[Short] Fic

ลำดับตอนที่ #1 : เพราะ...ฉันรักนาย Hangkyung & Heechul

เพราะ...ฉันรักนาย

 Hangkyung & Heechul


   ณ ห้องซ้อมของ super junior ที่ตอนนี้พวกเค้ากำลังซ้อมกันอย่างขะมักเขม้น
"โอ๊ย!" เสียงของร่างบางฮีซอล ที่ตอนนี้ได้เผอิญไปเต้นผิดจังหวะเข้า

"เป็นอะไรหรือเปล่าฮีซอล" ลีทึกถามอาการของคนตรงหน้าที่ตอนนี้
นั่งกุมข้อเท้าตัวเองด้วยความเป็นห่วง

"พี่ว่าพวกเราพักกันก่อนดีกว่า ฮัน! นายพาฮีซอลไปห้องพยาบาลหน่อยสิ"
ลีทึกรีบสั่งคนข้างๆ ให้รีบพาร่างบางไปปฐมพยาบาล

"ผมว่า ให้ซีวอนพาไปดีกว่าครับ" คำตอบจากร่างสูงทำให้สามชิกคนอื่น
หันไปทางคนที่ถูกพูดถึง เหมือนต้องการคำอธิบาย แม้แต่ร่างบางเอง
ก็แทบไม่เชื่อหูตัวเองว่าคนที่เค้ารักจะทำเย็นชากับเค้าถึงขนาดนี้

"งั้นผมพาพี่ฮีซอลไปเองครับ" ซีวอนที่รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป
รีบเสนอพยุงร่างบางไปห้องพยาบาลทันที

........................................................................
.........................................

"ซีวอน" ร่างบางที่นั่งเงียบมาตั้งนาน ส่งเสียงเรียกคนตรงหน้าที่กำลังยุ่งอยู่
กับการพันข้อเท้าให้เค้า "นายว่าตาซื่อบื้อนั่นเป็นอะไร"

ร่างสูงส่ายหน้า เพราะเค้าก็ไม่รู้ว่าระหว่างคน 2 คน ทะเลาะอะไรกัน
ยิ่งเค้าสงสัยอีกว่าถ้าร่างบางคนนี้เกิดเป็นอะไรขึ้นมา คนแรกที่น่าจะเข้ามาดูแล
ก็คงต้องเป็นพี่ฮันยอง แต่น่าแปลกที่คราวนี้กับไม่ใช่

"นายรู้ไหม ซีวอน ว่าตั้งแต่คืนนั้นหลังจากงานเลี้ยงนั่น ตาบ้าก็คอยแต่จะหลบหน้า
ชั้นตลอด พูดก็แทบนับคำได้ ทั้งๆที่ก็พูดน้อยอยู่แล้ว"

ร่างบางที่ตอนนี้ขีดความอดทนที่มีอยู่น้อยนิด ถูกระเบิดใส่คนตรงหน้า
ที่อุตส่าห์หวังดีแต่ตอนนี้แม้แต่ความดีกลับไม่สามารถช่วยอะไรเค้าได้

"ใจเย็นครับ ฮยอง ทะเลาะกันแค่นี้เดี๋ยวก็ดีกันครับ"
"ใครทะเลาะกันซีวอน" ร่างบางที่เพิ่งจะระเบิดลงไป เริ่งจะเตรียมปล่อยระเบิดอีกลูก

"อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ ชั้นกับเจ้าบ้านั่นยังไม่ได้คุยกันเลย แม้แต่หน้าก็ยังไม่มอง
"ชิส์ ทำเป็นเมิน อวดเก่งให้ได้ตลอดนะตาบ้าฮันยอง"
"ชั้น คิมฮีซอล คนนี้ไม่เคยง้อใครรู้ไว้ซะด้วย"

ร่างสูงถึงกลับทำหน้าไม่ถูกได้แต่พยักหน้าไปกับร่างบาง " ครับ ฮยอง"

............................................
.......................

ร่างบางที่ตอนนี้กำลังนั่งเซ็งสุดขีดเพราะเมื่อ 20 นาทีก่อน.....

