คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
“โอ๊ย !!! ทำไมเมืองไทยมันร้อนอย่างงี้เนี่ย”
ฉัน ฐิตา มาริสา เรืองรองหริรัญญา ลูกสาวคนเดียวของบ้าน “เรืองรองหริรัญญา” (ก็บ้านนี้มีแต่ลูกผู้ชายตั้ง 2 คน แกก็เป็นลูกสาวคนเดียวอ่ะดิ : นิว) (แกอย่าพึ่งขัดฉันได้ม่ะนิว กำลังจะวาดฝันให้มันดีดี : ฐิตา) (เออๆ ก็ได้ครับ : นิว) ฉันพึ่งกลับมาจากเมืองนอก เพื่อที่จะมาเรียนต่อที่นี้ อะไรหล่ะเนี่ย อยู่ที่โน้นก็ดีอยู่แล้ว จะให้สาวสวยอย่างฉันกลับมาที่เมืองไทยทำไม เฮ้อ อ !!!
“ทำไมป่านนี้ ป๊า กับม๊า ยังไม่มารับอีกเนี่ย” ฉันบ่นพึมพำอยู่คนเดียว
“โอ๊ย ย ย !!!” ฉันร้องเสียงหลง ใครว่ะ บังอาจเข็นรถเข็นมาชนคนสวยอย่างฉันได้ (มันหลงตัวเองอีกแล้วครับ : นิว)
“5 5 ก๊ากก กๆ ๆๆ ขำ ๆ ๆ”
“นี่ไปหัวเราะเขาทำไมเล่า ห๊า นายรัญ ขอโทษเขาไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“5 5 5 + ก๊า ก ๆ ๆๆ ขำๆ ๆ ๆ เอิ๊ก ก กๆ ๆ ๆ”
“นี่ ชนคนอื่นแล้วยังมาหัวเราะอีกหรอ คำขอโทษซักคำก็ไม่มี แล้วยังมาขำอีก” ฉันพูดหลังจากที่เงียบฟังไอ้สองคนที่มันเข็นรถมาชนฉันเถียงกัน
“เอ่อ ผมต้องขอโทษแทนน้องด้วยนะคับ ที่มันเข็นรถไม่ดูเลย” เอ่อ ว่าแกจะขอโทษฉันได้นะ แล้วทำไมนายต้องขอโทษแทนน้องนายด้วยห๊า นายไม่ได้เป็นคนทำซะหน่อย
“ไม่ต้องขอโทษฉันหรอก ขนาดคนที่ทำ ยังไม่ขอโทษเลย” ฉันพูดด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไร
“ 555 ก๊าก ๆๆๆๆ” อีตานี่ไม่มีความสำนึกเอาซะเลย มัวแต่ขำ ช่างเหอะ แม่พระอย่างฉันปล่อยๆไปซะ
หน้าสนามบิน
“โอ๊ย ย !!! ทำไมมันยังรู้สึกแสบๆอยู่ที่ขาหล่ะเนี่ย” ฉันบ่นพึมพำ คิดแล้วยังเจ็บใจไม่หาย ที่อีตาคนน้อง มันเข็นรถเข็นมาชนฉันแล้วยังไม่ยอมขอโทษ แต่ตาคนพี่ดันเป็นคนขอโทษแทน นายชั่งเป็นสุภาพบุรุษเสียจริง เอ๊ย ไม่ได้ๆ มาดนางเอก ต้องใจแข็ง ท่องไว้ ใจแข็งๆ ๆ
“อ่าว คุณยังไม่กลับบ้านอีกหรอ”
“จะให้กลับยังไงเล่า ก็ขาฉันเจ็บอยู่เนี่ย คุณเห็นไหม” ฉันตอบอย่างเซ็งๆ ก็ไอ้คนน้องนี่แหละ รู้สึกว่าจะชื่อ รัญม้าง หน้าตาก็ใช้ได้นะ อายุน่าจะเท่าๆกับฉัน เสียอย่างเดียว นิสัยไม่ดีชะมัดเลย ชนคนอื่นแล้วไม่ขอโทษ ให้พี่ชายตัวเองขอโทษแทน
