ความรู้สึกของเจ้าชายแห่งเจมิไน

ลำดับตอนที่ #1 : ความรู้สึกของเจ้าชายแห่งเจมิไน1

ความรู้สึกของเจ้าชายแห่งเจมิไน

“แม่นมว่าหญิงเป็นเจ้าหญิงที่มีแต่เงินกับฐานันดรศักดิ์ดูไม่น่ารักและไม่มีใครมารักหญิงจริง”

เด็กหญิงตัวเล็กร่างป้อมผมบ๊อบสั้นสีทองตัดลีบติดหัวยิ่งหาความน่ารักไม่เจอ มีเพียงนัยน์สีเขียวใสบนใบหน้าขาวที่เต็มไปด้วยรอยกระสีน้ำตาล ส่งเสียงสะอื้นขณะตัดพ้อชีวิตตัวเองอย่างเกินตัว เธอช้อนสายตาขึ้นมองดวงหน้าของคนชอบแกล้งยามนี้กลับตีสีหน้าขึงขังอมยิ้มนิดๆเอ่ยคำถามแทนคำปลอบซึ่งก็คือเขาเองโรเวน ฮาเวิร์ด

“งั้นหญิงจะทำยังไง”

“หญิงจะไม่แต่งงานตลอดชีวิต หญิงจะบวช”

“ออกบวช...งั้นหญิงก็ต้องออกจากวังไปอยู่ในโบสถ์คนเดียวชีวิตคงลำบากแย่”

“ไม่เอา” เสียงเล็กๆปฏิเสธส่ายหน้า ซึ่งมันช่างน่าแกล้งจริงๆในสายตาเขาแต่เขาก็ยังคงตีหน้าเคร่งต่อไป

“ถ้าไม่เอาแล้วหญิงจะทำยังไง ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนี่”

“มีสิ” เด็กหญิงรั้นก่อนจะออกคำสั่งอย่างเคยตัว

“ก็เจ้าพี่ขอหญิงแต่งงานสิ” โรเวนครุ่นคิดสักพักก่อนจะถามออกไป

“แต่หญิงไม่ได้รักพี่นี่ จะแต่งงานกันได้ยังไง” ความคิดเจ้าเล่ห์ของโรเวนเริ่มออกมาแต่เด็กหญิงตรงหน้ารู้ไม่เท่าทัน โผเข้ากอดคนตรงหน้าทันที

“รักสิ รักที่สุด แต่งงานกับหญิงนะ” เด็กชายแอบอมยิ้มเล็กๆก่อนจะตีหน้าปกติกับคำขอแต่งงานจากเจ้าหญิงองค์น้อยที่ฟังดูจะแสนน่ารักแต่มีแค่รอยจุมพิตเบาๆที่หน้าผากและคำสัญญาที่แสนจะนุ่มหู

“ถ้าหญิงสัญญาว่าเมื่อโตแล้วหญิงจะเป็นผู้หญิงที่ดีกว่าใครๆพี่จะรับไปเจมิไนก็ได้”

บทสนทนาสุดท้ายก่อนโรเวนจะกลับเจมิไนทั้งที่โรเวนเองทำเหมือนจะไม่คิดว่าวิเวียนจะเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดได้จึงได้สัญญาไปแบบนั้น มีใครหารู้ไม่ว่าในความคิดของโรเวนนั่นคือ

ไม่ว่าหญิงจะเป็นแบบไหนเมื่อโตขึ้นหญิงเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในสายตาท่านพี่ของหญิงคนนี้ เมื่อถึงเวลานั้นพี่จะเป็นคนขอหญิงแต่งงานเอง

*****************

มันสั้นไปหน่อยนะโทษทีแต่ของโรเวนน่าจะมีเยอะกว่าจงลงเอยกับวิเวียนได้

ช่วยๆกันเม้นหน่อยน้าเราจะหมดกำลังใจอยู่แล้ว