คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : this lov past 1
ใจกลางย่านมุมมืดของสถานเริงรมณ์ สถานที่ที่เต็มไปด้วยเหล่าผู้คนในยามพักผ่อนและเหล่าผีเสื้อราตรี ซอยลึกที่เต็มไปด้วยร้านบริการความสุขต่างประโคมไฟและดนตรี ราวกับว่าประชันกัน หน้าบรรดาคลับต่างๆมีโฮสต์และบรรดาสาวๆบริการ ที่ออกมายืนเรียกแขกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
ท่ามกลางร้านที่เปิดไฟสว่างไสวราวกับกลางวันในซอย กลับมีร้านหนึ่งที่เปิดไฟสลัวๆ ราวกับเป็นมุมมืดที่เงียบสงบท่านกลางการมั่วสุมที่น่าพิศวง
แต่ความจริงหาเป็นเช่นนั้นไม่ ร้านนี้กลับเป็นร้านที่ขึ้นชื่อมากที่สุดในเงามืดของสังคม ทุกคนในระแวกนี้ต่างรู้จักร้านนี้ ในนามคลับ มิลาสดิลองก์ ซึ่งแปลได้ในความหมายว่า บริสุทธิ์......
ปัง! พลัวะ
ประตูร้าน มิลาสดิลองก์ ถูกผลักออกมาอยากแรง พร้อมกับร่างใหญ่ที่เต็มไปด้วยกล้ามราวลิงป่า พร้อมกับร่างเล็กที่หน้าตาบูดบึ้งเต็มไปด้วยแรงโทสะ
“ แก กล้าดีอย่างไรถึงผลักข้าออกมาอย่างนี้ ไม่รู้หรือไงว่าข้าเป็นใคร ” ร่างใหญ่ตะคอกด้วยเสียงอันดัง จนใครๆ พากันมอง
“ คุณจะเป็นใครใหญ่มาจากไหน ผมไม่สนหรอก แต่ที่รู้คือคุณทำผิดกฏของร้านเรา และทางเราก็ได้เตือนคุณแล้ว คุณกลับเฉยเมย ทางร้านจึงจำเป็นที่จะต้องไล่คุณออกมา ” ร่างบางกอดอกพูดด้วยน้ำสียงเรียบเฉยด้วยต้องจากสงบสติอารมณ์ แต่ผลที่ได้กลับ...
“ หนอยแน่ะ แกที่นี่มันก็ซ่องเกย์ดีๆนี่แหละ ค่จับต้องนิดหน่อยทำเป็นสะดิ้ดสะดิ้ง ” ชายผู้นั้นแสยะยิ้มด้วยความย่ามใจ ไร้ซึ่งความสำนึกผิดในการกระทำของตน
“ ฮึ...ไร้ซึ่งการศึกษาสิ้นดี ” ร่างบาง มองชายตรงหน้าด้วยใบหน้าเหยียดหยามปนสมเพช
“ กรอด...”
“ ฮึ..ร้านเราไม่ต้อนรับคนไร้การศึกษา มารยาททรามอย่างคุณเชิญไปร้านอื่นเถอะ ” ร่างบางเอ่ยเลียงเฉียบ ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าร้านไป การ์ดร่างยักษ์ปิดประตูตามหลังเจ้านายที่เข้าทันที ทิ้งชายร่างใหญ่ผู้นั้นให้ยืนเครียดแค้นเพียงลำพังหน้าร้าน
“ ฝากไว้ก่อนเถอะแก....ยูคิ ” ชายผู้นั้นกัดฟันพูดด้วยความแค้นก่อนจะลับหายไปในฝูงชน....
...............................................
