ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : buy The ticket
"กรี้ด....ดงบังชินกิ เทพเจ้าจากแดนกิมจิ เจ๊ เห้นแล้วจะเป็นลม"เด็กสาว เริ่มตัวเบาหวิว และนั่งเข้าพับกับพื้นหิน
"นี่ร้องอยู่นั่นแหละ ไม่ใช่ตัวจริงซักหน่อย"เด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่แก่กว่านิด พยายามลาก เด็กสาวที่นั่งเข้าพับเหมือนคนบ้าอยู่กับพื้นออกจาก สยามพารากอน"นี่ เจ๊ยังไม่ได้ซื้อบัตรเลยนะ"
"ก็ได้ๆ"
แถวยาวเฟื้อนตั้งแต่ ข้างนอก ไปถึงข้างใน ร้าน ไทยทิกเกตมาสเตอร์ เด็กสาวมากหน้าหลายตา วิ่งกันพรวดพราด เมื่อ บัตรจำนวนมากถูกส่งเข้ามาใหม่ต่อจากรอบที่แล้วที่พึ่งหมดไป
"บัตร คอน 4500 1 ใบค่ะ"
"เจ๊ ทำไมแค่ใบเดียวล่ะ แล้วของดุมล่ะ"เด็กสาวอ้อน
"เฮ้ย แกจะบ้าหรอ ฉันมีเงินแค่นิดเดียวเอง"
"แหม เจ๊ แล้วให้ดุมมาด้วยทำไมเนี่ย ที่แท้ก็หลอกนี่เอง จำไว้เลย"เด็กสาวเดินสบัดหน้าไม่สนใจ ไม่ต่างจาก พี่สาวของเธอ ที่ยิ้มแป้นเมื่อได้บัตรมาครองในกำมือ"คอยดูนะ ถ้าเกิดได้เส้นมาเมื่อไหร่จะไม่ยุ่งด้วยเลย"
"เอาไว้ได้ก่อนเถอะ"เสียงล้อเลียนพลุดึ้นกลางใสมองของ เด็กสาว สายตาอาฆาต จ้องไปที่รุ่นพี่ของเธอ
"จำไว้นะ"
"อู้ด...อู้ด..."เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สายตาอาฆาต แค้นหายไปและจ้องที่เบอร์ที่โอยู่บนโทรศัพท์
"ยอโบเซโย(สวัสดีค่ะ)"เสียงรับสายของกระดุมดังขึ้น รุ่นพี่สุดสวย หยุด อยู่กับพี่ และดักฟังโทรศัพม์ สัญชาตญาณพกชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเข้าสิงสถิต
(เน ยอโบเซโย ทั้งชินนึนนูกูอิมนีก๊า...(สวัสดีคับ นั่นใครคับ))ดูเหมือน เสียงทุ้มๆจะมีเจ้าของเป้นผุ้ชาย และท่าทางเขาจะรับมุกเธอเข้าซะแล้ว
"เอ๊ะ....ใครวะเนี่ย อ้บ้า ฉันพูด เป็นแค่นิดหน่อย อย่ามารับมุกซิยะ"
"ตู้ด...ๆ...ๆ...ๆ"เสียงปลายสายถูดกตัดไปซะแล้ว
"ใครนะ เจีไม่ได้ยินเลยว่าพูดอะไรกัน เสียงแกดังมากเลย คนทั้งห้างเขามองกันแล้ว ไปเถอะเจ๊ผู้ชายฉลาด ลาก เด้กสาวอารมณ์บูดออกจากพารากอนสุดหรู ก่อนที่ยามจะจับพวกเขา 2 คนไปตักเตือน
"กลับมาแล้วค่ะ"เสียงใสๆของเด็กสาวดังลั่นทั่วบ้าน แต่ กลับไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา"พ่อ.......แม่......หนูกลับมาแล้ว ยังไม่มีใครอยุ่บ้านหรอไง"เสียงของเด็กสาวดังสนั่นจนบ้านแทบจะทรุดลงกับพื้นดิน ร่างเล็กๆ เดินขึ้นไปบนห้อง และวางกระเป๋า ลงที่ข้างเตียงนอน
"อ้าวลูก..."เสียงหญิงแก่ดังขึ้น ลูกสาวหันไปมอง ผู้เป็นแม่กำลังนั่ง จัดห้องของเธออยู่
