พายุรัก...... พายุใจ

ลำดับตอนที่ #1 : การกลับมา

สวัสดีค่ะคุณหญิงระรินทร์  ขอแสดงความยินดีด้วยนะค่ะ  ที่ลูกสาวคนสวยกลับมาแล้วนะค่ะ และขอแสดงความยินดีด้วยนะค่ะ  ที่โครงการช่วยเด็กถูกข่มขืน  ได้สำเร็จนะค่ะ

ค่ะขอบคุณค่ะ  ขอบคุณที่ทุกคนมาร่วมงานเลี้ยงวันนี้ด้วยค่ะ

แล้วไหนล่ะค่ะลูกของคุณหญิงนะค่ะ  คนไหนค่ะเห็นว่าผึ่งกลับมาจากเมืองนอก  คงจะหน้าตาสวย  และน่ารัก  เหมือนคุณหญิงแน่นอนเลย

นั้นไงค่ะเดินมาแล้วกับสามีของดิฉันนะค่ะ

สวัสดีค่ะคุณหญิงป้าทิพย์  หนูระรินธิภาภรณ์ ใช่ไหมลูก 
ไปเรียนต่อเมืองนอกเมืองนาตั้งนาน สวยขึ้นตั้งเยอะนะค่ะคุณป้าหญิงจำแทบไม่ได้เลย.........
 
ค่ะขอบคุณค่ะ.....(หญิงสาวแต่งตัวอย่างดงาม  ทั้งเสื้อผ้าหน้าผม 
ต่างเข้ากันได้อย่างเหมาะเจาะเลยเดี่ยวเดียว  เกาะออกที่หล่อนใส่ช่างขับกับสีผิวของหล่อน  หล่อนคงไม่รู้ว่าเป็นที่หมายป้องของชายหนุ่มในงาน  เธอช่างเป็นที่น่าหลงใหลยิ่งนัก  และสัมผัส  เธอช่างเป็นผู้หญิงที่สวยงาม  บวกกับกิริยามารยาทที่ช่างงดงามหาที่เปรียบมิได้ ทำให้เธอเป็นดาวเด่น  และยังเป็นดังดวงใจของพ่อแม่ )

นี่จ้าลูก.....คุณหญิงจันทร์  คุณหญิงรุ้ง  เพื่อนของคุณหญิงแม่เองค่ะ

สวัสดีค่ะ.....คุณหญิงป้า.......

ดิฉันเสียดายจังเลยนะค่ะ  ที่ลูกชายของดิฉันพึ่งแต่งานไป 
ไม่นั้นเราคงได้เป็นทองแผ่นเดียวกันแน่น......  ไม่งั้นคงไม่แต่งงานหรอกค่ะ

แม้...แต่ดิฉันนะสิค่ะ   เสียดายิ่งกว่าที่ไม่ได้พบหนูพลอย 
ไม่งั้นตาบอลคงได้แต่งานแน่  เสียดายแทนลูกชายจริง  ๆๆ (ใครเค้าก็รู้กันทั้งนั้นว่าลูกชายของคุณหญิงหาสะใภ้มาให้ท่านไม่ได้ดังใจ  และท่านก็ร้ายใช่เล่นไม่ยอมรับลูกสะใภ้เลย  )

พี่บอลคงพบคนที่ดีแล้วค่ะ  คุณหญิงป้าไม่งั้นคงไม่แต่งานหรอกค่ะ

แต่....ดิฉันว่ายังเหลืออยู่นะค่ะ  แต่ไม่รู้ว่าน้องพลอยจะรอได้ไหม 
หลานชายของดิฉันเองค่ะ....พึ่งสี่ขวบกำลังน่ารักเลย 
( แล้วทุกคนก็พากันหัวเราะอย่างครื้นแครง )

แม่ค่ะ....น้องพลอยขอตัวนะค่ะ  เพื่อนน้องพลอยมาครบกันแล้ว
พลอยขอตัวนะค่ะคุณแม่  ขอตัวนะค่ะคุณหญิงป้า

จ้า .....เชิญเลยลูก

ยัยพลอย   คิดถึงจังเลยกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ

มาแล้วหรอยัยฟ้า  กลับมาได้เมื่อวาลนี้ล่ะจ๊ะ

หรอไม่เห็นแกบอกฉันให้ไปรับเลยนิหว่า   เอาเถอะยอมแกหนหนึ่งแล้วกัน
ยัยพลอยไปเที่ยวกันไหม   ไปไหมล่ะ  เพื่อนเราเยอะนะยัยพลอย  ฉันนัดไว้แล้ว
เพื่อนสมัยเรียนมัถยมทั้งนั้น  เค้าบ่นว่าคิดถึงแกมากหว่ะ

ไปเที่ยวที่ไหนล่ะ....ฉันก็พึ่งกลับมานิน่า  แล้วมันเปลี่ยนไปมากหรือเปล่าล่ะ
แล้วมันจะไม่เป็นไรหรอยัยฟ้า

งั้นเราไปที่  moon  full  กันนะ  ไปนะยัยพลอย
เพื่อนของเราก็ไปกันตั้งเยอะ  ไม่ว่าจะเป็นดั๊กกี้  แกรน  มิ้น  เค้ก
นะยัยพลอย  ไปนะ  นะ.... นะ....นะ...วันนี้ฉลองที่เค้าเปิดมาได้ครบ
23  ปี  เค้าเลี้ยงฟรีไม่เสียตังค์หรอกนะ 

