[SaintSeiya Fanfic] Mid summer Night Dream

ลำดับตอนที่ #1 : เหตุผลของความขัดแย้ง

Mid Summer Night Dream~ [ฉบับชั่ว รั่วเหล่าเซนต์]

Writer: Misaki

Style: รั่วชนิดที่รองกะละมังขนาดโอ่งมังกรร้อยถังยังไม่พอ 

ความฝันในคืนกลางฤดูร้อน : เปิดม่าน

รัก......คืออะไรนะ?

รัก......คือความรู้สึกแบบไหน?

รัก......คือสิ่งที่ซับซ้อนที่สุด?

รัก......คือไร้ซึ่งพรมแดน?

รัก......คือทุกสิ่งที่ต้องให้ได้มาไม่ว่าจะใช้วิธีใดก็ตาม?

สรุปแล้ว.......รัก......คืออะไรกันแน่?

เราจะรู้ได้ยังไง?.....ว่าเรากำลังตามหาสิ่งที่เรียกว่า รัก

แล้วเมื่อไหร่?.....ที่เราจะเอื้อมมือไปถึงสิ่งนั้นได้สักที......?

คำถามเหล่านี้วนเวียนอยู่ในใจของเหล่า "นักแสดง" ที่ไม่รู้เลยว่า.....อะไร คือสิ่งที่เรียกว่า รัก

แต่ถ้าลองติดตามเรื่องราวของพวกเขา.....ก็จะเข้าใจได้ถึงคำว่า "รัก (ฉบับรั่ว)" ที่แท้จริง

ถ้าหากว่า....จะกล่าวถึงเมืองที่มีความเจริญรุ่งเรือง ผู้คนประชากรอยู่อย่างพอเพียง ไม่ขัดสน มีทั้งอาหาร ที่อยู่ และเครื่องนุ่มห่ม อยู่กันอย่างสุขสบาย การเงินของเหล่าราษฎร์เป็นที่วางใจ การเก็บภาษีมูลค่าเพิ่มก็อยู่ในจำนวนที่ไม่สูงนัก ความสุขสบายของประชาชน เกิดจากผู้ครองเมืองซึ่งเต็มไปด้วยความเอาใจใส่ ดูแลความเรียบร้อยมิให้มีการขัดสนบกพร่อง อีกทั้งยังมีความรักใคร่ในตัวบ้านเกิดเมืองนอนของตน ผู้ครองแคว้นที่เต็มไปด้วยความมีสง่าราศี......และสมกับเป็นผู้นำของประเทศอันดับ 1

........เมืองแห่งการผลิตขนแกะ........

..................อาริเอส.......................

เพียงแค่รีดขนจากแกะที่เลี้ยงไว้เป็นจำนวนมากแล้วขายส่งออกไปยังต่างเมือง เท่านี้ก็ได้กำไรอย่างมหาศาล..............

และผู้ที่ควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างของประเทศ ให้เป็นไปตามความเหมาะสม...............

ราชาผู้ครองแคว้น โดโก ขนาบเคียงข้างกาย ด้วยพระมเหสีผู้ซึ่งเป็นอดีตองค์ชายแห่ง อาริเอส ราชินี ชิออน

ทั้งหมด อยู่ด้วยกันมาอย่างสงบสุข วันคืนที่ดีค่อยๆหมุนเวียนผ่านไป.........

จนกระทั่ง.............................................................. 

ในท้องพระโรงที่มีเพียงแค่ราชาและราชินีแห่งแคว้น อาริเอส ประทับอยู่ ณ พระที่นั่ง......ห้องโถงใหญ่ที่เอาไว้ใช้สำหรับการต้อนรับแขกบ้านแขกเมือง บรรยากาศที่ควรจะเป็นบรรยากาศที่อบอุ่นดั่งอยู่ในบ้านของตน แต่กลับกลายเป็นบรรยากาศที่ตึงเครียดที่สุดไปเสียนี่.....................

พระที่นั่งราชา......ราชินี ชิออน กำลังอยู่ในท่ากุมขมับ....................

".....เจ้าแน่ใจนะ?.....ว่าจะไม่เปลี่ยนความคิด..." น้ำเสียงที่ฟังแล้วดูเหนื่อยหน่าย ถึงแม้ว่าจะยังคงความสง่างามในฐานะ พระชายา ดวงพักตร์ที่เคยสดใสกลับหม่นหมองลงอย่างน่าประหลาด

ราชินี ชิออน ตรัสกับร่างเพรียวที่ยืนอยู่หน้าบัลลังค์ ผมยาวสีม่วงอมชมพูรวบไว้หลวมๆด้านหลัง บนหน้าผากเกี้ยงเกลาเผยให้เห็นรอยแต้มสองจุดแลดูเด่น สรีระร่างกายที่ดูบางเสียจนไม่คิดว่า บุคคลที่ยืนหันใบหน้าประจันเข้ากับผู้มีอำนาจที่สุดในประเทศนี้ จะเป็น "องค์ชาย"

"....คิดว่ากระหม่อมได้ทูลให้ท่านทราบแล้วนะ....กระหม่อมไม่สามารถทำตามพระประสงค์ของท่านได้" องค์ชายเอ่ยแย้งด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เหมือนกับไม่มีทีท่าว่าจะโต้กลับผู้เป็นบิดามารดา(?) ใดๆทั้งสิ้น........

"...เจ้ามีเหตุผลอะไรล่ะ? ลองเจ้าแย้งข้าแบบนี้แล้วก็ต้องบอกเหตุผลมาก่อน....." ชิออนพูดอีกครั้ง ใบหน้างามยังคงไว้ด้วยกิริยาดังเดิม

"....พะยะค่ะ....กระหม่อมมีเหตุผล....แต่ไม่รู้ว่าจะท่านจะทรงพอพระทัยกับเหตุผลของกระหม่อมด้วยหรือเปล่า?"

เจ้าชายแห่งอาณาจักร อาริเอส ตรัสอย่างนุ่มลึก ดวงเนตรที่ยังคงหลับพริ้มก่อนที่จะโค้งตัวลง.......

"เอาหน่า ชิออน ^^~ ลองมูพูดแบบนี้แล้วก็น่าจะฟังก่อนนะ ไปขืนใจลูกมันไม่ดีหรอกหน่า~" องค์ราชา โดโก เอ่ยกับศรีภรรยาของตนก่อนที่จะเอามือข้างหนึ่งโอบไหล่บางของราชินีคนสวย มงกุฎราชาที่ส่องประกายวูบตัดกับผมสั้นประบ่าสีน้ำตาลของเขาเสียจริง...

ว่าแต่?..............มันพูดผิดประโยครึเปล่า?..............- -!!! "ขืนใจ" กับ "ฝืนใจ" มันไม่ค่อยจะเหมือนกันสักเท่าไหร่เลยนะนั่น..........(รึเหมือนหว่า?)

