คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1>> ครอบครัวใหม่ (ปะป๊า มะม๊า พี่สาว น้องสาว คนใหม่)
“ว่าไงนะ? จะให้ชินรากับชินยองมาอยู่กับเรางั้นเหรอ?” เสียงของหญิงรุ่นใหญ่ร้องค่อนข้างดังมาจากในครัว
“จะโวยวายทำไมเล่า เดี๋ยวแก้วตาได้ยินจะทำยังไงฮะ คุณ” สามีของหล่อนกระซิบน้ำเสียงร้อนรน แต่อีกฝ่ายนั้นร้อนรนกว่า
“ทำไมล่ะ? เกิดอะไรกับแววเหรอ?”
“มันหนีไปกับแฟนใหม่มันน่ะสิ”
“ทำไมเพื่อนคุณถึงได้เป็นอย่างนี้นะ!!” ภรรยาโวย
“ผมจะรู้เรอะ!” สามีเถียง “สงสารเด็กมันเถอะ มันส่งเอกสารการรับดูแลทั้งสองมาแล้ว ถ้าปฏิเสธแล้วเด็กพวกนั้นจะไปอยู่ที่ไหน”
“…เอาเถอะ…ชินรากับชินยองก็เป็นเด็กดี ฉันก็คงรับไหวน่ะนะ” เมื่อเธอเริ่มใจเย็นลง เธอก็เริ่มตอบตกลง
“มันไม่ได้ทิ้งเฉยๆซะด้วยสิ” สามีเอ่ยพลางหัวเราะเบาๆอย่างไม่เข้าใจในตัวเพื่อนเขา “มันทิ้งเงินไว้ให้เพียบเลย”
“อ้าว! ไม่ได้ขาดแคลนเงินแล้วทิ้งลูกไปทำไมล่ะเนี่ย ยัยแววนี่มันน่านัก…”
ทั้งสองสามีภรรยา นั่งปรึกษากันอย่างกระวนกระวายใจถึงเพื่อนของคนทั้งสอง โดยไม่รู้ว่าลูกสาวของเขา กำลังนั่งฟังอยู่หน้าห้องอย่างระอาใจ
“สวัสดีครับ คุณลุงคุณป้า” เด็กผู้ชายทักพ่อแม่ฉันขึ้นมาก่อน แต่ไม่ได้ทักฉัน เห็นฉันเป็นหัวหลักหัวตอรึยังไงยะ!
“สวัสดีค่ะ…คุณลุงคุณป้า” เด็กผู้หญิงที่ท่าทางอายุน้อยกว่าฉันเยอะมาก หันมายิ้มให้อย่างน่ารักน่าชัง ฉันยิ้มตอบ
“นี่แก้วตาจ้ะ ทั้งสองคน” แม่แนะนำฉันให้ทั้งสองคน ฉันยิ้มให้เด็กชายคนพี่ที่เมินใส่ แล้วค่อยหันไปยิ้มให้คนน้อง
“คนนี้คือชินรา ส่วนเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักนั่นคือ ชินยอง ทั้งสองคนเป็นลูกครึ่งเกาหลี ลูก…” พ่อฉันยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ทั้งสองคน
“เอาล่ะ หลังจากนี้ไป พวกเธออยู่ในฐานะ ลูกชายและลูกสาวของลุงแล้ว เรียกลุงว่าพ่อละกัน”
“แม่ด้วยจ้ะ” พ่อกับแม่ฉันพูดจบก็เดินเข้าครัวไป ให้ฉันเป็นคนพาทั้งสองคนไปที่ห้อง
“เอ่อ…ห้องของ…ชินรา…” ฉันยังงงๆว่าจะให้เด็กผู้ชายคนนี้ไปนอนห้องไหน เลยตะโกนถามพ่อแม่ในห้องครัวว่า “พ่อคะ แม่คะ ให้ชินรานอนห้องไหนคะ!?”
เมื่อได้คำตอบมาว่าห้องข้างๆฉัน ฉันก็ได้ยินเสียงแว่วๆมาว่า “ผู้หญิงอะไรตัวสูงจริงๆ” เสียงของอีตาชินรานั่นแหละ แต่ก็มีเสียงเล็กๆของชินยองไล่ตามหลังมา “หุ่นดีจะตาย พี่อิจฉาใช่มั้ยล่ะ”
“จะบ้าเหรอะ พี่เป็นผู้ชายนะ!” ชินราเริ่มเสียงดัง หน้าเป็นสีชมพูจางๆ
“ทะเลาะอะไรกันน่ะ” ฉันหันไปถาม ทั้งๆที่รู้อยู่ว่าเขาพูดอะไรกัน
“เปล่าค่ะ พี่แก้วตา” ชินยองวิ่งมาเกาะฉัน “หนูนอนห้องพี่แก้วตานะ?”
