คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : So Sassy ! So Love !
... เคยมีหลายคนบอกว่า “ รักคือการเสียสละ ” ...
แต่นั่น .. ก็เป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของคำว่า ‘ รัก ’
บางครั้ง เมื่อเรารักใครสักคนแล้ว ...
เราอาจจะมอบโลกทั้งใบของเราให้กับเค้า...
หรือเพียงแม้แต่ชีวิตของเรา...
ก็มอบให้กับเค้าได้อย่างง่ายได้ ...
RRRRRRRRRRRRRRRRRRR
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะไม้สีน้ำตาลเข้มในห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัสที่เต็มไปด้วยข้าวของกองบนพื้นจนแทบไม่มีที่จะเดิน แถมขวดเบียร์และขวดเหล้าที่กินเสร็จก็ยังกองอยู่ข้างเตียง ใครบางคนที่หลับปุ๋ยค่อยๆตื่นขึ้นมา ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นจากผ้าห่ม ก่อนจะหยีตาเมื่อเจอแสงแดดจากดวงอาทิตย์ เรียวตาคมเห็นไปมองโทรศัพท์ฝาพับสีดำที่สั่นและมีเสียงไม่หยุด มือหนาคว้าไปหยิบหมันก่อนจะกรอกเสียงอย่างรำคาญเมื่อเห็นชื่อขึ้นบนหน้าจอ
“ ฮัลโหล ว่าไงมึง คยูฮยอน ”
‘ เห้ย ! คิบอม มึงยังไม่ตื่นอีกหรอวะ อย่าลืมสิวะ วันนี้มีสอบตอนเช้านะมึง ! ’ เสียงปลายสายพูดร้อนรน คิบอมเหล่ไปมองนาฬิกา .. 10 โมงแล้วหรอ
“ เออน่า เดี๋ยวกูแต่งตัวแปบเดียวแหละ แค่ 10 โมงเอง ทันอยู่แล้ว ” คิบอมพูดแบบไม่ค่อยทุกข์ร้อนเท่าไหร่ ก่อนจะลุกโดยที่ใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวด้านล่างเข้าไปยังห้องน้ำ
“ แล้วนี่มึงคิดไงไปเช้า เห็นปกติก็ไปช่วงเที่ยงๆกับกูทุกที ” คิบอมแกล้งแซวเจ้าเพื่อนสนิท
‘ โหย มึง ครั้งนี้กูขอเหอะ พรุ่งนี้พ่อกูจะกลับจากสเปนมาดูผลการเรียนกู แล้วมึงคิดดู หนึ่งปีที่อยู่ปี 3 เนี่ย กูเข้าห้องเรียนก่อนเที่ยง 5 ครั้ง ก่อนแปดโมงเช้าแค่ครั้งหนึ่งเท่านั้นเองนะว้อย แล้วก็สอบก็ไม่ได้เข้าเพราะมึงนั่นแหละ ชวนกูโดดบ่อย ! ’
“ อ่าว ไอ้สัด ด่ากันน่าด้านๆเลยนะมึง เอาเหอะๆ กุคงไม่ไปสอบแหละ ขี้เกียจ แค่นี้นะ หวัดดี ”
คิบอมวางสายแล้ววางโทรศัพท์ลงบนขอบของอ่างล้างหน้าอย่างไม่กลัวว่ามันจะตกนัก ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปในสายน้ำของฝักบัวอย่างไม่รีบร้อน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โรงเรียนเซจิ
“ อะแฮ่ม ไอ้สุดยอดนักเลง หยุดก่อน ”
เสียงอาจารย์แก่คนหนึ่งดังขึ้นเมื่อคิบอมกำลังปีนกำแพงเข้ามา คิบอมหายใจเหนื่อยๆ แล้วกระโดดลงมาจากกำแพงเพื่อเข้ามาในโรงเรียนเพราะถ้าเกิน 9 โมง รั้วโรงเรียนจะปิด แล้วเค้าก็ปีนกำแพงนี้จนชินแล้วด้วย
“ มาสายเป็นครั้งที่ 250 ของการเรียน ”
อาจารย์แก่คนเดิมกล่าวก่อนจะหยิบสมุดมาติ๊กอะไรลงไปในนั้น คิบอมถอนหายใจอีกรอบ ก่อนจะทำท่าเดินไปอย่างไม่สนใจอะไรมากนัก แต่อาจารย์ก็รีบจับไว้ทันที
“ มีอะไรอีกครับ อาจารย์ซุงซก ”
คิบอมถามอย่างรำคาญ อาจารย์แก่ร่างผอมมองคิบอมตั้งแต่หัวจรดเท้า .. เข็มขัดก็ไม่ใส่ ... รองเท้าก็ไม่เคยขัด ..กระดุมก็ไม่ติดครบทุกเม็ด ... เน็กไทก็ไม่ผูก ...เสื้อนอกก็ไม่เคยเอามา !