ราชินีแห่งแคว้น อาริเอส เริ่มครุ่นคิด..........ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว องค์ชายของตนก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล บางทีแล้วอาจจะเป็นเหตุสุดวิสัยก็ได้ เพราะตั้งแต่เล็กๆ องค์ชายมูก็ไม่ค่อยขัดประสงค์ของทั้งสองอยู่แล้ว................

".....เอ้า....ก็ได้ มู เจ้าลองพูดเหตุผลของเจ้ามาสิ แต่ก่อนหน้านั้น....." ชิออนตัดสินใจ ก่อนที่จะดีดนิ้วเป๊าะหนึ่ง........

ท่ามกลางสายตาอีก 2 คู่ที่จับจ้อง ว่าราชินีผู้กุมอำนาจการปกครองของอาณาจักรจะทรงทำเช่นไรต่อ............

ประตูบานใหญ่ตรงสุดมุมทางเดินของท้องพระโรง.............ก็เปิดออก..........ก่อนที่ร่างสูงจะปรากฎออกมาทีละน้อย.....แม้ว่าจะไม่เห็นหน้าค่าตาเพราะแสงจากด้านนอกสะท้อนบดบัง...........ร่างนั้นหยุดยืนที่ประตูใหญ่ พร้อมด้วยข้ารับใช้บริวารที่ดูเหมือนว่าจะมาส่งชายคนนี้ค่อยๆหายลับไป.................

ขาทั้งสองข้างค่อยๆก้าวเดิน....ผ่านพรมแดงซึ่งปูยาวจนถึงหน้ากระไดสู่บัลลังค์.........

ในขณะเดียวกัน.....ที่ดวงเนตรสีเขียวขององค์ชายมูเบิกโพลง.........ตกใจ........ประหลาดใจ......และสับสน........

"......นี่คือ องค์ชาย ไอโอเรีย แห่งแคว้น เลโอ ผู้ที่เหมาะสมกับการเป็น "สามี" ของเจ้า"

Mid Summer Night Dream ความฝันในคืนกลางฤดูร้อน [ฉบับชั่ว รั่วเหล่าเซนต์] : ม่านที่ 1 เหตุผลของความขัดแย้ง 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 
..........................................O[]O....................................................

.................................ม่ายยยยเจร๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!~~~~.......................................................

 เจ้าชายหน้าสวยแทบจะร้องกรี๊ดแบบข้างบนเสียให้ได้..................................

ไม่จริงงงงงงงงง!!! TT^TT เสด็จแม่(?)ทูลเท็จจจจจจจจจจ!!!!!!!!!!!!!!!! ช้านม่ายย๊อมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!! เสด็จพ่อช่วยลูกด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!! อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

เป็นไปได้.....เขาก็อยากจะลงไปนอนดิ้นๆๆๆที่พรมแดงสุดหรูชัก 360 องศาเป็นลมบ้าหมูผสมลมพิษตายกันไปข้างเสียให้รู้แล้วรู้เสือ สิงห์ กระทิง แรด!!!! = =!!!!!!!!

 
แต่เพราะศักดินา "เจ้าชาย" มันค้ำคอ.....เขาก็เลยไม่สามารถลดอายุตัวและสมองลงไปให้เหลือเท่าแมงกระจั๊ว.....(มันพาดพิงถึงใครหว่า?)

"ไอโอเรีย ข้าคาดว่านับจากนี้ไปรวมถึงอนาคต ข้าอาจต้องฝากเจ้าลูกชายคนนี้ให้กับเจ้า" ราชินีร่างเพรียวเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนที่จะเกิดรอยยิ้มบางขึ้นภายในดวงพระพักตร์งดงามดั่งอิสตรี

"พะยะค่ะ......กระหม่อมก็คิดเช่นเดียวกับท่าน ไม่ว่ายังไงกระหม่อมก็จะดูแลองค์ชายรัชทายาทอันดับหนึ่งให้ดีที่สุด"

ชายหนุ่มผู้ซึ่งมีราศีสง่างามอย่างเจ้าชายที่แท้จริง เรือนผมสั้นสีน้ำตาลตัดกับดวงเนตรสีเขียวที่ไม่ว่าจะดูอย่างไรก็สมกับเป็นเจ้าชายแห่งอาณาจักรเลโอ ผู้ซึ่งเปี่ยมไปด้วยความแข็งแกร่งและองอาจดั่งเช่นชายชาตรีที่แท้จริง

เมื่อลองมามองเทียบกับ.......องค์ชายรัชทายาทอันดับหนึ่งแห่ง อาริเอส หุ่นบางร่างน้อยที่ไม่ว่าจะดูอย่างไรก็แทบจะเรียกว่าร่างกายของเพศหญิงสาว.......ก็ไม่แปลกอะไรที่จะทำให้เจ้าชายราชสีห์ถูกใจขึ้นมา

"ไม่ได้พบกันนานเลยนะ....มู.....ตั้งแต่คราวก่อนที่ชั้นชวนนายไปเยี่ยมอาณาจักรของชั้น..." ไอโอเรียเอ่ยก่อนที่จะหมุนตัวหันดวงหน้ากลับมาหาผู้ที่อยู่ในฐานะ "ภรรยา" ของเขา รอยยิ้มบางหากแต่ดูอบอุ่นเกิดขึ้นภายใต้ใบหน้าหล่อนั่น

"........คราวก่อนนายไม่ได้ชวนชั้น.....แต่นายลากชั้นขึ้นม้าของนายแล้วพาไปเลยตังหาก.....กว่าจะหนีออกมาได้แทบจะกลิ้งตกถังข้าวสารไปตั้งหลายตลบ....เงินทองเครื่องประดับก็หล่นหาย เสียดายแทบตายแต่มันมืดมากแล้ว พวกองครักษ์ตามเก็บให้ก็ไม่ได้.....แค่กำไลชิ้นเดียวก็ปาเข้าไปแสนกว่าๆแล้ว เอาไปจำนำขายสบายตลอดชาติ แถมยังต้องบุกเดินลุยน้ำลุยฝน ไม่มีแรงแม้แต่จะเทเลพอต....~~บ่นๆๆๆๆๆ~~~"

ไม่ว่ายังไง..............แกะก็ยังทิ้งนิสัยเสียไปไม่ลง...............

แล้วการบ่นขององค์ชายน้อยก็ต้องหยุดลง เพราะผู้ที่ยืนฟังอยู่นานได้เข้าใกล้ระยะประชิดตัว ก่อนที่จะชันคางสวยขึ้นแล้วดึงดวงหน้าหวานให้เข้ามาใกล้...........

".....ให้ตายเหอะ.....ยังไม่ได้จัดงานสมรสอย่างเป็นทางการนายก็บ่นจนหูชั้นแทบจะเหน็บกินอยู่แล้ว......ไม่คิดรึไงว่าอย่างนี้ต้องสั่งสอน? หืม?....."