“จ้าๆ” ฉันรู้สึกเอ็นดูชินยองสุดๆ เลยลูบหัวเธอเบาๆ แต่พี่ชายของชินยองก็รีบถลาเข้ามาทันที
“เอามือออกไปนะ อย่าจับน้องของเรา” เขาจับข้อมือฉันแล้วฉุดออกทันที
“อะไรอ่ะ…” ฉันเอามือออก แล้วจับมือชินยอง
“ห้ามไปก็เท่านั้นแหละ จากนี้ไปเราเป็นพี่น้องกันแล้ว ชินรา!” ฉันทิ้งท้ายไว้ แล้วรับลากชินยองเข้าห้องนอนฉันทันที
“เรามาตกลงกันก่อนนะ แก้วตาลูกพ่อ”
“ค่าๆ”
“ลูกกำลังจะไปเข้าโรงเรียนสาธิตการศึกษา แม่ก็จะให้ชินราไปด้วย”
“ยังไงก็ได้นี่คะ”
“แต่เขาอายุเท่าลูกนี่นา อยู่ม.6เหมือนกันนี่…”
“เขาอายุเท่าหนูเหรอ? อะไรกัน หน้าตาอย่างกะอยู่มหาลัยแล้วแน่ะ”
“นั่นแหละ ถ้ามีใครถามที่โรงเรียน…ก็บอกว่า…อะไรดีล่ะพ่อ” แม่หันไปถามพ่อที่นั่งกินเกาเหลาดูทีวีอยู่
“ก็ลูกบุญธรรมไง ง่ายจะตาย ไม่ต้องไปโกหกอะไรหรอก” พ่อตอบขณะกำลังยัดถั่วงอกเยอะแยะเข้าปากอยู่
“แต่ถ้าใครถามมาก ก็ไม่ต้องไปบอกอะไรนะ”
“หนูไปนอนนะ…” แก้วตามีท่าทีไม่ใส่ใจอะไรนัก “แล้วชินยองล่ะ?”
“เซนโย แถวบ้านเราเนี่ยแหละ” แม่ตอบสั้น พร้อมกับยื่นแก้วนมอุ่นมาให้ “เอาไปให้ชินราหน่อย”
“ไม่”
“แก้วตา…” แม่ทำหน้าโหดใส่ ฉันเลยจำใจเดินขึ้นมาพร้อมกับแก้วนมของนายชินรา
ก๊อก…ก๊อกๆๆๆๆๆๆ
ฉันเคาะก๊อกแรกเบาๆ หลังจากนึกได้เรื่องเมื่อกลางวัน ฉันก็เคาะรัวสุดๆใส่ประตู
“ครับๆๆ” เสียงเขาร้อนรนมากแล้ววิ่งมาเปิดประตู “อ้าว…เธอนั่นเอง”
“แก้วตาย่ะ” ฉันพูดอย่างหมั่นไส้ แล้วมองเข้าไปในห้องของเขา เขาเอาของๆเขามาตกแต่งห้องซะหน้าอยู่ มีโปสเตอร์แปะอยู่เต็มพนัง ทำเอาฉันอ้าปากอย่างทึ่งๆ
“มองอะไร…” เขาผลักหัวฉัน
“นี่เพื่อนเล่นเหรอ!” ฉันลูบหัวแล้วโวยวาย
“แน่นอน ว่าแต่นั่นอะไรน่ะ…” เขาเหลือบมองไปที่แก้วนมอุ่นที่ฉันถืออยู่
“…”
“นมอุ่นนี่นา! แหม…คุณป้ารู้ดีจัง ของฉันใช่มะ”
“ไม่ใช่ซะหน่อย” ฉันรีบปฏิเสธเมื่อเห็นว่าเขาชอบนมอุ่น “นี่มันของชินยอง”
“ชินยองไม่ชอบกินนม เอามาให้ฉัน”
“ไม่!” ฉันดึงแก้วนมไปมาอยู่หน้าห้องนอนเขา
“เดี๋ยวหกนะ……ปัดโธ่! แก้วตา!!! หยุดนะ” เขาเสียงดัง จนฉันชะงัก เขาเรียกชื่อฉันเป็นครั้งแรกนะเนี่ย
“…ของนายน่ะแหละ ขอโทษนะ” ฉันยื่นให้เขา
“ให้ตั้งแต่แรกก็ดีอยู่แล้ว…ทำไมต้องมาฉุกกระชากกันอย่างนี้ก็ไม่รู้ หกหมดเลย” คราวนี้เขาทำหน้าเสียดายเหมือนเด็กๆ แล้วหันมาขอบใจฉันอย่างไม่น่าเชื่อ “ขอบใจนะ…”
“อะ…อืม ฝันดีนะ ถ้างั้น…” ฉันกล่าวตะกุกตะกัก ภาพเมื่อกี๊มันติดตาชะมัดเลย ที่จริงแล้วชินราเป็นคนที่หล่อสุดๆไปเลย สมแล้วที่เป็นคนเกาหลีอ่ะ ผมชินราไม่ได้เป็นสีดำ แต่เป็นสีน้ำตาลอ่อน คิ้วหนา ตาโต หุ่นสมเป็นลูกผู้ชาย ตัวก็สูง(กว่าฉัน)ด้วย
ส่วนชินยองตัวน้อยถึงจะอยู่ป.5 แล้ว แต่ก็ตัวเล็กมาก หน้าตาน่ารักอย่างแรง หน้าคล้ายกับพี่ชายของเธอนั่นแหละ แต่สีผมกลับดำขลับคนละเรื่องกับพี่ชาย
ทั้งสองคนถึงจะมีเชื้อเกาหลีก็ตาม แต่แม่ของฉันบอกว่า ทั้งสองคนพูดเกาหลีไม่เป็น เพราะอยู่ไทยมาตลอด ฉันรู้สึกขำๆ เพราะฉันก็มีเพื่อนคนนึงเป็นอย่างนี้เหมือนกัน แต่ว่าเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น
“พี่แก้วตา…” ชินยองเรียกฉัน จนฉันตื่นจากความคิด
“หืม?”
