คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พบเจอ
ตอนที่ 1
เสียงดนตรีคลาสสิกดังกังวานสบายๆอยู่ในห้องนอน เสื้อผ้า เอกสารทำงานวางกระจัดกระจายไปทั่วห้องดูแล้วไม่สบายตาเลย เสียงดังของเพลงทำให้ชายผู้หนึ่งที่นั้งอยู่เก้าอี้ชายหาดหลับอย่างสบาย รูปร่างของชายคนนี้นั้น เหมือนกับชายทั่วไป สูงปานกลางผิวสีแทน ใบหน้าเรียวใสทรงผมยุ่งเหยิงใส่ชุดเหมือนคนทำงานบริษัททั่วไป “ติ๊ง ต่อง” เสียงของการกดกริ่งหน้าห้องดังขึ้น “ขอโทษนะครับมีใครอยู่ไหมครับมีจดหมายมาถึงคุนครับ”เสียงนั้นดังชองเด็กส่งจดหมายกลบเกลื่อนเสียงเพลงคลาสสิกที่ดังกังวานอยู่ในห้อง และประตูห้องก็เปิดเด็กส่งจดหมายท่ามางตกใจเล็กน้อย “คุณใช่เรย์ ราโนล รึเปล่าครับ”เด็กส่งจดหมายถามชายคนที่ชื่อของเขา “ใช่ครับ” เสียงของเรย์เหมือนเสียงของคนเพิ่งตื่น “เอ่อ......มีจดหมายส่งมาถึงคุณน่ะครับ”เด็กส่งจดหมายบอกพร้อมยื่นจดหมายให้เรย์ ชายคนนั้น ขยี้ตาและดูที่หน้าซองจดหมาย “แล้วทำไมไม่ไว้ที่ตู้จดหมายข้างล่างล่ะ”เรย์ถามเด็กส่งจดหมาย “เอ่อ.....คือว่าคนส่งโน๊ตมาบอกด้วยว่า ให้ส่งถึงมือเลครับ” เด็กส่งจดหมายตอบ “งั้น หรอ.....ขอบใจนายมากล่ะกัน ไปได้แล้วล่ะ”หลังจากนั้นเรย์ก็ปิดประตูและเดินเข้าไปในห้องของตัวเองเขาต้องเดินหลบกองเอกสารต่างๆที่กองไว้ตามพื้น “จดหมายจากไหนเนี่ย” เรย์บ่นพึมพัมกับตัวเอง และเขาก็ได้ฉีกจดหมายออก ในซองจดหมายมีกุญแจหนึ่งดอก และกระดาษจดหมายฉบับหนึ่ง
ถึงเรย์
ยังจำวันนั้นได้มั้ยเพื่อนรักนายยังจำได้ไหมที่หลังโรงเรียนนายควรจะเล่าให้ใครฟังบ้างนะนายไม่น่าเก็บไว้คนเดียวนายคงจะรู้ตัวดีว่านายทำอะไรไว้ฉันจำสิ่งที่นายทำได้นะ นายควรจะตายไม่ใช่ฉัน นายทิ้งฉันไป ฉันจะฆ่านาย ฉันจะฆ่านาย ฉันจะฆ่านาย นายตายแน่ นายควรจะกลับไปที่นั่นอีกครั้งที่นั่นที่ๆฉันจะเจอนายอีกครั้ง
รักและคิดถึง
ลิซ่า
เรย์อ่านจดหมายเส็ดและทำหน้างงเล็กน้อย “ลิซ่าหรอ” เขาบ่นถึงชื่อที่ส่งจดหมายมาให้ คงไม่ใช่ ลิซ่า ที่โรงเรียน ตอน ม.ปลายหรอกนะ เราจะไม่กลับไปที่นั่นอีกแน่นอนไม่มีทาง ที่นั่นมันเป็นเกาะร้างไปแล้วเราไม่ควรกลับไปอีกเด็ดขาด ทันใดนั้นเสียงของการเคาะประตูก็ดังขึ้น เขาเดินไปมองดูที่ช่องตาแมว สิ่งที่เขาเห็นฝั่งตรงข้ามประตูนั่นก็คือผู้หญิงสาวสวยคนหนึ่งเธอมีรูปร่างสูงขายาวผิวสีขาวออกเหลืองเล็กน้อยดวงตาของเธอกลมโตขนตายาวสังเกตุได้ว่าไปดัดขนตามาแน่นอน ทรงผมของเธอเป็นลอนๆ ยาวถึงกลางหลังริมฝีปากอวบอิ่มอมชมพู สรุปแล้วเธอดูดีมากๆ เรย์เปิดประตูออกแต่ว่าประตูของเขาคล้องด้วยโซ่จึงทำให้เปิดออกมาได้นิดเดียว “มาหาใครครับ”เรย์ถามด้วยอาการสงสัยสุดๆ “เอ่อ...