คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part 1 [ทิวา...ราตรี...กระบี่...ผีเสื้อ]
“เช่นนั้นหรือ ชางมิน”
สุ้มเสียงทรงเสน่ห์ของมหาราชินีแห่งอาณาจัก 3p นามว่าคิมฮีชอลดังขึ้นหลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวจากเด็กหนุ่มตรงหน้าจนจบ แววกังวลฉายชัดบนใบหน้าสวยทำเอาบรรดาสนมรูปหล่อทั้งหลายในวังหัวใจหล่นวูบ
โดยเฉพาะ...สนมวอน และ สนมฮัน(นี่)
ชางมินไม่ได้เอ่ยวาจาใด ๆ ต่อ หากแต่พยักหน้าช้า ๆ ซึ่งเป็นการเพิ่มริ้วรอยแก่ใบหน้ามหาราชินีอีกสามเส้น หากไม่นับตีนกา 2 คู่ที่ใต้ตาซ้าย สร้างความร้าวราญใจแก่สนมเอกทั้งสองอีกเท่าทวีคูณ
“เจ้าเด็กนี่ช่างบังอาจนัก”
เป็นสนมวอนที่เอ่ยขึ้นมาก่อน โดยมีเสียงสนับสนุนจากสนมฮันตามมาว่า
“หยุดกระทำการเพิ่มริ้วรอยบนใบหน้าราชินีของเราบัดเดี๋ยวนี้”
“พอเถอะสนมเอกทั้งสองของข้า” ริ้วรอยของข้ามันจะเพิ่มขึ้นก็เพราะพวกเจ้านี่แหละ - -+
ราชินีฮีชอลเอ่ยตัดบทสนมเอกทั้งสองก่อนจะหันหน้าไปคุยกับชางมินต่อ
“ลูกของข้าจะอยู่กับข้า โดยที่ไม่มีผู้ใด...จะสามารถพรากเอาพวกเขาไปได้ แม้คำสาปนั่นจะทำให้พวกเขาถูกกักอยู่ในร่างผู้ชาย หากแต่ก็เป็นผู้ชายสวย...เหมือนข้า เอ่อ ข้าหมายถึง ไม่จำเป็นต้องแก้คำสาป พวกเราก็จะเลี้ยงดูพวกเขาเอง”
ชางมินก้มหน้าลงมองพรมราคาแพงที่ตนเหยียบอยู่ก่อนเอ่ยเบา ๆ พอจับใจความได้ลาง ๆ ว่า
“ไม่ว่าอย่างไร หากชะตากำหนด มนุษย์หรือจะฝืนได้”
“ข้าได้ยินที่เจ้าพูดนะ ชางมิน ดังนั้น ขอเชิญเจ้าออกไปก่อนที่ข้าจะโมโหเถอะ”
เด็กหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะก้าวช้า ๆ ออกจากท้องพระโรงใหญ่ เพียงสองสามก้าว ร่างโปร่งนั้นก็หายไปราวกับอากาศธาตุ ราวกับว่า...ณ ที่ตรงนั้น ไม่เคยมีบุคคลชื่อว่าชิมชางมินเคยยืนอยู่
คล้อยหลังชางมินไปแล้ว ราชินีก็สั่งนางกำนัลให้ตามลูกคนสวยทั้งสองของตนเข้ามาในท้องพระโรงนี้ เพียงไม่นาน ลูกสาวทั้งสองคนที่บัดนี้กลายเป็นชายก็ย่างกรายเข้ามาในท้องพระโรงอย่างสง่างาม
คนโต คิมแจจุง บุตรของสนมวอน สวยจับใจบาดจิต ไม่ว่าจะองค์ประกอบใดบนร่างกายสะโอดสะองนั้น ล้วนแต่เรียกทุกสายตาให้จับจ้อง งดงามหาที่ติไม่ได้ แลดูสูงส่งเลอค่า ยากที่จะคว้ามาเชยชม
ต่างกับอีกคน...
คิมจุนซู บุตรของสนมฮัน ที่แม้จะไม่สวยเท่าคนพี่ หากแต่ดูน่ารักและน่าเอ็นดู รอยยิ้มละไมถูกแต่งแต้มบนเรียวปากสวยตลอดเวลาแทบจะไม่ห่างกันไปไหน ทำเอาใครหลายคนเผลอยิ้มไปตาม ๆ กันยามได้เห็น
“เจ้าทั้งสองเป็นอย่างไรบ้าง”
“สบายดีทุกประการพะยะค่ะ พระมารดา”
พระโอรสองค์เล็กเอ่ยพลางส่งยิ้มยืนยันให้กับผู้เป็นมารดา
“ชินหรือยังกับการเป็นชาย”
“ยาก...ยากมากเหลือเกินเพคะ...เอ่อ...พะยะค่ะ พระมารดา”
เสียงหวานของพระโอรสองค์โตเอ่ยก่อนที่เจ้าของคำตอบนั้นจะก้มหน้าลงมองพรมปูพื้นราวกับว่าจะช่วยถอนคำสาปให้ตนได้ ส่วนผู้น้องนั้นก็ไม่ได้มีอาการต่างกันเท่าใดนัก รอยยิ้มสดใสจืดจางไปมากเมื่อได้ฟังคำถาม สองสนมแทบจะลงไปกรีดร้องและดิ้นอยู่กับพื้นที่เห็นอาการเศร้าสลดของลูก ๆ โดยเฉพาะเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างเหนื่อย ๆ ของราชินี
.