“ทะเลาะกับพี่ชินรามาเหรอ”
“เปล่านะจ๊ะ!~ เอาอะไรมาพูดเนี่ย…แหมๆ…” โกหกออกไปซะแล้ว
“แต่เมื่อกี๊เสียงมันดังมากเลยนะคะ” ชินยองหน้ามุ่ย “พี่ชินราแกล้งพี่แก้วตาใช่มั้ย?”
“เปล่าหรอก นอนเถอะ ดึกมากแล้วนะชินยอง”
“ค่ะ…”
คืนนั้นไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันนอนนึกถึงหน้าอีตาชินราพูดคำว่าขอบใจนะทั้งคืน…“พี่แก้วตา…พี่แก้วตา ตื่นได้แล้ว” เสียงเล็กๆน่ารักๆ ดังข้างๆหูฉัน ทำให้ฉันรู้สึกจั๊กกะจี้จนไม่อยากลุกขึ้นมา ฉันเลยนอนต่ออีก
“แก้วตา…ตื่นได้แล้ว ยัยอ้วน”
ผึง…
“ว่าใครอ้วนยะ!” ฉันเด้งขึ้นมานั่งทันที เมื่อหันไปมองก็เจอสองพี่น้องกำลังยืนอยู่ข้างเตียง
“พี่จะบ้าเหรอ พี่แก้วตาผอมจะตาย” ชินยองตีแขนพี่ชาย
“ถ้าไม่เรียกอ้วนแล้วคนไม่ยอมรับความจริงจะตื่นเหรอ?” ชินราพูดฉะฉาน แล้วเดินออกไปเลย ปล่อยให้ฉันนั่งเดือดอยู่บนเตียงจนร้อนไปหมด
หลังจากฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ฉันก็เดินไปหาชินยองที่นั่งกินขนมอยู่หน้าทีวี
“ชินยอง นายชินราล่ะ?”
“เล่นเกมอยู่ที่ห้องค่ะ”
“เกม? เอามาจากไหน”
“เอ่อ…หนูห้ามแล้วนะคะ แต่เค้า…”
“หนอย…” เอาเกมสุดรักสุดหวงของฉันไปเล่นโดยไม่ของั้นเหรอ ตายซะเถอะ อีตาชินราบ้าเอ๊ยยยย!!!
