[ฟิคเวียน] The magic school

ลำดับตอนที่ #1 : Part 1 : New School !!

Part 1 : New School !!

                เสียงนกกระจิบร้องดังบอกให้รู้ถึงวันใหม่ ต้นไม้พลิ้วไหวไปตามสายลม บรรยากาศช่างดูเย็นสบายสำหรับเช้านี้ ท้องฟ้าสาดแสงเข้ามาภายในห้องอันกว้างขวางห้องหนึ่ง มองไปรอบๆมีเตียงขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ท่ามกลางมีเฟอร์นิเจอร์อันหรูหรา ลึกเข้าไปที่เตียงมีเด็กหนุ่มนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่เกินขนาด มองจากหน้าตาของเด็กคนนี้ มีใบหน้าน่ารักออกจะเหมือนผู้หญิง ผมบลอนด์ที่ยาวระประบ่าก็เข้ากับใบหน้าทำให้ดูดียิ่งขึ้น เขานอนหลับอย่างสบายใจ จนใครๆเห็นก็คงไม่อยากมารบกวน แต่กลับมีหญิงสาวคนหนึ่งตรงเข้ามาที่เตียงนั้น พร้อมกับโน้มตัวลงไปหาเด็กหนุ่ม

“เซชิ ตื่นได้แล้วจ๊ะ” เสียงหวานๆฟังรื่นหูดังอยู่ข้างเด็กหนุ่ม แต่ก็ไม่ทำให้ร่างนั้นคิดจะลุกขึ้นมา

“ขอนอนต่ออีกหน่อยนะฮะ” เขาอู้อี้ตอบไป แล้วก็พลิกตัวกลับไปอีกข้างแต่กลับโดนดึงตัวกลับมา

“จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน ตื่นได้แล้ว!!” ทำไมเสียงหวานๆนั้นอยู่ดีๆถึงกลายเป็นเสียงนางยักษ์ใจร้ายไปเฉยเลย เด็กหนุ่มรีบลืมตาตื่นขึ้นมาทันที สภาพรอบตัวตอนนี้คือ ตรงหน้าเขาคือคุณแม่บังเกิดเกล้า เหวอรู้สึกเหมือนมีเขี้ยวผุดขึ้นตรงมุมปากท่านแม่ =[]=!!

“ รีบไปแต่งตัวได้แล้ว วันนี้ต้องไปสอบเข้าร.ร.ไม่ใช่หรอ” ท่านแม่พูดเสร็จก็เดินปึงปังออกจากห้องไป โถ่! กำลังฝันสบายๆอยู่ดีๆเลย  เขามองไปรอบๆห้องเพื่อเผชิญกับสภาพความเป็นจริง ห้องเล็กรกๆ มีเตียงอยู่มุมห้อง พร้อมกับของวางระเกะระกะ เฮ่อ  ความจริงมันช่างโหดร้าย (//คนแต่ง : แล้วจะบรรยายตอนแรกๆมาทำเพื่ออะไรนี่) เซชิเดินไปค้นชุดในตู้เสื้อผ้าเพื่อรีบไปเปลี่ยนใน 1 นาที ก่อนที่จะมีใครขึ้นมาตามอีกรอบ ที่ดูเหมือนว่าคราวนี้คงจะไม่มามือเปล่าแน่

“ ทำตัวเหลวไหลอย่างนี้ได้ยังไง ถ้าวันนี้ฉันไม่อยู่ ก็คงไม่ได้ไปสอบแล้วสินะ ” เดินลงมาก็โดนบ่นทันทีเลย พระเจ้า ขอคุณแม่ผู้ประเสริฐให้เซชิคนนี้หน่อยเถิด ยอมแลกกับทุกอย่างเลยเอ้า (ยกเว้นตัวเองไว้อย่างนะ) แต่ชะตามันเป็นงี้ก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้ล่ะนะ

“เอาน่าคุณ ไหนวันนี้ลูกก็ต้องไปสอบ แทนที่จะใจเย็นๆ อวยพรให้” ท่านพ่อเซชิรักท่านพ่อที่สุด ช่วยผมด้วย

“ ก็ดูสิ ร.ร.ที่จะไปสอบก็ไม่ใช่ง่ายๆเลยนะ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ลูนคะยั้นคะยอจะให้เข้าที่นี่ ฉันก็ให้มันเข้าร.ร.แถวบ้านไปซะแล้ว แล้วสอบนี่ก็ไม่รู้จะติดด้วยรึเปล่าสิ กินเสร็จก็รีบไปได้แล้วเร็วเข้า ” จริงๆถึงแม่จะดุเขาแบบนั้น เขาก็รู้ว่าแม่เป็นห่วง แต่ว่ามันก็อดเสียวทุกครั้งไม่ได้สิน่า พูดถึงเรื่องสอบบ่อยๆแบบนี้ เขายิ่งไม่มั่นใจเข้าไปใหญ่ ทันทีที่กินเสร็จ เซชิรีบลุกจ้ำอ้าวออกไปทันที