“ โรงเรียนเซจิคงจะต้องเสียชื่อเพราะนายเพียงคนเดียวแน่ๆ ไอ้สุดยอดนักเลง ! ” อาจารย์ซุงซกเอ่ย
“ หยุดเรียกฉายาของผมซะทีได้ไหมครับ แล้วก็ถ้ารู้ว่าจะเสียชื่อแล้วพูดทำไมอีกเนี่ย หูผมมันรำคาญจะแย่อยู่แล้ว อีกอย่าง ผมหิวแล้ว ขอไปกินข้าวก่อนละกัน ! ”
คิบอมกล่าวอย่างไม่สนใจ ก่อนจะทำท่าออกวิ่งไป แต่อาจารย์ซุงซกก็จับแขนคิบอมไว้อีก
“ เดี๋ยว ไอ้สุดยอดนักเลง ”
“ อะไรครับ -- ? ”
“ อาจารย์ใหญ่เรียก ”
อาจารย์ซุงซกพูด คิบอมถอนหายใจพักใหญ่ๆ
“ โอเคครับ ก็ได้ๆ ”
คิบอมสะบัดแขนจากอาจารย์เบาๆ แล้วจึงเดินเข้าไปยังอาคารเพื่อตรงไปยังห้องครูใหญ่โดยเจ้าตัวรู้ดีอยู่ว่าจะต้องพูดเรื่องอะไร อาจารย์ซุงซกมองด้านหลังของร่างสูงก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
“ จริงๆเลย คิบอม ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ห้องผู้อำนวยการ
ก๊อกๆ
“ เข้ามาได้ ” อาจารย์ใหญ่เอ่ย คิบอมค่อยๆเปิดประตูเข้ามา อาจารย์ใหญ่เหลือบสายตาไปมอง ก่อนจะก้มลงเอกสารต่อ
“ นั่งก่อนสิ ”
คิบอมค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้หน้าอาจารย์ใหญ่ช้าๆ อาจารย์ใหญ่เหลือบตามองอีกครั้ง ก่อนจะหยุดการเซ็นเอกสารและหันมามองหน้าร่างสูง
“ ที่ผ่านมานายมาสายเกือบเที่ยงแทบทุกวัน แถมยังไม่ส่งงานและไม่เข้าสอบอีก .. นี่นายจะเอายังไงกันแน่ฮะคิบอม ทำไมนายทำตัวเกเรแบบนี้ ไหนจะเรื่องชกต่อยที่มีแทบทุกสัปดาห์ นี่นายอยู่ปี 3 แล้วนะ ปีหน้านายจะต้องขึ้นมหาลัยแล้ว หัดคิดถึงตัวเองหน่อยได้ไหมคิบอม แค่คิดถึงพ่อแม่นายบ้างก็ยังดี .. ”
“ หยุดพูดชื่อพ่อผมได้แล้ว !! ”
คิบอมตะคอกใส่อาจารย์ใหญ่พร้อมกับทุบกำปั้นลงบนโต๊ะอย่างอารมณ์เสียเมื่อพูดถึงพ่อของเค้า อาจารย์ใหญ่สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนที่คิบอมจะเป็นฝ่ายตกใจกำการกระทำที่ลืมตัวของตนเอง ร่างสูงนั่งลงที่ตัวเองช้าๆ
“ ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ ”
คิบอมก้มหน้าก่อนจะเอ่ย อาจารย์ใหญ่มองคิบอมที่นิ่งเงียบ ก่อนจะหันไปยกเอกสารหนาปึกเป็นกองมาวางไว้หน้าคิบอม
“ เอาหล่ะ .. เรื่องวันนี้จบแค่นี้ละกัน นายช่วยเอานี่ไปที่ตึกคลาส ห้อง 3-A ด้วย ”
คิบอมเงยหน้าขึ้นมาดูก่อนอาจารย์ใหญ่จะพูดจบ เอกสารกองใหญ่เป็นบ้า !!
