คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [SF]::::Wind's love....หัวใจสายลม::::
คลิกด้วยค่า พลีสสสสสสส
TITLE : สายลม...
AUTHOR : SuNA!
PAIRING : SIWON & HEECHUL
TYPE : SHORT FICTION
......สายลมที่พัดผ่าน....กระทบใบหน้า.....ปลายผมที่พลิ้วไหวไปตามแรงลม.....ราวกับใครคนนั้น.....กำลังลูบไล้มันอย่างบางเบา...อ่อนโยน....
.....สัมผัสอบอุ่น.........ที่ยังคงตราตรึง........ไม่ว่าที่กาย.....หรือใจ.....ก็ไม่เคยเลือน.......
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
"ฮัน...วันนี้..."
ร่างเล็กตากลมคมโตเอ่ยบอกกับหนุ่มชาวจีนที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ดื่มกาแฟอยู่นอกระเบียงเหมือนทุกวันในยามรุ่งอรุณเช่นนี้......มือเรียวของคนที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยกำลังเก็บเครื่องมือสื่อสารสีแดงเครื่องเล็กใส่กระเป๋าสะพายข้างสีขาวเป็นสิ่งสุดท้าย...
"อืม...รู้แล้วล่ะครับ....วันนี้วันเกิดคุณนี่นะ.....ยังไงคืนนี้ก็อย่ากลับดึกนักล่ะ....ผมอยากแฮปปี้เบิร์ดเดย์คุณอีกที..."
ชายหนุ่มชาวจีนที่คนตัวเล็กเรียกว่า "ฮัน" ละสายตาจากหนังสือพิมพ์แล้วหันมายิ้มให้อย่างแสนอ่อนโยน.....
...ใช่สินะ.......วันนี้.....10...กรกฎาฯ.....วันเกิดเค้า....
.....วันสำคัญ....สำคัญที่สุด...ของฮีชอล.........กับ......ใครคนนั้น....
.....คนที่เค้า.....ไม่เคยลืม......
"ได้ข่าวว่าแฮปไปแล้วเมื่อคืน จะแฮปอะไรกันหนักหนาฮัน...หึหึ"
คนตัวเล็กเอ็ดเข้าให้...แต่ก็ไม่ได้จริงจังนัก.....
"แฮปแล้วก็แฮปอีกได้หน่า....ผมมีแรงแฮปคุณตลอดอยู่แล้ว~หึหึ"
ชายหนุ่มยิ้มตาปิดเอ่ยตอบอารมณ์ดีทีเล่นทีจริง จนคนตัวเล็กต้องค้อนเข้าให้!
"เดี๋ยวนี้ทะลึ่งนะฮัน! เดี๋ยวเหอะ!"
"ฮ่าฮ่าฮ่า แซวเล่นน่า รีบไปเถอะคุณ เดี๋ยวก็สายหรอก ยิ่งสายแดดยิ่งร้อน เดินตากแดดผิวดำไม่รู้ด้วยนา~"
ฮันเกิงหัวเราะร่วนก่อนจะเดินมาหาคนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะเก็บสัมภาระเรียบร้อยแล้ว....ยิ้มหวานส่งให้ก่อนจะลูบหัวเบาๆหนึ่งที
"รีบไปรีบกลับนะครับ ผมรออยู่.....แล้วก็......ฝากทักทาย"เค้า"ด้วยนะ"
ชายหนุ่มสบตาคนตัวเล็ก จ้องเข้าไปในตาลึกสื่อให้รับรู้ว่าคำที่พูดล้วนแต่กรองมาจากใจ ไม่ใช่ใส่หน้ากากเพื่อให้ดูเป็นคนดีแม้แต่นิด...
ฮีชอลได้ฟังก็ต้องยิ้ม.......คนคนนี้.......แสนดีเหลือเกิน....แสนดี.....จนรู้สึกว่าตัวเอง......เห็นแก่ตัว.....เห็นแก่ตัวกับเค้ามากเหลือเกิน.....
.....ที่ไม่อาจ....."รัก".....เค้าได้ซักที.....
"ขอบคุณนะฮัน....ขอบคุณนะ...."
ขอบคุณในความแสนดี......ขอบคุณในความรัก...ความจริงใจ......ที่มีให้มาเสมอ......แม้ว่า.....ฉัน.....ไม่อาจตอบแทนความรักเหล่านั้นได้เท่านายก็ตาม......
คนตัวเล็กเอ่ยขอบคุณฮันเกิงในอ้อมกอดแสนอบอุ่นนั้น......ก่อนจะจุมพิตเบาๆที่ข้างแก้มชายหนุ่ม.....แล้วยิ้มให้....