"แม่ หนุตะโกนตั้งนา ไม่ได้ยินหรอไงน่ะ คิดว่า บ้านเป้นบ้านผีสิงซะแล้ว"
"แม่จะได้ยินได้ไงเล่า"ผู้เป้นแม่หยิบ หูฟังออกจากหู"ก็แม่ฟัง เอ้ม พี สี่ อยู่นิ"
"แล้วแม่มายุ่งอะไรกับห้องของหนูเนี่ย แล้วทำไมต้องจักให้มันดูกว้างๆด้วย แบบนี้ไม่หน้าอยุ่เลย มันกว้างเกินไป"
"ช่างแม่เถอะหน่า....ลูกล่ะก็ ทำเป้นเรื่องมาก เดี่ยวพรุ่งนี้จะมีแขกมาบ้าน หลายคนเขาจะมาพักจนถึงเปิดเทอมของลูกนั่นแหละ แม่ก็เลยจัดที่ไว้ให้"เด้กสาวทำหน้างงๆ พร้อมกับเกาหัวเล็กๆ
"แม่บอกห้องนี้ให้แขกนอนพัก แล้วหนูล่ะนอนไหน คงไม่ใช่จะให้หนูนอนห้อง เก็บองหรอกนะ"
"อ๋อ จะว่างั้นก็ใช่ ห้องเก้บของ แต่แม่จัดให้แล้ว มันกลายเป้นห้องนอนไปแล้ว แม่ดเสร้จแล้วเ ดี่ยวอาบน้ำให้เรียบร้อยแล้วตามแม่ลงมาที่ชั้นล่าง อีกซักพัก ก่อก็จะกลับมาแล้ว จะได้มาทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากันซักวัน เร็วๆด้วยล่ะ"แม่พดจบก็หายไปหลังประตู เด็กสาวนั่งมองเตียงที่ 100 วัน พันปี ไม่เคยจะจัด มันดูเรียบร้อยเป้นพิเษ กว่าวันอื่น
เสียงเปิดประตูเข้ามาภายในบ้านเริ่มดังขึ้น ชายแก่ ในชุดพนักงาน เดินเข้ามาภายในบ้าน ผุ้เป้นแม่โผลเข้ากอด ร่างใหญ่นั่น และหอมแก้มเบาๆ ก่อนจลากมาที่โอหาร ฟังดู ไม่เหมือนคนเลยนะ แต่เห้นภาพแบบนั้นจริงๆ
"สวัสดีค่ะพ่อ"เด็กสาว ก้ามหน้าลงกับโต๊ะ"ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ"
"นี่ลูกสาวเราหรอเนี่ย ไม่หน้าเชื่อ เห็น ยังเป็นเด็กอยู่เลยนะ โตแล้วนะเนี่ย"ผุ้เป็นพ่อ กอดกับลูกสาว
"อะไรกันคะคุณ อย่าลืมซิ ที่แปลกคือคุณต่างหาก ไม่ได้กลับบ้านมาตั้งนาน แล้วไปอยู่ที่ญี่ปุ่น งานเป็นยังไงบ้างคะ"ผู้เป็นแม่เริ่ม ทวงถามทีละคำถาม
กระดุม รีบทานอาหารให้เร็วที่สุด และรีบขึ้นมาบนห้อง ก่อนที่เรื่องผลการเรียนจะหลุดออกมาจาก ปากของผู้เป้นแม่ ผลออกมาไม่ค่อยดี แถมยังโดนว่า ถ้าพ่อรุ้เข้า คงจะ หนักหนาสาหัสมากทีเดียว
"พรุ่งนี้วันเสาร์ อยู่ที่บ้านนี่นา สบายใจ"เด็กสาวทิ้งตัวบนที่นอน และหลับตาลงเรื่อยๆ
เสียงนกเริ่มดังไปทั่ว แสงแดดอุ่นไยมเช้าเริ่มมาเยือน ร่างบางตื่นจาก หารหลับไหลในช่วงข้ามคืน สายตาเริ่มปรับเข้ากับสภาพแวดล้อมภายนอก และจ้องมองออกไปยังนอกหน้าต่าง รถสีดำคันหรูจอดอยุ่หน้าบ้านของเธอ ชายหนุ่มวัยรุ่น ค่อยข้างเท่ กำลังยืนพิงรถ สีสันหลาก ตาของสีผมทำให้คนที่ผ่านไปมาสังเกตเห็นได้ชัด ท่าทางเขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยุ่ และเดินหายไป
