ยัยแอ๊บแบ๊วกับนายแห้วจอมกวน

ลำดับตอนที่ #1 : รู้จักกันไว้ซะนะ

เรามาเริ่มต้นกันที่บ้านของฉันก่อนนะ  เรื่องมันมีอยู่ว่า เช้าวันหนึ่ง อากาศแจ่มใส แดดจ้าเล็กน้อยลมสงบ เย้ย!! นอกเรื่องละ มาเข้าเรื่องกันต่อนะ  ตอนนี้ฉันกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงอันแสนอ่อนนุ่มของฉันอยู่ (ก็แหงล่ะ อากาศดีๆแบบนี้พลาดไปเสียดายตาย) แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งเรียกฉัน อย่างดังงงง

       "ยูซาลลล  ตื่นได้แล้วลูก นี่กะว่าจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนกัน" อ๋อ ที่แท้ก็เป็นแม่นี่เอง จะปลุกทำไมแต่เช้านะ
       "ไปถึงประเทศไทยเลย  ถ้าเป็นไปได้จะไปให้ถึงทิเบตเลย" ฉันตอบไปแบบกวนเท้านิดหน่อย
       "หนอยย นี่โตขึ้นแล้วหัดยอกย้อนแม่เหรอ  ถ้าไม่ลุกนะ แม่จะขึ้นไปลากตัวเดี๋ยว     นี้เลย" ยึ้ย!! ตายแล้วต้องหาที่หลบก่อน งั้น หลบในห้องนำก็แล้วกันนะ หลังจากหาที่ซ่อนได้แล้วฉันก็ส่งเสียงออกไปเยาะเย้ยแม่ฉันว่า
       "555 แม่จ๋า แม่มาลากตัวฉันไปไม่ได้แล้วล่ะจ้ะ เพราะว่าฉันเข้ามาหลบในห้องนำแล้วล่ะ คิดแล้วก็สะใจ!!"
       "งั้นก็จำไว้แล้วกัน คราวหน้าคงไม่เป็นอย่างนี้แน่ แล้วถ้าล้างหน้าเสร็จแล้วก็ลงมากินข้าวด้วยล่ะ พี่แกกำลังรอจะไปโรงเรียนกับแกอยู่ อย่าช้าล่ะ"
       "จ้า คุณแม่สุดที่ Love" แล้วฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของแม่ลงบันไดไป 
ในระหว่างนี้ ฉันก็ขอแนะนำตัวให้ท่านผู้อ่านได้รู้จักซะก่อน ฉันมีชื่อเต็มๆว่า ซอยูซาล ขอเน้นหน่อยนะ แบบว่า คนมันชื่อเพราะอ่ะนะ (โอ้โหนางเอกหลงตัวเองขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย : ผู้เขียน) ก็มันได้มาจากใครล่ะ  มาต่อกันดีกว่า ฉันอายุ 15 ปี ยังอยู่ในวัยกระเตาะอยู่เลย  สถานที่ๆฉันเรียนอยู่นั้นมีชื่อว่า โรงเรียนนานาชาติชุนยอง เอ่อ ชื่อโรงเรียนก็ขอเน้นหน่อยนะคะ เผอิญมันเป็นโรงเรียนดังน่ะค่ะ  ต่ออีกที ฉันเรียนเกรด 9 ห้อง 3 แล้วแม่ฉันที่มาเรียกฉันเมื่อตะกี๊นั้นมีชื่อว่า ซอชอนเฮ อายุอานามคงไม่ต้องพูดถึง ครือ มันต้องมากพอสมควรอยู่แล้ว  ส่วนพี่ชายของฉันนั้น เขามีชื่อว่า ซอชอนโฮ อายุ 17 ปี  พี่ชายของฉันเรียนเกรด 11 ห้อง 4 ชุดนักเรียนของฉันมีลักษณะดังนี้ กระโปรงเป็นกระโปรงลายสก็อตสีดำ มีเนกไทสีดำลายสก็อต กระโปรงสั้นเลยหัวเข่าของแต่ละคนมา 1 คืบ ของผู้ชายก็เป็นกางเกงขายาวสีดำสนิท เสื้อสีขาวทั้งของผู้ชายและผู้หญิง  เฮ้อ บรรยายจบซะที เราลงไปข้างล่างกันเถอะ ฉันหิวข้าวจะแย่อยู่แล้วล่ะ

<<ชั้นล่างของบ้าน>>

โอ้โห!! * [] * พี่กับแม่เล่นกินก่อนเลยเหรอเนี่ย ไม่รอกันบ้างเลยย TT^TT ไม่ได้การละ เราจะมัวมายืนร้องไห้ตรงนี้ไม่ได้ละ ฉันจะต้องรีบสวาปามซะก่อน ก่อนที่ข้าวจะหมดซะก่อน  ข้าวจ๋า ซอยูซาลคนนี้มาแล้วจ้า TT_TT 

       "ช้าจังเลยนะ ข้าวเกือบหมดละ อ่ะ มาจัดการซะ จะได้รีบๆไปโรงเรียนเร็วๆ เบื่อที่จะรอ ต้องทานให้เสร็จภายใน 5 นาทีนี้นะ ไม่งั้นเราได้ไปโรงเรียนสายแน่ๆ" หนอยย ไอ้พี่ตัวดี มีสิทธิอะไรมาว่าให้สาวน้อยแสนน่ารักคนนี้เนี่ย ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันขอกินข้าวก่อนก็แล้วกัน ขี้เกียจหาเรื่อง
       "งั่มๆ ^ _ ^ หย่อยจังเยย"
       "อา อิ่มละ เราไปกันเถอะ สวัสดีค่ะแม่ ฉันไปโรงเรียนก่อนนะ"
       "หวัดดีฮะ"
       "จ้ะๆ"
หลังจากที่ได้รำลาแม่แล้ว ฉันกับพี่ก็เดินทางไปโรงเรียนอย่างมีฟามสุขซะที แต่แม่ก็ยังไม่วายที่จะบ่นว่าให้ลูกๆอีก (แล้วเธอรู้ได้ยังไงล่ะ : ผู้เขียน) เออน่า ฉันรู้ก็แล้วกัน ไปฟังที่แม่พูดดีกว่าว่าแม่นินทาอะไรฉัน
       "เฮ้อ จริงๆเล้ย ลูกคนนี้ ตื่นสายทุกวันเลย ไม่มีวันไหนเลยที่จะตื่นเช้ากับเขาบ้าง ไม่เหมือนแม่มันเลย แม่มัน ดีเลิศไปหมดทุกอย่าง ยัยยูซาลไม่เคยได้เชื้อแม่มันเล้ยย เฮ้อ" อ้าวแม่ พูดงี้ก็สวยดิ แน่จริงมาดวลกันตัวๆมั้ยล่ะ