“ มายุ... ” ร่างบางที่ทำหน้าเยือกเย็นเมื่อซักครู่หายไปในพริบตาเหลือเพียงความห่วงใยคนในร้าน
“ ฮึก....พี่ยูคิครับ....ฮือ ” ร่างเล็กที่ราวกับเด็กผู้หญิงกำลังนั่งสั่นเทาด้วยความกลัวอยู่ท่ามกลางบรรดาโฮสต์ในคลับนี้ที่นั่งปลอบให้ร่างเล็กคลายความกลัว
“ ไม่เป็นไรแล้ว..มายุ พี่ไล่ไปแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ ” มือเรียวลูบผมดำสนิทของมายุแผ่วเบาปลอบประโลม
“ ฮึก...พี่ยูคิฮ่ะ ” ร่างบางซุกยูคิราวกับลูกแมวอ้อนเจ้าของ
“ อืม..ไม่เอาน่าอย่าร้องๆ ” เสียงหวานแผ่วพูดกระซิบปลอบใจ
“ ยูคิ...ให้ฉันพามายุไปก่อนดีกว่า...ลูกค้านายแตกตื่นหมดแล้ว ” น้ำเสียงเย็นดังมาจากร่างสูงผู้นั่งจิบว๊อดก้าอยู่เรียกให้ยูคิหันไปมอง
“ อ่า...ไปพักก่อนเถอะมายุ..วันนี้นายคงไม่ไหวแล้ว....ฝากมายุด้วยล่ะยูกิ ” พูดจบยูคิก็ดันร่างเล็กในอ้อมกอดให้ไปหาพี่ชายของตนเบาๆ
“ อืม.. ” ร่างสูงตอบรับคำน้องเบาๆก่อนจะอุ้มมายุเดินออกจากร้านไป
“ เอาไงดีล่ะเจ้านาย.. ” ซาโนะถามยูคิอย่างอารมณ์ดี ซึ่งดูซาโนะจะอารมณ์ดีมากกว่าคนอื่นไปหน่อย
“ เฮ้อ...จัดพิเศษแล้วกัน ฝากประกาศด้วยเดี๊ยวฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ” ซาโนะพยักหน้ารับคำเบา แล้วมองร่างของผู้เป็นเจ้านายเดินเข้าหลังร้านไป
“คืนนี้ท่าจะสนุกแฮะ”
.................................................
โรงพยาบาลชิบุคาวะ
“ เฮ้ยไอหมอ วันนี้เคสใหญ่นี้หว่า ” ร่างสูงใหญ่ของหมอศัลยกรรมมือหนึ่งเดินเข้ามาตบหลัง หมอใหญ่ จนเซถลา
“ จะทักให้มันเบามือหน่อยก็ได้ชิบุ มันเจ็บน่ะเฟ้ย ” หมอหนุ่มไฟแรงหันกลับไปด่าเพื่อนตัวเองทันทีที่ตั้งหลักได้
“ กราบแกล่ะกัน...ได้ข่าวมาว่าจะไปต่อนี่หว่า ยินดีด้วยโว้ย” ไม่พูดเปล่าหมอศัลฯนามชิบุยังเขย่าเพื่อนไปมาจนหัวคลอนทั้งๆที่เซย์ก็ไม่ได้ตัวเล็กอะไร
“ เออๆ รู้แล้วน้า ดีใจอย่างกับได้ไปเองงั้นแหละ” เซย์เอ่ยอย่างฉุนๆ
“ เอาน่าอย่าโกรธๆ เดี๊ยวจะพาไปเลี้ยงร้านเด็ดๆ” ร่างสูงกล่าวด้วยน้ำเสียงสดใสราวกับไปพบเจอของถูกใจเข้า
“ ไปถูกใจอะไรมาล่ะ ทำหน้าตาดี๊ด๊า เจอของเล่นใหม่แล้วสิ” ร่างโปร่งเลิกคิ้วมองเพื่อนที่ยืนยิ้มระรื่นเหมือนคนบ้า
“ ม่ายว้อย..คราวนี้รักจริงหวังแต่ง” ร่างโปร่งมองตาวับๆของของเพื่อนหนุ่มแล้วไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่
“ จะจริงหรือ คราวที่แล้วก็บอกรักจริงหวังแต่ง แต่ก็ไม่ยืด”
“ เฮ้ยๆ ไม่เหมือนกันเว้ย คราวที่แล้วมันผิดพลาด ฮึ่ย พูดแล้วเจ็บใจ” พูดจบก็ยืนฮึดฮัดๆเหมือนอยากระบายอารมณ์ ทำให้เซย์ได้แต่นึกในใจ เพื่อนเรามันคงจะบ้าไปแล้วจริงๆ
“ แล้วชื่อร้านไรที่บอกว่าเด็ดนักเด็ดหนาของแก”
“ ร้านมิลาสดิลองก์”พูดจบร่างสูงก็ลากเพื่อนรัก วิ่งออกจากโรงพยาบาลราวกับกลัวว่าร้านมันจะเดินหนีไปหากไปช้าแม้เสี้ยววินาที.....
ความคิดเห็น