"ว้าว....หน้าตาดีจัง ใครนะ ต้องเป้นเทพบุตรแหงเลย มาแล้วก็หายไป"กระดุมพึมพำ และลุกออกจากที่นอนเดินตรงเข้าห้องน้ำ ในตัวห้อง
เด็กสาวเดินลงมายังชั้นล่าง ที่เต็มไปด้วย ดอกไม้ เธอมองดอกไม้ที่อยู่เต็มบ้าน ไม่ได้ถูกส่งมา แต่เอามาประดับ กระดุม เดินเข้าไปมองดอกไม้ช่อใหญ่ เหมือนงานปาร์ตี้กำลังจะเริ่มขึ้น แล้ว ฉลองรับใคร หรือส่งใครกันล่ะ
"แม่คะ นี่ อะไรคะ ทำไมดอกไม้พวกนี้..."ยังไม่ทันที่ เด็กน้อยจะถามจบ คำตอบก็หลุดออกจากปากผู้เป็นแม่ซะแล้ว
"บอกแล้วไง ว่าวันนี้มีแขก ไปแต่งตัวดีๆซะ แล้วลงมาข้างล่าง อีกซักพักเขาก็มาแล้ว เดี่ยวแม่ขอไปแต่งหน้าแต่งตาก่อนละกันนะ ไปทำผมเพร่าให้มันดีด้วยนะลูกสาว อย่าทำให้แม่ต้องขายหน้า"แม่สั่งเธอเป้นชุด และเดินจากไป ทำเหมือน ปลาทองตัวน้อยที่ฟังอยู่ จะจำได้ สมองปลาทองระดับ 10 ของเธอ ไม่เคนคิดจะจำอะไรอยู่แล้ว และไม่คิดจะสนใจคำพูดของใครด้วย 2 เท้าเดินไปที่หน้าทีวี และเปิดดู
"ออด....ออด"เสียงออด ดังลั่นบ้าน เด็กน้อยในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อแขนกุดก็ยังคงนั่งจ้องอยุ่กับทีวี
จนกระทั่งเสียงเตือนถัยดังเข้ามา"นี่ ลูก ไปเปิดประตูก่อนซิ ว่าใครมา"
"เดเองก็ไม่ได้ ฮุ้ว...."กระดุมเดินหน้าบึ้งตึงไปเปิดประตูบ้าน แสงสว่างที่สะท้อนทำให้เอไม่เห้นแม้แต่ หน้าของคนตรงหน้าเธอ
"นี่ร้องอยู่นั่นแหละ ไม่ใช่ตัวจริงซักหน่อย"เด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่แก่กว่านิด พยายามลาก เด็กสาวที่นั่งเข้าพับเหมือนคนบ้าอยู่กับพื้นออกจาก สยามพารากอน"นี่ เจ๊ยังไม่ได้ซื้อบัตรเลยนะ"
"ก็ได้ๆ"
แถวยาวเฟื้อนตั้งแต่ ข้างนอก ไปถึงข้างใน ร้าน ไทยทิกเกตมาสเตอร์ เด็กสาวมากหน้าหลายตา วิ่งกันพรวดพราด เมื่อ บัตรจำนวนมากถูกส่งเข้ามาใหม่ต่อจากรอบที่แล้วที่พึ่งหมดไป
"บัตร คอน 4500 1 ใบค่ะ"
"เจ๊ ทำไมแค่ใบเดียวล่ะ แล้วของดุมล่ะ"เด็กสาวอ้อน
"เฮ้ย แกจะบ้าหรอ ฉันมีเงินแค่นิดเดียวเอง"
"แหม เจ๊ แล้วให้ดุมมาด้วยทำไมเนี่ย ที่แท้ก็หลอกนี่เอง จำไว้เลย"เด็กสาวเดินสบัดหน้าไม่สนใจ ไม่ต่างจาก พี่สาวของเธอ ที่ยิ้มแป้นเมื่อได้บัตรมาครองในกำมือ"คอยดูนะ ถ้าเกิดได้เส้นมาเมื่อไหร่จะไม่ยุ่งด้วยเลย"
"เอาไว้ได้ก่อนเถอะ"เสียงล้อเลียนพลุดึ้นกลางใสมองของ เด็กสาว สายตาอาฆาต จ้องไปที่รุ่นพี่ของเธอ
"จำไว้นะ"
"อู้ด...อู้ด..."เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สายตาอาฆาต แค้นหายไปและจ้องที่เบอร์ที่โอยู่บนโทรศัพท์
