รักกุ๊กกิ๊กของผู้หญิงปากร้าย

ลำดับตอนที่ #1 : รับน้องของหมูๆ

  ตอนที่ 1

 “โอ้ย! เจ็บนะ เดินยังไงเนี่ย ไม่ดูตาม้าตาเรือหรือยังไง” >()<         

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะเดินมาชนคุณ”

“ยังจะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจอีก ก็เห็นๆอยู่ว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้”

“ก็เธอมันเตี้ยหนิ ฉันเลยมองไม่เห็น”

“นายว่าใครเตี้ย ทำคนอื่นเจ็บแล้วยังมาว่าอีก ไอ้...ไอ้โย่ง” คนอะไร้ไม่หล่อแล้วยังปากสุนัขอีก

“นี่ยัยเตี้ย...ถอยไปห่างๆเลยไป ฉันจะดูผลประกาศเอน”

“ให้ฉันดูก่อนสิ ฉันมาก่อนนะ”

“งั้นก็รีบดูแล้วก็รีบไปซะ ยัยเตี้ย”

“ไอ้...ไอ้...” (>o<)/

“จะดูไม่ดู!! ”

“ดูก็ได้...ฝากไว้ก่อนเถอะ ไอ้โย่ง” >()<

ฉันพยายามเขย่งเท้าหาชื่อของตัวเอง เอ้...อยู่ไหนนะ..........!?! อ๋อ..เจอแล้วๆ

กรี้ด.................\(^O^)/

“ฉันได้มนุษย์อิ้งหรือเนี่ย!”  \(^O^)/

“ยัยแป้งฝุ่น เธอได้อะไรย่ะ!?!”

“ฉันได้มนุษย์อิ้งว่ะ..”

“จริงเหรอว่ะ! ฉันก็ได้เหมือนกันกับเธอเลย เย้...งานนี้ต้องฉลองแล้ว” \(^O^)/\(^O^)/

ร่างสูงใหญ่โตยืนรอดูอยู่ข้างหลังฉันด้วยความรีบร้อนใจ

“นี่! ยัยเตี้ย ดูเสร็จแล้วก็รีบถอยห่างๆหน่อย ฉันจะดูต่อ”

“มีมารยาทผู้ดีหน่อยสิ ไอ้...โย่ง” นิสัยทุเรศแล้วยังมารยาททรามอีก

“ไม่สนโว้ย!!”

ร่างสูงหนุ่มหล่อพยายามก้มตัวลงต่ำเพื่อที่จะหาชื่อของตัวเอง และแล้วก็เจอจนได้

OH YES!!!!!!!!!!!!!

“ฉันได้แล้ว ฉันทำได้แล้ว......”  

“นี่!นายโย่ง นายได้คณะอะไรเหรอ!?!”

“ฉันได้คณะที่ฉันใฝ่ฝันมานานแสนนาน เป็นคณะที่ฉันอยากเข้าที่สุดในโลก และยังเป็น....”

“นี่...ไม่รู้จะสาธยายอะไรกันนักกันหนาเนี่ย! ฉันแค่ถามนายว่านายได้คณะอะไร!?!” ดีใจจนบ้าไปแล้วหรือยังไง ห๊า!

“ผมได้คณะมนุษย์อิ้งคร้าบแม่สาวน้อย...”

กรี้ด......................ด TTOTT

“เป็นไปไม่ได้ อย่าบอกนะว่าเราจะได้เรียนอยู่คณะเดียวกัน” T^T

“อ้าว! งั้นเหรอยัยเตี้ย... เธอก็อยู่คณะนี้ด้วยเหรอ”

“ก็ใช่นะสิ โอ้ย! จะบ้าตาย ลูกทำกรรมอะไรไว้เนี่ยทำไมถึงต้องมาเจอไอ้คนเฮงซวยแบบนี้ด้วย แถมยังเรียนที่คณะเดียวกันอีก ทำไมโลกมันช่างกลมอยากนี้น๊า” TTOTT

“เพราะเป็นพรมลิขิตมั้งคร้าบ...”