"พี่ฮีซอลเดี๋ยวผมขอไปห้องน้ำก่อนนะครับ" ร่างสูงบอกกับร่างบาง
"เดี๋ยวผมกลับมารัย รออยู่ตรงนี้นะครับ"

"เห้ย! นี่มันก็เกือบ 20 นาทีแล้วนะเฟ้ย คุณวอนนะคุณวอน แกไปตกส้วมตายที่ไหนฟะ"
ร่างบางเริ่มอาฆาตคนที่ปล่อยให้ตัวเองรอ

"ไม่ลงไม่รอมันแล้ว" ร่างบางพาร่างของตัวเองออกมาจากห้องพยาบาล
แต่ก้ไม่วายที่จะอาฆาตร่าสูงไปตลอดทาง

"คอยดูนะคุณวอน ถ้าพรุ่งนี้ชั้นยังไม่เห็นแกตกส้วมตาย ชั้นนี้แหล่ะ
จะเป็นคนฆ่าแกหมกส้วมเอง"

"เห้ย!" ร่างบางถึงกับหยุดการเคลื่อนไหวเมื่อเห็นใครบางคนยังอยู่ในห้องซ้อม

"ชิส์ ตาบ้านั่นยังไม่กลับไปอีกหรอเนี่ย " ถึงแม้ปากจะบ่นคนข้างใน
แต่ร่างบางกับดีใจยิ้มให้กับภาพตรงหน้าที่ร่างสูง กำลังเก็บของของเค้าใส่กระเป๋า
ให้ด้วยความห่วงใย

"อ่ะนี่ กระเป๋านาย" เสียงของร่างสูงปลุกให้คนตรงหน้าหลุดออกจากความคิด
"เอ่อ... ขอบ....ใจ" ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบ ก้เหมือนร่างสูงจะรีบ
พยามยามเดินหนีเค้าไป

ร่างบางมองการกระทำของคนเบื้องหน้าด้วยความไม่เข้าใจ " แค่นี้ทำไมต้องเดินหนีชั้นด้วย" ร่างบางถามคนที่ยังคงไม่เลิกเดินหนีเค้าด้วยแววตาที่เจ็บปวด
แต่ก็กลับไม่สามารถทำให้คนร่างสูงหยุดการเคลื่อนไหว

"งั้นเราก็เลิกกัน" เหมือนคำประกาศิต ถึงกลับทำให้ร่างสูงชะงักการเคลื่อนไหว
"ว่าไงหล่ะ เราเลิกกันดีไหม" คำตัดพ้อจากร่างบางที่มีต่อร่างสูง
ความรู้สึกอัดอั้นมากมายทำให้ร่างบางไม่สามารถกลั้นน้ำตา ที่ตัวเองอุตส่า
บังคับมันไม่ให้ไหลออกมา

ร่างสูงตกใจกับภาพเบื้องหน้า ความรู้สึกผิด เจ็บปวด...ทำให้ร่างสูง
เดินเข้าไปหาร่างบางพร้อมกับซับน้ำตา ที่ไหลเปรอะแก้มบาง...อย่างอ่อนโยน

ร่างบางรับรู้ได้ถึงความอบอุ่น ความห่วงใยที่คนตรงหน้ามอบให้ ร่างบางมองร่างสูง
ด้วยแววตาที่เจ็บปวดพร้อมคำถามมากมายที่อยู่ในใจ

ร่างสูงที่ตอนนี้เค้าไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้คนตรงหน้าหายเสียใจ เขาใช้แขนทั้งสอง
โอบกอดร่างบาง ส่งมอบความรัก...ความอบอุ่นที่เค้ามี ให้คนเบื้องหน้าอย่างหมดใจ

"ชั้นขอโทษ" คำสั้นๆของร่างสูง ถึงกลับทำให้ร่างบางยิ้มได้
แม้ตอนนี้จะแอบซุกอยู่ในอ้อมกอดของคนตรงหน้าก็ตาม

ร่างสูงรู้แล้วว่าเค้ารักคนๆนี้มากแค่ไหน เค้าไม่มีทางยอมเสียคนที่เค้ารักไปเด็ดขาด
ร่างสูงผละจากอ้อมกอดของคนตรงหน้า มองร่างบางอย่างเต็มตา...
นานแล้วที่เค้าไม่ได้สบตากับคนๆนี้

"ชั้นจะไม่เลิกกับนาย" เหมือนคำสัญญาที่มีต่อร่างบาง คำยืนยันจากร่างสูงที่ทำให้ร่างบางมั่นใจ ว่าเค้าจะไม่มีทางรักใครได้อีกนอกจากคนๆนี้

............................................................................
.......................................................