“ ก็ได้ครับ ”
คิบอมกล่าวเพราะเค้าอยากจะลุกออกไปจากห้องนี้ไวๆ ร่างสูงยืนขึ้นก่อนจะออกแรงยกเอกสารที่หนักเอาการขึ้นมา แล้วเดินไปที่ประตู ก่อนจะใช้เท้าถีบประตูแรงๆให้มันเปิดออก แล้วเดินออกไป อาจารย์ใหญ่ถอนหายใจกับการกระทำที่เกเรของคิบอม
... สมแล้ว ที่ได้รับฉายาว่า ไอ้สุดยอดนักเลง !!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ ห้อง 3 – A ตึกคลาสงั้นหรอ ”
คิบอมกล่าวพึมพำกับตนเองก่อนจะหันไปมองตึกข้างหลังตึกที่เค้าเรียนอยู่พร้อมกับเอกสารที่กองเป็นตั้ง
ปกติเค้ามาโรงเรียนก็เที่ยงแล้ว พอมาถึงก็กินข้าวกลางวัน เสร็จแล้วก็ขึ้นไปนอนบนห้อง บ่าย 3 ก็โดดออกมาตลอด เค้าไม่รู้สึกและแคร์อะไรกับโรงเรียนนี้มาก เพราะฉะนั้นเลยไม่แปลกที่เค้ารู้จักแต่ตึกของเค้า โรงอาหาร และห้องน้ำชาย เท่านั้น - -*
“ สงสัยจะตึกนั้นหล่ะมั้ง ”
ร่างสูงกล่าวเมื่อเห็นตึกด้านซ้ายที่ดูไฮโซมากมาย สีขาวสะอาดเกลี้ยงสมกับตึกนักเรียนดีเด่น ไม่เหมือนตึกเค้าที่มันเป็นสีเทาเหมือนถังขยะ ว่าแล้ว ร่างสูงก็เดินจ้ำอ้าวไปทันที เด็กที่อยู่รอบๆตึกหันมามองคิบอมเป็นตาเดียว ไม่มีใครคิดว่าคนที่ได้ฉายา ‘ สุดยอดนักเลง ’ จะหล่อลากใจสาวเอาการแบบนี้
“ เธอ นั่นคิบอมแน่ๆหรอ ” หญิงสาวเอ่ยถามเพื่อนข้างๆ
“ ก็ใช่หน่ะสิ เพิ่งเห็นตัวเป็นๆก็วันนี้แหละ หล่อชะมัดเลยอะเธอ ! ”
“ ชั้นก็ว่ายังงั้นแหละ !! ”
เสียงซุบซิบดังขึ้นเป็นระยะ คิบอมคิดในใจอย่างนึกรำคาญ ร่างสูงค่อยๆเดินขึ้นบันไดไปอย่างระมัดระวัง ก่อนจะมาถึงชั้นที่ต้องการ
“ ห้องไหนวะเนี่ย ” คิบอมพึมพำและมองไปยังป้ายหน้าห้องของแต่ละห้องที่มีกรอบใส่ ไม่เหมือนพวกเค้าที่เอาพลาสติกแปะไปบนผนัง
“ พวกเด็กเก่งก็เงี้ยแหละ ”
คิบอมบ่นกับตนเองอีกรอบ ก่อนจะมองเห็นห้อง 3-A ร่างสูงยิ้มเมื่อใกล้ถึงห้อง แต่ก็ต้องหยุดเมื่อได้ยินเสียงทำนองเพลงดังเข้ามาใส่หูเค้าจากห้องข้างๆ
เสียงเพลงที่บรรเลงอย่างประณีตไพเราะ ตัวโน๊ตทุกตัวที่กดดูเหมือนจะพิถีพิถันไปซะหมด จังหวะที่เข้าหากันอย่างลงตัว ทำเอาคิบอมรู้สึกว่ามันเพราะ ..
