คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 งานแรก(100%)
ท้องฟ้าหม่นหมอง เมฆดำล่องรอย สายฝนกระหน่ำลงสู่พื้นแผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์แห่งโคโนฮะ ที่เต็มไปด้วยใบไม้เขียวขจี พายุฝนโหมกระหน่ำ ใบไม้ปลิวว่อน หากแต่ท้ามกลางพายุใหญ่นั้น ปรากฏร่างของบุคคลสองคนร่างหนึ่งคือร่างสูงกำยำ ส่วนอีกร่างนั้นมีความสูงพอๆกับคนตรงหน้า ถึงดูจะเล็กหน้าถนุถนอม ทั้งสองที่นิ่งไม่ไหวติ่งไม่สะทบสะท้านต่อพายุที่โหมกระหน่ำ ทั้งสองพุ่งโจมตีเข้าหากันอย่างรวดเร็ว ต่างฝ่ายต่างถือมีดคุเรไน การโจมตีนี้เหมือนเป็นสัญญาณตัดสิน ร่างสูงล้มลงกับพื้นนิ่งสนิท ร่างเล็กในหันไปมองร่างไรวิญญาณของคนตรงหน้าอย่างสมเพศสงสาร การปะทะครั้งนี้มันสมใจเธอแล้ว ร่างเล็ก เดินไปที่ศพไรวิญญาณพลางค้นตัวของศพ และหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากร่างนั้น ก่อนจะเดินจากลาไปอย่างไม่คิดจะหันไปมองร่างนั้นอีกต่อไป
_____________________________________
สามปีต่อมา
เสียงนกร้องขับขานช่วยปลุกเจ้าคนขี้เซ้าที่หลับอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ได้อย่างดี เจ้าตัวเปิดเปลือกตาบางขึ้นอย่างแช้มช้าพลางบิดขี้เกียจไร้ความง่วงที่จู่โจมตัวเธอได้เกือบทุกเวลา นัยน์ตาสีทองหรี่ปรับแสงอาทิตย์อันอบอุ่นที่ช่วยปลุกเธอได้อีกแรง ผมสีเงินยวงถูกรวบไว้ท้ายทอยจนตึง บนใบหน้าของหญิงสาวนั้น ถูกปกปิดไปด้วผ้าพันแผลที่พันอยู่รอบหัว ถึงแม้จะพันไม้สนิท แต่ก็สามารถปกปิดสิ่งที่ตัวเธอ ไม่อยากให้ใครต่อใครได้เห็น หมวกฮู้ดสีดำนิลถูกยกขึ้นมาสวมปัก ปกปิดผ้าพันแผลรอบหน้าของตัวเธอ
"เชอะ เช้าแล้วแหะ หาว~~~ อยากนอน- -"เธอบ่นมาก่อนจะพยายามลุกขึ้น เพื่อนเดินทางไปพบกับคนๆหนึ่งที่เธอต้องไปพบแต่ไม่ทันที่เธอจะเดินออกจากรัศมีของต้นไม้ใหญ่หนึ่งเมตร เงาทมิฬกธปรากฏขึ้นข้างหลังของเธอ เพียงเสี้ยววินาทีมีดคุเรไนถูกส่งไปยังเงาดำนั้นทันที แต่ปรากฏว่าสิ่งที่อยู่ข้างหลังเธอรับไว้ได้ มันหัวเราะอย่างชื่นชม แต่แฝงไปด้วยความหน้ากลัวอย่างประหลาด
"อาว ไหนบอกให้ฉันไปหาที่กลางป่าไง?"เธอถามด้วยน้ำเสียงร่าเริง ถึงแม้เธอจะไม่รุ้จักคนตรงหน้า แต่ด้วยลักษณะการแต่งตัวที่เป็นเอกลักษณ์ของแสงอุษานั้น ทำให้เธอพอเดาออกว่าใคร
"เธออยากตื่นสายทำไมล่ะ- -^?"หัวหน้าแห่งแสงอุษากล่าวกับเธออย่างเรียบๆบ่นหงุดหงิดเล็กน้อย
"โทษทีฮะ ไม่ได้กลับโคโนฮะนานเลยเคลิ้มๆ อิอิ"เธอกล่าวอย่างขี้เล่นอีกครั้ง ดูยังไงก็ไม่เหมาะสมกับตำแหน่งนักฆ่าแม้แต่นิดเดียว
