คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : _Chapter1_
--THE ELMERON--
เป็นเรื่องธรรมดา... ที่ผู้คนมากหน้าหลายตาจะมาเดินขวักไขว่ไปมากันอยู่บริเวณหน้าโรงเรียนในเช้าวันที่มีการเรียนการสอน และเป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะดูวุ่นวายผิดปกติในเช้าของวันเปิดเทอม แล้วก็แสนจะธรรมดา... ที่เด็กผู้ชายอายุ 15 ธรรมดาๆคนหนึ่งจะเดินผ่านกลุ่มคนมากมายเข้าประตูบานใหญ่ของโรงเรียนที่ดีที่สุดไป เพื่อเริ่มชีวิตในฐานะนักเรียนมัธยมปลาย... แต่ให้ตายสิ... เด็กหนุ่มไม่รู้สึกถึงความธรรมดาเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย
ครอส ไนท์ เป็นเด็กชายที่สุดแสนจะปกติคนหนึ่งที่ดูจะเป็นผู้ใหญ่กว่าเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเขาเล็กหน่อย ด้วยความสูง 169 เซ็นติเมตร และบุคลิกนิ่งๆนั้น ภายใต้ผมสีน้ำตาลธรรมชาติอันยุ่งเหยิงที่ปรกลงมา จะเห็นดวงคู่คมตาสีเดียวกันกับผมซ่อนอยู่ และด้วยใบหน้าขาวกร้านและริมฝีปากซีดที่ไม่ค่อยปรากฏรอยยิ้มให้ใครเห็นนั้น ไม่หน้าเชื่อเลยว่าจะมีสิ่งที่ทำให้เด็กหนุ่มคนนี้เห็นเป็นเรื่องไม่ธรรมดาและพิสดารสุดๆไปได้ ทั้งๆที่รอบๆตัวเขาก็มีแต่ความธรรมดาให้เห็นอยู่ร่ำไป
เด็กหนุ่มเดินดุ่มๆเข้ามาในโรงเรียนที่เต็มไปด้วยกลุ่มนักเรียนหลากหลาย สายหนาๆของเป้สะพายหลังสีขาวสลับดำที่พาดอยู่ข้างเดียวบนบ่าซ้ายถูกดึงให้กระชับจับถนัดกว่าเดิม ในขณะที่เจ้าของยังคงเดินเรื่อยๆต่อไปอย่างไม่แน่ใจจุดหมายปลายทางของตัวเอง แต่เท้าทั้งสองข้างในรองเท้ายีนส์ซีดๆปอนๆ ก็พาเขามาหยุดอยุ่ตรงหน้าอาคารสีครีมสะอาดตาหลังหนึ่งในที่สุด
"ไนท์" เจ้าของนามสกุลหันขวับไปตามเสียงเรียก เขาพบเด็กชายอายุเท่ากันที่เตี้ยกว่าเขาประมาณ 10 เซนต์ได้กำลังเดินเข้ามาหา
"คนอย่างครอส ไนท์ก็พาสชั้นมาเรียนในตึกนี้ได้ด้วยแฮะ" สำเนียงส่อเค้าเยาะเย้ยดูถูกเอ่ยขึ้นอีกครา
"คนอย่างฉันทำไม?โทมัส" เสียงทุ้มไร้อารมณ์ของคนถูกทักดังขึ้นตอบอย่างเรียบสนิท
"ก็นายมันไม่ใช่คนที่น่าจะได้เข้านี่นา BCT น่ะ..."
ยังไม่ทันที่โทมัสจะพูดจบ กระดาษสีน้ำตาลเข้มที่มีตราประทับสีทองวาว ก็ถูกยื่นมาจ่อหน้าเขาจนผงะ
"ไม่จริง... ตราประทับระดับเอ ไม่..."
ครอสไม่ได้อยู่ฟังประโยคติดอ่างนั่นจนจบ เขาดึงกระดาษเทียบเชิญเข้าชั้นเรียนม.ปลายของตึกนี้ที่ถูกประทับด้วยตราสีทองระดับสูงสุดกลับมา ก่อนจะหมุนตัวและเดินไปยังฟากซ้ายสุดของอาคาร 4 ชั้นนี้ สู่ห้องของผู้อำนวยการตึก
เท้าสองข้างพาร่างที่ค่อนข้างผอมของเจ้าของมาหยุดอยู่หน้าประตูไม้สีขาวบานหนึ่งที่มีป้ายสีครีมตัวหนังสือสีน้ำตาลเข้มเขียนว่า 'ผู้อำนวยการ'
เด็กหนุ่มสูดหายลึกๆก่อนจะยกมือขึ้นเตรียมเคาะประตู...
"เข้ามาสิ" เสียงของผู้ชายที่ฟังแล้วอุ่นๆนุ่มๆดังลอดประตูออกมา ทำให้มือที่ง้างไว้เตรียมเคาะประตูชะงักกึก ก่อนจะเลิกคิ้วแล้วเปิดประตูเข้าไป
"สวัสดีครอส ไนท์ เธอเป็นคนแรกจากหนึ่งในสองคนที่ฉันจะไม่ประหลาดใจเลยถ้ามาหาฉันเช้านี้" ชายหนุ่มที่ดูภูมิฐานสง่างาม แต่ให้บรรยากาศที่สบายๆเป็นกันเองเอ่ยปากพูดด้วยเสียงนุ่มๆ ร่างสูงโปร่งนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานหันหลังให้หน้าต่างกระจกบานใหญ่ ผมสั้นสีทองจางๆสะท้อนแสงแดดบางๆที่ลอดผ่านผ้าม่านสีขาวเข้ามา จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาสีน้ำตาลหลังกรอบแว่นวงรีกำลังสำรวจแขกผู้มาใหม่
"นั่งสิ หนุ่มน้อย" จะว่าไปเด็กหนุ่มเองก็ไม่ได้เด็กเสียจนใครๆจะเรียกเขาว่าหนุ่มน้อยแล้ว แต่ครอสก็เดินมานั่งลงที่เก้าอี้หมุนหน้าโต๊ะอย่างสงบ
เงียบกันไปชั่วอึดใจ...
