คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท...การตัดสินใจแรก (เด็กดีไม่ควรเลียนแบบนะ)
Would you know my name
if I saw you in heaven?
Would it be the same
if I saw you in heaven?
I must be strong and carry on
'Cause I know I don't belong here in heaven...
ฉันฮัมเพลงเก่าที่คุ้นเคย ‘Tears In Heaven’ เพลงนี้เป็นเพลงของ Eric Clapton ซึ่งเค้าได้แต่งมอบให้แก่ลูกชายวัยแบเบาะซึ่งพลัดตกตึกตาย... และตอนนี้ เพลงนี้ฉันจะร้องมันให้กับพ่อและแม่ของฉัน พ่อคะแม่คะ พวกท่านจะรู้จักชื่อของหนูไหมถ้าเจอหนูบนสรวงสวรรค์ แล้วมันจะเป็นเหมือนเดิมไหมถ้าหนูเจอพ่อแม่บนนั้น แต่หนูต้องเข้มแข็งและ... ไม่ ไม่เอา ไม่เข้มแข็งแล้ว หนูทนไม่ได้แล้วค่ะพ่อ แม่ ทุกๆคนต่างรังเกียจหนู ทั้งที่บ้านและที่โรงเรียน ทุกๆคนต่างมีรอยยิ้มที่หลอกลวง และซุบซิบนินทาว่าหนูเป็นผู้ทรยศ ทั้งๆที่หนูไม่ได้ทำอะไรเลย ขอเหอะนะคะ หนูไม่อยากทนอีกแล้ว...
ณ หน้าผาที่มีเหวสูงชัน น้ำทะเลเบื้องล่างเป็นสีครามสดใส ฉัน เทียร์ สาวน้อยวัย15ขอลาโลกนี้ไปอย่างเดียวดาย ไม่อยากทนกับคำคน ไม่อยากต่อสู้เพียงลำพังอีกแล้ว...ลาก่อน
ฉันกระโดดทันทีในเสี้ยววินาทีที่เกิดความคิด สายลมอันคุ้นเคยพัดผ่านตัวฉันอย่างลวดเร็ว
Just like the wind
I’ve always been
Drifting high up in the sky that never end
Through ticks and thin
I always win
เพลง I am the wind ที่คุ้นเคยดังขึ้นในความทรงจำ ภาพวันเก่าๆอันแสนงดงามผุดขึ้นมาเหมือนระลอกคลื่น
ภาพความทรงจำแรกที่แม่กอดฉันยังคงเด่นชัด แม้กระทั่งความทรงจำบางอย่างที่ลืมไปแล้วยังผุดขึ้นมา ใช่ ตอนนั้นสนุกมาก ตอนที่พ่อและแม่ยังอยู่ รอยยิ้มอันอบอุ่นดังพระอาทิตย์ของพ่อ และคำพูดอันอ่อนละไมของแม่ยังตรึงตาตรึงใจ อีกไม่นานแล้วล่ะค่ะ เดี๋ยวเราก็ได้ไปอยู่ด้วยกันทั้งครอบครัวแล้วค่ะ
หนึ่งวิเหมือนหนึ่งชั่วอายุ แต่วินาทีที่ตัวฉันกระทบน้ำเหมือนนานเป็นร้อยปี แรงอัดทำให้ฉันเหมือนแตกเป็นเสี่ยงๆ ภาพความทรงจำกลายเป็นสีขาวขุ่นมัว ความเย็นของสายน้ำเดือนธันวาทำให้ฉันเหมือนถูกแช่แข็ง ภาพความทรงจำอันทรมานผุดขึ้นมาจนหัวแทบจะระเบิด ภาพญาติที่มองฉันด้วยสายตาแปลกๆ เพื่อนที่โรงเรียนที่มักจะซุบซิบนินทาฉันเสมอ ทั้งยังมีรอยแผลรูปปีกอันน่าสยองกลางหลัง และสายตาที่ถูกทุกคนกล่าวหาว่าเป็นตาของปีศาจเพราะมีสีม่วง คำว่าคำด่าสารพัดผุดขึ้นมา นี่น่ะเหรอที่ว่ากันว่าคนก่อนตายความทรงจำเก่าๆจะผุดขึ้นมา อย่างกับเรื่องตลกแน่ะ ลมหายใจเริ่มติดขัดเต็มทีแล้ว ฉันจึงตัดสินใจลืมตามองโลกอันโสมมนี้เป็นครั้งสุดท้าย...
ตอนนี้ดวงตาช่างเมื่อยล้าการลืมตาช่างยากเย็นนัก และเมื่อลืมขึ้นก้อเห็นเพียงแสงสว่างไกลลิบตาไม่ว่าเอื้อมมือเท่าไรก้อเอื้อมไม่ถึง...
ความคิดเห็น