คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนํา เด็กหลง
เส้นทางเวิ้งว้างทอดยาวอยู่ตรงหน้า ดูเหมือนว่ามันจะยาวต่อไปไม่มีสิ้นสุด ปังเกิดคำถามขึ้นมาในใจของผู้เดินทาง
“ที่ไหนกัน” แต่แทนที่มันจะส่งเสียงอยู่แค่ในความคิดมันกับดังก้องอยู่ในทางเดินนั้น
“หลงอีกแล้วสินะ แย่ชะมัดเลย”
เจ้าของเสียงคนเดิมพูดขึ้นอย่างเบื่อๆ ราวกับเหตุการณ์แบบนี้เกดขึ้นมาหลายครั้งแล้ว
เขาเดินต่อไปอย่างไม่ลดละหวังจะออกจากทางเดินแปลกๆนี่ให้ได้
สุดท้ายความพยายามก็สำเร็จผล สุดทางเดินที่เหมือนกับอยู่บนฟากฟ้า มีประตูไม้สีทองตั้งอยู่
“สำเร็จ” เป็นคนเดียวที่อยู่ที่นี่อีกนั่นแหละที่พูด ก่อนจะบิดลูกปิดประตูเข้าไป
ลมเย็นๆกระทบใบหน้าผมสีทองของเขาปลิวไสว นัยน์ตาสีผ้าบ่งบอกถึงความดีใจ เหมือนเด็กที่ได้เจอพ่อแม่ตอนหลงทาง ภาพแรกที่เขาเห็นเป็นเมืองๆใหญ่ตึกรามบ้านช่องเป็นบ้านของชาวตะวันตก ต้นไม้ใบหญ้าขึ้นอยู่ประปราย เขาเริ่มก้าวเท้าออกจากทางเดินไร้สิ้นสุดนั้นสู่ทางเดินอิฐสีส้ม
“อย่างแรกต้องสำรวจว่าเราอยู่ที่ไหนสินะ ให้ตายสิที่แอมป์ ก็อยู่สบายอยู่แล้วดันหลงมาซะได้”เด็กชายพูดอย่างหัวเสียกับเหตุการณ์อันเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เพราะเขาคนนี้เป็นเด็กแปลกๆอยู่ที่ไหนได้ไม่นานก็หลงทาง ไปสู่ที่อื่นมาเรื่อยๆ นี้ก็เป็นที่ๆ 8 นับจากเขาถูก (“ผู้เลี้ยงดู”) ทิ้งไว้ ในที่ๆเขาจำไม่ได้
ตูม อยู่ดีๆบ้านข้างๆเขาก็ระเบิดออก เขาหันมองไปตามเสียงด้วยความตกใจก่อนจะวิ่งหนี แต่ดันมาชนกับคนๆหนึ่ง “โอ้ สมาชิกใหม่นี่” ชายที่เขาชนพูดขึ้นทั้งๆที่ควรสนใจบ้านที่ระเบิดมากกว่าเด็กหลงคนหนึ่ง
“คุณครับ บ้านระเบิดทั้งหลังทำไมไม่สนใจเลย”
“เรื่องปกติน่ะ”
“อะไรนะครั...”
“มาจากไหนล่ะ”ไม่ทันที่เด็กชายจะเริ่มถามก็ถูกขัดจังหวะ จึงจำยอมตอบคำถามทั้งที่สงสัยแทบตายว่าทำไมเมืองนี้มันถึงแปลกๆ
“หลงมาครับ มาจากทางเดินสีฟ้าแปละๆทางนั้นนั่นแหละ” พูดจบก็ชี้ไปทางทิศที่เขาเดินมา
“หืมนั่นมันทางของผู้ท่องภพไม่ใช้รึไง” ชายชราพูดอย่างสงสัย
“ผู้อะไรน่ะครั......”ไม่ทันถามก็ถูกขัดขึ้นมาอีก
“เอาเหอะยังไงก็ต้องพาเจ้าไปหาKnower ก่อน”
“ใครน่ะครั...”
“เจ้าคงสงสัยสินะว่าเค้าเป็นใคร” น่าแปลกที่คราวนี้เขารู้คำตอบทั้งที่ไม่ฟังคำถามรึเค้ามีพลังจิตกันนะ เด็กชายสงสัย
ทางเดินที่เค้าผ่านมามีแต่บ้านสีน้ำตาลทรงแบบตะวันตกแต่น่าแปลกที่ทั้งที่มีบ้านอยู่มากมายแต่กลับมีคนอยู่น้อยมาก และส่วนใหญ่เป็นคนชรา ต้นไม้ใบหญ้าที่มีอยู่ประปรายนั้นใบกลับเป็นสีดำ และทางเดินที่เขากำลังเดินอยู่นั้นกลับแปลกไปจากเดิมเพราะเป็นทางดินไม่มีอิฐ และสองข้างทางก็เริ่มเป็นป่า
“Knower คือคนที่รู้มากกว่าคนอื่นในที่แห่งนี้”
“แปลตรงตัวเลยนะครับ”
“แปลอะไรกัน เค้าเรียกตัวเองว่าอย่างนั้นน่ะ อีกอย่างที่เราอยู่ที่นี่เราก็ไม่รู้อะไรนักหรอก รู้แค่ว่าเราอยู่ที่นี้และที่ประหลาดคือ เราล้วนตายมาแล้วครั้งหนึ่ง”
“ที่นี่คือที่ไหนครับ หือ อะไรนะครับ” ตาสีฟ้าพองโตด้วยความตกใจกับคำบอกเล่าของชายชรา “เราเนี่ยนะเรา หมายถึงผม คุณ ตา.....” ถูกขัดจังหวะอีกครั้งอย่างน่าโมโห
“ที่นี่คือ คีรีคัส ทางเชื่อมระหว่างมิติ เรารู้แค่นั้นแหละ อ้าถึงแล้ว”
ความคิดเห็น