"ตอนนี้ฉันมีธุระ เลยรอเธอไม่ได้ ถึงจะไม่ได้ประกาศอย่างเป็นทางการ แต่ตอนนี้ฉันรับเธอเข้าเป็นหนึ่งในแสงอุษาแทน นี้คือแหวนของเธอ รับไปซะ!!"เขากลาวพลางโยนแหวนให้ให้เธอ เธอมองไปที่แหวนก่อนจะหันไปมองหน้าหัวหน้าแสงอุษา
"ส่วนเครื่องแต่งกาย ค่อยคุยกันที่หลัง นี้ภารกิจของเธอ ฉันไปล่ะ!"กลับจบเขาก็หายตัวไปไหนพริบตา เธอไม่ทันจะร้องโวยวายแม้แต่คำเดียว
"โอ้ย!!! ให้ตายสิ อะไรว่ะ วันแรกก็งานเลย ปวดหัวว่ะ"เธอบ่นอีกรับก่อนจะคลี่ม้วนกระดาษ เธอออกเสียงอ่านข้อความในห้วนกระดาษอย่างเบื่อหน่าย
"ชิงสองอัญมณีแห่งแคว้นยูกิ"
สั้นๆได้ใจความ ในม้วนกระดาษนั้นมีจดหมายลับอีกฉบับ ซึ่งบอกถึงคู่หู่ของเธอ ที่เธอต้องทำภารกิจด้วย ไม่บอกถึงชื่อคู่หู่ กลับบอกจุดนัดพบแทน
"เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ที่ปลายแม่น้ำนอกหมู่บ้านโคโนฮะตอนเที่ยว!!!!!!!!!! อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!>0< อยากบ้าตาย~~~!!!!"ไม่บ่นได้ไง เธอเพิ่งเดินพามันไปเมื่อวันนี้เอง แล้วยังให้เดินกลับอีก คนขี้บ่นอย่างเธอจะไม่บ่นร้องจ๊ากแทบเป็นลมได้ไง
"เฮ้ย! วัยรุ่นเซ้ง!"เธอถอนหายใจแรงๆพลางทำหน้าบูดอย่างเบื่อหนาย เธอหันหลังกลับพลางสวมแหวนเข้าที่นิวกลาง เธอเดินหันหลังกลับไปที่ปลายแม่น้ำ เธอกระโนขึ้นบนต้นไม้ แล้วเร่งความเร็วไปยังปลายแม่น้ำอย่างเร่งรีบ เพราะนี้ก็เกือบจะเที่ยวแล้ว
"โฮ้ย หิวข้าว= = ฉะมัด"เธออบ่นระหว่างทาง ก่อนจะถึงปลายแม่น้ำ มองอยู่ไกล เธอมองไปยังร่างที่ซ้อนเร่นไว้ใต้เงาต้นไม้ใหญ่อย่างมิดชิด ซ่อนเร้นกายได้อย่างแนบเนียน เธอกระโดดลงสู่งพื้น เพื่อพักทายคนคนนั้น กลับต้องรีบกระโดดหลบดาบกระจายเป็นพัลวัน แต่ตัวเธอก็สามารถหลบดาวกระจายได้อยากไม่ยากนัก
"เอ้ยๆๆๆ!!!!!! พวกเดียวกันโจมตีทำไมว่ะ?"เธอเริ่มฉุนเล็กน้อย เธอหันไปมองคนที่ปาดาวกระจายใส่เธอ เธอชูกำปั้นให้อีกฝ่ายดู เพื่อให้เขาได้สังเกตเห็นแหวนที่นิ้วเรียวของเธอ
"หนึ่งในแสงอุษา คู่หูในภารกิจชิงอัญมณีแห่งแคว้นยูกิของนาย"เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น
"เธอเองรึ? ที่จะมาแทนคิซาเมะชั่วคราวน่ะ"ชายตรงหน้ากล่าว โดยที่ยังไม่ถอดหมวกฝางออกที
"ไม่รุ หัวหน้าให้งานมาอย่างเดียว อย่างอื่นไม่บอก"เธอกล่าวด้วยสิกระแทก เขาชำเหลือกมองเธอ ใบหน้าใต้อู้ดใหญ่ ที่มีผ้านพันแผลพันรอบ รูปร่างอรชร สูงโปร่ง
"ผู้หญิงอย่างเธอ ไปมีแต่ก็เป็นตัวถ่วงฉันเปล่าๆ"เขากล่าวพลางลุกขึ้นยืน คำพูดเดียวทำเอาเธอฉุนขาด แบบนี้เธอยอมไม่ได้เด็ดขาด!!!