นานแค่ไหนไม่รู้ที่เสียงสะอื้นสุดท้ายของร่างบางหยุดลง
"นายรู้ไหมว่ามันทรมาน" ร่างบางยังคงตัดพ้อร่างสูงที่ยังคงนั่งเงียบ

รู้สิ ทำไมเค้าจะไม่รู้ว่ามันทรมาน...เค้าต่างหากที่รู้ดีว่ามันทรมานแค่ไหน
คนที่เค้ารักอยู่ตรงหน้าแท้ๆ แต่เค้ากลับทำอะไรไม่ได้
อยากจะกอด...อยากสัมผัสก็ทำไม่ได้

เพราะเค้ากลัว กลัวว่าถ้าเค้าทำอะไรลงไป เค้าจะสูญเสีย
คนที่เค้ารักไปตลอดกาล...

"ตกลงนายจะบอกชั้นได้ยัง ว่าทำไมนายถึงเปลี่ยนไป" ร่างบางยังคงถามคำถาม
คนข้างๆในสิ่งที่ตนเองอยากรู้

ร่างสูงถึงกับคิดหนัก...ว่าควรจะเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ร่างบางฟังไหม
แต่ถ้าเค้าไม่เล่าคนๆนี้ก็คงไม่เลิกโดยง่าย
สู้เค้ายอมรับผลของการกระทำของเค้าทั้งหมด เองจะดีกว่า

"ถ้านายอยากรู้ ชั้นจะเล่าให้ฟัง"

.......................................................................
...............................................

ร่างสูงกำลังมองคนเบื้องหน้าที่เมาไม่ได้สติอยู่บนเตียง
พร้อมจับผ้าห่มให้ร่างบางเรียบร้อยก่อนที่จะกลับออกไปจากห้อง

แต่เหมือนมีแรงฉุดร่างสูงไว้ไม่ให้ไปไหน
ฝ่ามือของร่างบางได้จับเข้าที่ชายเสื้อของร่างสูงคล้ายกับไม่อยากให้เค้าจากไป

สร้างรอยยิ้มอย่างนึกเอ็นดูแก่คนเบื้องหน้า
ร่างสูงมองร่างบางด้วยความรัก...

"สักนิดคงไม่เป็นไรน่า" ร่างสูงเดินเข้าไปหาร่างบาง
พร้อมก้มลงห้อมแก้มคนเบื้องหน้า

แต่ก่อนที่ร่างสูงจะทันได้เงยหน้าขึ้นมา ร่างบางก็เผอิญ
ผลิกตัวกลับทำให้ร่างสูงที่ยังไม่ได้ตั้งตัว ล้มลงไปบนเตียงที่ร่างบางนอนอยู่

แต่มันก็คงไม่มีอะไรแปลก ถ้าร่างบางที่ตอนแรกนอนอยู่เตียง
กลับขึ้นไปนอนคร่อมร่างสูง

ร่างบางที่กำลังไม่ได้สติเริ่มโน้มตัวเข้าหาร่างสูง
พร้อมประกบริมฝีปากอุ่นเข้ากับร่างสูงที่กำลังตกใจกับภาพเบื้องหน้า

...รสจูบบางเบาของร่างบางเริ่มรุนแรง
ร่างสูงพยายามดิ้นรนให้ออกจากริมฝีปากของร่างบาง เพราะไม่อยากให้
อารมณ์ของตนเองทำร้ายคนที่เค้ารักมากที่สุด

แต่ยิ่งร่างสูงปฏิเสธก็ยิ่งเหมือนร่างบาง จะยิ่งเพิ่มความรุนแรง
ให้กับรสจูบได้ลึกซึ้งกว่าเดิม....

