มิติกาลเวลาแห่งเวทมนต์

ลำดับตอนที่ #1 : ตาแก่พร้อมหนังสือปกแดง

 เช้าตรู่ตะวันยังไม่ทอแสงหมู่นกน้อยยังไม่ออกหากิน มาริด้าหรือมายด์และฟอริโซ่หรือเฟร์จำต้องลุกขึ้นมาเพื่อเข้าไปในป่า เพื่อความอยู่รอดของชีวิต มายด์และเฟร์จำต้องหาของป่าเพื่อประทังชีวิต ชีวิตที่รันทดชีวิตซึ่งไร้พ่อแม่และญาติพี่น้อง ชีวิตซึ่งรำบากยากเข็ญมาตลอด เฟร์บอกน้องอยู่เสมอว่าสักวันเราต้องสบาย และแล้วชีวิตของทั้งสองก็เปลี่ยนแปลงไป
"พี่เฟร์เร็วๆเข้าดูนั้นสิ ดูนั้นแสงสีบานเย็นนั้น แสงอะไรกัน"มายด์พูดขณะที่ยังวิ่งไปหาแสงสีบานเย็น แต่แล้วเมื่อเข้าไปใกล้มายด์ก็ได้ได้รู้ว่าแสงสีบานเย็นนั้นมาจากปกหนังสือเล่มแดงที่ตาแก่ถืออยู่ในขณะที่เฟร์วิ่งตามมาติดๆ เมื่อมายด์กับเฟร์อยูพร้อมหน้ากัน ตาแก่ก็พูดขึ้นว่า "ข้ารอเจ้าทั้งสองอยู่นานนม ยินดีจริงๆที่เจ้าทั้งสองยังรอดชีวิตมาได้" ไม่ทันที่มายด์จะได้ถามตาแก่ก็ยกหนังสือขึ้นมา แสงสีนวลตานี้สว่างจ้าขึ้นเรื่อยๆๆๆๆๆ จากสีชมพูบานเย็นค่อยค่อยกลายมาเป็นสีแดงจ้าแล้วเปลี่ยนเป็นสีขาว ขาวสว่างแต่ไม่ยักจะแสบตาสีขาวนวลสว่างขึ้นเรื่อยๆแล้วค่อยๆจางลงๆจนสามารถมองเห็นว่าสถานที่รอบด้านนั้นเปลี่ยนไปเปลี่ยนจากป่ามาเป็นทะเลทรายจากทะเลทรายแปรเปลี่ยนเป็นเมืองๆหนึ่งเมืองซึ่งมีผู้คนเดินขวักไขวแม้จะเป็นราตรีกาลก็ตาม มายด์และเฟร์ตะลึงกับภาพเบื้องหน้าสักครู่จึงรู้สึกตัว หันกะจะมาถามตาแก่ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ตาแก่หายไปแล้ว ปล่อยให้มายด์และเฟร์ยืนอยู่ทามกลางผู้คนที่แต่งตัวแปลกประหลาดเดินขวักไขวไปมาอยู่ล้อมรอบกาย