"ยอโบเซโย(สวัสดีค่ะ)"เสียงรับสายของกระดุมดังขึ้น รุ่นพี่สุดสวย หยุด อยู่กับพี่ และดักฟังโทรศัพม์ สัญชาตญาณพกชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเข้าสิงสถิต
(เน ยอโบเซโย ทั้งชินนึนนูกูอิมนีก๊า...(สวัสดีคับ นั่นใครคับ))ดูเหมือน เสียงทุ้มๆจะมีเจ้าของเป้นผุ้ชาย และท่าทางเขาจะรับมุกเธอเข้าซะแล้ว
"เอ๊ะ....ใครวะเนี่ย อ้บ้า ฉันพูด เป็นแค่นิดหน่อย อย่ามารับมุกซิยะ"
"ตู้ด...ๆ...ๆ...ๆ"เสียงปลายสายถูดกตัดไปซะแล้ว
"ใครนะ เจีไม่ได้ยินเลยว่าพูดอะไรกัน เสียงแกดังมากเลย คนทั้งห้างเขามองกันแล้ว ไปเถอะเจ๊ผู้ชายฉลาด ลาก เด้กสาวอารมณ์บูดออกจากพารากอนสุดหรู ก่อนที่ยามจะจับพวกเขา 2 คนไปตักเตือน
"กลับมาแล้วค่ะ"เสียงใสๆของเด็กสาวดังลั่นทั่วบ้าน แต่ กลับไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา"พ่อ.......แม่......หนูกลับมาแล้ว ยังไม่มีใครอยุ่บ้านหรอไง"เสียงของเด็กสาวดังสนั่นจนบ้านแทบจะทรุดลงกับพื้นดิน ร่างเล็กๆ เดินขึ้นไปบนห้อง และวางกระเป๋า ลงที่ข้างเตียงนอน
"อ้าวลูก..."เสียงหญิงแก่ดังขึ้น ลูกสาวหันไปมอง ผู้เป็นแม่กำลังนั่ง จัดห้องของเธออยู่
"แม่ หนุตะโกนตั้งนา ไม่ได้ยินหรอไงน่ะ คิดว่า บ้านเป้นบ้านผีสิงซะแล้ว"
"แม่จะได้ยินได้ไงเล่า"ผู้เป้นแม่หยิบ หูฟังออกจากหู"ก็แม่ฟัง เอ้ม พี สี่ อยู่นิ"
"แล้วแม่มายุ่งอะไรกับห้องของหนูเนี่ย แล้วทำไมต้องจักให้มันดูกว้างๆด้วย แบบนี้ไม่หน้าอยุ่เลย มันกว้างเกินไป"
"ช่างแม่เถอะหน่า....ลูกล่ะก็ ทำเป้นเรื่องมาก เดี่ยวพรุ่งนี้จะมีแขกมาบ้าน หลายคนเขาจะมาพักจนถึงเปิดเทอมของลูกนั่นแหละ แม่ก็เลยจัดที่ไว้ให้"เด้กสาวทำหน้างงๆ พร้อมกับเกาหัวเล็กๆ
"แม่บอกห้องนี้ให้แขกนอนพัก แล้วหนูล่ะนอนไหน คงไม่ใช่จะให้หนูนอนห้อง เก็บองหรอกนะ"
"อ๋อ จะว่างั้นก็ใช่ ห้องเก้บของ แต่แม่จัดให้แล้ว มันกลายเป้นห้องนอนไปแล้ว แม่ดเสร้จแล้วเ ดี่ยวอาบน้ำให้เรียบร้อยแล้วตามแม่ลงมาที่ชั้นล่าง อีกซักพัก ก่อก็จะกลับมาแล้ว จะได้มาทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากันซักวัน เร็วๆด้วยล่ะ"แม่พดจบก็หายไปหลังประตู เด็กสาวนั่งมองเตียงที่ 100 วัน พันปี ไม่เคยจะจัด มันดูเรียบร้อยเป้นพิเษ กว่าวันอื่น
เสียงเปิดประตูเข้ามาภายในบ้านเริ่มดังขึ้น ชายแก่ ในชุดพนักงาน เดินเข้ามาภายในบ้าน ผุ้เป้นแม่โผลเข้ากอด ร่างใหญ่นั่น และหอมแก้มเบาๆ ก่อนจลากมาที่โอหาร ฟังดู ไม่เหมือนคนเลยนะ แต่เห้นภาพแบบนั้นจริงๆ
"สวัสดีค่ะพ่อ"เด็กสาว ก้ามหน้าลงกับโต๊ะ"ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ"