องค์ชายหนุ่มหน้าหล่อเอ่ย โดยเฉพาะประโยคหลังที่กระซิบเบาแสนเบาจนสเหมือนกับว่าในท้องพระโรงนั่นมีเพียงแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น.......นัยต์ตาเขียวสบเข้ากับดวงเนตรสวยใสของว่าที่ "ภรรยา" ก่อนที่จะเริ่มโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้.................

อีกสามเซน....................................

พระเนตรของราชินีสุดสวยเริ่มเบิกโพลงเท่าไข่นกกระจอกเทศ ส่วนท่านราชาที่เคารพรักกำลังแสยะยิ้มอย่างชั่วๆ....= =!!!

อีกสองเซน.......................................

กล้องชัตเตอร์รุ่นดิจิตอลไฮสปีดเริ่มควักออกมาจากด้านหลังบัลลังค์ของพระราชาโดโก พร้อมด้วยกล้องวิดิโอโฮมและมือถือถ่ายรูปที่เรื่มเปลี่ยนเป็นโหมดไฮเปอร์เตรียมรัวชัตเตอร์ (ไม่ยักกะรู้ ว่าเบื้องหลังบัลลังค์ของพระราชาผู้ซึ่งกุมอำนาจการปกครองของแคว้นอาริเอส คือ ปาปารัซซี่ผู้ติดตามการเคลื่อนไหวของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนทุกฝีก้าวแบบไม่ยอมห่าง)

อีกเซนเดียว~~~~~

มือทั้งสองข้างของโดโกบัดนี้เต็มไปด้วยเหล่าขบวนพาเหรดกล้อง เครื่องมือหากิน พร้อมสับสวิตช์เก็บช็อตเด็ดได้ทุกเมื่อทุกเวลาไม่มียามขาด.......ฝ่ายศรีภรรยาชิออนที่กำลังจะติดเชื้อปาปารัซซี่จิตป่วนโดยการช่วยถ่ายกล้องวิดิโอโฮมอัดเก็บไว้เปิดดูเล่นที่ห้องนอน ไม่ต้องพูดถึงว่าสีหน้ายามนี้ของทั้งสองแทบจะเก็บความโรคจิตไว้ไม่อยู่

และแล้ว~~~~~~~~ ก่อนที่ใบหน้าของทั้งสองจะเข้าหากัน~~~~~~~ โดยที่ไอโอเรียไม่เปิดช่องว่างให้มูเลย (เรียติดโรคช่ามาจากเรื่องที่แล้วๆรึไงนะ?)

ผัวะ~~~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

แล้วหมัดลุ่นๆด้วยความรักจากเจ้าชายคนสวยแห่งอาริเอส ก็เสยเข้าไปเต็มแรงรักที่ครั้งที่ใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าชายสิงโต.....=[]=!!!! ตรงๆที่แก้มข้างซ้ายแถมอาจจะมีควงสว่านเล็กน้อย......................

ด้วยความที่แกะน้อยเริ่มรู้สึกตัวในวินาทีสุดท้าย ความที่ยั้งมือไม่ทัน ทำใหเสัญชาติญาณการป้องกันตัวฉบับเคะๆสำแดงฤทธิ์ออกมา แม้ว่าร่างสูงจะไม่ถึงกับลงไปกองล้มกับพื้น แต่ด้วยแรงชกอย่างตกใจสุดขีดทำให้ใบหน้าของเขาหันขวับเหมือนมีลมแรงตีใส่

"นายคิดเรอะ?.....ว่าชั้นจะให้นายฉวยโอกาสแบบนี้ง่ายๆ!!!!!!!" เสียงแผดร้องลั่นขององค์ชายมูแสดงความโกรธและขัดขืนออกมาอย่างเต็มที่ ดวงตามรกตลุกโชนพร้อมกับหมัดข้างขวาที่กำแน่นแสดงถึงความใจสู้อย่างไม่คาดคิด

และเป็นเวลาเดียวกันกับที่ พักตร์ของเจ้าชายหนุ่มหล่อหันขวับ และคลี่รอยยิ้มบางมุมปากเล็กน้อย.........

".....สู้ไม่ได้ก็อย่าฝืนไปเลยหน่า เจ้าชาย......หรือจะให้เรียกว่า เจ้าหญิง?" ไอโอเรียที่ยังคงแสยะยิ้มดั่งสิงโตกระหายเหยื่อ = =!!! ก้าวออกมาข้างหน้า มือแกร่งข้างหนึ่งตวัดวูบบบ~~~ หมายที่จะคว้าเอวบางของอีกฝ่ายมากอดไม่ให้ดิ้นหนีอีก

แต่ด้วยสัญญาณบางอย่างที่พลังชีวิตขององค์ชายแกะ ทำให้เขารู้ตัวทัน และเบนเอี้ยวตัวหลบได้อย่างหวุดหวิด..~~~~

ฟู่........= =!!! แค่นี้ก็ไม่เป็นเหยื่อกับเจ้าสิงโตบ้ากามนี่แล้ว.....(เรียโหมดหื่น.....ห้ามให้อาหาร...)

"......ชั้นยังไม่ได้ทำอะไรนายเลยนะ...." เจ้าชายแห่งเลโอเอ่ยเรียบๆ แม้ว่ารอยยิ้มบนใบหน้าจะยังคงผุดอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง ตรงกันข้าม........รัชทายาทแห่งแคว้น อาริเอส ที่กำลังแสยะยิ้มให้.............

"....หึ....อย่างนายยังอ่อนไปนัก การเคลื่อนไหวแค่นี้ยังไงชั้นก็ไม่ได้แย่ขนาดที่จับจุดไม่รู้ทาง...."

"อีกอย่าง.......ของนายถ้าไปเทียบกับที่ชั้นเคยเจอมา มันยังอ่อนหัดเหมือนกับเด็กพึ่งฝึกมายังไงยังงั้น~~"

มูกล่าวด้วยถ้อยคำเยาะเย้ยกับน้ำเสียงสบายๆ ใบหน้าใสมีรอยยิ้มปานจะดูถูกเล็กๆ

ก่อนที่...........ความเงียบจะเข้าครอบงำ.........แล้วใบหน้าใสๆขององค์ชายหน้าหวานพลันซีดดด~~~~~

เนตรสีเขียวเบิกโพลง.....ไอโอเรียที่สะดุดหูกับประโยคหลุดๆเริ่มคิ้วขมวด......

