คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
“ไม่เอานะ ปล่อยหนู หนูไม่ไปไหนทั้งนั้น หนูจะอยู่กับคุณแม่” เด็กหญิงตัวน้อยหน้าตาน่ารักตะโกนสุดเสียงแม้จะรู้ว่าตอนนี้ตนอยู่ในห้องเก็บเสียงก็ตาม นัยน์ตาสีเขียวอมน้ำเงินที่ดูหม่นหมองและมือมนเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาเป็นสาย มือเล็กๆ ของเด็กน้อยที่ถูกชายผิวดำร่างยักษ์ที่ตนนับถือเสมือนลุงจับเอาไว้แน่นพยายามสะบัดให้หลุดจากการเกาะกุม ชุดกระโปรงสีขาวสวยราคาแพงที่รีดมาอย่างดีเกิดรอยยับมากมายจากการดิ้นรนของเด็กหญิงที่ต้องการหลุดพ้นจากการเกาะกุมของชายร่างยักษ์คนนี้
“แม่คะ พี่นาธาน พี่โนอาห์ พี่เนออน ช่วยหนูด้วย!” เด็กหญิงตัวน้อยร้องตะโกนเรียกแม่ พี่ชายทั้ง 3 ของเธอ ทั้งที่รู้ว่าในเวลานี้ แม่ของเธอนั้นกำลังออกแสดงร้องเพลงอยู่ที่ปารีส และพี่ๆ ของเธอก็อยู่ที่โรงเรียน “หนูจะอยู่กับแม่ หนูจะอยู่กับพี่!”
เพียะ!
โอ๊ย!
ร่างเล็กของเด็กหญิงตัวน้อยกระเด็นลงไปกองอยู่กับพื้น ข้อมือหลุดจากการเกาะกุมของชายร่างยักษ์ด้วยแรงตบของผู้เป็นพ่อตามด้วยคำพูดเรียบๆ เย็นชาที่ออกมา
“ฉันไม่ให้เธออยู่เด็ดขาด” เสียงที่เย็นเยียบเต็มไปด้วยความโกรธและเกลียดชังดังขึ้นมาจากร่างของชายวัยกลางคนผู้มีเส้นผมกับนัยน์ตาสีดำสนิท ซึ่งเพิ่งตบเด็กหญิงไปหมาดๆ
“ไม่เอานะ หนูไม่ไป หนูจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ทำไม... ทำไมคุณพ่อต้องทำแบบนี้ด้วย ทำไมหนูถึงอยู่กับคุณแม่ไม่ได้ล่ะ ทำไมหนูถึงอยู่กับพวกพี่ๆ ไม่ได้ล่ะ” เด็กหญิงร้องหาความยุติธรรมจากผู้เป็นพ่ออย่างไร้ความหวัง พ่อของเธอเดินไปทางหน้าต่างและเปิดม่านขึ้นดูนอกบ้านโดยไม่สนใจเธอ
“ฉันไม่ต้องการเด็กที่ไร้ความสามารถและไม่เอาไหนอย่างเธอ ” ชายหนุ่มเอ่ยเรียบๆ ด้วยน้ำเสียงอันเย็นเยียบด้วยความรวดเร็ว แต่กลับกลายเป็นคำพูดที่ค่อยๆไหลเข้าสู่สมองของเด็กหญิงวัย 5 ขวบผู้น่าสงสาร ร่างของเด็กหญิงตัวน้อยนิ่งแข็งดั่งรูปปั้นแกะสลักหินด้วยอาการช็อคจากคำพูดของผู้เป็นพ่อ นัยน์ตาคู่น้อยเบิกกว้าง น้ำใสๆ ไหลซึมออกมาจากดวงตาน้อยๆ มากยิ่งขึ้น
“เอาตัวไปได้แล้วเครส อย่าให้ฉันต้องเห็นหน้าเด็กคนนี้อีกเป็นครั้งที่ 2” ชายวัยกลางคนผู้เป็นพ่อออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
“รับทราบครับ ท่านนอร์ธเทิร์น” ชายหนุ่มร่างยักษ์รับคำพลางเดินเข้าหาเด็กสาวที่ยืนนิ่งจากอาการช็อคช้าๆ และอุ้มเธอขึ้นมาเบาๆ พร้อมเดินออกไปจากบ้านหลังนี้
คุณพ่อคะ...
คุณพ่อลืมชื่อหนูไปแล้วเหรอคะ...?
ในชีวิตของหนู…
ใน 5 ปีที่ผ่านมา...
ตั้งแต่หนูจำความได้...
คุณพ่อไม่เคยเรียกชื่อของหนูเลย...
แม้สักครั้ง...
ก็ไม่มี..
ชื่อของหนูไม่เคยออกมาจากปากของคุณพ่อเลย...
ชื่อของหนูมักจะถูกแทนที่ด้วยสรรพนามแทนทุกครั้ง...
แม้แต่คำว่าลูก...
คุณพ่อก็ไม่เคยเรียกหนู...
ชื่อของหนูคือโนเอลไงคะ…
โนเอลที่เป็นลูกสาวคนเดียวของคุณพ่อไงคะ...
ทำไมเหรอคะ?
ทำไมคุณพ่อถึงไม่เรียกชื่อของหนู หรือเรียกหนูว่าลูกล่ะคะ?
หนูพยายามเรียนหนังสือ...
...ทั้งที่เรียนไม่เก่ง
หนูพยายามช่วยดูแลคุณแม่...
...ทั้งที่หนูทำไม่เป็น
หนูพยายามทำตามแบบอย่างที่คุณพ่อต้องการ...
...ทั้งที่หนูทำไม่ได้เรื่อง
แต่หนูก็ยังพยายามทำ...
แต่คุณพ่อก็ยังไม่รักหนูเหรอคะ?
เพียงแค่หนูทำอะไรไม่ได้เรื่อง…
เพียงแค่หนูทำอะไรไม่เป็น…
เพียงแค่หนูไม่เก่งแบบพวกพี่ๆ อย่างที่คุณพ่อต้องการ…
เพียงแค่หนูเป็นลูกคนเล็ก…
เพียงแค่หนูเป็นเด็กผู้หญิง…
...ไม่ใช่เด็กผู้ชาย
เพียงแค่นั้น…
คุณพ่อถึงกับจะต้องฆ่าหนูทิ้งเลยเหรอคะ?
ความคิดเห็น