"ไม่เป็นไรครับ......"
ยิ้มจางๆถูกส่งมาให้.......คนตัวเล็กค่อยๆผละตัวออกจากอ้อมกอด ก่อนจะหันหลังก้าวออกจากประตูบ้านหลังเล็กสีขาวไป......ก้าวออกไป......
.......ไปหาที่หมายที่ตั้งใจ.................
โดยไม่อาจสังเกตุเห็นความเจ็บปวดของนัยน์ตาที่มองตามหลังไปได้เลย........แม้รอยยิ้มบางๆจะฉาบอยู่ที่ปาก........แต่นัยน์ตา....ช่างแสนเศร้า......เศร้าเหลือเกิน.......
......ไม่ว่ายังไง......คุณคงไม่สามารถ...มอบหัวใจ.....ให้ผมได้เลยสินะ....ฮีชอล.....
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
.....สายลมเบาๆที่พัดผ่านมา ต้นไม้ที่ลู่ไหวไปตามแรง....ปลายผมที่พลิ้วไม่ต่างจากต้นไม้เหล่านั้น......ราวกับมีคนมาสัมผัสให้มันไม่ระรานใบหน้า....สัมผัสที่แสนอ่อนโยน......
...ใบหน้าเปื้อนยิ้มนั่งหลับตาพริ้มอยู่ที่เก้าอี้ไม้สียาวสีขาว.......ในมือถือเค้กวนิลาทรงกลมชิ้นเล็กน่าทานไว้ชิ้นหนึ่ง....เทียนสีขาวเล่มเล็กที่ปักอยู่ข้างเชอรี่อยู่คู่กันสองอัน....บัดนี้กำลังสว่างไสวกับไฟสีเหลืองทองที่กำลังโชติช่วงอยู่บนเทียนทั้งสองเล่ม......
"....มาแล้วสินะซีวอน......"
ร่างเล็กเอ่ยขึ้นทั้งๆที่ยังหลับตาพริ้มอยู่อย่างนั้น.......ยิ้มที่เปื้อนหน้ายังคงไม่เลือนหายไป......
"ขอฉันอธิษฐานก่อนนะ......"
มือเล็กสองมือประสานกันไว้.....เค้กชิ้นเล็กถูกวางไว้ข้างตัว......คนตัวเล็กเอ่ยพึมพำเบาๆถึงพระเจ้าที่อยู่เบื้องบน....ขอให้รับรู้ถึงคำอธิษฐานของเค้า.....
น่าแปลกนะ.....จากคนที่ไม่เคยเชื่อเรื่องนี้.......แต่ตอนนี้....กลับศรัทธาจนเต็มหัวใจ....
...คงเพราะ....คนที่เค้าเรียกชื่อคนนั้นล่ะมั้ง......
"เป่าเทียนพร้อมกันเลยนะซีวอน....หนึ่ง....สอง....สาม!!!!"
เทียนเล่มเล็กทั้งสองเล่มดับวูบลองพร้อมกัน.....ฉลองวันเกิดของคนที่นั่งยิ้มอยู่ตรงนั้น....
"ขอให้คำอธิษฐานเป็นจริงด้วยเถอะนะ...พระเจ้า..."
สายลมบางเบาพัดผ่านไป.....ราวกับจะตอบรับ....คำอธิษฐานนั้น.......ราวจะตอบรับ....ความรู้สึกของหัวใจ....ของคนที่ขอพรจากท่าน........
......ราวกับจะอวยพร.....ให้หัวใจดวงน้อย....ได้สมหวังเสียที........
กาลเวลาล่วงเลยไป.....เหมือนสายลมที่พัดไป....ไม่มีวันหยุด...ไม่มีวันพัก....
"วันนี้เราจะทำอะไรกันดีน้า...ซีวอน....เธอชอบดูหนังนี่นะ! ไปดูหนังกันดีกว่าเนอะ..."
คนตัวเล็กเอ่ยขึ้น....พลางหยิบสัมภาระทั้งหมด รวมถึงกล่องเค้กวนิลาที่ได้บริโภคจนหมดเกลี้ยงแล้ว รสชาติอร่อยของมันยังตราตรึงอยู่ในใจคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดี....ร้านประจำ...ที่ชอบเลย....
ฮีชอลยิ้มหวานก่อนจะวิ่งไปโบกแท็กซี่ที่กำลังขับเคลื่อนมาหา.....
"อ๊ะ ซีวอนดูสิแท็กซี่มาพอดีเลย~"
"ไปโรงหนังxxxครับ..."