"...หมายความว่ายังไง? มู.....อธิบายมาให้ชัดๆ" หนุ่มหล่อถามย้ำอีกครั้ง คิ้วทั้งสองข้างแทบจะขมวดจนผูกกันเป็นโบว์กาชาด

"....อ่ะ....เอ้อ....." แล้วคนเผลอก็วูบบบบบ~~~ หน้าซีดเป็นแกะต้มเผือก~~~~~

จะขอความช่วยเหลือจากพระบิดาที่รักแลบะพระมารดาที่เคารพก็ไม่ได้.....เพราะเขาก็รู้สึกถึงรังสีอันน่าหวาดหวั่นจากราชินีผู้สง่างามที่กำลังทอดพระเนตรจ้องมององค์ชายแบบเขม่นครืนนน~~

"จริงด้วยสิ.....ไหนเจ้าว่าเจ้ามีเหตุผลที่ปฎิเสธการแต่งงานระหว่างเจ้ากับองค์ชายไอโอเรีย......แล้วเหตุผลที่ว่ามันคืออะไรล่ะ? ถ้าหากว่ามันเป็นเหตุผลที่ดีพอ......ข้าก็จะลองคิดดู เจ้าคงเข้าใจแล้วสินะว่าทำไมข้าถึงต้องเรียกให้เจ้าชายไอโอเรียมาเข้าเฝ้าในวันนี้"

ราชินีชิออนกล่าวต่อไป พระพักตร์สวยสง่าเริ่มมีร่องรอยความสงสัย...........

"....คือว่า.....กระหม่อมไม่ได้มีประสงค์ที่คิดจะปกปิดไม่ให้ท่านรู้นะพะยะค่ะ.....ท่านอย่าได้เข้าใจผิดในตัวของกระหม่อม" เจ้าชายเอ่ยด้วยน้ำเสียงละล่ำละลัก เกรงกลัวต่อบารมีและรังสีออร่าที่เสด็จแม่ของเขาปล่อยออกมาอย่างยิ่ง......ผิดกับพระราชาที่ประทับอยู่บนบัลลังค์เฉยๆอย่างไม่มีทีท่าว่าจะห้ามฝ่ายใดเลย.................

"งั้นเจ้าก็บอกข้ามา.....เจ้ามีเหตุผลอะไรกันแน่ที่ไม่สามารถตกลงรับข้อเสนอของข้าได้..." ชิออนเอ่ยรุกเข้าไปอีกครั้ง น้ำเสียงที่ชักจะเริ่มเยือกเย็นขึ้นเรื่อยๆเป็นเหมือนสิ่งบีบคั้นให้ร่างบางขยับริมปาก.......เหงื่อเม็กน้อยผุดขึ้นมาตามดวงหน้าสวยไหลอาบแก้มขาว

".........เอ่อ........กระหม่อม........มี...........คนที่..........กระหม่อม...........แน่ใจอยู่แล้ว........พะยะค่ะ!!!! >//////////////<~~~"

ฟิ้ววววววววววววว~~~~~~~~

สายลมหนาวพัดผ่านบริเวณช่วงท้องพระโรงงงงง~~~~~~~

"...........วะ...........ว่าไงนะ..............เจ้าว่าไงนะ..........."

คำประกาศิตเมื่อครู่จากเจ้าชายมูแห่งอาณาจักร อาริเอส ทำให้เกิดความสับสนและความตกใจอย่างคาดไม่ถึง.......................

ถึงแม้ว่าราชาโดโกกำลังทำหน้าเหมือนนึกสนุก.....แต่อีกสองร่างแทบจะล้มตึงไปเดี๋ยวนั้นเลย.......

"........กระหม่อม.......ไม่สามารถแต่งงานกับเจ้าชายไอโอเรียแห่งแคว้น เลโอ ได้ เพราะกระหม่อม....มี.....=///////////////=!!!!~ คนรักอยู่แล้ว............พะยะค่ะ..........!!!!!! /////////////////////"

O[]o........................................<<<< สีหน้าพระพักตร์ของราชินีอาริเอสและองค์ชายเลโอในขณะนี้

=_,=.......................................<<<< สีหน้าพระพักตร์อันกวนพระบาทของพระราชาโดโกในขณะจิตนี้

โอ้วววววววววววววมาย อาเธน่าาาาาาาาาาาาาาาาา~~!!!!!!!!!!!!! นี่องค์ชายมูเสียสติไปแล้วหรืออย่างไร~~~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ถึงได้กล่าวตรัสประโยคน่าอายขายหน้าฟ้าดินประชาชีไพร่ราษฎร์แบบน้านนน~~~~~~!!!!!

นี่มัน.......โอ้ว พระเจ้าช่วยย~~~~กล้วยทอดดดดดดด ทั่นมูเปี๊ยนไป๋!!!!!!!!!!!!!!!!!! =[]=!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (คนแต่งมันโรคจิ๊ตตตตต)

".......มะ......มันเป็นใคร.....ใครกันที่ทำให้เจ้ากล้าต่อปากต่อคำกับข้าถึงขนาดนี้......." ชิออนที่คิ้วบางเริ่มกระตุก เรือนผมยาวสีเขียวขยับด้วยแรงผุดลุกยืนอย่างกระทันหัน ดวงเนตรสีม่วงจับจ้องมายังเจ้าชายองค์น้อยตัวแสบที่กล้าถึงขนาดบอกความนัยอันเป็นสิ่งที่อัศ จอ รอ หัน การันต์ ยอ อย่างมากกกกกกกกกกกกกกกก

".....ถึงกระหม่อมทูลไป.....ท่านอาจไม่สู้จะชอบพระทัยนัก...." เจ้าของคำประกาศน่าตกตะลึงเอ่ยเสียงกระซิบเบา ดวงหน้าหวานใสเริ่มมีรอยแดงเถือกตามแก้มขาวนวล..........

"แล้วมันเป็นใคร?" ชิออนทาบทามอีกครั้ง และครั้งนี้ปล่อยทั้งคอสโม่ออร่ารังสีสารพัดจะขุดขึ้นมาจากพลังในกาย = =!!!

=/////////////////////=~~~!!!!!

องค์ชายร้อยหน้าแดงอยู่พักหนึ่ง......ก่อนที่ริมฝีปากเรียวตะขยับพร้อมกับเปล่งคำพูดที่แสนจะบางเบา.................

"..........เวอร์โก้ ชากะ.........นักบวชแห่งอาณาจักรเขตชายแดนระหว่าง อาริเอส และ เวอร์โก้..........."

................................................

.....................................................

...........................................................

...................................................................

O_O!!!!!

เวลาผ่านไปประมาณ 10 วินาที กว่าที่องค์ราชินีชิออนจะหายจากอาการค้างอยู่หน้าพระบัลลังค์ สีหน้าแสดงออกให้เห็นว่าตกใจสุดขีด.....เหงื่อเม็ดน้อยเริ่มผุดขึ้นตามดวงพักตร์หวาน...........