“ไอ้...ไอ้บ้า” >O<

ณ ห้องอาหารแห่งหนึ่งที่วัยรุ่นมักจะมารวมกลุ่มกัน สาวน้อยร่างเล็กกับทรงผมยาวสลวย แก้มอมชมพูเล็กน้อย กับเสื้อสีแดงที่เด่นชัด เดินตรงเข้ามาพร้อมกับยัยกี้เพื่อนรักและเพื่อนในกลุ่มอีกสามคน

“นี่! ยัยแป้งฝุ่น มองดูผู้ชายคนนั้นสิวะ ฉันว่าหน้าคุ้นๆนะโว้ย!”

“คนไหนว่ะ!?! ฉันมองไม่เห็น มันมืดมาก”

“ก็คนที่หล่อๆ ผมตั้ง ใส่เสื้อยืดสีขาวที่นั่งติดกับหน้าต่างนั้นไง”

“อ๋อ! เห็นล่ะ เอ....ฉันก็ว่าหน้าคุ้นๆนะเหมือนเคยเจอและก็เคยคุยที่ไหนมาก่อน” (>_<)!?!

“อ๋อ! ฉันคิดออกแล้ว ฉันจำได้แล้ว ก็คนที่เธอเรียกว่าไอ้โย่งไง”

“ห๊า! O[]O นายโย่งเนี่ยนะ! จะบ้าเหรอ นายโย่งอะไรจะหล่อขนาดนี้ว่ะ”

“ช่าย...อารัยจาหล่อขนาดนี้ว่ะ” O_O

“งั้น! ฉันไม่กินร้านนี้ล่ะ ฉันไปร้านอื่นดีกว่า เหม็นขี้หน้าไอ้โย่ง” ฉันหันหลังกลับและก้าวขาขวาเพียงแค่ก้าวเดียว

“ยัยเตี้ย....”

“O~O” ฉันหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงนรกนั้น แล้วเสียงนั้นก็เดินตามหลังของฉันมา

“ยัยเตี้ย! เธอก็มากินเลี้ยงร้านนี้เหมือนกันเหรอ!?!”

“นายเรียกฉันว่าไงนะ \(>()<)/”  ฉันหันหลังกลับพร้อมจ้องหน้านายโย่งด้วยความโมโห

“ก็เรียกว่ายัยเตี้ยไง ผิดเหรอ... ห๊า! ยัยเตี้ย” เสียงหัวเราะเยาะเย้ยด้วยความพอใจ

“ไอ้...ไอ้โย่ง” T^T

ยัยกี้เสริมขึ้นมาทันที

“เลิกทะเลาะกันสักทีได้มั้ย เจอหน้ากันทีไรก็มีแต่ทะเลาะกันทุกที”

“กี้...งั้นเราไปร้านอื่นกัน ฉันเห็นหน้าไอ้โย่งนี้แล้วฉันกินไม่ลง”

“ยัยแป้งฝุ่นก็พูดเวอร์ไป งั้นเราก็ไปนั่งข้างนอกกันสิ”

เสียงหล่อๆก็พูดเสริมขึ้นมา

“ฉันกำลังจะกลับพอดี และก็ไม่อยากอยู่ต่อหรอกเดี๋ยวเห็นของเตี้ยๆสั้นๆในร้านนี้แล้วฉันจะกินข้าวไม่ลง ไปก่อนนะ ยัยเตี้ย... กินเลี้ยงให้สนุกล่ะ”

“ไอ้...ไอ้...” >O< ฉันอยากตะโกนด่าว่าไอ้โย่งดังๆ แต่ฉันก็ทำไม่ได้เพราะลูกค้าในร้านกำลังจ้องมาที่ตัวฉันอยู่ (T.T)

“เราไปนั่งกันเถอะ ฉันเหนื่อยและก็หิวแล้วด้วย” ยัยกี้ชวนฉันและก็จูงมือฉันไปนั่งทันที

กริ่ง....................ง

“เฮ้ย! ยัยแป้งฝุ่นตื่นเร็วเข้า สายแล้วนะโว้ย! เดี๋ยวไปรับน้องไม่ทัน”

“(=;=)Zzz”

“เอ้ย! ตื่นดิว่ะ เดี๋ยวจะไม่ทันนะโว้ย!”