ชายวัยกลางคนพยักหน้ารับ ฮีชอลยิ้มให้นิดหนึ่ง ก่อนจะละตัวออกมาจากรถ...
"เธอขึ้นไปก่อนนะซีวอน เดี๋ยวเราปิดประตูให้"
คนขับเหลือบมองคนพูดนิดหนึ่งก่อนจะเคลื่อนรถออกไป.....ผ่านสี่แยก...ผ่านทางโค้ง......เลียบมาทางแม่น้ำฮัน....คนตัวเล็กได้แต่ส่งสายตาไปมองภาพนอกหน้าต่างรถนั่นโดยไม่ได้พูดอะไร.....แสงของดวงอาทิตย์ที่กำลัง
อบอุ่นไม่ร้อนจนเกินไป...ทำให้คนตัวเล็กยิ้มได้เพราะ..รู้สึกดี....วันเกิดของเค้า...เป็นวันที่อบอุ่นจริงๆเนอะ......
"อ๊าาา ถึงแล้ว ขอบคุณนะครับคุณลุง..."
ฮีชอลยิ้มให้ชายวัยกลางคนผู้ทำหน้าที่เป็นโชเฟอร์ ก่อนจะยื่นเงินไปให้จำนวนหลายวอน....ก็ระยะทางจากที่นั่นจนถึงโรงภาพยนตร์มันไกลอยู่นี่นา~
"ไปซีวอน...ถึงแล้ว.."
คนตัวเล็กในชุดกางเกงสีขาวกับเสื้อสีชมพูแขนยาวน่ารักยิ้มหวานก่อนจะเดินลิ่วๆๆไปที่ห้องจำหน่ายตั๋วที่ตั้งตระหง่านอยู่ข้างหน้า....
"อ๊ะเดี๋ยวก่อน ลืมไป..."
ฮีชอลหยุดชะงักเหมือนจะนึกอะไรได้....ก่อนจะวิ่งๆๆๆไปดูรอบหนังที่ปรากฎขึ้นบนสกรีนที่เขียนว่า NOW SHOWING อยู่....
"ดูเรื่องอะไรดีน้อ.....ซีวอนช่วยคิดหน่อยซิ....ดูเรื่องอะไรดี......เธอชอบดูหนังรักนี่นะ.....อ๊ะ..หนังรักจากประเทศไทย น่าสนใจๆ...THE LETTER หรอ....อืมมม..น่าสนๆ...เอาเรื่องนี้ละกันนะซีวอน..."
ฮีชอลยิ้มหวานหน้าโปสเตอร์หนังรักแผ่นใหญ่จากประเทศไทย.....รูปโรแมนติกของชายหนุ่มของหญิงสาว....ถึงแม้ดูเศร้าอย่างแปลกประหลาด....แต่ก็มีแรงดึงดูอะไรบางอย่างให้เสียเงินหลายวอนเพื่อแลกกับบัตรชมภาพยนตร์....
"THE LETTER รอบบ่ายสอง สองที่ฮะ เอาหลังสุดเลยนะฮะ...."
ฮีชอลยิ้มขอบคุณอีกครั้งกับพนักงานขายตั๋วหลังจากที่ตั๋วของหนังที่อยากดูสองใบถูกยื่นให้.......
....ดูเหมือนวันนี้เค้ายิ้มบ่อยเสียเหลือเกินนะ......
".....ได้ตั๋วแล้วซีวอน....ไปดูกันเถอะ....โรงไหนน้า...โรงเจ็ดๆ...."
คนตัวเล็กวิ่งลิ่วไปที่โรงที่ต้องการ...ไม่แม้จะเข้าห้องน้ำ...ก็ในเมื่ออีกสองนาทีหนังเรื่องโปรดจะเริ่มแล้วนี่นา...
"อ๊ะ!"
แต่ก็ต้องเบรกกระทันหัน ฮีชอลชะงักงันเหมือนนึกอะไรขึ้นได้บางอย่าง...
"เราลืมไป...เธอชอบกินป๊อปคอร์นนี่นา.....รอเราตรงนี้นะ....เดี๋ยวเราไปซื้อให้...."
ไม่นาน...ป๊อปคอร์นของโปรดของซีวอนก็อยู่ในมีคนตัวเล็ก โดยไม่ลืมที่จะซื้อแป๊ปซี่แก้วโตเสียบหลอดไว้สองอันมาด้วย....เอาไว้แก้หิวน้ำล่ะเนอะ~
"ขอดูตั๋วหน่อยครับ"
เสียงคนตรวจบัตรชมภาพยนตร์ภายในโรงพูดขึ้นเบาๆในเมื่อภาพยนตร์เริ่มไปสักระยะแล้ว....ก่อนจะส่องไฟฉายไปที่ตั๋วที่คนตัวเล็กยื่นให้....