"......นักบวช......แห่งอาณาจักรเขตชายแดนระหว่างอาริเอสกับเวอร์โก้........" ชิออนเอ่ยทวนประโยคนั้นอย่างข้าๆ ดวงเนตรที่ยังคงไม่คลายความวิตกกลับยิ่งเบิกกว้างขึ้นไปอีกเรื่อยๆ

"...พะยะค่ะ....นี่ล่ะคือสาเหตุที่กระหม่อมไม่อาจรับคำขอจากท่านได้....ขออภัยพะยะค่ะ...." มูโค้งตัวลงด้วยความรู้สึกผิดเล็กๆ

"....มู....นี่นาย...เพราะเรื่องแค่นี้เองงั้นเหรอ ตลอดเวลานายก็เลยไม่ยอมมาตลอด เพราะเจ้านักบวชอะไรนั่นทำนายหลงมันได้ขนาดนี้!!?!!" เจ้าชายไอโอเรียที่ฟังความจริงทั้งหมดกระจ่างแจ้งจนเจ้าตัวแทบจะยืนอยู่เฉยๆไม่ไว้ ต้องปรี่เข้าไปจับข้อมือเรียวของออีกฝ่ายแล้วบีบแน่นเพื่อย้ำคำตอบ

"เออ!!! มันก็แค่นี้แหละที่ชั้นไม่ยอมนาย.....แล้วก็ปล่อยมือชั้นได้แล้ว......." น้ำเสียงเย็นเรียบถูกตัดพ้อขึ้น แม้ว่าดวงหน้านั่นจะไม่แสดงอาการโกรธเคืองใดๆทั้งสิ้น แต่สำหรับเจ้าชายร่างบางแห่งอาณาจักรอาริเอส สีพระพักตร์ที่ดูสงบนิ่งนั่นล่ะคือสิ่งที่ต้องพึงระวัง......

"......แล้วไอ้นักบวชนั่น....ชากะ....มันอยู่ที่ไหน?" เสียงแทรกจากองค์ราชินีผู้อยู่ในชุดฉลององค์สง่างามเอ่ยอย่างรำคาญเต็มทน ทันใดนั้น......ประตูใหญ่สลักลายสีทองตรงสุดพรมแดงได้ถูกแง้มออกทีละน้อย...แสงแดดจากภายนอกลอดผ่านเข้ามาเห็นเป็นเส้นสีทองสลับส้ม.............

พร้อมกันนั้น..............ร่างของบุรุษผู้หนึ่งก็ก้าวออกมา โค้งคำนับผู้เป็นกษัตริ์ยแห่งอาณาจักรด้วยท่าทีที่นอบน้อมและรู้จักการวางตัว

เรือนผมทองยาวสยายขยับ.....ร่างของนักบวชแห่งเขตแดนอาริเอสและเวอร์โก้ค่อยๆก้าวหยุดยืน ณ หน้าพระราชบัลลังค์

"......ถ้าหากข้าประสาทหูของข้าฟังไม่ผิด....ข้าคิดว่าองค์ราชินีแห่งอาริเอสกำลังร้องเรียกหาข้านะครับ....." บุรุษผมทองผู้เป็นเจ้าของดวงหน้าขาวสง่างาม เพียงแค่อิริยาบถนิดเดียว ราวกับว่าเห็นแสงประกายวาววับจากนักบวชหนุ่มผู้นี้ ชากะผู้ไม่เคยลืมเปลือกเนตรให้เห็นเลยกล่าวด้วยน้ำเสียงเคารพ

"ชากะ.....นี่นายมาที่นี่ได้ยังไง!!~" ว่าแล้วเจ้าชายแห่งอาริเอสก็แว้ดลั่น = =!! มือข้างหนึ่งปราดเข้าไปขยุ้มอย่างแรงที่คอเสื้อของนักบวชชากะ

รอยยิ้มบางๆที่มุมปากหากแต่เจ้าเล่ห์เหลือทนเผยให้เห็น ก่อนที่ความเร็วอย่างสายฟ้าแลบจะเกิดขึ้น และมือเรียวบางของมูก็ถูกพันธนาการด้วยมือข้างซ้ายของชากะ.........

".....ไม่ได้เจอกันแค่คืนเดียว....นายกล้าแข็งข้อกันฉันแล้วเหรอ?" บุรุษผู้ใกล้เคียงกับพระเจ้ามากที่สุดค่อยๆแสยะยิ้มพราย ท่าทางว่าจะสนุกมากที่ได้แกล้งเจ้าแกะของเขาให้สะใจ

ฝ่ายองค์ชายผู้อยู่ในกำมือ ไม่เอ่ยอะไรออกมาเพียงแค่หลงเหลือรอยแดงไว้บนใบหน้าเท่านั้น...........

"เฮ้ยๆๆ!! เดี๋ยว ชากะ!!! แกทำอย่างนี้กับคนที่จะมาเป็นภรรยาของข้าในอนาคตได้ยังไง!!!" ว่าแล้วตัวเสือกตัวที่สามก็รีบปรี่เข้ามาพร้อมกับคว้าร่างของแกะน้อยไปกอดไว้ = =""

"ไอโอเรีย!!! ปล่อยช้านนนนนนนนน~~~!!!!!!!!" พอเป็นเจ้าชายเลโอล่ะร้องทันทีเชียว..............- -~

".....อย่างท่านจะเจอมูได้สักกี่หนเชียว....ท่านคงไม่มีวันได้เห็นองค์ชายน้อยแห่งอาณาจักรอาริเอสอยู่ในอ่างหรอกนะ...." แล้วชากะก็ใส่ไฟกองโตเสียใหญ่ = =~!! สีหน้าที่ดูสงบนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักน้อยยยย ทำให้ไอโอเรียหงุดหงิดมากขึ้นเป็นเท่าตัว ส่วนรัชทายาทอันดับหนึ่งก็ง่อยประล่อกด้วยความเขินอายไปเรียบร้อยโรงเรียนเซนต์รั่วแล้ว

"แกพูดแบบนี้หมายความว่าแกเคยเรอะ!!!! =*=!!!!" หนุ่มหล่อแทบจะกระโดดเข้าไปคว้าคอเสื้อตรงตำแหน่งเดียวกับที่องค์ชายน้อยจับ ถึงแม้ว่ามืออีกข้างจะยังคว้าเอวบางมากอดไว้ให้กระชับแน่นขึ้น....

"...................แล้วท่านตีความไปได้อย่างไรล่ะ ข้าอุตส่าห์พูดถึงขนาดนี้แล้ว..........................."

รอยยิ้มบางหากแต่เจ้าเล่ห์โค-ตะ-ระ และน่าเอาพระบาทขึ้นไปขยี้อย่างงามๆบนพระเศียรของมันเหลือเกิน........................

"....ชากะ!!! =//////= บ้าเรอะพูดขึ้นมาอีกทำไม!!!!!" ด้วยความเขินอายจัด ร่างบางๆของเจ้าชายหน้าหวานก็หลุดจากแขนแกร่งของไอโอเรีย ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปหานักบวชหนุ่มตัวการ ถึงแม้ว่าดวงตาทั้งสองข้างจะยังคงปิดสนิท หากแต่ก็รับรู้ได้ถึงความสะใจอย่างมากที่สุด.........