ร่างสูงถอยหลังไปตามเสียง ก่อนจะเหล่มองไปในห้องที่มีกระจกใสกั้นอยู่ แล้วยิ่งตกตะลึงกับคนตรงหน้ามากขึ้น...
ร่างที่มีใบหน้าสวยเหมือนกับเพลงที่กำลังดีดเปียโนสีขาว ผมยาวประบ่าสีดำปนน้ำตาลเข้มนิดๆ จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตากลมโต ปากบางสีชมพู พร้อมกับเรือนร่างอันผอมบาง กำลังกดแป้นบนเปียนโนอย่างช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้มจางๆที่เหมือนนางฟ้า
...ตึกๆ...
เสียงข้างในของคิบอมดังขึ้น ร่างสูงสะดุ้งเมื่อดงแฮรู้สึกใจสั่นไปเมื่อครู่
... อะไรกัน เค้าไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลยนะ ..
... ทำไมคนนี้ .. สวยจัง ...
“ กรี๊ดดๆ หลบหน่อยค่า ”
เสียงหญิงสาวผู้หนึ่งดังขึ้น ทำเอาคิบอมหลุดจากภวังค์ก่อนจะหันมาเจอหญิงสาวที่กำลังจะวิ่งมาชนเค้า
“ เห้ยยย !! ”
คิบอมอุทาน ก่อนจะโดนผู้หญิงคนนั้นวิ่งชนเอา ร่างสูงเซทันทีเมื่อโดนกระทบ คิบอมพยายามประคองกองเอกสารในมือให้ได้ แต่เหมือนความพยายามจะไม่เป็นผล ก่อนที่เค้าจะลื่นไปกับพื้นของอาคาร และ ล้มลงไปในที่สุด !
โครม !!
ใบเอกสารลอยล่องในอากาศกับการล้มของคิบอม และทำให้ใครบางคนในห้องใสได้ยิน..
“ โอ๊ยยยยย ”
คิบอมพูดเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับสะโพกของตัวเอง .. เจ็บชะมัด
“ .. เอ่อ... นายเป็นอะไรรึเปล่า ... ”
เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมกับยืนข้างๆ คิบอมหันไปตามเสียงก่อนจะค้าง และกลืนน้ำลายลงในคอเมื่อเห็นใบหน้านั้นสวยๆใกล้ๆ ... ใครก็ได้ บอกชั้นหน่อยสิว่าหมอนี่เป็นนางฟ้า !!
