คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 ปฐมบท
"ไฟพราวล์ยอดดินแดนแห่งผู้กล้า
ยอดนักดาบข้าสู้ไม่กลัวหวั่น
เพื่อปราชัยในแดนถิ่นนิรันดร์
สยบสิ้นเดทเวลส์ไปชั่วกัลล์
เดทเวลส์แดนปีศาจมรณะ
ทั้งราคะมั่วเมาไม่สูญสิ้น
ข้าจักหมายไฟพราวล์ทั้งแผ่นดิน
ให้หมดสิ้นแดนผู้กล้าไปชั่วกาล
สมรภูมิแดนรบคร่าชีวิต
หลายทั้งจิตหายไปไม่มีหวน
เสียงร่ำไห้ติดตรึงคิดคร่ำครวญ
ทุกสิ่งล้วนโศกเศร้าเฝ้ารำพัน
อนิจจา...ผู้ปกป้องแห่งไฟพราวล์
ผู้เป็นเจ้าคุ้มครองสรรพสัณฑ์
โชคชะตากำหนดนิจนิรันดร์
ทุกสิ่งพลันชั่วร้ายกลายเป็นดี
อันวิธีที่นำมาซึ่งสงบ
จะพานพบเส้นทางกลางวิถี
ด้วยพลังผู้ปกป้องตามวารี
เป็นสิ่งที่ไขกุญแจแห่งชะตา"
เสียงหวานกังวานเคล้าเสียงพิณเอื้อนเอ่ยร้องบทเพลงก่อนที่เสียงของหล่อนหายไปแต่เสียงเพลงจากพิณยังคงฃอยู่แล้วทอดสายตาไปยังพื้นน้ำเบื้องหน้า เงาสะท้อนในพื้นทะเลสาบเผยให้เห็นสตรีที่มีผิวสีขาวสะอาดดุจหิมะแรก ผมยาวสลวยสีมรกตรับกับใบหน้ารูปไข่และดวงเนตรสีเดียวกับผมได้เป็นอย่างดี อาภรณ์สีน้ำทะเลอ่อนที่ช่วยขับผิวให้ดูสว่างมากขึ้นภายไต้แสงจันทร์นวลเสียงหวานกังวานของนางไพเราะดุจเสียงอัปสรสวรรค์ ยามใดที่หล่อนพรมนิ้วลงบนพิณสีขาวนวล สรรพสิ่งก็เงียบงันราวกับรอฟังบทเกลงด้วยความโทมนัส หล่อเผยอเปลือกตาขึ้นเบาๆบนตาที่ยาวเป็นแพค่อยๆเลิกขึ้นพลางจับจ้องสายตาไปยังพื้นน้ำเบื้องหน้า แล้วเสียงหวานก็ดังขึ้นอีกครา
“โรมันออกมาเถิดไม่ต้องกลัวข้า เพราะเราต่างก็รู้”บุคคลที่ถูกเอ่ยถึงจึงค่อยๆปรากฏกลายขึ้ยบนผิวน้ำอย่างแผ่วเบา แล้วเคลื่อนตัวมายังสตรีที่นั่งเล่นพิณท่ามกลางมวลบุปผชาติ
“ท่านก็รู้ว่าเราไม่ควรนิ่งนอนใจ” ทุ้มเสียงของชายกายาดั่งนักรบเจนสนามดวงตาสีดำคมกริบราวกับผู้มากประสบการณ์ และเครื่องประดับสีทองที่แสดงออกถึงฐานะได้เป็นอย่างดี
“แล้วเจ้าจะให้เราทำอย่างไร” หญิงสาวหลุกเปลือกตากลงต่ำหยุดพรมนิ้วลงบนพิณแล้ว ตวัดมือให้พิณคู่ใจหายไปแล้วหันมาสนทนากับชายหนุ่มเฉกเดิม แต่เพียงชั่ววินาทีที่สบตาดวงเนตรที่หม่องหม่นก็กลายเป็นอ่อนโยนราวกับรู้ถึงความในใจของบุคคลที่อยู่ตรงหน้า
“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงข้า แต่เมื่อโชคชะตากำหนดมาใก้เป็นอย่างนี้ เจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร” หล่อนนิ่งสบตากับชายหนุ่ม แล้วก้มตัวลงไปหยิบวัตถุสีม่วงเข้มที่ล้อแสงจันทร์ในน้ำมาเชยชมอย่างแผวเบา
“แล้วนาง....”เจ้าของดวงตาสีดำจะพูดต่อความ แต่ก็ถูกมือบางเอื้อมมาปิดไว้
“นางมีภาระมากพอที่ต้องกระทำ การเป็นกถญแจของไฟพราวล์ไม่ใช่เรื่องง่าย และการเป็นปีศาจก็เป็นการเสียสละที่ยิ่งใหญ่” แววตาของหล่อนหม่นลงอีกครั้ง นางเอื้อมมือไปจับมือของโรมันอย่างแผ่วเบา แล้วผละออกทิ้งให้วัตถุสีม่วงเข้มไว้ในมือของชายหนุ่ม
“ผลึกผู้ปกป้อง” โรมันเอ่ยคิ้วโก่งดั่งขึนธนูขมวดด้วยความฉงน เมื่อเงยหน้าจากวัตถุในมือเพื่อมาสบตากับหญิงสาวตรงหน้า เขาก็พบเพียงรอยยิ้มหวานที่ชวนให้ใจกระตุก
“ยุติธรรม ปกป้อง คุ้มครอง คือ ความหมายของผลึก” นางร่ายมือ พลันผลึกก็กลายเป็นหัวแหวนสีมม่วงเข้มรูปหยดน้ำกับเรือนแหวนทองคำขาว หล่อนโน้มตัวลงข้างโรมัน แล้วกระซิบอย่างแผ่วเบา
“คำมั่นสัญญา” ว่าแล้วนางก็ผละจากไปทิ้งไว้เพียงผ้าคาดเอวสีน้ำทะเล ที่ถูกสายลมพัดมากระทบหน้าของโรมัน แล้วร่างของนางก็เลือนหายไปพร้อมกับหมอกในยามรัตติกาล และวลีที่มีความหมายยิ่งแก่โรมัน
“ข้าจะจำไว้ ราเฟล คำมั่นสัญญา….” ชายหนุ่มลูบผ้าผืนนั้นกับหน้าตัวเองอย่างแผ่วเบา ราวกับจะจดจำเธอให้ในห้วงแห่งความทรงจำ ....ตลอดไป......
ความคิดเห็น