เด็กนรกแสบซ่า...เด็กบ้ามหาภัย

ลำดับตอนที่ #1 : Prologue : เรื่องที่นานมาแล้ว

{ ,.., Prologue เรื่องที่นานมาแล้ว ,.., }

          "บุ๋ม! ไปกันเถอะ"

          "อื้ม" เสียงหวานใสจากเรียวปากส้มอ่อน ใบหน้ารูปไข่หันขวับไปหาต้นเสียง เรือนผมดำขลับที่ถูกรวบมัดอย่างเรียบร้อยสะบัดพลิ้วตามแรงหมุน คลอเคลียกับลำคอระหง ผิวพรรณขาวเนียนนุ่มน่าสัมผัสตัดกับสีผม ร่างบางอรชรกึ่งเดินกึ่งวิ่งคว้ากระเป๋ามาสะพายไหล่แล้วออกไปรวมกลุ่มกับอีก 5 คนข้างนอก

แต่เธอก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ 'ยัยเฉิ่มประจำห้อง ที่อยู่ทำเวรคนเดียวไงล่ะ' แล้วริมฝีปากสวยได้รูปก็ยิ้มหยันพร้อมทั้งทิ้งประโยคก่อนจากไป

         "ทำเวรให้ด้วยล่ะ... ยัยแตน"

          บุคคลที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังให้ทำความสะอาดถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ใบหน้าเกลี้ยงเกลาก้มลงมองผลงานของยัยตัวแสบที่ปล่อยให้เธอทำความสะอาดห้องเรียนเพียง 'คนเดียว' นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้ฉายแววขุ่มมัวใส่เพื่อนร่วมห้องที่ลับตาไปแล้ว

         "ทำเวรให้ด้วยล่ะ ยัยแตนนน" ฉันทวนให้สิ่งบุ๋มพูดด้วยท่าทางจริตสุดฤทธิ์พลางกลอกตา

อ๊ากกกกกก แค้นโว้ย!!!!

          ฉันเหวี่ยงไม้กวาดลงพื้น แล้วทิ้งน้ำหนักตัวลงบนเก้าอี้ไม้สีน้ำตาลแก่อย่างเหนื่อยอ่อน ลำดับต่อไปก็ต้องถูพื้นห้องเรียนที่บรรจุนักเรียนกว่า 40 คน ทำความสะอาดกระดานดำยาวเหยียด เช็ดโต๊ะเรียนกว่า 40 โต๊ะ แยกขยะกองโตโคตรพ่อโคตรแม่และในนั้นมีกองทัพมดตบเท้าหาอาหารไม่ต่ำกว่า 100 ตัว  ชีวิตช่างบัดซบจริงๆ ToT

ระดับอารมณ์ทะยานขึ้นสูง ความคิดถูกกลบด้วยโทสะเสียหมดสิ้น โครม! กึง! กัง! เป็นผลมาจากการใช้มืองัดใต้โต๊ะแบบที่การ์ตูนญี่ปุ่นทำ อา... โต๊ะเรียนล้มระเนระนาดช่างเป็นภาพที่งดงามยิ่ง แต่พอนึกได้อีกทีก็ต้องนั่งยองๆกุมขมับแทบจะร้องไห้ ...ตูจัดโต๊ะไปแล้วนี่หว่า ทำไปทำไมเนี่ย!? ปัดโธ่เว้ย!!!!!!!

          เงาดำทอดลงมายังพื้นห้องสีครีมสลับขาว ทันใดนั้น...

          "หึ.... เวรคนนี้กวาดพื้น แล้วไอ้เวรเมื่อกี้ทำหอกอะไรวะ!!??" .......ก็ทำหอกอย่างที่เอ็งว่านั่นแหล่ะ =__= 

          ความจริงแล้วไม่ได้กระตือรือร้น อยากทำเวรจนตัวสั่นขนาดนั้นเสียหน่อย แต่มันหลีกเลี่ยงไม่ได้เพราะฉันเลือกที่จะไม่มีเรื่องกับใครมากกว่า
         

                            •◈DEVIL VS BLACKGHOST◈•                            
เด็กนรกแสบซ่า...เด็กบ้ามหาภัย

           สองปีที่แล้ว (สมัย ม.1)

          ฉันเร่งฝีเท้าตัวเองให้เร็วเท่าที่ความสามารถของเด็กผู้หญิงมัธยมหนึ่งจะทำได้ ริมฝีปากแห้งผาก ลำคอคล้ายกับจะไหม้ หัวใจเต้นรัวและเร็วพอๆกับฝีเท้า กระดาษบัยยู่ยี่ที่กำในมือมีใจความไว้ว่า 'แยมอยู่กับฉันที่โรงยิม'

          "พี่แตน ช่วยแยมด้วย!!!" แยม ลูกพี่ลูกน้องคนสนิทร้องตะโกนทั้งน้ำตา สภาพของเธอตอนที่ฉันไปถึงทำให้ฉันตะลึงพรึงเพริด ขาที่วิ่งอย่างรวดเร็วเมื่อครู่หนักอึ้งแทบทรุดราวกับถูกล่ามโซ่ถ่วงด้วยลูกตุ้มเหมือนนักโทษ ผมเปียเรียบร้อยถูกกระชากกระเซอะกระเซิง ใบหน้าขาวนวลเนียนเปรอะเปื้อนและมีรอยแดง มุมปากมีเลือดไหลซิบๆ ...แทบไม่ต้องเดาเลยว่าน้องฉันโดนทำอะไรบ้าง