ที่นี่ใช้ ห้องของ เรย์ ราโนล รึเปล่าค่ะ” เสียงของหญิงสาวคนนี้เล็กและเธอก็ทำหน้าตาสงสัยเหมือนกัน ช่างสวยอะไรขนาดนี้ ผู้หญิงอะไรกัน “ใช่ครับ ผมเอง เรย์ มีอะไรหรือเปล่าครับ” เรย์ตอบและถามกลับ “ เรย์ หรอเนี่ย นี่จำฉันได้มั้ย ฉันมิเชลจำได้มั้ย” เธอทำหน้าสงสัยและทวนชื่อของเรย์ และเธอก็ทำหน้ายิ้มแล้วพูดชื่อของตัวเอง “มิเชล หรอ” เรย์ยังคงนึกชื่อ ชื่อนี้ไม่ค่อยคุ้นเลยแฮะ “นี่นาย จำฉันไม่ได้จริงๆหรอเนี่ย ยัยแว่น ดัดฟันไง ที่พวกนายชอบเรียกฉันว่ายายทึ่มน่ะ” เสียงของเธอเปลี่ยนไปจากเสียงน่ารักสดใสกลายเป็นน้ำเสียงที่เรย์ฟังดูแล้วสนิทสนมมากเหลือเกิน เรย์ตาโตและทำหน้าประหลาดใจสุดๆ “ยัยทึ่ม หรอเนี่ย” เธอทำหน้าดีใจเล็กน้อย “กว่าจะจำได้นะ นึกว่าจะจำกันไม่ได้ซะแล้ว หุหุ” “ขอโทษที เอ้อ เข้ามาก่อนซิ” เรย์ปิดประตูไปและได้เอาโซ่คล้องประตูออก “ห้องรกไปหน่อย ขอโทษทีพอดีเพิ่งย้ายมาน่ะ งานก็เยอะยังไม่ได้เก็บอะไรเลย” มิเชลยิ้มเล็กน้อย “ไม่เป็นไรจ้า พอดีฉันจะมาถามว่านายเห็น เจมส์ บ้างไหม” “เจมส์น่ะหรอ ไม่เห็นเลยตั้ง แต่ตอนที่จบป.ตรีด้วยกัน” “หรอ ฉันได้ข่าวมาว่าเขาถูกฆ่าตาย ที่โรงเรียนนั่นน่ะ” เรย์ ทำหน้าตกใจสุดๆ “ไม่น่าเลยนะ แล้วทำไมเจมส์ ถึงต้องไปตายที่นั่นล่ะ” “นายได้รับจดหมายที่ส่งมาจาก คนที่ชื่อ ลิซ่าไหม” เรย์ทำหน้าตกใจอีกครั้ง ทำไมมันช่างบังเอิญขนาดนี้นะ เรย์ยื่นจดหมายที่อยู่ในมือให้มิเชลดู มิเชลตาโตขึ้นมาทันที “ฉันก็ได้” เธอหยิบจดหมายที่อยู่ในมือของเรย์มาอ่านดู “เหมือนกันเลยเรย์ ฉันก็ได้นะ” “ขอดูหน่อยซิ” มิเชลยื่นจดหมายให้ เรย์ดู “แล้วที่นั่นที่ว่าที่ไหนหรอ” เรย์ถาม “ก็ที่โรงเรียนเราไงตอนนี้ปิดตายไปแล้ว กลายเป็นโรงเรียนร้าง” เรย์พยักหน้า “เราจะทำยังไงกันดีล่ะ” มิเชลถาม “เราก็ควรไปที่โรงเรียนนั่นให้มันรู้ไปเลยว่ามันมีอะไรกันแน่” เรย์ตอบมิเชลไปขณะที่ตาของเรย์ มองดูจดหมาย “แล้วกินอะไรมายังล่ะมิเชล ออกไปกินร้านอาหารข้างนอกกันไหม” มิเชลยิ้มและพักหน้า “ฉันหิวพอดีเลยอ่ะ เธอนี่รู้ใจฉันจัง” เรย์ยิ้มเล็กน้อย “มันบังเอิญมากกว่า” ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
ความคิดเห็น