".......ก็แค่อยากจะให้เจ้าชายทั้งสองรับรู้เอาไว้น่ะ......" ชากะเอ่ยอีกครั้งพร้อมกับยิ้มพรายอย่างมีเลสนัย........

".....แกพูดจริงเรอะ!!!!!! นี่แก......ชั้นยังไม่เคยแล้วแกจะมาเคยได้ยังไง!!!!!!!!" ไอโอเรียเริ่มมาดหลุด - - เขย่าๆคอเสื้อของชากะอย่างแรงและเร็ว

"......หึ....แค้นใจมากนักรึที่ข้าชิงตัดหน้าท่านไปก่อน?....เจ้าชายไอโอเรียแห่งเลโอ...หรือว่าไง?"

".....ฮึ่ม....แต่ข้าได้สิทธิ์ในการครองครองมู!!! แกจะมาเทียบกับข้าได้ยังไง!!!" แล้วการสนทนาก็เริ่มลาม..........เจ้าชายเป็นคนนะจ้ะไม่ใช่สิ่งของ........= =*

"........แล้วถ้าข้าบอกว่า มูเป็นของข้า ล่ะ........." เริ่มดุเด็ดเผ็ดร้อนขึ้นเรื่อยๆเมื่อฝ่ายนักบวชหนุ่มงัดไม้ตาย.......

"มูเป็นชายาของข้าในอนาคตเฟร้ย!!! - -~" ทางด้านเจ้าชายหนุ่มหล่อก็งัดข้อบัญญัติพระอนุญาติจากราชินีแห่งอาริเอสมาใช้บ้าง

"ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมหนีไม่พ้นสัจธรรมแห่งความจริง.....ความจริงที่ว่าแกะยังไงก็ต้องเป็นของพระวันยันค่ำ....."

นี่พี่เล่นธรรมะบริโภคช่วยเลยเรอะ - -~!!!!!

น่าจะเพิ่มอีกอย่างหนึ่ง.............

ไม่ว่าจะอยู่ในสถาณการณ์อับจนแค่ไหน................พระ ก็ยังคงความหื่นหน้าด้านหน้าซีเมนต์ได้อย่างไม่มีสึกกร่อน.........= =!!!

".............เออ.........เจ้านักบวชนี่ก็พูดเข้าท่าแฮะ.....ไม่ว่ายังไงแกะก็ต้องถูกกินวันยันค่ำ.....หึหึ......." อ่าวเวง...- -" เชื้อหื่นมันเริ่มแพร่กระจายมาทางบัลลังค์ราชาแล้ว......ราชาโดโกเอ่ยและแสยะยิ้มปรายหางตามามองที่พระชายาคนสวย...........= =~~!!!!!

อีก 1 วินาทีต่อมา......................ร่างทั้งร่างของผู้ที่เคยนั่งอยู่บนพระที่นั่งกษัตริย์ก็หล่นวูบบบบบบบ~~~~

ปลิวไปตกอยู่ ณ มุมท้องพระโรง.............................

เหตุจากแรงคอสโม่มหาศาลจากพระราชินีผู้ที่เป็น ชายาคนสวย..................ที่ใส่หมัดลูกตรงทำให้พระสวามีลอยละล่องง~~~

".......หุบปากซะ โดโก แล้วไปนั่งสงบความหื่นอยู่ตรงนั้นเลย........" แถมด้วยน้ำเสียงเย็บวาบบบไปถึงกระดูกสันหลัง และสีพระพักตร์ที่ไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลย.......................

'...นี่ตรูต้องง้ออีกแล้วสิฟะเนี่ย - -' ราชาตกบัลลังค์คิดเงียบๆในใจ ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเพื่อรักษาศักดิ์ศรีของความเป็นราชา......

ท่ามกลางสายตาอีก 3 คู่ที่จับจ้อง..........อย่างเหวอ.........O[]o

โอ้วพระเจ้าจอร์จมันยอดม๊าก~!!! ราชินีแห่งอาริเอสต่อยพระสามีกระเด็นนน~~!!!!!!!! ภาพหายากกกกกกกกกกก!!!!!!

(.....สมัยตอนที่ชิออนเป็นองค์ชาย.....กว่าจะสอยมาให้เป็นของตัวเองได้คงจะชิมหมัดไปหลายตุบ.....)

"......ยังไง.....ก็ไม่อนุญาติ.....เจ้าชายมูรัชทายาทแห่งอาริเอสก็ต้องแต่งกับเจ้าชายรัชทายาทแห่งเลโอถึงจะถูกต้องตามประเพณี" แล้วท่านราชินีก็สวมวิญญาณแม่เลี้ยงใจโฉดกลั่นแกล้งลูกเขยอีกคน.......

"...แต่ว่า...เสด็จแม่....กระหม่อมไม่ได้รักกับองค์ชายไอโอเรียนะพะยะค่ะ!!!" ตามฟอร์มที่ลูกสาว(?)สุดที่รักต้องคัดค้านการจับคลุมถุงชน

"แต่เจ้าก็ต้องแต่ง.......คำประกาศิตจากผู้ครองแคว้นยังไงก็เปลี่ยนไม่ได้...." ชิออนเอ่ยอีกครั้ง ดวงเนตรวาวด้วยความเยือกเย็นดุงพญาแห่งอาณาจักรอาริเอส

"กระหม่อมไม่แต่งเด็ดขาด........แม้จะเป็นท่าน.......กระหม่อมก็รับคำตรัสไม่ได้......" มูเอ่ยด้วยถ้อยคำที่สลดเล็กๆอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนที่จะโค้งศีรษะลงอีกครั้งเพื่อแสดงถึงความเคารพอย่างสูง..........

"......อึ่ก.....นี่เจ้าไม่รู้เลยรีไง....ว่าข้าห่วงเจ้า!!! เจ้าคิดดีแล้วรึว่าจะไม่ยอมแต่งกับเจ้าชายไอโอเรียแล้วไปอยู่กับไอ้นักบวชหน้าหื่นที่วันๆเอาแต่คิดเรื่องจะกดเจ้ากับเตียงน่ะ!!!!!!!!!!!"

แล้วพระราชินีชิออนก็ร้องลั่นอย่างอดกลั้นต่อไปไม่ไหว ปากว่ามือก็ชี้มาทางบุคคลที่สามที่ถูกกล่าวถึงอีกด้วย

".........ข้า........ข้า.........ข้าขอประทานอภัย!!!! แต่ให้ข้าอยู่กับคนที่จะกดข้าทุกวันยังดีเสียกว่าอยู่กับคนที่ข้าไม่ได้รักด้วย!!!!!!!!!!!"

..............ประกาศอย่างแน่วแน่............คำประกาศที่น่าตกใจ ช็อค ตะลึง ตึง ตึ่ง หลุดออกมาแล้วววว~~~ O[]O

ฝ่ายคนที่พูดประโยคเด็ด ได้แต่ก้มหน้างุดซ่อนสีแดงระเรื่อฉาบไว้ตลอดทั่วทุกอณูของใบหน้า...............