ฉึก! ฉึก!
ดาวกระจายถูกซัดใส่ใบหน้าใต้หมวกฟางนั้นทันทีอย่างไม่ลังเล ชายตรงหน้าเบี่ยงตัวหลบพลางใช้มือหนายุดดาวกระจายนั้นไว้
"มันจะมากไปแล้วน่ะไอขี้เก็ก!! เห็นฉันเป็นผู้หญิงแล้วจะทำไม!? ผู้หญิงก็สู้เป็นเฟ้ย!!"เธอกล่าวอย่างฉุนเฉียว นัยน์ตาแววโลด อยากจะตะบันหน้าคนขี้เก็กคนนี้สักที
"หึหึ เก่งแต่ปากก็เท่านั้นแหละ"เขากล่าวอีกรอบ ก่อนจะหันหลังกลับไม่สนใจหญิงสาวแต่อย่างใด โดยมีจุดหมายอยู่ที่แค้วนยูกินั้นเอง
"ไอบ้า! นี้จะทิ้งฉันไว้หรอไงว่ะ!"เธอกล่าวพลางทำหน้าเบ่ด้วยน้ำเสียงห้าวไม่เหมาะกับหญิง เธอวิ่งตามคนตรงหน้าด้วยอาการแก้มป่องเหมือนเด็กๆ
"เชอะเก็กแล้วแล้วยังปากหมาอีก"เธอบ่นพึมพำไปได้สักพัก ก่อนบรรยากาศรอบตัวจะเริ่มเงียบลง เพราะไม่มีเสียงคนพูดแม้แต่น้อย จนหญิงสาวเริ่มทนไม่ไว้
"นี้"
"นี้~~"
"นี้!!!!!"เธอพยายามทักเขาหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เป็นผลสัดที
"อะไร"น้ำเสียงเรียบเย็นเอ๋ยขึ้น กล่าวจะพูดได้แต่ล่ะประโยชน์ ทำเธอเซ็งเลย
"นายนี้น่ะ กว่าจะพูดแต่ล่ะคำ ทำไมมันโคตะระสั้นจังอ่ะ?"เธอถามอย่างสงสัย
"เรื่องของฉัน"เขากล่าว สั้นๆได้ใจความ ทำเอาหญิงสาวหมดไฟจะชวนคุย
"เฮ้ย ชั่งเถอะ ฉันชื่อ โฮโอคามิ คิฮิคาริ เรียกฮิคาริก็ได้น่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก^ ^"เธอทักทายอย่างร่าเริง ในใจหวังให้ไอขี้เก็กคนนี้หัดพูดบ้าง
"อุจิวาระ อิทาจิ"พออีกฝ่ายพูดชื่อจบ ฮิคาริก็รู้ประวัติอย่างคราวๆของเขาได้แทบในทันที
"อุจิวาระ อิทาจิ อดีตนินจาแห่งโคโนฮะ ติดคดีศังหารหมู่ล้างครอครัว นินจาอัจฉริยะแห่งตระกูลอูจิวาระ น้องชายชื่อ อุจิวาระ ซาซึเกะ @##$#%$%$....."เธอกล่าวข้อมูลของอิทาจิมาซะหมดเปลือก เขาชำเหลือกอันไปมองเธอด้วยสายตาเย็นชา