          "แยม..." ฉันพูดเบาๆแทบจะเป็นเสียงกระซิบ กลุ่มผู้หญิงที่เป็นรุ่นพี่ฉันอยู่ ม.3 หนึ่งในนั้นชื่อรินเหยียดยิ้มพอใจในผลงานของตน

          "มาช้าจังเลยนะ" พี่เกรส คู่หูของพี่รินพูดแล้วแสยะยิ้ม สายตาดูถูกคู่นั้นจับจ้องฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

          "ทุเรศ... พวกแกมัน... น่าสมเพท" เมื่อพูดจบ บรรดารุ่นพี่ทั้งโขลงก็แทบจะกระโจนเข้าใส่ฉัน ทว่ามีรินซึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่มห้ามไว้ก่อน เธอเดินอาดๆมาหาฉันพร้อมกับเชิดคางฉันขึ้น แต่ก่อนที่มือโสโครกนั่นจะถูกตัว ฉันปัดมันออกด้วยหลังมือ

          "หัดมีมารยาทที่ดีต่อรุ่นพี่ด้วยสิจ๊ะ น้อง" มาถึงตรงนี้ ไม่อาจะปฏิเสธได้เลยว่าฉันกลัว และตระหนักว่าตัวเองเพียงเด็กที่สู้อะไรแทบไม่ได้

          "แล้วฝ่ายนั้นเคยทำตัวให้น่านับถือพอที่จะให้ใครต่อใครเขามีมารยาที่ดีด้วยไหมล่ะ ใช้สมองไร้รอยหยักคิดหน่อยสิ อย่าโง่ไปหน่อยเลย พวกสมองไก่" ดวงตาพี่รินเบิกกว้างพร้อมกับฝ่ามือฟาดหน้าฉัน แต่ฉันก็ตบกลับไปทันควัน พวกรุ่นพี่ที่รอดูเหตุการณ์เหมือนจะรู้ว่าควรทำอย่างไร พวกเธอตบหน้าแยมซ้ำๆที่เดิมหลายครั้ง ฉันรีบวิ่งเข้าไปช่วยแยมแต่ถูกดึงรั้งโดยพี่ริน

          ขวดบรรจุเกลือป่นถูกเทลงบนผิวหนังแดงช้ำ แยมดิ้นพล่านใหญ่แต่ไม่อาจขัดขืนอะไรได้ ฉันก็ได้แต่ตะโดนราวกับคนบ้าให้ตายสิ แตน... เธอทำอะไรได้บ้างในตอนนี้ อย่าบอกนะว่าเธอเก่งแต่เรื่องด่าชาวบ้านแต่พอเอาเข้าจริงเธอกลับช่วยใครเขาไม่ได้ แล้วดูตอนนี้สิ เธอก็แค่ตะโกนแหกปากได้อย่างเดียว คนที่น่าสมเพทที่สุด มันเธอเองไม่ใช่หรือ?

          "จำให้ดีนะจ๊ะแม่รุ่นน้องตัวแสบ นี่คือผลของการขัดอำนาจของลูกสาวเจ้าของโรงเรียน" หลังจากทำร้ายร่างกายน้องฉันเสร๋จแล้ว พี่รินผลักฉันเหมือนหมูเหมือนหมาแล้วเดินจากไป มองร่างหมดสภาพด้วยดวงตาที่รื้นน้ำใสๆก็พาลให้ยิ่งเกลียดตัวเอง ฉันยันตัวขึ้น ค่อยๆเดินไปหาน้องตัวเอง กอดร่างที่หายใจรวบระรินไว้แน่นราวกับว่ากลัวเธอจะหลุดหายไป

          หลังจากวันนั้น แม่ของแยมตบหน้าฉันแล้วต่อว่าการใหญ่ หาว่าฉันเป็นตัวต้นเหตุทำให้ลูกเขามีสภาพอย่างนี้ ฉันก้มหน้ารับฟังคำต่อว่านั้นนิ่งๆ น้ำตาไหลไม่หยุด ฝ่ายแม่ฉันตบหน้าน้องสาวตัวเอง แล้วกอดร่างฉันไว้แน่น สายตาท่านมองไปยังผู้ปกครองทั้งสองเหมือนกับจะบอกว่า "เธอทำเกินไปแล้วจริงๆ"

#####@#####@#####@#####@#####@#####@#####@#####@#####@#####@#####@#####@#####@#####
From Writer :

เหอๆ แก้ซะนาน มีอะไรผิดพลาดไปอภัยด้วยเน้อ บอกบ้างก็ดี
ตอนแรกซีเรียสนิดๆแฮะ (ขอโทษว่ะเมิง ไม่นิดแล้ว =__=")
#####@#####@#####@#####@#####@#####@#####@#####@#####@#####@#####@#####@#####@#####

づつく