"อ่า สองที่หรอครับ.."
"ฮะ สองที่...."
"เชิญทางนี้ครับ"
พนักงานตรวจบัตรทำหน้าแปลกๆก่อนจะเดินนำทางไปยังที่นั่ง........
ภาพยนตร์ดำเนินเรื่องไปเรื่อยๆ.......จนถึงฉากที่เศร้าที่สุด.......ฉากที่พระเอก.....ต้องจากนางเอกไปไกล....ไกลจน.....ไม่รู้ว่าเมื่อไร.....จะได้พบกันอีกครั้ง......
...น้ำตาเล็กๆไหลเป็นสายโดยไร้เสียงสะอื้น......หลาย....จนไม่มีท่าทีจะหยุด...........เศร้า.....ไปกับบทภาพยนตร์อย่างหยุดไม่อยู่เลยสินะ.....ฮีชอล.....
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
"...หนังเศร้าจังเลยเนอะซีวอน....."
คนตัวเล็กเปรยขึ้นหลังจากชมภาพยนตร์เสร็จ....รอยคราบน้ำตาที่ยังเห็นชัดอยู่.......ไม่บอกก็ต้องรู้ว่าผ่านการร้องไห้มาหนักขนาดไหน....เหมือนเพิ่งผ่านเรื่องราวทุกข์ใจอะไรมากมายอย่างนั้น....
"หึหึ...แต่เราไม่ได้เศร้ามากหรอกนะ..."
ข้อแก้ตัวที่ดูเหมือนจะฟังไม่ขึ้นเลยสักนิดเอ่ยขึ้นมาพร้อมเสียงหัวเราะเจื่อนๆ กับยิ้มจางๆ.....ตากลมยังแดงขนาดนั้น...........ไม่เศร้ามากเลยนะฮีชอล......
"หิวแล้วอ่า.....ไปกินข้าวกันเนอะ...ซีวอนเนอะ...."
อีกครั้งที่คนตัวเล็กเอ่ยปากชวน....วันนี้เป็นวันเกิดเรา...เราขอตัดสินใจทุกๆอย่างเอง....เหมือนทุกๆปีนะซีวอนนะ.....
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
กรุ๊ง กริ๊ง กรุ๊ง กริ๊ง....เสียงกระดิ่งหน้าร้านกาแฟเล็กๆสีขาวที่มีป้ายน่ารักๆเขียนหน้าร้านว่า...SWEET LATTE (ไม่ได้โปรโมตฟิกแต่อย่างใด ฮ่าฮ่า).....สถานที่แห่งความเงียบสงบและอบอุ่นที่ทำให้ลูกค้าหลายคนติดใจในรสชาติความหอมของกาแฟ และ อาหารของที่นี่....รวมถึงบรรยากาศที่น่าดึงดูดอย่างประหลาด...
"สวัสดีครั...อ้าว...ฮีชอล...."
เจ้าของร้านที่คาดผ้ากันเปื้อนสีขาวดูน่ารักสะอาดตา....ยิ้มหวานต้อนรับลูกค้าที่เห็นหน้าเป็นประจำ...ไม่สิ...จะเรียกว่าประจำก็ไม่ได้...ต้องเรียกว่าประจำปีเสียมากกว่า.....
ก็....
"วันนี้วันเกิดฮีชอลสินะ....."
คนตัวเล็กจะมาที่นี่ทุกวันเกิดน่ะสิ....
"สองที่เหมือนเดิมนะ..."
เจ้าของร้านเอ่ยทั้งๆที่ยังไม่ได้คำตอบใดๆจากฮีชอลเลย.....
"ฮะพี่ลีทึก สองที่ ผมกับซีวอน ...เหมือนเดิม....ดีใจจังฮะที่พี่ลีทึกจำวันเกิดผมได้ด้วย...^ ^"
คนตัวเล็กยิ้มหวานส่งไปก่อนจะไปนั่งที่ประจำข้างหน้าต่าง.....มองออกไปเห็นสวนสวยของร้านสไตล์ญี่ปุ่นที่เจ้าของร้านจัดตกแต่งไว้อย่างดี.....นี่ละมั้งมุมสงบที่ทำให้ใครหลายคนติดใจ....
.....แต่คิดไปคิดมา...อาจจะผนวกกับรอยยิ้มหวานๆกับความเป็นกันเองของเจ้าของร้านด้วยล่ะมั้ง.....ที่ทำให้ลูกค้าหลายคนไม่ยอมไปไหน....