แต่มันติดที่เราไปจะดีหรอ....งั้นถ้าเพื่อนว่าดีงั้นไป....
ก็ ..... ไป  ถ้าเธออยากไปฉันก็ไป (แล้วสองสาวก็พากันไปที่รถ )

(ที่ moon full  ที่นี่บรรยายกาศเป็นไงไม่รู้  ทำไมเป็นอย่างนี้
ผู้คนเยอะมา  เยอะจนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร  อีกทั้งการใส่หน้ากาก
และแต่ตัวแฟนซีมั่ง  ที่ทำให้ทุกคนแทบไม่ต่างกันเลย  ที่นี้ก็ดีนะมองดู
คงมีแต่พวกมีอันจะกินเท่านั้นถึง  จะสามารถเข้าออกที่นี่ไหวเพราะคิดว่า...การเปิดโต๊ะคงราคาแพงน่าดูเลยที่เดี่ยว....)

ยัยพลอยจ้า  เธอนะไม่ได้ไปในที่แบบนันนานแล้ว....  มันก็เป็นเรื่องธรรมดาจ้า  อีกอย่างไม่มีใครจำเราได้หรอกนะ  เพราะเราทุกคนก็ต่างใส่หน้ากากเพื่ออำพางตัวกันทั้งนั้น  และอีกอย่างนะมันก็ไม่เห็นจะแปลกเลย...ที่ลูกคุณหญิงอย่างพวกเราจะมาเที่ยวกันเพราะ  คนอื่นยังมาที่ยวเลยเราก็เป็นมนุษย์ธรรมดามาเที่ยวบ้างจะเป็นไรไป  มันเหมือนกับให้รางวัลกับชีวิตไงล่ะจ๊ะ...

หญิงสาวจึงคล้อยตามเพื่อนและเดินเข้าไปตามเพื่อน  เพราะอยากเจอ
เพื่อนที่เหลือ  หลังจากที่จากกันไปตั้งแต่มัถยม 6  เพราะอยากรู้ว่าทุกคนเปลี่ยนไปยังไงบ้าง ...

เอ้า...มาแล้วหรอ  พวกเรามารอนานแล้ว  เอ้า...ยัยพลอยกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่เห็นโทรมาบอกเราเลยนะ  กลัวเป็นเจ้ามือใหญ่หรือยะ

ก็อยากให้พวกเธอแปลกใจเล่นกันแค่นั้นล่ะจ๊ะ  แล้วมากันครบไหมจ๊ะทุกคน  ไม่ได้เจอกันนานเลยนะจ๊ะ

ครบสิยะมาเที่ยวทั้งที่  พวกเราจะพลาดได้อย่าไงเนอะดั๊กกี้  เนอะแกรน

ใช่แล้ว....ครับผม  (แล้วทุกคนก็พากันหัวเราะ  )

ยัยพลอยแกสวยขึ้นตั้งเยอะเลยนะนิ  ฉันแทบจะจำแกไม่ได้ด้วยซ้ำเมื่อไหร่แก
จะมีแฟนกับเค้าสักทีล่ะ

โอ้ย...ไม่เอาหรอกอยู่คนเดี่ยวสบายจะตาย  หาคนมายุ่งยากกับชีวิตทำไมล่ะ

ไม่เหนื่อยหรอกแกนะยัยมิ้น  เห็นยังฟ้าบอกว่ามีคนในดวงใจแล้ววันนี้ไม่พามาแนะนำให้เพื่อนได้รู้จักบ้างหรือจ๊ะ  

ใช่ที่ไหนกันล่ะยัยพลอย  พูดเล่นอยู่นั้นล่ะ  นั้นมันพี่ชายตั้งหากล่ะ

ปากแข็งจังนะแกนะ.....บอกนิดบอกหน่อยไม่ได้เลยนะจ๊ะ

แล้วทุกคนก็พากันเดิม   เอ้าดื่ม....  (  ยิ่งดื่มยิ่งมัน  จนหยุดไม่อยู่
ความกล้าของฉันเริ่มมียิ่งขึ้น  มากขึ้นโดยไม่รู้สึกตัวเลย  จากสองแก้ว
เป็นสามสี่ห้ากตามลำดับ ....  ทั้งดื่มทั้งเต้นกันจนเหนื่อย....โอ้ยทำไมสนุกจังเลยนะ  เหนือมกับที่ฉันไม่เคยได้ปลดปล่อยสินะ  อาจเป็นเพราะตั้งใจเรียนจนลืมให้รางวัลกับตนเองไปสินะ....  โอ้ยแต่ทำไมเริ่มมึนหัวแล้วล่ะจะไม่ไหวอยู่แล้ว....  คงต้องเธอไปบอกยัยฟ้าแล้วสินะ....  เดี่ยวเพื่อนจะเป็นห่วงเรา.... )

ยัยฟ้าฉันขออกไปข้างนอกนะจ๊ะ   ไปสูดอากาศบรุสิทธิ์แล้วฉันจะรีบกลับมานะ  รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยนะจ๊ะ

อืม   อย่าไปไหนไกลนะยัยพลอย  อย่าไปไกลนักนะพลอย ... เดี่ยวอีกหน่อยฉันจะพาแกกลับแล้ว  ( ได้ยินไหมนิ  ไม่เป็นไรอีกหน่อยก็จะกลับแล้วล่ะ )

จ้า.....  รับทราบ....( แล้วหญิงสาวก็ได้เดินออกปจากงานโดยไม่รู้จุดหมายว่าจะเดินไปไหน  ขอแค่ได้ออกไปจากที่ตรงนี้เป็นพอ  )