“ อ่ะ ..เอ่อ ไม่เป็นไร .. ”
คิบอมอ้ำอึ้งตอบก่อนจะค่อยๆเก็บเอกสารที่ปลิวลงบนพื้นเพื่อหลบหน้าหวานๆนั้น
“ งั้นชั้นช่วยนะ .. ”
ร่างบางเสนอ ก่อนจะก้มลงเก็บเอกสารอย่างไม่สนใจคำตอบของคิบอม
“ เห้ย ไม่เป็นไรหรอก .. แค่นี้เองน่า ชั้นเก็บได้ ”
คิบอมรีบบอกปัดเพราะเหมือนหัวใจเค้าเต้นไม่เป็นส่ำเมื่ออยู่ใกล้คนนี้ ร่างสูงแย่งกระดาษของดงแฮมาไว้ในมือทันที
“ ไม่เป็นไร ชั้นเก็บเองดีกว่า ”
คิบอมเอ่ยและก้มลงเก็บกระดาษไม่สนใจร่างบาง ร่างบางอมยิ้มจางๆ ก่อนจะเก็บกระดาษต่อไป คิบอมเห็นอย่างนั้นก็ขี้เกียจที่จะพูดอีกรอบ พร้อมกับมองร่างบางใกล้ๆ .. น่ารักดี..
“ เอ่อ .. หน้าชั้นมีอะไรติดอยู่หรอ ? ”
ร่างบางถามเมื่อคิบอมจ้องหน้าเค้าซะใกล้ แค่ปลายจมูกที่ห่างกับแก้มเค้าไม่ถึง 2 เซนด้วยซ้ำ คิบอมสะดุ้งโหยง รีบผละออกทันที
“ อ่า เอ่อ โทษทีนะ แล้ว นายชื่ออะไรหน่ะ .. ”
“ อ๋อ ชั้นชื่อ ลี ดงแฮหน่ะ แล้วนายหล่ะ ”
ดงแฮถามกลับบ้าง คิบอมยิ้มเบาๆ ก่อนตอบ
“ คิบอมหน่ะ .. คิม คิบอม ”
“ เอ๋ .. ใช่คิบอมที่เป็น สุดยอดนักเลงคนนั้นรึเปล่า ??! ” ดงแฮเอ่ยอย่างตกใจเมื่อเค้าได้ยินชื่อที่เพื่อนๆของเค้าเคยพูด ร่างบางเอียงหนาถามร่างสูงอย่างสงสัย คิบอมมองก่อนจะเสหน้าไปทางอื่น
“ ก็ อืม .. ”
คิบอมตอบเบาๆ ดงแฮตาโตค้างนิดๆ ก่อนจะเปลี่ยนไปช่วยคิบอมยกเอกสารมาไว้ในมือเค้าอีกกอง
“ เห้ย นายไม่ต้องแบกก็ได้ มันหนักนะนั่นหน่ะ ” คิบอมรีบบอกแล้วจับเอกสารไว้ทันที
“ อ่าว ถ้าหนักก็ช่วยๆกันจะดีกว่านะ จะได้เบามือไง ” ดงแฮพูดจบก็รีบคว้าเอกสารลุกขึ้นทันที คิบอมมองดงแฮอย่างไม่เข้าใจในนิสัย ก่อนจะลุกตามดงแฮไปพร้อมมีกองเอกสารในมือ
“ ห้องไหนหรอ ? ” ดงแฮหันมาถามคิบอม
“ ห้อง 3 – A หน่ะ ”
“ อ๋า ก็ห้องชั้นหน่ะสิ ” ดงแฮอุทานอย่างเป็นคำตอบและรีบเดินนำไปในห้องของตนเองก่อนจะดันประตูเข้าไป โดยมีคิบอมเดินตามเข้าไป รู้สึกละคายเคืองกับรังสีของห้องนี้ยังไงยังงั้น
“ เฮ้ๆ พวกนาย เบาๆหน่อย ”