ราชาโดโก......เหวอ.....ก่อนที่จะผิวปากวี้ว~

ราชินีชิออน.....เหวอเช่นกัน.....เหวอ......เหวอหนัก.....ชนิดที่เอายาสีม่วงกรอกปากยังไม่รู้สึกตัว.....(เย้ย!! ผิดเรื่องแล้วมั๊ง)

เจ้าชายไอโอเรีย.........รายนี้ท่าจะหนักกว่าใคร ตาโตเท่าไข่ไดโนเสาร์จ้องอย่างอึ้งโคดสุดขีดมาทางมู

มีเพียงคนเดียวที่ยังไม่เปลี่ยนอิริยาบถทางใบหน้า ชากะ บุรุษนักบวชผู้ครอบครองใจทั้งดวงขององค์ชายหัวดื้อแห่งอาริเอสเอาไว้ซะอยู่หมัด

...........ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะเข้าสู่ความเงียบ............

".....เจ้าจะเอาอย่างนั้นรึ....?" หนุ่มร่างบางผู้เป็นราชินีเอ่ย.......ถ้าหากว่าไม่สังเกตุดีๆ......ก็จะไม่อาจรู้ได้เลยว่าดวงตาเข้มแข็งคู่นั้นกำลังสั่น.................

"........พะยะค่ะ......กระหม่อมขออภัย.......เสด็จแม่........." องค์ชายน้อยผู้หาญกล้ากล่าว......และโค้งคำนับอีกครั้งเป็นเชิงขอโทษจากใจจริง..................

"งั้นเจ้าก็ต้องตาย"

......................................O_O..................................

".......O[]O...........ชิออน.........มันไม่โหดไปหน่อยรึ? - -!!! นี่ลูกเรานะ......แล้ว.......กฎแบบนั้นมันมีด้วยเรอะ =[]=" โดโกร้องทักท้วงชายาขึ้น พร้อทกับตะเกียกตะกายขึ้นบัลลังค์ แต่เมื่อเห็นสายตาของชิออนแล้วก็กลัวเหลือเกินว่าจะถูกถีบตกอีกเมื่อไหร่ก็ได้

"ก็เพราะนายไม่เคยสนเรื่องกฎประจำอาณาจักรน่ะเซ่!! มันบัญญัติเอาไว้ในข้อที่ 23 หน้าที่ 95 บรรทัดที่ 11 วรรคที่ 8 เอาไว้!!!! ว่า.....หากเชื้อพระวงศ์หรือแม้แต่องค์ชายองค์หญิงของอาณาจักรไม่ยอมทำตามกฎ "การแต่งงานภายใน" จักได้รับโทษประหารชีวิต!!!!!!!!!!!!!!!~~~~!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"เย้ย!!! จริงเร้อ!!!!~ O[]o" องค์ราชาแห่งอาณาจักรถงกับอุทานลั่นอย่างไม่สมกับเป็นผู้ครองแคว้น

"ก็เออน่ะสิ!!!! เพราะฉะนั้น.....ถ้าหากว่าเจ้าไม่ยอมทำตามคำสั่งของข้า....ผู้เป็นทั้งราชินีและเสด็จแม่ของเจ้า.....เจ้าก็ต้องตาย...."

คำกล่าวสุดท้ายทิ้ง้ทายเอาไว้ด้วยความเย็นชา.....หากแต่แววเศร้าปรากฎขึ้นเบื้องหลังฉาบหน้าเอาไว้......

".....ตะ....แต่กระหม่อม....." องค์ชายมูเตรียมที่จะทักท้วงขึ้นมา.........ถึงกระนั้น สีแห่งความหนาวเย็นก็ยังคงไม่เปลี่ยน ถึงจะเป็นองค์ราชาก็ไม่อาจหยุดความรู้สึกนี้ได้

"........นี่....ชิออน.....คิดดูก่อนก็ได้นี่นา......" โดโกพยายามอย่างยิ่งที่จะใช้วิธีลูบน้ำเย็นให้ราชินีของเขาสงบลง.....แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือแววตาอันแน่วแน่........และจริงจัง........

"ไม่ได้ จะเปลี่ยนกฎ....มันไม่ได้หรอกนะ...." ชิออนเอ่ยเรียบๆ.....แต่สุรเสียงข้างในนั้นมีแต่ความอาลัย......

"เดี๋ยวก่อน!!!!!!!"

เสียงประสานดังขึ้นพร้อมกัน ทั้งองค์ราชิและพระชายาต่างเงยพักตร์ขึ้นมามอง........ร่างของชายหนุ่มผู้ซึ่งกำลังทำศึกแย่งเจ้าชายคนสวยอยู่ต่างก็ทักขึ้นมาพร้อมๆกัน

"จะรีบด่วนตัดสินมันไม่เป็นการกระทำที่หุนหันพลันแล่นไปหน่อยหรือครับ ท่าน....." นักบวชหนุ่มผมทองเอ่ย สีหน้าที่เคยไร้ความรู้สึกกลับตึงขึ้นมาทีละน้อย..............

"กรุณาเถอะพะยะค่ะ!!!! ข้าก็อยากจะให้เวลากับเจ้าชายอีกสักนิด!!!!! ส่วนตัวข้านั้นไม่รีบร้อนอยู่แล้ว......กรุณาให้เวลากับมูอีกสักนิดเถอะพะยะค่ะ...." เจ้าชายแห่งเลโอตะโกนลั่น......ทั้งท่าทางและความรู้สึก ราวกับเป็นพญาราชสีห์ที่ตื่นขึ้นเต็มตัวแล้ว

"......นี่พวกนาย......" องค์ชายผู้อยู่ตรงกลางมองสลับซ้ายขวา.....ก่อนที่จะหรุบดวงเนตรลงและเปลี่ยนมาเป็นท่าทีของเจ้าชายผู้มาดมั่น........และเต็มไปด้วยความกล้าที่จะเข้าต่อกรกับราชินี......

"กรุณา.....โปรดให้เวลากับกระหม่อมอีกสักนิดเถอะพะยะค่ะ!!!! ถึงตอนนั้นแล้วกระหม่อมก็คงพร้อมที่จะตัดสินใจ หรือไม่ก็พร้อมที่จะตาย!!!!!!"

ผู้เป็นพระราชินีแห่งอาริเอส......มองภาพเบื้องพระพักตร์ด้วยสีหน้าพรั่นพรึง......

.....ลูกชายคนเดียวของเขา.....มู แห่ง อาริเอส.......กลับเติบโตพอที่จะก้าวบัลลังค์ขึ้นมาทัดเทียมกับเขา.........เปี่ยมไปด้วยความแข็งแกร่งและแน่วแน่อย่างเช่นคุณสมบัติที่เจ้าชายรัชทายาทอันดับหนึ่งควรจะมี.....................