"เอาอะไรดีวันนี้...."
ลีทึกเดินเข้ามารับออเดอร์ด้วยตัวเอง......แขกพิเศษนี่นา.....แม้จะมาไม่บ่อย...แต่ลีทึกก็ให้ความสำคัญกับแขกคนนี้มากกว่าคนทั่วไป.....
"อ๊ะ ของผมเอาสปาเก็ตตี้กุ้งกับคาปูชิโน่เย็นเหมือนเดิมฮะ ส่วนของซีวอน....."
"สเต็กไก่กับเอสเปรซโซ่ร้อน เหมือนเดิมเนอะ..."
ลีทึกต่อเมนูให้อย่างรู้ใจ.....ก็ทุกปีก็เป็นแบบนี้......สั่งเหมือนเดิมแบบนี้ทุกครั้ง....เมนูโปรดของคนทั้งสอง.......
...ไม่เคยเปลี่ยนแปลง......
"ฮะ...พี่ลีทึกนี่จำแม่นจริงๆ...ผมขอโทษนะฮะที่ไม่ค่อยได้มาบ่อยๆ..ผมติดธุระน่ะฮะ...."
ฮีชอลเอ่ยอ้าง.....ก่อนจะก้มหน้าสำนึกผิด.....
"ไม่เป็นไรหรอก แค่ฮีชอลมาทุกปีก็ดีแล้ว....วันนี้วันสำคัญซะด้วย....พี่ไปสั่งข้าวให้เราก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะช้าเนอะ..."
ลีทึกยิ้มหวานก่อนจะเดินไปสั่งออเดอร์กับพ่อครัว และ เดินไปชงกาแฟให้สองถ้วย....
"นั่นสินะ...วันสำคัญ.....เพราะฉะนั้น...เธอต้องกินเยอะๆนะซีวอน.....เดี๋ยวกินเสร็จแล้วไปนอนดูดาวที่บ้านเธอกัน....."
ไม่นานนักสปาเก็ตตี้กุ้ง กับ คาปูชิโน่เย็น และ สเต็กไก่ กับ เอสเปรซโซ่ร้อนก็ถูกเสิรฟให้ตามออเดอร์อย่างน่ากิน กลิ่นควันที่หอมฉุยล่องลอยจนทำให้น้ำลายสอ.....กาแฟที่หอมหวานราวกับใส่ความรักลงไปก็อร่อยจนเกินจะบรรยาย.......ความรักความอบอุ่นในหัวใจฮีชอลก็เปี่ยมล้นไม่แพ้กัน......
"ฮ้า อร่อยจัง....อร่อยจังเนอะ ซีวอน......พี่ลีทึกฮะ คิดเงินด้วยฮะ~"
คนตัวเล็กลูบหน้าท้องตัวเองที่ตอนนี้ดูเหมือนจะบวมขึ้นมานิดๆขึ้นลงให้รู้ว่ากินหมดเกลี้ยง......ก็มันอร่อยจริงๆนี่นา......
"อ๊ะ ฮีชอล วันนี้พี่ไม่เก็บเงินเรานะ ถือว่าเลี้ยงวันเกิดละกัน...."
ลีทึกยิ้มให้ก่อนจะตะโกนกลับมา ทั้งๆที่ในมือกำลังง่วนอยู่กับการชงลาเต้เย็นให้ลูกค้าประจำอีกคนอยู่ (ไม่ได้โปรโมตฟิกเลยฮ่าฮ่าฮ่า)
"ไม่ได้นะฮะ....ไม่ได้ๆ ของซื้อของขาย....เก็บเถอะฮะ..."
ฮีชอลเอ่ยเสียงดังกลับไป...ก่อนจะวิ่งไปหน้าเคาน์เตอร์ยัดเยียดเงินให้ลีทึก....ก็เล่นไม่เก็บเงินเค้าทุกปีอย่างนี้เค้าเกรงใจแย่เลยหน่า....
"เอาน่า ถือว่าพี่เลี้ยงซีวอนด้วยละกันนะ..."
ลีทึกยิ้มให้คนตัวเล็กอีกครั้ง ก่อนจะยัดเงินกลับคืนไป....
"แต่ว่า...."
"เอาน่า...ยังไงซีวอนมันก็ลูกน้องเก่าพี่...ถือว่าพี่เลี้ยงละกันนะฮีชอลนะ...."
ลีทึกยิ้มจางๆก่อนจะผลักตัวคนตัวเล็กให้กลับไปนั่งที่เดิม......หลังจากชงลาเต้เย็นเสร็จแล้ว...