“เออ...ตื่นก็ได้ อู้ย! ไม่รู้จะรีบไปทำไมแต่เช้า” ฉันบิดขี้เกียจไปมา แต่ดวงตาของฉันก็ยังไม่เปิดรับแสงแดดที่ส่องเข้ามาจากทางหน้าต่าง

ฉันอาบน้ำแต่งตัวและสวมชุดนักศึกษาหญิง เสื้อตัวเล็กพร้อมกระโปรงสั้นเท่าหัวเข่า รองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาด ปล่อยผมยาวโปรยปราย และสะพายกระเป๋าใบโปรดสีแดงลายมิคกี้เมาส์ไปด้วย

“พร้อมยังกี้...”

“แหม! เสร็จก่อนก็เร่งฉันเลยนะย่ะ”

“แหม! ก็เธอเร่งฉันเองไม่ใช่เหรอว่าให้รีบ!?! เดี๋ยวไม่ทันรับน้อง”

“เออ...ก็ได้ ฉันพร้อมล่ะ ไปกันเถอะ”

มนุษย์อิ้ง เชียร์! มนุษย์อิ้ง เชียร์!!!!!!!!!! กริ้ดดดดดด

“อู้ย! ยัยแป้งฝุ่นดูคนในคณะเราสิ เยอะเหมือนกันเนอะ”

“O_O”

“เอ้ย! ยัยแป้งฝุ่น เธอมองใครอยู่เหรอว่ะ ตาค้างเลยนะย่ะ”

“O_O”

“เอ้ย! พูดบ้างสิว่ะ เธอจ้องใครอยู่”

“รุ่นพี่....”

“รุ่นพี่เหรอ!?! คนไหนว่ะ ไม่เห็นว่าจะมีใครหล่อเลย ตาถั่วหรือเปล่ายัยแป้งฝุ่น”

“ก็รุ่นพี่คนนั้นไง คนที่สูงๆ หล่อๆ ล่ำๆ ยืนอยู่ข้างซุ้มนั้นไง เธอเห็นมั้ยว่ะ!ยัยกี้”

“นี่เหรอหล่อๆของเธอ ฉันว่านะไม่สู้นายโย่งของเธอได้หรอก คนนั้นน่ะหล่อกว่าตั้งเยอะ... เห็นมะพูดถึงก็เดินมาพอดีเลย”  

            ฉันหยุดยิ้มชะงักแล้วหุบปากเหมือนอมลูกอมไว้สิบเม็ด O.O มองจ้องตาไอ้คนที่ด่าฉันว่าเตี้ย พูดแล้วยังไม่หายแค้น

“สวัสดีคร้าบ คุณเตี้ย...” สายตาหน้าทะเล้น

“นี่! หยุดเรียกชั้นว่าเตี้ยซักทีได้มั้ย ห๊า!! ชั้นชื่อว่าแป้งฝุ่นนะ โปรดเรียกชั้นให้ถูกต้องด้วย” >0<

“คร้าบ...คุณแป้งฝุ่น งั้นเธอก็หยุดเรียกฉันว่านายโย่งซักที เพราะฉันมีนามที่แท้จริงว่า....ไนซ์...จำไว้ให้ขึ้นใจซะจะได้ไม่ลืม”

“ชั้นก็ไม่อยากจะจำเท่าไหร่หรอกน่ะ ชื่ออุบาทแบบนั้นน่ะ” ฉันทำหน้าไม่สนใจใยดีกับนายโย่งนั้นเพราะมันไม่ใช่ญาติฉันสักหน่อยหนิ

ตุบ!

“ใผ่ว่ะ...คือกล้ามาตบหัวตูว่ะ” ลาวแตกเสียแล้วนายโย่ง

“ไอ้ไนซ์...ฉันหานายตั้งนาน แอบมาจีบสาวอยู่นี่เองเหรอว่ะ! ไม่บอกไม่กล่าวฉับบ้างเลย” เพื่อนนายโย่งพูดจาไม่เกรงใจใคร

“จะบ้าเหรอ จ้างให้ก็ไม่จีบยัยนี้หรอก เตี้ยก็เตี้ย หน้าตาก็งั้นๆ”

“โธ่เอ้ย! นึกว่าตัวเองหล่อนักเหรอ สูงก็สูง ยังกะเสาไฟฟ้า” ฉันตอบกลับไปโดยไม่สนใจใครจะว่าเอา

เพื่อนนายโย่งพูดขึ้นมาทันที

“สวัสดีครับ ผมชื่อ ก้อง ครับ อยู่คณะมนุษย์ศาสตร์ สาขาภาษาอังกฤษครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณ....” นายก้องหันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลน่าฟัง