ดงแฮตะโกนบอกเพื่อนๆในห้อง ก่อนจะรีบเอาเอกสารไปวางบนโต๊ะครู เพื่อนนักเรียนในห้องหันมามองทางดงแฮเป็นตาเดียวโดยเฉพาะชายหนุ่มที่เดินนำดงแฮเอาเอกสารมาวางบนโต๊ะด้วย พอคิบอมหันมาก็เจอกับใบหน้าของพวกนักเรียนหัวดีมองมาทางเค้าเป็นกอง
“ ดงแฮ .. นั่นคิบอมหรอ .. ? ”
ซองมิน เพื่อนสนิทของดงแฮถาม ดงแฮพยักหน้าช้าๆ
“ ใช่ .. ทำไมหรอ .. อ๊ะ ! ”
ดงแฮตกใจเมื่ออยู่ๆซองมินก็มารีบดึงมือเค้าไปทันที
“ จะบ้าหรือไงดงแฮ นั่นมันสุดยอดนักเลงเลยนะ ! นายที่เป็นนักเรียนดีเด่นจะไปยุ่งกับคนอย่างนี้ได้ไงเล่า ! ” ซองมินโวยวาย
“ อะไรกัน ชั้นแค่ช่วยเค้ายกของมาเท่านั้นเองนะ ”
“ นั่นแหละ ห้องดีๆอย่างพวกเราอย่าไปยุ่งกับพวกนี้เลย มันรู้สึกขยะแขยง ” ใครซักคนพูดขึ้น คิบอมมองก่อนจะจ้องเพื่อนเค้าด้วยใบหน้าโหดๆ ทั้งหมดก้มมองพื้นอย่างรวดเร็วเมื่อรู้สึกไม่ดีถึงสายตาของคิบอม
“ ห้องพวกนายชั้นก็ไม่อยากเข้ามาหรอก !! พอดีครูให้ชั้นเอาเอกสารมาให้เท่านั้น !! อีกอย่าง ไม่ใช่ว่าเด็กเรียนอย่างนายจะเป็นพระเจ้านะ !! เหอะ .. พวกนาย มันก็แค่เด็กสมองกลวง !! ”
คิบอมกล่าวเสียงดัง ก่อนจะรีบเดินจากห้องอย่างโมโหในคำพูดของพวกนี้
“ ชิ ใครกันแน่ที่สมองกลวง !! ” ซองมินตะโกนว่าคิบอม และจับตัวดงแฮไว้แน่น เพราะเพื่อนของเค้ามักเป็นพวกใจอ่อน
“ นี่ หยุดเลยนะซองมิน ทำไมไปว่าคิบอมเค้าแบบนั้นหล่ะ ” ดงแฮเถียง
“ ดงแฮ นั่นมันสุดยอดอันธพาลนะ มันเป็นนักเลงหน่ะ นักเลง เข้าใจไหม !! ” ซองมินกล่าวกับดงแฮ ดงแฮส่ายหัวในความคิดของเพื่อนเค้า
“ แปบนะ เดี๋ยวมา ”
“ เห้ย ดงแฮ เดี๋ยวสิ ...ปัดโธ่ เพื่อนชั้น ”
ซองมินถึงกับถอนหายใจเมื่อเห็นเพื่อนวิ่งตามคิบอมไป .. ก็เพื่อนเค้ามันพวกใจอ่อนนี่ !!
++++++++++++++++++++++++++++
ทางด้านคิบอม
“ หน็อยๆ อย่าให้ชั้นเอาระเบิดมาจุดที่ห้องนายมั่งละกัน !! ” คิบอมยังบ่นไม่เลิกเดินลงมาอย่างอารมณ์เสีย ... คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน แค่หัวดีแล้วยังมาปากเก่ง น่าจับต่อยจริงๆ !!