"เฮ้ ถึงฉันจะเป็นผู้หญิง แต่เรื่องข่าวสารข้อมูลฉันที่หนึ่งน่ะเฟ้ย อิอิ^ ^"เธอกล่าวอย่างร่าเริง ถึงเธอจะไม่รู้ว่าสายตาที่เข้ามองมันมันเป็นอย่างไร ทั้งสองเดินทางกันอย่างรวดเร็ว ตลอดทางมีแต่เสียงพูดคุยของ ฮิคาริ ไม่มันฟังดูไม่น่าเบื่อ อิทาจิแอบชำเหลือกมองเธอในอริยาบกต่างๆ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้สึก เขารู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้ คงมีดีกว่าเรื่องข้อมูลเป็นแน่
เพราะตลอดทาง ถึงเธอจะพูดมากไปหน่อย แต่ส่วนใหญ่มันคือขอ้มูลข่าวสารจากที่ต่างๆ แม้แต่เรื่องอัญมณีแห่งแค้วนยูกิ ที่เขาไม่รู้จัก เธอยังมีข้อมูล แทบค่อนข้างจะละเอียดซะด้วย
"เธอเอาขอ้มูลพวกนี้มาจากไหน?"คำถามแรกที่อิทาจิพูดในวันนี้ เธอตาโตเอาไข่ห่านทันที
"ไม่น่าเชื่อ! นายมีลิ้นเหมือนกับชาวบ้านเขาด้วยหรอ?o.O"เธอทำหน้าตาตื่น จนเขาอดขำไม่ได้ แต่เพราะหมวกช่วยเอาไว้ ทำให้เธอไม่เห็นอาการหลุดของเขา
"อย่านอกเรื่อง เธอไปเอาขอ้มูลมากมายพวกนี้มาจากไหน?"อิทาจิถามอย่างจริงจังพลางก้าวเดินอย่างสบายๆ
"ก็จากประสบการณ์สิ ฉันนะออกเดินทางชมโลกมาตั้งแต่อายุ8ขวบเลยน่ะ ข้อมูลส่วนใหญ่ที่ฉันเจอ ฉันก็ทั้งจำทั้งจดแหละ"เธอกล่าวเหมือนโอ้อวด แต่ก็เป็นความจริง วิชานินจาโดยส่วนใหญ่ เธอฝึกฝนอยู่กับธรรมชาติ และก็มีคนใจดีมาสอนเธอ จนเธอเก่งกาจสามารถ ก่อนจะถึงเวลาแห่งก่อนเปลี่ยนแปลง.......ของชีวิต ที่ทำให้เธอหันมาเข้าแสงอุษา เธอท่องโกลมายาวนาน จึงไม่แปลที่จะมีข้อมูลแปลกประหลาดจนหน้าเหลือเชื่อเยอะ
"ฉันไปแค้วนยูกิเมืองสี่ปีก่อน ตอนนั้นไม่มีข่าวอะไรสักอย่าง แต่เผอิญไปอ่านเจอนิทานพื้นบ้านเข้า"เธอกล่าว อิทาจิหันแวบมาดูเธอทันที
"นิทานหรอ?"เขากล่าว เธอพยักหน้า พลางหยิบสมุดเล็กเล่มหน้าที่ดูเก่ากึกขึ้นมา
"อืม จะฟังม่ะ? ฉันจดเนื้อเรื่องมันมาไว้ด้วย"เธอกล่าวก่อนสายตาจะเริ่มกวาดตัวหนังสือต่างๆ เขาพยักหน้าเล็กน้อย
"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ดินแดนที่ปกคุมไปด้วยหิมะขาว มีคู่สามีภรรยาคู่หนึ่ง พวกเขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แต่พวกเขาไม่มีลูก จึงกล่าวอ่อนวอนต่อเทพเจ้า และสัญญาว่าหากให้ตามที่ขอ จะทำพิธีถวายเครื่องเสนให้ทุกๆเดือน ตกดึกคืนนั้นเอง