ภาพนั้นยังคงตรึงสายตาของทั้งคู่ไว้แน่น........รอยยิ้มบางค่อยๆผุดขึ้นมา.......ก่อนที่จะก้มดวงหน้าลงเล็กน้อยเพื่อยอมรับความอาจหาญ...............

มู.................สายตาของเจ้า...............มันเป็นสายตาของเลือดแห่งกษัตริย์ที่แท้จริง..................

กษัตริย์.......ผู้ห้าวหาญยามรบรา เข้มแข็งเมื่อมีภัย ซื่อตรงต่อราษฎร ต่อประเทศ และกล้าตัดสินใจในสิ่งที่กำลังเผชิญ...............

................หากว่า.............ข้าฝากอาณาจักรนี้ไว้ให้กับเจ้า..............เจ้าก็คงจะดูแลมันได้ไม่ด้อยไปกว่าข้า.................

หรือบางที.......................เจ้าอาจทำได้ดียิ่งกว่า....................เมื่อเจ้าได้รับตำแหน่งเป็นกษัตริย์แห่งอาณาจักรอาริเอส.........................

"......หึ....การที่เจ้าต่อคำกับข้าได้ถึงขนาดนี้ แสดงว่ามั่นใจพอตัว......." ชิออนเอ่ยก่อนที่จะยิ้มบาง......มิใช่ยิ้มที่เยือกเย็น หากแต่เป็นรอยยิ้มที่ชื่นชมและภูมิใจในตัวของลูกชายคนเดียวอย่างเต็มพระทัย...........

"...............ก็ได้..............ข้าให้เวลากับเจ้า...............แต่จะให้เพียงแค่ 3 ทิวา 3 ราตรี เท่านั้น"

"จะ....จริงนะพะยะค่ะ!!! ท่านให้เวลากับกระหม่อมจริงๆนะ!!!!" องค์ชายน้อยผู้เติบใหญ่มองพระพักตร์อย่างตรงๆด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปลื้อมปิติ................องค์ราชินียิ้มที่มุมปากอีกครั้ง.............

"กษัตริย์พูดแล้วไม่คืนคำ"

".........ขอบ.....ขอบพระคุณท่านมากพะยะค่ะ!!!!!!!!! กระหม่อมจะใช้เวลา 3 วันนี้เพื่อการตัดสินใจที่แน่วแน่......ถึงเวลานั้นแล้วกระหม่อมจะให้คำตอบกับท่านทั้งสองอย่างแน่นอนพะยะค่ะ!!!!! งั้นกระหม่อมขอถวายบังคมลาไปพักผ่อนพะยะค่ะ" มูโค้งตัวลงอีกครั้ง ด้วยความยินดี เขารีบตรงไปยังประตูท้องพระโรง เปิดบานลูกบิดออก และหายลับไป...........................

"หึ......เวลาแค่ 3 วัน.....ข้าก็จะรอดู......ว่าสุดท้ายแล้วเจ้าจะให้คำตอบข้าอย่างไร...."

".....ชิออน....สุดท้ายแล้ว นายก็ใจอ่อนจนได้...." ชายหนุ่มพระราชาเอ่ยยิ้มแย้ม ก่อนที่จะกอดไหล่มเหสีแน่น.........

"เปล่าเลย โดโก.....แค่อยากจะทดสอบก่อนที่องค์ชายจะขึ้นเถลิงราชสมบัติเท่านั้น" ชิออนหันขวับ พลางค้อนสายตาเล็กน้อย แต่ก็ยังยอมให้พระสวามีกอดไหล่..................

"ข้า....ข้าเองก็ขอขอบพระทัยในน้ำใจและกรุณาอันเปี่ยมล้นของท่านมาก.......ข้าเองนั้นเมื่อได้ทราบว่ามีกฎแบบนั้นอยู่ด้วย ข้าก็ไม่อาจวางใจได้เลย..........ไม่ว่ายังไง.......ข้าก็จะทำให้องค์ชายมาเป็นของข้าให้ได้......" ไอโอเรียโค้งคำนับลงอย่างต่ำเพื่อแสดงความเคารพและสนองในบุญคุณ.....ประโยคสุดท้ายหันขวับมาทางชากะที่หันหน้ามาหาเช่นเดียวกัน

".......ข้าเองก็ขอบพระทัยฝ่าบาท.....ที่อุตส่าห์ให้เวลาถึง 3 วัน ในการตัดสินใจ......แต่ยังไง.....ข้าก็ไม่อาจยอมแพ้ได้....." ประโยคสุดท้ายถูกส่งต่อไปให้เจ้าชายแห่งเลโอได้รับทราบ................ทั้งสองเขม่นกันอยู่นานพอควร................ก่อนที่เสียงตรัสจากพระราชินีจะดังขึ้น

"งั้นข้าจะเตรียมห้องพักให้กับเจ้า......ไอโอเรีย ด้านนอกจะมีพวกข้ารับใช้คอยเตรียมม้าให้ท่านขึ้นขี่แล้วพาไปยังตำหนัก ส่วน.......นักบวชชากะ..........."

"ข้ากลับออกไปพักด้านนอกปราสาทได้ หากว่าท่านยินยอม"

ราชินีคนสวยแย้มสรวลน้อยๆ.........ก่อนที่จะตรัสต่อไป

"จะให้คนที่อุตส่าห์เดินทางมาไกลแล้วไล่กลับก็กระไรอยู่ ข้าจะจัดที่พักให้ท่านก็ได้ แต่เป็นส่วนด้านนอกของวังในนะ.....เจ้าจะตกลงไหม?" ชิออนกล่าวเนิบๆ มองตรงมายังใบหน้าของชายหนุ่มซึ่งไม่เปลี่ยนอิโมชั่นใดๆทั้งสิ้น

"เป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างล้นเกล้า...........ที่อุตส่าห์จัดที่พักให้คนอย่างข้า.........." ชากะรับน้ำพระทัยตอบ ก่อนที่จะโค้งตัวลงอีกครั้ง

"ถ้าเช่นนั้น......ถวายบังคมลา.....พะยะค่ะ....."

แล้วร่างของนักบวชหนุ่มก็หายลับไปอีกคน.......................ตามด้วยเจ้าชายแห่งเลโอที่โค้งคำนับด้วยท่าทางเดียวกัน..............

เหลือเพียงแค่ผู้ปกครองแคว้นสองพระองค์อยู่ในท้องพระโรง.....................

ราชินีทิ้งร่างลงบนบัลลังค์..........ก่อนที่จะยิ้มแย้มสรวลออกมาเล็กๆ.............

"แล้วข้าจะคอยดู.............3 วันแห่งการชี้ชะตาของเจ้า............มู..........."

โดยมีรอยยิ้มบางๆจากกษัตริย์โดโกส่งมาให้เงียบๆ............................

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------