“ คิบอม ! คิบอม ! เดี๋ยว !! ”
เสียงหวานดังขึ้นข้างหลังคิบอมเมื่อเค้าลงมาถึงชั้นล่างแล้ว ดงแฮหอบหายใจเหนื่อยๆ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้คิบอม
“ อะไร ”
ร่างสูงถามเสียงเรียบ ยังนึกเคืองกับห้องของคนสวยอยู่
“ ขอโทษนะ .. เพื่อนชั้นมันก็แบบนี้แหละ อย่าไปถือสามันเลยนะ ” ดงแฮกล่าวขอโทษแทนเพื่อน
“ จะบ้ารึเปล่า .. มันไม่ใช่ความผิดอะไรของนาย นายจะขอโทษแทนพวกมันทำไม ” คิบอมกล่าว ดงแฮยิ้มบางๆ
“ เอาเป็นว่า ชั้นขอโทษแทนเพื่อนๆของชั้นละกันนะ ... นายอย่าถือสาเลยน้า ~ ” ดงแฮยิ้มจนเห็นเขี้ยว คิบอมสะดุ้งเฮือกอีกรอบกับรอยยิ้มนั้น แล้วเสหน้า
“ วันหลังมาฟังชั้นดีดเปียโนอีกนะ ^^ ”
ร่างบางยิ้มให้ คิบอมหันมาอย่างสงสัย .. รู้ด้วยหรอว่าเราแอบมอง ?
“ นายรู้หรอ ? ”
“ .. ก็ ชั้นเห็นนายล้มหน้าห้องดนตรี และตอนนั้นชั้นกำลังเล่นอยู่ หรือว่า ชั้นคิดผิดหรอ ? ” ดงแฮรู้สึกเสียความมั่นใจขึ้นมาทันที คิบอมหัวเราะเบาๆ
“ ..เปล่าหรอก .. นายคิดถูกแล้วหล่ะ ”
คิบอมโปรยยิ้มบาง ทำเอาดงแฮถึงกับหน้าแดงเล็กน้อย .. ทำไมหมอนี่ ยิ้มหล่อได้ขนาดนี้เลยหรอ !!
ยังไม่ทันที่คิบอมและดงแฮจะได้คุยอะไรกันต่อ เสียงเพื่อนๆของเค้าก็ดังขึ้น
“ ไอ้คิบอม !! ”
เสียงคยูฮยอน พร้อมกับเพื่อนอีกคนคือ คังอิน ดังขึ้น ทั้ง 2 รีบวิ่งมาหาเค้าแล้วกระโดดกอดคอคิบอมเอาไว้
“ วันนี้ไม่เข้าเรียนเลยนะมึง ! ” คยูฮยอนเอ่ยทักตามประสาเพื่อนสนิท
“ โทษทีหว่ะ พอดีครูใช้ให้กูมาเอาเอกสารมาไว้หน่ะ ”
“ แล้วมึงคิดไงเดินมาที่ตึกคลาสวะเนี่ย มันคนละระดับกับพวกเราเลยนะ ” คังอินเอ่ย
“ ก็บอกว่าเอางานมาให้ครูไงเล่า แหม พวกแก่นี่ ” คิบอมหันไปแขวะเพื่อน คยูฮยอนและคังอินหัวเราะเบาๆ ก่อนคยูฮยอนจะหันมาเจอใบหน้าหวานๆของดงแฮที่ยืนอมยิ้มมองพวกเค้าอยู่ข้างหน้าคิบอม
“ เห้ย .. แฟนมึงหรอ ? ” คยูฮยอนแทบจะตาค้าง หันไปถามคิบอม จนคิบอมจึงต้องรีบตบปากเพื่อน !