"คิบอม ไปส่งลาเต้เย็นด้วย..." (ส่งให้ใครนั้นไปติดตามกันเองใน SWEET LATTE นะคะคนอ่าน ฮ่าฮ่า)
"ก็ได้ฮะ...ขอบคุณนะฮะพี่ลีทึก....."
ฮีชอลก้มหัวให้ลีทึกด้วยความเกรงใจ...ก็ในเมื่อเค้าถูกลีทึกเลี้ยงทุกครั้งเลยสิหน่า....~
"งั้นผมขอตัวก่อนนะฮะพี่ลีทึก.......ไปกันเถอะซีวอน....กลับบ้านเธอกันนะ...."
ฮีชอลก้มหัวอีกครั้งเป็นการบอกลา ลีทึกไม่ได้ว่าอะไรเพียงแต่ยิ้มให้ แล้วโบกมือบ๊ายบายเท่านั้น.....
"อ้อ....ฮีชอล...."
ลีทึกส่งเสียงเรียกไว้อีกครั้ง เหมือนจะนึกอะไรได้...
"ฮะ.."
"สุขสันต์วันเกิดนะ.."
คนตัวเล็กยิ้มกว้างตอบก่อนจะเดินออกจากร้านไป.....และปีหน้า....คงจะได้กลับใหม่อีกครั้ง.....ในวันเดียวกันนี้...
"เฮ้อ....."
เจ้าของร้านที่ฮีชอลเพิ่งเดินออกมาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่......ไม่ได้ถอนเพราะโล่งอก....แต่ถอนเหมือนคนทุกข์ใจกับอะไรบางอย่าง...
....บางอย่าง....เกี่ยวกับคนที่เพิ่งเดินออกไป......
"คงจะยังลืมซีวอนไม่ได้สินะ...ฮีชอล..."
เสียงเล็กเปรยขึ้นเบาๆคนเดียว ก่อนจะมีเสียงอีกเสียงแทรกขึ้นมา.....
"พี่ครับ สเต็กไก่ กับเอสเปรซโซ่ของซีวอน....."
ชายหนุ่มผิวคล้ำนิด แต่หน้าตาดีเอ่ยขึ้นเสียงดัง ก่อนจะเหลือบมองสเต็กที่ยังคงอยู่เต็มจาน ไม่พร่องออกไปแม้แต่นิด....กับกาแฟที่ขอบแก้วยังไม่เปรอะแม้แต่รอยดื่ม...หรือ รอยคน.....ก่อนจะทำหน้าสงสัยระคนสงสาร....ไม่ได้แปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น...
.....สเต็กเต็มจาน.....เหมือนทุกปี...ทุกปีที่ผ่านมา.....
......ทุกปีที่คนตัวเล็กคนนั้น...จะมานั่งที่นี่....นั่งพร้อมกับ....ใครคนนั้น.....ในความทรงจำของความหลัง........
........ที่ไม่เคยลบเลือนไป.......
"อืมเก็บใส่กล่องกับถุงร้อนไว้ เดี๋ยวบ่ายๆพี่จะเอาไปทำบุญให้ซีวอนมันน่ะ...."
ลีทึกเอ่ยปาก เหลือบมองสเต็กกับกาแฟ...ก็คิดถึงใบหน้าหล่อของลูกน้องคนเก่าลอยมา.......
เคียงคู่กับใบหน้าของคนอีกคนที่เพิ่งเดินออกกไป....
"...อยู่บนนั้น....นายจะเป็นยังไงบ้างนะซีวอน.....นายจะรู้มั้ยว่าฮีชอลทำแบบนี้ทุกปี.....ตั้งแต่สองปีที่นายจากไป......นายจะรู้มั้ยนะ..."
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"หนาวเนอะซีวอน....."
ท่ามกลางหมู่ดาวนับล้านดวงที่แข่งกันเปล่งแสงสว่างสีงดงามตัดกับท้องฟ้าสีดำสนิทนั้นดูงามงดเกินจะบรรยาย....แสงดาวนับล้านที่เห็นเด่นชัดในที่ไร้ความสว่างจากแสงไฟเช่นนี้.....สถานที่ที่เงียบสงบเช่นนี้......สายลมอ่อนๆพัดพาความหนาวเหน็บในยามค่ำคืนมาประทะกับร่างที่นอนคุดคู้อยู่......อยู่ข้างๆกับคนที่เค้ารัก.......ที่นอนอยู่ภายพื้นดินใต้ไม้กางเขน และ ป้ายสีขาว....ที่สลักไว้ด้วยตัวสีทองอย่างงดงามว่า "ชเว ซีวอน..."