พวกเขาได้ยินเสียงเด็กร้อง พวกเขารีบตื่นขึ้นมา ก็พบว่า มีเด็กทารกคู่หนึ่งนอนอยู่ในห้องพวกเขา พวกเขาดีใจกันมากจึงรับเลี้ยงเด็กไว้พลางขอบคุณเทพเจ้า พวกเขาเรียงดูเด็กทั้งสองอย่างมีความสุข มีอยู่มาวันหนึ่ง ทั้งคู่ลืมถวายเครื่องเส้นให้เทพเจ้าตามสัญญา เทพเจ้าจึงสาปแช่งให้พวกเขาต้องพัดพลากจากลูกทั้งสอง และก็เป็นจริงดังว่า ในวันนั้นเอง สองพี่น้องวิ่งเล่นอยู่ในป่าและเกิดพลัดหลงกัน ทั้งคู่สองสามีภรรยาก็ไม่ได้เห็นพวกเขาอีกเลย ทั้งคู่อ้อนวอนต่อเทพอย่างไง เทพเจ้าก็ไม่หันมาแล"
"ผ่านไปหลายปีเข้า เด็กทั้งสองก็เติบโต ขึ้น และมาพบกันอีกครั้ง แต่พวกเขาจำกันไม่ได้เลยแม้แต่น้อย และทั้งคู่ก็ตกหลมรักกัน ในภายหลังถึงมารู้ว่าเป็นพี่น้องกัน ทั้งคู่เสียใจมาก ทั้งคู่ตัดสินใจจะเดินทางไปหาพ่อแม่เพื่อให้พวกเขายืนยัน แต่ก็พบว่า พวกท่านได้จากไปแล้ว พวกเขาถิ้งไว้เพียงรูปถ่ายใบเดียวที่ยังสามารถบ่งชี้ถึงทั้งคู่ได้ ทั้งสองต่างตัดสินใจจะฆ่าตัวตาย โดยการกระโดดลงจากหาผา เทพเจ้าเห็นใจในความรักของทั้งคือ จึงเปลี่ยนดวงวิญญาณของทั้งคู่ ในมาสถิตอยู่ในอัญมณีสองชิ้น เพื่อเป็นการเคารพต่อความรักของทั้งคู่ และได้นำมาเจียระไนเป็นหัวแหวนเงิน เป็นวงแหวนแห่งรักที่ทำให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน ตำนานว่าใครได้ครองและมอบให้หญิงหรือชายอันเป็นที่รัก ก็จะได้สมหวังด้วยกันเป็นคู่ผัวตัวเมียตลอดถุกชาติไป อีกอย่างว่ากันว่าหากนำสองอัญมณีมารวมเป็นหนึ่งเดียว จะเกิดอนุภาพมหาศาลที่อาจจะล้างโลกได้เลยที่เดียว"
"เลียน"คำเดียวที่หลุดมาจากปากเขา เธอเองก็รู้สึกเลียนเช่นเดียวกัน แต่เพราะความเป็นผู้หญิงจึงไม่รู้สึกเลียนเท่าผู้ชาย
"มันก็แค่นิทาน แต่ก็เป็นเบาะแสเดียวที่ฉันมี ฉันสงสัยจริง ทำไมหัวหน้าให้หาสองอัญมณีนี้ด้วยน่ะ?"เธอเริ่มตั้งข้อสันนิฐานมากมาย อิทาจิก็เช่นเดียวกัน ทำให้บรรยากาศคื้รเครงเมืองกี้หายวับไปทันที