“ ไปล่ะนะครับ ” เอ ว่าแต่เขาจะไปยังไงนะ เซชิรื้อหาระเบียบการสอบในกระเป๋าซักพัก จึงหยิบขึ้นมาดู หน้าแรกนั้นเขียนว่า

Zephirum of  Carnavira School

ร.ร.สุดเริ่ดอันเป็นที่หมายปองของเด็กๆ คุณสมบัติการสมัครก็ง่ายๆแค่ อายุระหว่าง 16-19 ปี ไม่จำเป็นต้องเก่ง (แต่ต้องหน้าตาดี หุหุ) สมัครวันนี้ รับขนมจีบซาลาเปาฟรีทันที มีเลือกไส้ได้ด้วยนะ

ปล. อย่าถามรายละเอียดถ้าไม่จำเป็น โอเค๊

เอ่อ มันมีประโยชน์อะไรตรงไหนเนี่ย สงสัยต้องหาถามใครดูเอาซะแล้วสินะ ลำบากอีกละ

“เอ่อ คุณฮะ” เขาตัดสินใจลองถามเด็กหนุ่มคนหนึ่งดูหลังจากที่เดินแทบตายก็หาใครไม่เจอซักคน จนเจอคนๆนี้ เอาหมอนี่แหละ ขี้เกียจเดินหาแล้ว

“คุณพอจะทราบทางไปร.ร.เอ่อชื่ออะไรนะ เซฟิรอส เอ๊ยไม่ใช่เซฟิรัม ออฟ คาร์นาวิร่า ไหมครับ” เด็กหนุ่มคนนั้นหันหน้ามามองเขาทีนึง จากนั้นก็พยักเพยิดไปข้างหน้า แล้วเดินตรงไป เหมือนจะบอกว่าเดินตามมาสิ!! ง่า เอ้าไปก็ไป หลังจากเดินหลงวนไปวนมา จนเซชิที่คอยนับทางเลี้ยวเลิกนับไป ก็มาถึงยังที่แห่งหนึ่ง ซึ่งมีรั้วสูงใหญ่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองซึ่งพลุกพล่านไปด้วยย่านร้านคา นักธุรกิจ

ทะ ที่นี่น่ะหรอ เขามองตรงไปข้างหน้า  เกชายตะลึงงันกับภาพเบื้องหน้าสุดๆ ป้ายร.ร.ที่เด่นเป็นสง่าจนคนเห็นได้แต่ไกล เพราะเล่นสูงเท่าตึก 3 ชั้น รั้วร.ร.ที่ยิ่งสูงกว่าป้าย แต่ถูกออกแบบมาอย่างดี แถมยังดูไฮโซสุดๆ ตรงประตูทางเข้านั้น เต็มไปด้วยเด็กวัยรุ่นหลากหลายคน เดินคุยกัน เล่นกัน อยู่ข้างหน้า เพราะยังมีป้ายติดอยู่ว่า ห้ามเข้า จนกว่าจะถึงเวลา แล้วนี่เค้ายังจะไม่ให้เข้าอีกหรอเนี่ย ก่อนมาเขาก็ดูเวลามาก่อน คิดว่าตัวเองจะมาเกือบไม่ทัน แต่ก็คงไม่ทันแหละ ถ้าไม่ได้นายคนเมื่อกี๊ช่วย เซชิคิดจะขอบคุณ แต่เด็กหนุ่มคนนั้นกลับหายตัวไปซะแล้ว จะเจอก็เจอ จะไปก็ไปเลยหรอ แต่นั่นไม่สำคัญ ตอนนี้เขาต้องกลุ้มเรื่องสอบก่อนสิ อีกห้านาทีก็จะเริ่มแล้วนี่

ยิ่งใกล้เวลาก็ยิ่งมีคนเพิ่มขึ้นอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง ไม่ใช่เพียงเด็กที่มาสมัครเท่านั้น ผู้ปกครองที่มาให้กำลังใจก็มีเยอะ ยิ่งบางคนเช่นเด็กผู้หญิงผมบ๊อบชมพูคนนั้น มีกระทั่งปู่ย่ามาด้วย ท่าจะขนมากันทั้งครอบครัวจริงๆ ทำไมไอ้ร.ร.นี้ถึงมีคนอยากเข้ากันเยอะนักนะ ทั้งๆที่เขาก็ไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน พึ่งรู้จักครั้งแรกก็ตอนป้าลูเนเวีย หรือป้าลูนพี่สาวของแม่ของเขา แนะนำแม่ของเขามานะ แถมยังจะออกค่าเรียนให้อีกด้วย รู้สึกเหมือนป้าจะเป็นผู้สนับสนุนร.ร.หรืออะไรนี่แหละนะ เขาก็คงจะไม่สนใจ แต่อ่ะนะ ของฟรีใครๆก็ชอบ แม่เลยจัดการให้เขามาสอบเข้าร.ร.นี้ทันที กำลังคิดเพลินๆก็มีเสียงประกาศดังขึ้นมา