ร่างบางห่อตัวเพื่อเพิ่มอุณหภูมิในร่างกาย.....ไม่นานนัก.....สายลมอุ่นๆจากที่ใดสักแห่ง......ก็พัดพามาเพื่อคลายความหนาวเหน็บที่เกาะกินทั้งกาย ทั้งใจ ของคนร่างเล็กให้ทุเลาลง...ซึ่งมันก็เหมือนจะได้ผล.......
ฮีชอลยิ้มออกมา......เพราะสัมผัสได้ถึงแรงลมนั้น.....
"...อุ่นแล้วล่ะ.......ซีวอน....ดูดาวสิ.....สวยจังเลย....จำได้มั้ยที่เรามานับดาวด้วยกันทุกปีในวันเกิดเรา........วันเกิดเรา....ที่เราจะต้องกินเค้กกัน.......แล้วเราก็ต้องไปดูหนังรักด้วยกัน....ไปกินข้าวร้านพี่ลีทึกด้วยกัน....แล้วปิดท้ายที่เราจะต้องดูดาวด้วยกันที่ระเบียงห้องเธอไง...จำได้มั้ย...จำมันได้รึเปล่า...ฮึก...ฮึก......ซีวอน....เหมือนวันนี้ไง.....จำมันได้มั้ย...."
.....จำเรื่องราวต่างๆของเราได้มั้ย..ซีวอน......
......จำความรักของเราได้มั้ย........
"....ฮึก....ฮึก....วัน...วันนี้....สนุกเนอะ....สนุกเหมือนทุกปี....ฮึก....วันนี้..ที่เราได้อยู่ด้วยกัน....ฮึก....ฮึก...วันนี้ที่เราได้อยู่ด้วยกันเหมือนทุกครั้ง....ฮึก....แม้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันทุกวันเหมือนเดิม....แต่วันนี้.....ฮึก...วันนี้เธอก็กลับมาหาเราใช่มั้ย...ใช่มั้ย....ฮึก...ฮึก.......วันนี้เธอกลับมาหาเราใช่มั้ยซีวอน...กลับมาเหมือนทุกปี.....ฮึก...ใช่มั้ย.... ฮืออออออ"
เสียงร้องไห้ดังเหมือนน้ำตาที่ไหลออกมา....ไหลออกมาให้บรรเทาความเจ็บปวดที่อยู่ข้างใน........การจากลา...และความคิดถึงใครบางคน....ทำให้คนเราเจ็บปวดได้ขนาดนี้เลยสินะ.....
.....วันนี้.....เป็นวันที่เจ็บปวดที่สุด....เพราะเป็นวันที่คนคนนั้นจากไป......จากไป....ทั้งทั้งที่เป็นวันที่สำคัญที่สุดของเค้า.... แต่อีกนัยหนึ่ง......วันนี้....ก็เป็นวันที่มีความสุขที่สุด.......เพราะเป็นวันที่....ได้พบกับคนคนนั้นเช่นเดียวกัน....
......พบกัน.......เพื่อรัก.........."รัก"....ที่ไม่สามารถให้ใครได้อีก......
"ฮึก...ฮึก....ฮันเค้าฝากมาสวัสดีเธอด้วยนะ.....เค้าดูแลเราอย่างดีเลยล่ะ...ฮึก....เพราะฉะนั้น...ฮึก....ฮึก...เธอ..เธอ....ไม่..ฮึก..ต้องเป็นห่วงนะ.......ฮึก....ไม่ต้องเป็นห่ว....ฮึก...ห่วง........ฮึก....ถึงแม้เราจะรู้..ฮึก...ว่าเราเห็นแก่ตัวกับเค้ามาก...ฮึก....แต่....ฮึก...จะทำยังไงได้..ฮึก....ก็....ในเมื่อ.....เรา....เรา....ฮึก....รักใครไม่ได้เลยนี่น....นา..ฮึก...นอกจากเธอ.....เธอ...ซีวอน...ฮึก....ฮึก.......เราคิดถึง...ฮึก....คิดถึงเธอ....คิดถึงจังเลย..ซีวอน.....ฮึก...คิดถึง...แทบใจจะขาด.....ฮึก................ฮือออออ...."
คิดถึง....ทุกวินาที....ที่ไม่ได้สัมผัส....แม้ไม่ได้เห็นหน้า.....สายลมที่พัดผ่าน....ก็เสมือนประหนึ่งโอบกอดเค้าไว้.....เฉกเช่นเดียวกับสัมผัสของใครคนนั้น.....แม้จะไม่มีตัวตน...แต่ก็สัมผัสมันได้เสมอ......เมื่อเวลาเธอมาหากัน...