"นี่ลูกสาวเราหรอเนี่ย ไม่หน้าเชื่อ เห็น ยังเป็นเด็กอยู่เลยนะ โตแล้วนะเนี่ย"ผุ้เป็นพ่อ กอดกับลูกสาว
"อะไรกันคะคุณ อย่าลืมซิ ที่แปลกคือคุณต่างหาก ไม่ได้กลับบ้านมาตั้งนาน แล้วไปอยู่ที่ญี่ปุ่น งานเป็นยังไงบ้างคะ"ผู้เป็นแม่เริ่ม ทวงถามทีละคำถาม
กระดุม รีบทานอาหารให้เร็วที่สุด และรีบขึ้นมาบนห้อง ก่อนที่เรื่องผลการเรียนจะหลุดออกมาจาก ปากของผู้เป้นแม่ ผลออกมาไม่ค่อยดี แถมยังโดนว่า ถ้าพ่อรุ้เข้า คงจะ หนักหนาสาหัสมากทีเดียว
"พรุ่งนี้วันเสาร์ อยู่ที่บ้านนี่นา สบายใจ"เด็กสาวทิ้งตัวบนที่นอน และหลับตาลงเรื่อยๆ
เสียงนกเริ่มดังไปทั่ว แสงแดดอุ่นไยมเช้าเริ่มมาเยือน ร่างบางตื่นจาก หารหลับไหลในช่วงข้ามคืน สายตาเริ่มปรับเข้ากับสภาพแวดล้อมภายนอก และจ้องมองออกไปยังนอกหน้าต่าง รถสีดำคันหรูจอดอยุ่หน้าบ้านของเธอ ชายหนุ่มวัยรุ่น ค่อยข้างเท่ กำลังยืนพิงรถ สีสันหลาก ตาของสีผมทำให้คนที่ผ่านไปมาสังเกตเห็นได้ชัด ท่าทางเขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยุ่ และเดินหายไป
"ว้าว....หน้าตาดีจัง ใครนะ ต้องเป้นเทพบุตรแหงเลย มาแล้วก็หายไป"กระดุมพึมพำ และลุกออกจากที่นอนเดินตรงเข้าห้องน้ำ ในตัวห้อง
เด็กสาวเดินลงมายังชั้นล่าง ที่เต็มไปด้วย ดอกไม้ เธอมองดอกไม้ที่อยู่เต็มบ้าน ไม่ได้ถูกส่งมา แต่เอามาประดับ กระดุม เดินเข้าไปมองดอกไม้ช่อใหญ่ เหมือนงานปาร์ตี้กำลังจะเริ่มขึ้น แล้ว ฉลองรับใคร หรือส่งใครกันล่ะ
"แม่คะ นี่ อะไรคะ ทำไมดอกไม้พวกนี้..."ยังไม่ทันที่ เด็กน้อยจะถามจบ คำตอบก็หลุดออกจากปากผู้เป็นแม่ซะแล้ว
"บอกแล้วไง ว่าวันนี้มีแขก ไปแต่งตัวดีๆซะ แล้วลงมาข้างล่าง อีกซักพักเขาก็มาแล้ว เดี่ยวแม่ขอไปแต่งหน้าแต่งตาก่อนละกันนะ ไปทำผมเพร่าให้มันดีด้วยนะลูกสาว อย่าทำให้แม่ต้องขายหน้า"แม่สั่งเธอเป้นชุด และเดินจากไป ทำเหมือน ปลาทองตัวน้อยที่ฟังอยู่ จะจำได้ สมองปลาทองระดับ 10 ของเธอ ไม่เคนคิดจะจำอะไรอยู่แล้ว และไม่คิดจะสนใจคำพูดของใครด้วย 2 เท้าเดินไปที่หน้าทีวี และเปิดดู
"ออด....ออด"เสียงออด ดังลั่นบ้าน เด็กน้อยในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อแขนกุดก็ยังคงนั่งจ้องอยุ่กับทีวี
จนกระทั่งเสียงเตือนถัยดังเข้ามา"นี่ ลูก ไปเปิดประตูก่อนซิ ว่าใครมา"
"เดเองก็ไม่ได้ ฮุ้ว...."กระดุมเดินหน้าบึ้งตึงไปเปิดประตูบ้าน แสงสว่างที่สะท้อนทำให้เอไม่เห้นแม้แต่ หน้าของคนตรงหน้าเธอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น