“แป้งฝุ่นค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงคิขุเช่นกัน (เอ...เพื่อนนายโย่งก็หน้าตาดีเหมือนกันแหะ! >_<)

อ้าว...น้องๆ ใครที่ยังไม่ลงทะเบียนรีบมาลงนะ เดี๋ยวจะหมดเวลาแล้ว

“เราไปลงทะเบียนกันเถอะ ยัยแป้งฝุ่น”

“ไปสิ” ฉันรีบเดินหนีออกห่างจากไอ้พวกตัวสูงๆทันที แต่ไม่ทันไรหัวใจฉันก็เต้นแรงขึ้น และก็แรงขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ

“น้องชื่ออะไรครับ”

“O_O” ฉันจ้องมองผู้ชายที่หล่อๆยืนตรงหน้าของฉัน พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงไม่หยุด

“น้องครับ...น้อง”

“คะ...อ๋อ! ชื่อแป้งฝุ่นค่ะ” ฉันรีบตอบชื่อของฉันไป แต่สายตาของฉันก็ยังจ้องมองที่รุ่นพี่คนนี้อยู่

“น้องครับ คือ พี่ต้องการชื่อจริงของน้องนะครับ ไม่ใช่ชื่อเล่น”

“O~O อ๋อ! ชื่อ เกวลิน ค่ะ” เอ๋อ...อีกแล้วยัยแป้งฝุ่น สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเอาซะเลย

“เอ...ไม่เห็นมีชื่อน้องเลย มาผิดคณะหรือเปล่าครับ?”

“เอ๊ะ! จริงเหรอคะ รุ่นพี่หาดีๆสิคะ มันต้องมีสิ งั้น! ไหนลองหาชื่อของ เกดแก้ว ดูซิคะ” ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่มีชื่อของฉัน ให้ตายยังไงก็ต้องมี

“อ๊ะ...นี้ไงชื่อเกดแก้ว น้องใช่มั้ยครับที่ชื่อเกดแก้ว ลงชื่อตรงนี้เลยนะครับ” รุ่นพี่บอกยัยกี้ให้ลงชื่อ

“อ้าว! เป็นไปได้ไงคะ ทีเพื่อนหนูคนนี้ยังมีชื่อเลย งั้นหนูจะไปถามธุรการให้เข้าใจ” ฉันเริ่มจะหน้าเสีย แล้วหันหลังทันทีและเดินมุ่งหน้าไปที่ห้องธุรการ

“เดี๋ยวครับน้อง พี่ล้อเล่นเอง ทำไมใจร้อนเร็วขนาดนี้ โธ่! พี่ขอโทษล่ะกัน นี่อ๊ะ...ชื่อของน้องอยู่ตรงนี้ครับ”

ฉันหันหลังกลับทันที แต่ด้วยความที่ชอบรุ่นพี่คนนี้ ฉันเองก็ไม่ถือสาอะไร คิดไว้ซะว่า  รักหรอกจึกหยอกเล่น ฮิฮิ..

“แหม...รุ่นพี่ก็ ล้อเล่นซะรุนแรง แป้งฝุ่นเองก็ใจหายหมด” ฉันเปลี่ยนอารมณ์ทันทีทันใดเมื่อรู้ว่ารุ่นพี่เค้าแกล้งฉันเล่น ^_^

ฉันกับยัยกี้ก็เดินไปเข้าซุ้มด้วยกัน และฉันมองข้างซ้ายก็ไม่เจอใครที่ฉันรู้จักเลยนอกจากยัยกี้คนเดียว พอฉันมองไปข้างขวาก็เจอแต่นายโย่งและเพื่อนของมันที่ชื่อก้อง ฉันต้องพยายามหาเพื่อนให้เยอะๆแล้วสินะ

อ้าว! น้องๆ พี่มีเกมส์ให้น้องๆเล่นนะ จับคู่ชายหญิง พี่ให้เวลา 5 วิ ถ้าใครยังไม่มีคู่พี่จะให้ซ่อม 1.......