ฉันรีบวิ่งก้าวข้ามขั้นบันไดไปถึงหน้าห้องตาชินรา แล้วเปิดประตูผลัวะเข้าไปทันที “ชินรา!…” แต่ว่าพอเข้าไปปุ๊บ เขาก็ลุกแล้วสะกิดฉัน
“จะมาดูฉันเล่นเหรอ งั้นรอแป๊ปนึง ฉันลงไปกินน้ำ” เขาพูดแบบไม่รู้ร้อน ฉันเดินกัดฟันไปนั่งที่เตียงเขาจ้องหน้าทีวีอย่างโมโหสุดขีด ซักพักฉันก็ทนไม่ไหว ลุกไปปิดเครื่องเลยทันทีพร้อมกับที่ชินราขึ้นมา
“เธอ!!! ฉันยังไม่ได้เซฟนะ” เขาร้องลั่นแล้วรีบวิ่งเข้ามา
“ไงล่ะ…เอาเครื่องคนอื่นเขามาเล่นน่ะ ทำไมไม่ขอ ถ้าขอฉันก็ให้อยู่แล้ว!” ฉันว่าเขา แต่เขาเงียบไม่ตอบ ฉันเหลือบไปเห็นถุงขนมสองสามถุงที่เขาหยิบขึ้นมาเผื่อฉัน ความรู้สึกผิดก็พุ่งปรี๊ดขึ้นมาทันที
“…ออกไปซะไป” เขาไล่ฉันเสียงเบา ฉันลุกขึ้นแล้วเดินออกไปเศร้าๆ ไม่น่าเลยเรา…ที่จริงเขาก็คงแค่อยากจะยืมเครื่องมาเล่นเท่านั้นแหละมั้ง ตอนที่ฉันนั่งจ้องทีวีอยู่ ทำให้ฉันนึกขึ้นมาได้ว่า เกมนั้นมันไม่ใช่เกมที่ฉันมี คงจะเป็นเกมที่เขาเอามาเอง…
“โอ๊ยยย ไม่น่าเลย!” ฉันด่าตัวเองพร้อมกับเอามือทุบหัว
“ทำอะไรของเธอน่ะ…?”
“ชินรา?…” ฉันรีบหยุดการกระทำแปลกๆ แล้วหันไปมองเขา
“…”
“ชินรา! คือฉันขะ….”
“เธอนี่มันนิสัยเสียจริงๆ ทำอย่างนี้รู้มั้ยว่าฉันเดือดร้อนนะ ฉันเล่นไปตั้งไกลแล้วนะ แต่เธอกลับมาปิดเอาดื้อๆอย่างนี้ เธอจะรับผิดชอบมั้ย!”
คำพูดขอโทษที่กำลังจะหลุดออกมาจากปากฉันวิ่งกลับเข้าไปในคอใหม่ทันทีที่เขาด่าฉัน ฉันเองก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน!!
“ก็นายเอาเครื่องฉันไปไม่ขอนี่!! ฉันก็ต้องทำโทษด้วยวิธีนี้แหละ”
“วิธีนี้เนี่ยนะ เธอคิดเป็นแต่อะไรที่มันโง่ๆสินะเนี่ย”
“…!!!” อีตานี่มันด่าได้สมเป็นคนเกาหลีจริงๆ เหมือนในนิยายที่ฉันอ่านเปี๊ยบเลย ฉันถึงกับอึ้งเถียงไม่ออก คติของฉันคือ ถ้าทำอะไรไม่ได้ก็ขอบาย ฉันเลยรีบวิ่งกลับเข้าห้องไปทันที
ปึงๆๆ!!!
“เปิดเดี๋ยวนี้นะยัยอ้วน!”
ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่นะ แต่ฉายาที่โรงเรียนเก่าฉันน่ะ มันคือยัยขี้ก้าง แล้วปิดเทอมนี่ฉันก็ไม่ได้น้ำหนักเพิ่มด้วย แล้วที่เขามาเรียกฉันว่ายัยอ้วนนี่มันไม่เกินไปหน่อยเหรอเนี่ย?!
“ทำไมฉันต้องเปิดด้วยเล่า! พ่อขา แม่ขา ช่วยหนูด้วย!!!” ฉันตะโกนลั่นบ้าน
“คุณพ่อกับคุณแม่ไม่อยู่ ออกไปงานแต่งงานเพื่อน แล้วเดี๋ยวชินยองก็กำลังจะออกไปว่ายน้ำด้วย เธอเสร็จฉันแน่!” น้ำเสียงที่ผ่านทะลุประตูเข้ามาทำเอาฉันเย็นที่หลังอย่างบอกไม่ถูก
“กรี๊ดดด ฮือๆๆๆ แม่ขา พ่อขา ชินยอง!!! ช่วยพี่ด้วย” จริงสิ ชินยองยังไม่ออกไปนี่นา ฉันเลยตะโกนซะลั่นบ้านเรียกร้องหาชินยอง แต่ปรากฏว่า เสียงร้องของฉัน ดังขึ้นพร้อมกับเสียงปิดประตูรั้วบ้าน ซึ่งนั่นมีความหมายว่าชินยองออกไปแล้ว
ในขณะเดียวกันก่อนที่สาวน้อยชินยองจะออกจากบ้าน เธอได้ยินเสียงพี่สาวคนใหม่กำลังร้องเรียกพ่อแม่อยู่ ชินยองว่าจะขึ้นไปขวางพี่ชายตัวแสบของเธอ แต่พอมานึกดู การทะเลาะๆเล็กๆน้อยๆของพี่สาวและพี่ชายอาจจะทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดีขึ้น
สาวน้อยจึงยิ้มกว้างอย่างน่ารักสดใส แลเดินออกจากบ้านไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวังและอารมณ์ดี
ความคิดเห็น