.
.
.
.
“เจ้าเข้าไปในนั้นไม่ได้ นั่นเขตพระราชฐาน”
เสียงทหารยามหน้าประตูท้องพระโรงของเมืองยุนแจเอ่ยรั้งร่างสูงโปร่งที่กำลังจะก้าวเข้าไปด้านใน หากแต่พูดก็เหมือนไม่พูด เพราะร่างนั้น เข้าไปข้างในเรียบร้อยตั้งแต่เมื่อไรแล้วก็ไม่รู้....
“เจ้า...เป็นใคร”
เสียงทุ้มทรงอำนาจของเจ้าชายผู้เป็นเจ้าของนัยน์ตาสีสนิมก้องไปทั่วโถงแห่งนี้ หากแต่เด็กหนุ่มตรงกลับไม่สนใจคำถาม และทำการถ่ายทอดเรื่องราวแทน
“ณ อาณาจักร 3p ไม่ไกลจากอาณาจักรยุนแจของท่านนัก ลูก ๆ ของพระราชินีทั้งสองคนนั้น งดงามยากจะหาสิ่งใดมาเปรียบเปรย...”
“งั้นเจ้าก็อย่าหาสิ่งใดมาเปรียบสิ ความงาม สำหรับเมืองของข้า...กินไม่ได้!!!”
ใช่แล้ว ความงามจะสำคัญอะไร ในเมื่อตอนนี้ทุกคนในเมืองแทบจะอดตายกันอยู่แล้ว ต่อให้งามล้ำฟ้า จับมาอดอาหารที่เมืองนี้ ไม่วันนี้ก็วันพรุ่ง ยังไงก็ต้องแห้งเหี่ยว...สัจธรรมง่าย ๆ ของชีวิต
“ท่านไม่ฟังให้จบ...คนโตบันดาลฝน คนเล็กเรียกความอุดมสมบูรณ์...มากเสียยิ่งกว่ามากที่เมืองท่านต้องการ หากได้เป็นชายาของท่าน”
นัยน์ตาเรียวนั้นถึงกับเบิกกว้าง รู้ได้อย่างไรว่าเมืองของเขากำลังประสบปัญหาภัยแล้งขนาดหนัก ไม่ธรรมดาเสียจริงเจ้าเด็กคนนี้...ธิดาทั้งสองงั้นหรือ...น่าสนใจ
ข้าจะจับมาให้ได้...คอยดู!!!
วาดรอยยิ้มกว้างให้กับตัวเองเพียงไม่นาน เมื่อหันกลับมาอีกที...เด็กหนุ่มลึกลับคนนั้นก็หายตัวไปเสียแล้ว...
.
.
.
.
.
.
“เอาเด็กนี่ออกไปก่อนที่ข้าจะสั่งตัดคอพวกเจ้าทั้งหมด”
สุรเสียงเยียบเย็นขององค์ชายยูชอนแห่งเมืองยูซูสร้างความเกรงกลัวต่อเหล่าทหารเป็นอย่างมาก สำหรับคำพูดขององค์ชายองค์นี้หากได้เอื้อนเอ่ยออกมาแล้ว ไม่เคยมีคำว่าคืนคำ
“ท่านน่ะ ไม่เชื่อข้างั้นหรือ แล้วคราวที่แล้วที่ท่านต้องถอยทัพจากเมือง JYP ล่ะ”
“เจ้า!!!”
พูดไม่ออก มันเป็นเรื่องจริง...แต่นี่ไม่ใช่เรื่องที่คนทั่วไปได้รับรู้ เพราะเรื่องที่ปรากฏต่ออาณาประเทศคือ อาณาจักรยูซูของเขาพอใจที่จะเลิกทัพกลับมาเอง แล้วเด็กนี่...
“เพียงแค่ท่านสามารถชิงตัวลูก ๆ ทั้งสองของราชินีคิมฮีชอลมาเป็นชายาได้เท่านั้นแหละ”
หากง่ายถึงเพียงนั้น เพื่อความแข็งแกร่งของเมือง แล้วเหตุใด ปาร์คยูชอนคนนี้จะทำไม่ได้เสียล่ะ
เจ้าชายรัชทายาทหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ไม่ได้สนพระทัยอีกเลยว่า เจ้าเด็กคนนั้นน่ะหายไปไหนเสียแล้ว...ใช่ เขาไม่สนหรอกว่าใครจะเป็นตายร้ายดียังไง ขอแค่ได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการ นั่น...ก็เพียงพอแล้ว
.
.
.
.
.
ขายาวก้าวไม่ช้าไม่เร็วออกจากปราสาทหลังใหญ่ของเมืองยูซูท่ามกลางสายฝนแห่งโชคชะตาที่เริ่มโปรยปราย รอยยอ้มบางเบาแต้มริมฝีปากอิ่มให้น่ามองยิ่งขึ้น ชิมชางมินนึกขันอยู่ในใจ...ข้าลืมบอกพวกท่านหรือเปล่านะ ...ว่าให้เลือกเพียงหนึ่ง แล้วเอ...ข้าลืมบอกพวกท่านอีกหรือเปล่านะว่าสวย ๆ ที่ข้าบอกน่ะ...
เป็น...ชาย!!!
****TBC
ความคิดเห็น