“ จะบ้าหรอ .. เค้าชื่อดงแฮ พึ่งรู้จักเมื่อกี้ ”
“ ห๊า ! อย่าบอกนะว่า ดงแฮที่เป็นสุดยอดนักเรียนดีเด่นของโรงเรียนหน่ะ ” คังอินตาค้าง ดงแฮยิ้มบางๆและพยักหน้าให้
“ อืม ชั้นชื่อลี ทงแฮ ^^ ” ดงแฮยิ้มหวานจนคยูฮยอนและคังอินเคลิ้มจนคิบอมอดไม่ได้ที่จะตบหัวเพื่อนของเค้าเบาๆ
“ หน้าหม้ออีกแล้วนะมึงหน่ะ ”
“ โหย มึงอย่าหวงดิวะ ” คยูฮยอนแอบแซว คิบอมหน้าแดง
“ จะบ้าหรอ บอกแล้วไงว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน ดงแฮอย่าถือเลยนะ พวกนี้มันแกล้งเฉยๆ ” คิบอมรีบอธิบาย ดงแฮยิ้มตอบ
“ ดงแฮ ~~!! ”
เสียงซองมินดังขึ้น ร่างบางหันไปพาเพื่อนตัวดีของเค้า ซองมินรีบเดินมาคล้องแขนดงแฮทันที
“ มายืนคุยอะไรตรงนี้หน่ะดงแฮ แล้วยังจะพวกนักเลงพวกนี้อีกหรอ รีบไปเหอะ คนเค้ามองแล้ว ! ” ซองมินกล่าว และมองไปยังหลายๆคนที่มองมายังพวกเค้า อย่างว่าแหละ .. สุดยอดนักเลง.. กับสุดยอดเด็กดี
“ ว่าใครนักเลงอ่ะ เจ๊ !! - -^ ”
คยูฮยอนสวนกลับทันควัน ซองมินมองตาขวาง
“ ก็พวกนายหน่ะสิ ! ยังมีหน้ามาถามอีกนะ หมดธุระแล้วใช่ไหม เลิกคุยกับเพื่อนชั้นได้แล้ว ไป ดงแฮ ! ” ซองมินกล่าวและรีบลากเพื่อนตัวดีออกมา ดงแฮจำใจเดินตามเพื่อนสนิทของเค้าก่อนจะหันหน้าไปมองคิบอม
“ แล้วเจอกันนะ ! ”
ดงแฮตะโกน คิบอมอมยิ้ม แล้วพยักหน้าเบาๆ
“ แล้วเจอกัน ”
คิบอมเอ่ยตอบ ดงแฮยิ้มหวานกลับ ก่อนจะต้องหันหน้าไปทางซองมินที่รีบฉุดเค้าไป คยูฮยอนและคังอินมอง 2 คนนั้น ก่อนจะหันมามองเพื่อนรักของเค้าที่อมยิ้มอยู่คนเดียว
“ เห้ย คิบอม ! ”
“ ห๊ะ ! ห๊า !! ”
คิบอมอุทานอย่างตกใจ ทั้งสองส่ายหัวกับการเหม่อลอยของเพื่อนเค้า .. สงสัยจะตกหลุมรักสุดยอดเด็กดีเข้าให้แล้วสินะ เพื่อนเรา - - ‘’
“ เห้ออ ~~ ”
ทั้ง 2 ถอนหายใจคิบอมพร้อมกัน คิบอมหันมามองเพื่อนอย่าง งงๆ
“ อะไรของพวกนายเนี่ย .. เอาเหอะ วันนี้ไปหาอะไรกินกัน รอบบ่ายไม่ต้องเรียนมันแล้ว ! ” คิบอมเอ่ยก่อนจะกอดคอเพื่อนรักทั้ง 2 ของเค้าอย่างอารมณ์ดี คยูฮยอนและคังอินหันมามองหน้ากัน
‘ แน่ใจนะว่ามันไม่มีความรัก - - * ’
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีจ้าหลานๆทุกคน เจอกันอีกเรื่องกับเรื่องนี้นะค่า
อันนี้ไม่เศร้านะ อย่ากังวล 555+ เเต่จะเป็นทำนองว่ารักลึกซึ้งมากๆ
ฝากติดตามกันดว้ยนะหลานๆที่รัก ~~
KIHAE 4 EVER จ้า ~~~
ความคิดเห็น