น้ำตาที่ไหลเอ่อเป็นสายหลั่งรินให้รู้ถึงความเจ็บปวดที่อยู่ภายในจิตใจ.....ที่มันไม่ได้บรรเทาลงเลยสักนิด.........คิดถึง....แทบขาดใจ...........
......สายลมที่พัดผ่านหนักแน่นกว่าครั้งอื่นๆ......กระทบใบหน้า.....ปลายผมที่พลิ้วไหวไปตามแรงลม.....ราวกับใครคนนั้น.....กำลังลูบไล้มันอย่างบางเบา...อ่อนโยน....
.....สัมผัสอบอุ่น.........ที่ยังคงตราตรึง........ไม่ว่าที่กาย.....หรือใจ.....ก็ไม่เคยเลือน.......
...."มาหาเราแล้วสินะ....ซีวอน.....มาแล้วสินะ.....มาหาเราเหมือนทุกครั้งแล้วสินะ...."
....รอยยิ้ม.......ปรากฎแทนที่.........ต้อนรับสัมผัสที่รู้สึกได้เสมอในทุกครั้งที่ต้องการ.......จากใครบางคน.....ใครบางคนที่ยังอยู่เคียงข้างกันเสมอ.......จากนี้......และ...ตลอดไป.....
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไม่รู้ว่านานเท่าไร ที่ฉันและเธอห่างไกลตั้งแต่วันนั้น
อยากขอแค่เพียงสักวัน ให้เราได้มาพบกันเหมือนวันเก่า
แม้ไม่อาจเป็นดั่งใจที่ต้องการ เราต่างรู้
คงไม่นานเกินเฝ้ารอ จะจำไว้เสมอ
เมื่อใดที่สายลมพัด ดั่งมีความรักมาช่วยปลอบความเหงาใจ
ไม่ว่าตัวเธออยู่ไหน ลมจะเป็นเหมือนใจที่ห่วงใยกัน
เพราะรักแท้ก็เหมือนลมที่โอบกอดฉัน
แม้มองไม่เห็นแต่ฉันรู้สึกถึงเธอ…
แค่นึกว่าได้เจอกัน หรือว่าพบในฝัน ฉันก็สุขใจเหลือเกิน
ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอ…จะเป็นแบบเดิมและคิดถึงกันหรือเปล่า
ลมจะพัดมาจากทิศใดก็ตาม
สายลมเป็นดั่งเป็นสายใยเชื่อมใจเราไว้ไม่ขาด
ให้เราผูกพันแม้ต้องห่างกัน…
แม้มองไม่เห็นแต่สัมผัสได้เสมอ…
Credit : สายลม by เจนนิเฟอร์ คิ้ม...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"นี่นี่.....เด็กคนนั้นมาคนเดียวทำไมดูสองที่วะ...."
พนักงานเก็บตั๋วหนุ่มกำลังจับกลุ่มนินทาลูกค้าหน้าหวานที่เดินเข้ามายื่นตั๋วหนังสองใบให้ ก่อนจะเดินเข้าไปบริโภคหนังรักแสนเศร้าจากประเทศไทย....ที่เรียกน้ำตาคนดูได้เป็นอย่างดี...
"เอ นั่นดิ เมื่อกี้เห็นพูดคนเดียวด้วยว่ะ อะไร ป๊อปคอร์น ซีวอน อะไรก็ไม่รู้....ประหลาดจังแฮะ หน้าตาก็ดีอยู่หรอกนะ!"
อีกคนที่ใส่ชุดเดียวกันโต้ตอบ ก่อนจะเหล่มองคนหน้าหวานท่ามกลางความมืด กับเก้าอี้ว่างอีกตัวหนึ่งที่ถูกซื้อบัตรไว้ด้วยเช่นเดียวกัน.....
"เออ แก้วน้ำก็มีสองหลอดนะเว่ย ทำอย่างกับมาสองคน....ประหลาดจังวุ๊ยคนสมัยนี้......เฮ้ย...เจ้านายเรียก....ไปทำงานก่อนนะเว่ย เดี๋ยวค่อยเม้าท์ต่อ"
บทสนทนานินทากาเลจบลง.....ก่อนจะกระจายตัวกันไปด้วยความสงสัยที่ยังคงรบกวนอยู่ในสมอง....
...........หากสัมผัสดีๆแล้ว....จะรู้ว่าคนตัวเล็ก.....ไม่ได้อยู่คนเดียว.........จิตใจของเค้า.....ยังเต็มไปด้วยอีกคนนึงเสมอ.........
.....และตลอดไป.............
~THE END~
ความคิดเห็น