หลังจากที่เดินทางมาตลอดทั้งวันอย่างเหน็ดเหนื่อย พวกเขานอนอยู่ในเรือสำเภาลำเล็กลำหนึ่ง ที่แล่นอยู่ในทะเลที่ไหลเอื่อยที่แล่นได้ไม่ถึงชั่วโมง พวกเขานอนอยู่ใต้หลังคาสำเภาอย่างเหน็ดเหนื่อย ถึงจะไม่กว้างมากนัก แต่ก็พอจะมีพื้นที่ให้พวกเขานอนกันอย่างไม่เบียดเสียดติดกันอย่างได้ หญิงสาวที่เหนื่อยจากการใช้พลังเสียงมากจึงหลับไปอย่างลวดเร็วบวกกำเรื่องที่ช็อกคากับหน้าตาของอิทาจิที่ออกจะหล่อเหลา ถึงนึกว่าหน้าตาโหดๆหัวล้าน ที่ไหนได้ ผิดคาดใหญ่หลวง เธอไม่อยากคิดเรื่องของอิทาจิในหัว จึงหลับตาลงเข้าสู่นิทราไปเล่นบ็อกเด้งกับพระอินทร์ทันที จนเช้าวันรุ่งขึ้น
ร่างของทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน ใบหน้าของทั้งสองแทบเกือบจะติดกันเลยด้วยซ้ำไป หากแต่ยังไม่มีใครตื่น เพราะนี้ยังเช้ามืดอยู่ เปลือกตาบางลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เจ้าของเนตสีนิลค่อยๆปรับภาพที่ได้รับอย่างแช่มช้า ก่อนจะมองเห็นถามตรงหน้า ใบหน้าที่มีผ้าพันแผลเต็ม อยู่ในระยะประชิดกับใบหน้าเขา เขาปัดหมวกฮู้ดของหญิงสาวออก ผ้าพันแผลใสใหญ่เริ่มหลุดลุย จึงเพิ่ยผิวขาวเนียลที่อยากจะได้มองเห็น ริมฝีปากอวบอิ่มสีกลีบกุหลาบ ใจของชายหนุ่มสั่นใบทั่งทรวง เมืองกับไม่เชื่อสีที่เห็นตรงหน้า ถึงใบหน้ายังมีผ้าพันแผลที่หลุดลุยปิดปับ แต่ก็ยังเหลือเค้าความงามที่ไม่อาจปิดมิดได้ เปลือกตาบางหลับตาลงอีกครั้งพลางยื่นหน้าไปใกล้ ก่อนจะมอบสัมผัสที่แผ่วเบาตรงริมฝีปากงามของหญิงสาว รสหวานจากริมฝีปากซึมลึกถึงหัวใจ กลิ่นกายสาวชวนให้เขาอยากนิทราหลับเคียงข้างเธอ มือหนาค่อยยื่นออก และออบกอดร่างเล็กข้างกายอย่างอุบอุ่น ด้วยเพราะอากาศหนาวแห่งแค้วนยูกิที่ค่อยๆแผ่ไปทั่ว ทำให้หญิงสาวจอมขี้เซาซึดไซ้ไหล่กว้างของหาไออุ่น ก่อนชายหนุ่มจะเข้าสู่นิทราไปด้วยใบหน้าเปื่อนยิ้มอย่างเป็นสุข
_______________________________
จบตอนแรก>0<!!!!!!!!!~ เลียนโว้ย ทำไมตอนแรกหนุกๆมันๆ ตอนหลังๆ เลียนเกือนคำบรรยายแบบนี้ว่ะ(ถามทำไม แต่งเองแล้วจะเลียนทำไม- -)
คอมเม้นด้วยน่ะ ขอร้อง~~~~TT^TT
ความคิดเห็น