“อ้าว! เวรมั้ยล่ะ แล้วฉันจะคู่กับใครเนี่ย” ฉันมองซ้ายมองขวาก็มีแต่คนที่มีคู่กันหมดแล้ว

“ยัยแป้ง ฉันไปก่อนนั้น ฉันได้คู่แล้ว”

“อ้าวเอ๊ย! เป็นงั้นไปได้ แล้วเธอได้คู่กับใครล่ะ” ฉันถามอย่างงงๆ

“ก็...นายก้องไง เพื่อนของนายไนซ์น่ะ”

“อ้าว!! เธอทิ้งฉันไปได้ไง แล้วฉันล่ะ ฉันจะคู่กับใคร!?!” ฉันเป็นห่วงตัวเองกลัวว่าฉันจะไม่มีคู่ และกลัวที่จะโดนซ่อมคนเดียว T~T

2......

“ก็...นายโย่งของเธอไง เค้าก็ยังไม่มีคู่เหมือนกันหนิ”

“จะบ้าเหรอ รู้ก็รู้ว่าฉันเกลียดนายนั้นจะตายไป จะให้ฉันไปคู่กับนายนั้น คงเป็นไปไม่ได้หรอก”

3......

“แล้วเธอจะเอาไง จะซ่อมคนเดียวมั้ยล่ะ เอามะ!?!”

“แห...ไม่ง่ะ มะเอา” สถานการณ์มันบีบบังคับฉันขนาดเนี่ย เอาว่ะ! ยอมตกนรกทั้งเป็นสักวันก็ได้ว่ะ

4......

“ตกลงเธอจะคู่กับไนซ์มั้ยว่ะ เวลาจะหมดแล้วนะโว้ย”

“เออ...ก็ได้ ยอมคู่กับไอ้หมอนั้นก็ได้” T^T ฉันพูดจบยัยกี้ก็จูงมือฉันไปหานายไนซ์ทันที

5......

“อ้าว...แป้งฝุ่น เธอจะมาคู่กับฉันเหรอ แหม...อะไรมันจะเป็นพรมลิขิตขนาดนี้เนี่ย”

“ก็ไม่ได้อยากจะคู่กับนายซักเท่าไหร่หรอกนะ แต่มันจำเป็นหนิ ฉันไม่อยากโดนซ่อมคนเดียว” เชอะ! คนอะไรชอบหลงตัวเอง...

อะ...น้องๆ เราจะเริ่มเล่นเกมกันแล้วนะ พี่มีเชือกให้คู่ละสองเส้น แล้วจับผูกแขนด้วยกัน ให้น้องๆพยายามแก้เชือกออกจากกัน ใครทำได้ภายในเวลาที่กำหนด คู่นั้นไม่ต้องซ่อม

“ให้ตายซิ! เกมบ้าอะไรว่ะเนี่ย” ฉันพร่ำพึงอยู่คนเดียว

“แหม! เกมนี้ง๊ายง่าย... ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากเลย” นายไนซ์พูดจาเหมือนคุ้นเคยกับเกมนี้มาก่อน

นายไนซ์พูดจบรุ่นพี่ก็มาผูกเชือกแขนทั้งสองข้างของฉันและนำเชือกอีกเส้นไปผูกแขนนายไนซ์ให้มันติดกับเชือกของฉันอยู่ด้วยกัน ดูเหมือนจะไม่มีทางแก้ออกได้ง่ายๆ

“อ้าวเอ๊ย! แล้วมันจะแก้ออกยังไงว่ะเนี่ย” ฉันทำหน้างงๆ

“ไม่ยากหรอกน๊า ฉันรู้วิธีของฉันก็แล้วกัน”

“วิธีอะไรของนายว่ะ”

“เดี๋ยวจะทำให้ดู” นายไนซ์ยักคิ้วใส่ฉันสองครั้ง

อ้าว! น้องๆ พี่ให้เวลา 5 นาที นะ เริ่มได้

นายไนซ์ใกล้เข้ามาที่ตัวฉัน และสั่งให้ฉันยกแขนซ้าย ขยับขาขวา ก้มหัวลงเล็กน้อย บอกให้ฉันทำโน่นทำนี้ จนกระทั่งเวลาใกล้จะหมด

“นี่! นายไนซ์ เวลาจะหมดแล้วนะ ทำไมยังแก้ไม่ได้อีก ไหนบอกว่าง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากไง”

“-////-” นายไนซ์ทำหน้าเหมือนไก่จะโดนเชือด

“ว่าไงนายไนซ์” มีขึ้นเสียงเล็กน้อย

“ฉันก็กำลังพยายามอยู่นี้ไง”