"ฉันนึกว่าเธอมีอะไรจะถามฉันเสียอีก" หลังจากประโยคนั้น ทั้งห้องยังคงเงียบต่อไปพักใหญ่จนในที่สุด...
"เอ่อ... คือ ทำไมคน'อย่างผม'ถึงได้เข้าเรียนที่นี่ล่ะครับ" เด็กหนุ่มพูดออกมาจนได้
"คน'อย่างเธอ'ทำไมหรือ" ผู้อำนวยการหนุ่มยิ้มให้เขา
"ก็ผม... เป็นแค่คนธรรมดานี่ครับ" ครอสก้มลงมองมือของตัวเองที่กำแน่นโดยไม่รู้ตัว สายตาของอีกบุรุษในห้องกำลังมองอัปกิริยานั้นและเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อยก่อนจะตอบ
"ไม่เลยนี่นาหนุ่มน้อย" ประโยคนี้ของเขาทำให้มือที่กำอยู่นั้นคลายออก ดวงตาสีน้ำตาลเบือนขึ้นไปมองนพูด
"คำว่า'ธรรมดา'ของเธอ มันคือ'ความพิเศษ'ของพวกเรา" ถึงตรงนี้เด็กหนุ่มก็ก้มหน้าลงอีกครั้ง ผู้อำนวยการยังคงมองการกระทำเหล่านั้น และพูดต่อไป
"เด็กฉลาดอย่างเธอคงจะแยกแยะออกใช่มั้ย ว่าความจริงของโลกใบนี้น่ะ จริงๆแล้วคืออะไร" ครอสพยักหน้าให้กับประโยคนั้นเงียบๆ แล้วเบือนสายตาเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง
"ใช่... เธอเป็นคนธรรมดาของโลก... ของ'Real Earth' พวกเราต่างหากที่ไม่ใช่" บุรุษหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วหันหน้าไปหาหน้าต่าง ดึงม่านเปิดออก
"แต่ข้อเท็จจริงคือ แม้เราจะเป็นส่วนหนึ่งของ Real Earth แต่เราแบ่งแยกและแตกต่างกันมาก จนพวกเขาอาจจะไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของพวกเรา" ชายหนุ่มหันหน้ามาสบตาสีน้ำตาล
"'โลก'ใบนี้มันแปลกประหลาด... ยีนบนโครโมโซมของพวกเราไม่ปกติ... และนั่นก็ทำให้ความธรรมดาของเธอมีค่า... เหมือนความพิเศษของคนอื่นๆ" ผู้อำนวยการหันหน้าไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง แผ่นหลังที่ดูสง่าผ่าเผยนั้น สะท้อนเงาของคนเข้าใจโลก
"ฉันไม่ใช่คนเข้าใจความรู้สึกใครง่ายๆ และตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้แน่ชัดถึงความรู้สึกของเธอ... หากเธอมาเพียงเพื่อยืนยันว่าตราประทับนั้นไม่ใช่ของปลอม และเธอได้เข้าเรียนที่นี่แล้วจริงๆ ฉันก็จะบอกเธอว่า เธอเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่แล้วจริงๆ อย่างที่เด็กม.ปลายธรรมดาพึงจะได้เข้า" รอยยิ้มนุ่มนวลไม่แอบแฝงฉายชัดอยุ่บนใบหน้าที่หันกลับมาอีกครั้ง ราวกับจรรโลงจิตใจที่ว้าวุ่นของเด็กหนุ่มให้กลายเป็นความสดใส สมกับการต้อนรับเปิดเทอมใหม่
"ถึงตอนนี้มีอะไรจะถามอีกมั้ย" เด็กหนุ่มนิ่งเงียบไปกับคำถามนี้ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
"ในเมื่อผมได้เข้าเรียนที่นี่แบบคนธรรมดา ทำไมถึงเป็นตราสีทองล่ะครับ"
ผู้อำนวยการยิ้มแย้มกับคำถามนั้น ก่อนจะหันหลังเดินไปชิดกระจกหน้าต่างแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีว่า
"ตรารับนักเรียนน่ะ เป็นตราสีดำระดับดี ที่ต่ำที่สุดนะ... เห็นนักเรียนแต่ละปีชอบเชื่อกันว่าได้ตราพวกนั้นแสดงว่าไม่ได้เข้ามาอย่างสมเกียรติ... ถ้าฉันประทับตรานั่นให้เธอไป ป่านนี้เธอคงไปนั่งเรียนกับพวกคลาสปกติแล้วใช่มั้ยล่ะ..."
-- ELMERON --
--------------------------------------------------------------------------------------
ให้ตายสิ เรื่องที่ 2 นี่แต่งยากจริงๆเลยเนอะ
แต่ยังไงก็จะพยายามต่อไปละกัน ^^ SUSU
>ให้กำลังใจตัวเองต่อไปนะ!!<
ความคิดเห็น