“ได้เวลาแล้วครับ เซฟิรัม ออฟ คาร์นาวิร่า สคูลยินดีต้อนรับทุกท่าน” เสียงชายคนหนึ่งที่ฟังดูแล้วอายุยังไม่น่าจะเกินสามสิบ ทั้งๆที่เสียงออกจะนุ่มๆ แต่กลับมีพลังที่ทำให้ทุกคนหยุดทุกสิ่งหันมาใส่ใจฟังได้

“กระผมผู้อำนวยการของที่นี่ ขอเชิญว่าที่นักเรียนทุกคนเข้ามาข้างในได้เลยครับ อ๊ะ แต่ขอโทษครับ ขอให้ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องรวมทั้งพ่อแม่ญาติๆของเด็กทุกคนรออยู่ข้างนอกก่อนนะครับ เพื่อไม่ให้เป็นการขัดขวางการสอบของเด็กๆ เราได้จัดที่พักไว้ให้เรียบร้อยแล้ว” ทันใดนั้นก็มีเจ้าหน้าที่จากในร.ร.ที่สวมสูทเต็มยศเดินออกมา และพาผู้ปกครองทั้งหลายไปที่ตึกฝั่งตรงข้ามของร.ร. ส่วนผู้เข้าสอบทุกคนต่างรีบเร่งเข้าประตูไปข้างในกันทันที

“หวา” เซชิโดนบรรดาฝูงชนที่เบียดเสียดกันเข้าไปผลักๆ ชนไปชนมา แต่ในที่สุดก็เข้าไปถึงข้างไหนได้ จากที่เห็นข้างนอกเขาก็ว่าที่นี่ดูเริ่ดมากแล้ว แต่พอเข้ามากลับรู้สึกถึงความอัศจรรย์ใจ อาคารรูปทรงแปลกๆที่ตั้งเรียงรายอยู่รอบๆ สระน้ำอันกว้างใหญ่ ไม่สิควรเรียกทะเลสาบขนาดย่อมได้เลยล่ะมั้ง  ป้ายบอกทางไปยังสถานที่สอบ ชี้ไปตรงกลางทะเลสาบ ซึ่งมีโดมที่ใหญ่ที่สุดตั้งอยู่ตรงกลางนั้น โดยมีทางไปคือสะพานหินขนาดใหญ่ ซึ่งมีอยู่รอบทิศทั้ง 4 ของทะเลสาบ เซชิรีบเดินตรงไปเพราะรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะกลายเป็นกลุ่มรั้งท้ายซะแล้ว

“โอ้โห” เขาอุทานขึ้น เมื่อยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งรับรู้ถึงความยิ่งใหญ่ของสถานที่ นี่น่ะนะร.ร.ที่เขาจะมาสอบ ไม่เหมือนร.ร.ที่เขาเคยเห็นมาซักแห่งเลย  แต่เพราะสงสัยมัวยืนตะลึงเพลิน ก็เลยมีมือที่ไหนไม่รู้ดันมาโดนเขาจากข้างหลัง ทำให้เขาเซล้มลงไปข้างหน้า ไม่ใช่ธรรมดาซะด้วย ตอนกำลังเซ เขาเผลอกระชากเสื้อคนข้างหน้าไว้ ทำให้สภาพที่เกิดขึ้นก็คือ เซชิที่ล้มหน้าคว่ำกระแทกพื้น โดยมีร่างอีกคนหงายหลังล้มทับอยู่ข้างบน

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” คนรอบๆต่างพากันจ้องมอง และซุบซิบกัน แต่ดันไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้

“ว้าย เลือด” เสียงกรีดร้องดังมาจากเด็กสาวคนหนึ่ง เป็นเพราะเซชิที่ลัมไปจมูกกระแทกพื้น ทำให้มีเลือดกำเดาสาดไปทั่วพื้น ย้อมพรมเหลืองอ่อนให้กลายเป็นสีแดง

“ผะ..ผมไม่เป็นไร” เซชิเงยหน้าขึ้น ทั้งๆที่ตัวยังโดนทับอยู่  ใครเห็นก็คงคิดเหมือนกันว่า เหวอยังกับผี เซชิมีเลือดไหลย้อยไปทั่วใบหน้า แต่ไม่ทันสิ้นคำพูดนั้นดีเขาก็สลบไป โดยที่ไม่รู้ตัวเองเลยว่าจะทำให้คนรอบข้างตกใจหรือลำบากกันแค่ไหน...

End : Part 1

MiSa

ตัดฉับแค่นี้ล่ะ คิดไม่ออกละ โดนเร่ง ไม่งั้นจะต่ออีกหน่อย 555+

แต่งเรื่องไม่ค่อยเก่ง ฝากติชมตามสะดวก พิมพ์ตรงไหนผิดก็ขอโทษที เช็คไม่หมดน่อ  เอ้า โยนๆ คุณเฟรมเชิญต่อตามสบาย

ฝากตัวกับเรื่องนี้ด้วยละกันนะผู้อ่านทุกคน =w=//