เมื่อร่างบางเริ่มสอดลิ้นเข้าไปในปากของร่างสูง
ร่างสูงเริ่มหวั่นไหวในรสจูบที่อ่อนหวานของร่างบาง

เค้าไม่สามารถอดกลั้นความรู้สึกของตนเองได้อีกต่อไป
ร่างสูงเริ่มยอมรับและตอบสนองความต้องการของร่างบาง

...ร่างสูงที่จากเดิมเป็นฝ่ายไหลไปตามเกมของร่างบาง
เริ่มเป็นฝ่ายคุมเกม หยิบยื่นความต้องการของตนแก่คนเบื้องหน้า

ร่างสูงเริ่มรุกร่างบางรุนแรงขึ้น เหมือนร่างบางจะรุบรู้ความต้องการ
ของคนเบื้องหน้า เค้าได้ตอบสนองต่อรสจูบของร่างสูงด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งเช่นกัน

แต่ก่อนที่จะมีอะไรมากกว่านั้น...ด้วยความรักที่ร่างสูงมีให้แก่ร่างบางมีค่ามากกว่า
ความสัมพันธ์ทางกาย แล้วเค้าก็ไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคนทำร้ายความรักของเค้า
ด้วยมือของเค้าเอง....

ร่างสูงปฏิเสธความต้องการของตนเอง หยุดการกระทำเบื้องหน้า
ก่อนที่จะมองคนที่เค้ารักหมดใจ ร่างสูงได้เข้ามาจุมพิตที่หน้าผากของร่างบาง
ด้วยความรัก...ความห่วงใยทั้งหมดที่มีให้

พร้อมสัญญากับคนเบื้องหน้าว่า...ต่อจากนี้ไป
เค้าจะถนอมคนๆนี้ให้มากที่สุด จะไม่แตะต้องหรือทำให้ร่างบางเสียใจ
จนกว่า...ที่คนๆนี้จะพร้อม

..........................................................
....................................

ร่างบางถึงกับหน้าแดงจากเรื่องราวที่คนข้างๆเพิ่งเล่าจบ
"นี่เค้าทำเรื่องน่าอายขนาดนี้เลยหรอเนี่ย"
ยิ่งคิดก้ยิ่งไม่กล้าสู้หน้าคนข้างๆ

"นายโกรธชั้นใช่ไหม" ร่างสูงที่เห็นร่างบางเงียบไม่ยอมพูดอะไรสักคำ
ถามกลับไปเพราะกลัวว่าคนๆนี้จะโกรธจริงๆ

ร่างบางส่ายหน้าแทนคำตอบ เพราะตกใจและไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป

"เพราะอย่างนี้ชั้นถึงไม่กล้าสู้หน้านาย ชั้นกลัว...ชั้นกลัวว่าชั้นจะห้ามใจตัวเองไม่ได้
กลัวที่จะกอดนาย... กลัวที่จะจูบนาย...กลัวที่จะทำกับนายแบบคืนนั้นอีก"

ร่างบางถึงกับยิ้มให้กับเหตุผลของคนข้างๆ นี่แหล่ะทำไมเค้าถึงรักคนๆนี้ได้มากขนาดนี้
"ฮัน" ฟังชั้นนะ ชั้นไม่ได้โกรธนายที่นายกอดชั้น จูบชั้น หรือทำกับชั้นมากกว่าคืนนั้น"

"แต่ชั้นโกรธนาย ก็เพราะนายคอยแต่จะหลบหน้าชั้น ไม่พูดกับชั้น"
"เพราะฉะนั้น..ต่อจากนี้ ถ้านายอยากกอดชั้น ชั้นจะให้นอยกอด
"นายอยากจูบ ชั้นก็จะให้นายจูบ...แล้วถ้าเกิดนายไม่กล้าแตะต้องชั้นอีกนะ
ชั้นจะเกลียดนายไปตลอดชีวิตจริงๆด้วย"

ร่างสูงแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เค้าเข้าโอบกอดร่างบางด้วยความรักที่เต็มเปี่ยม
"งั้นคืนนี้ชั้นค้างกับนายนะ" ร่างบางถึงกับหน้าแดงกับคำพูดของร่างสูง

"ตาบ้าฮัน...ยอง" อ๊ายๆๆๆๆ นี่ชั้นคิดผิดหรือเปล่าเนี่ย
แต่คงไม่หรอกมั้ง เพราะชั้น...รักนายนี่นา

..........................................................................
.............................................