อ้าว! หมดเวลาแล้ว คู่ไหนยังแก้ไม่ได้ให้หยุดไว้ในท่านั้นนะ

“ท่านี้เนี่ยนะ!?! จะบ้าเหรอ! นายไนซ์เอาแขนของนายออกไปเดี๋ยวนี้นะ” >O< ฉันร้องบอกนายไนซ์เพราะท่าที่หยุดน่ะ มันเป็นท่าที่นายไนซ์กำลังกอดฉันอยู่

“ไม่ได้ยินที่รุ่นพี่เค้าบอกเหรอว่าให้หยุดในท่านั้นๆ  โห้! เตี้ยแล้วยังหูไม่ดีอีกนะเนี่ย”

“ไอ้บ้า...”

เย้...มีคู่ที่โชคดีแล้วหนึ่งคู่

“ใคร...ใคร...เหรอ! ห๊า!!!>0< อย่าบอกนะว่าเป็นเรา ให้ตายสิ TTOTT เพราะนายคนเดียวไอ้โย่ง นายทำให้ฉันต้องมาโดนลงโทษกับนาย บ้าที่สุดเลย”

“เอาเถอะน๊า ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว”

“ยังมีหน้ามาพูดอีก”

คู่นี้เป็นคู่แรกที่โชคดี พี่จะให้น้องสองคนเต้นเพลงไก่ย่าง ถ้าคนไหนคนนึงเต้นไม่โดนใจเพื่อนๆ พี่ก็จะไม่ให้หยุดเต้น

“Oh my God…เต้นน่ะเหรอ! การเต้นคือสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดในโลกเลยรู้มั้ย” TTOTT ฉันอยากจะร้องไห้ดังๆให้โลกรู้ว่าฉันทำไม่ได้ เกิดมาชีวิตนี้ไม่เคยเต้นให้ใครดูเลยด้วยซ้ำ จ้างให้ร้อยล้านก็ยังคิดแล้วคิดอีกอยู่เลย

“แต่เธอก็ต้องเต้นนะ ไม่งั้นเราก็ต้องโดนซ่อมอย่างนี้ทั้งวันแน่” นายไนซ์พูดปลอบใจฉัน

ไก่ย่างถูกเผา  ไก่ย่างถูกเผา มันจะโดนไม้เสียบ (โอ้ย) มันจะโดนไม้เสียบ (โอ้ย) เสียบตูดซ้าย เสียบตูดขวา ร้อนจริงๆ ร้อนจริงๆ ร้อนจริงๆ

เพลงบรรเลงขึ้นมาจนจบหนึ่งรอบ ฉันก็ยังไม่เต้นซักที ก็คนมันไม่เคยเต้นหนิ คนดูก็เยอะ แล้วฉันเองก็เขินด้วย

“ยัยเตี้ย ทำไมไม่เต้นซักทีว่ะ” นายไนซ์กระซิบข้างๆหูฉัน

“(-.-“)(“-.-)” ฉันส่ายหน้าแสดงคำตอบว่าไม่

“เอางี้ถ้าเธอเต้นฉันจะซื้อนาฬิกาข้อมือสีแดงลายมิคกี้เมาส์ให้เรือนหนึ่ง”

“ห๊า!!! O_O ว่าไงนะ นาฬิกามิคกี้เมาส์สีแดงน่ะเหรอ รู้ได้ไงว่าฉันชอบสีแดงน่ะ” ฉันงงมากกับคำพูดของเค้า

“เอาเถอะน๊า รีบๆเต้นไป เดี๋ยวฉันจะบอกทีหลังก็แล้วกัน”

นายโย่งเกิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย รู้ได้ไงว่าฉันชอบสีแดง อ๋อ...ต้องเป็นยัยกี้แน่ๆเลยที่บอก แต่ก็ช่างเถอะไหนๆนายโย่งก็จะซื้อให้แล้ว เอาว่ะ! กล้าได้ก็กล้าเสีย

สุดท้ายฉันก็ต้องยอมเต้น เพราะความอยากได้นาฬิกามิคกี้เมาส์สีแดง แล้วฉันจะรอดูว่านายโย่งมันจะทำจริงอย่างที่พูดไว้รึเปล่า!?!