหน้ามองเท้าตัวเองก่อนจะรู้ตัวว่าดันไปเหยียบเท้าคนผิดคนแล้วอยากจะเอาหัวเขกหนังสือตาย หันมายิ้มแห้งๆให้ชายหนุ่มรูปงามอีกครั้ง”เปล่าค่ะๆ พี่ศิลป์เอาไปเถอะค่ะ รีบๆเลยยิ่งดีค่ะ เดี๋ยวมิ้นกับเพื่อนจะออกไปแล้ว”
“ขอบคุณครับ”
เมื่อร่างสูงย้ายตัวเองออกไปแล้ว มิ้นจึงรีบหันไปโวยอันน์เป็นการใหญ่
“อันน์ ทำไมไปมองหน้าพี่ศิลป์แบบนั้นล่ะ เสียมารยาท ไม่รู้เหรอว่า...”
“มิ้น!!!! ฉันเจอแล้ว พระเอกในนิยายของฉัน!!!~”
“อันน์”
“อันน์”
“อันน์!!!!!”
“หะ หา??? “
เจ้าของชื่อ’อันน์’ เงยหน้าขึ้นมองยังคนเรียก ในขณะที่ใบหน้าหวานใสอยู่ในภาวะที่เรียกได้ว่า เอ๋อ และกำลังทำท่าเอ๋อขั้นสุดยอดเมื่อใบหน้าของแม่เพื่อนสนิทตัวดีกำลังแดงก่ำ อันน์แทบจะมองเห็นกลุ่มควันเล็กๆถูกปล่อยออกจากหูของเจ้าหล่อนด้วยซ้ำ
“มิ้นมีอะไรเหรอ ไปโกรธใครมาล่ะ”
มิ้นถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนขยับตัวเข้านั่งข้างโต๊ะอันเต็มไปด้วยหนังสือของเพื่อนสนิท นัยน์ตากลมโตตามแบบสาวอเมริกันกลอกมองหนังสือทุกเล่มแล้วไปหยุดอยู่ตรงหน้าอันน์ด้วยสายตางอนนิดๆ
“จะใครอีกล่ะ ก็...”
“นายต้นนี่เป็นผู้ชายที่แย่จริงๆเลย ผู้ชายแบบนี้อันน์ว่ามิ้นเลิกเถอะ”
“แต่...”
“อันน์รู้ว่ามิ้นชอบต้น แต่ถ้าต้นทำให้มิ้นต้องโกรธ...”
“โอ้ย อันน์ บ้าไปกันใหญ่แล้ว”มิ้นตะโกนด้วยความลืมตัว ก่อนเจ้าตัวจะรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังอยู่ในห้องสมุดโรงเรียนจึงต้องหันไปทำหน้าสำนึกผิดให้คนรอบๆแล้วค่อยๆหันมากระซิบกับเพื่อนสนิทอีกครั้ง”ที่มิ้นหมายถึง ก็อันน์นั่นแหละที่ทำให้มิ้นต้องโมโห”
“อ้าว”อันน์อุทาน กระพริบตาปริบๆด้วยความงงงวย”นี่อันน์แค่อ่านนิยายในห้องสมุดนะ มิ้นจะมางอนอะไรอันน์ล่ะ”
“ก็มิ้นเรียกอันน์ตั้งหลายครั้งแล้วนี่นา”
เจ้าตัวต้นเหตุโคลงหัว แล้วค่อยๆหยักริมฝีปากอิ่ม”อ๋อ! พอดีอันน์อ่านนิยายอยู่ ก็เลยไม่ทันรู้ว่ามิ้นมาทักน่ะจ๊ะ”
“อันน์ หยุดอ่านหนังสือแล้วหันไปมองโลกที่กว้างกว่านี้ซักที ผู้ชายน่ะ ไม่เหมือนในนิยายหรอกนะ”
“อันน์ก็ไม่ได้อยากเจอผู้ชายในนิยายซักหน่อยนี่นา”อันน์มุ่ยหน้า
“เชื่อเลยล่ะ วันๆได้แต่นั่นอ่านนิยายรักๆใคร่ๆไร้สาระ เสร็จแล้วก็เพ้อนั่นเพ้อนี่ เป็นแบบนี้ไงอันน์ถึงได้ไม่มีแฟนซักที”
มาถึงตอนนี้อันน์ก็ได้แต่อ้าปากพะงาบๆเพราะคำพูดที่แทงใจดังฉึก ฉึก และฉึกๆๆๆๆ อันน์เถียงไม่ออก พอจะรู้ตัวเหมือนกันว่าใจจริงตัวเองเป็นยังไง หวังอะไรลมๆแล้งๆที่ไม่มีวันเป็นจริง
“โธ่มิ้นนนน”
“ขอโทษครับ หนังสือนี่คุณยังอ่านอยู่รึเปล่า”
เสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นระหว่างที่อันน์กำลังเริ่มเข้าสู่โหมดการอ้อน ทำให้สองสาวผู้กำลังถกเถียงปัญหาที่ไม่ได้เริ่มแก้เงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะโวยชายผู้มาแทรกกลางขณะที่กำลังคุยกัน แต่หนึ่งผู้กำลังอ้อนพลันเงียบฉึ่งเมื่อมองเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของผู้พูด ส่วนอีกหนึ่งก็ขยับยิ้มขึ้นทันก่อนที่คำด่าจะโผล่ออกมาจากปากเมื่อมองเห็นว่าใครเป็นผู้ทัก
“อ้าว พี่ศิลป์น่ะเอง อ่านเถอะค่ะ เอาไปอ่านให้หมด ยัยอันน์อ่านกองพวกนี้จบหมดแล้วล่ะค่ะ ใช่มั้ย”ประโยคสุดท้ายมิ้นหันไปหาเพื่อนสนิท ก่อนจะเอาเท้าเหยียบเจ้าตัวอย่างแรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เอ...ไหงแข็งจัง
“เอ่อ แต่ถ้ายังอ่านไม่จบ..”
เจ้าของแรงกระแทกก้มหน้ามองเท้าตัวเองก่อนจะรู้ตัวว่าดันไปเหยียบเท้าคนผิดคนแล้วอยากจะเอาหัวเขกหนังสือตาย หันมายิ้มแห้งๆให้ชายหนุ่มรูปงามอีกครั้ง”เปล่าค่ะๆ พี่ศิลป์เอาไปเถอะค่ะ รีบๆเลยยิ่งดีค่ะ เดี๋ยวมิ้นกับเพื่อนจะออกไปแล้ว”
“ขอบคุณครับ”
เมื่อร่างสูงย้ายตัวเองออกไปแล้ว มิ้นจึงรีบหันไปโวยอันน์เป็นการใหญ่
“อันน์ ทำไมไปมองหน้าพี่ศิลป์แบบนั้นล่ะ เสียมารยาท ไม่รู้เหรอว่า...”
“มิ้น!!!! ฉันเจอแล้ว พระเอกในนิยายของฉัน!!!~”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น