“งั้นเดี๋ยวผมไปส่ง ชดใช้ในเรื่องที่ผมเข็นรถเข็นไปชนคุณ” เอ่อ ตอบมีสาระดีแหะ แต่จะไปส่งฉัน แกรู้บ้านฉันรึไงห๊า ถึงจะไปส่งเนี่ย ไม่ได้ๆ เราต้องนางเอกไว้ อีกอย่างถ้าป๊ากับม๊ามาแล้วไม่เจอจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพ่อกับแม่ฉันก็มารับแระ” ฉันตอบอย่างนางเอกไป
“งั้นเดี๋ยวผมพาไปรอ.......” พี่ชายตัวดีของอีตารัญทำท่าจะพาฉันไปนั่งที่รอรถโดยสาร แต่ฉันต้องปฏิเสธ ฉันจะให้คนหล่อพาไปเนี่ยนะ ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวฉันก็หลงเสน่ห์อีตานี่พอดี โหะ ๆ ๆ ๆ ^o^
“ไม่ต้องหรอก ฉันรอตรงนี้แหละ เดี๋ยวค่อยโทรบอกพ่อกับแม่ให้มารับ” ฉันตอบไปเพื่อให้จบปัญหาแต่มันไม่ง่ายอย่างนั้นหน่ะสิ ก็อีกตาคนน้องมันดันมาพูดกวนฉัน ฉันหล่ะปี๊ดขึ้นสมองเลย
“คุณจะให้พ่อแม่คุณขับรถมาจอดในสนามบินหรอ 5 5 ก๊าก ก ๆๆๆ” โอ๊ย อีกตานี่ ถ้าไม่ติดว่าฉันเป็นผู้หญิงนะ ฉันจะกระทืบนายให้ตายไปเลย
“โอ๊ย ย ย !!!!”
“เป็นอะไรไปอีกหล่ะคุณ” อีตานี่แกยังไม่รู้ตัวอีกหรอว่ะเนี่ย โอ๊ยเจ็บ
“ก็นายมาเหยียบเท้าฉันทำไม ฉันเจ็บนะ”
“อ่าว เอ๊ย ขอโทษๆ ๆ ๆ” โห ไอ้นี่พึ่งจะมาขอโทษ สงสารพ่อแม่อีตาหมอนี่จัง ถ้าท่านรู้คงจะเสียใจมาก
“พอซักที พวกนายจะไปไหนก็ไปเลยนะ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันจะถือว่ามันไม่ได้เกิดอะไรขึ้น” ฉันพูดด้วยความโมโหเลยไม่ได้เรียกค่าเสียหาย เอ๊ย เพราะว่ารำคาญไอ้ตัวน้องมันมากๆ
“ยัยกระต่ายน้อย” เอ๊ะใครเรียกฉัน เอ๊ย ฉันไม่ได้ชื่อกระต่ายน้อย แล้วอีกอย่างคนที่เรียกอย่างงี้ก็มีคนเดียวในโลก (ออกจะเวอร์ไปหน่อย) พี่แซน ใช่ พี่แซน พี่ชายสุดที่รัก 5 5
“พี่แซน ๆ ๆ “ ฉันตะโกนสุดชีวิต จะตะโกนหาสวรรค์วิมารรึไงว่ะ ห๊า
“เออ ๆ รู้แล้ว ไม่ต้องตะโกน อายเค้า เป็นไงบ้างสบายดีรึป่าวหึ” พี่ชายยิงคำถามรัวมาใส่ฉัน
“เหอๆ สบายตายหล่ะพี่ พึ่งได้แผลมาสดๆร้อนๆเลย”
“ห๊า !!!” จะตะโกนทำไมเล่า อายคนอื่นเค้า ( 55 กำตามสนองแล้วไอ้ตาเอ๊ย : นิว) (เงียบไปเลยนะแก เดี๋ยวจะโดนตื้บ : ฐิตา) (เออๆ กลัวโดนตื้บ 5 5 : นิว)
“พี่แซนจะตะโกนทำไมหึ ตาอายเค้านะ แผลนิดหน่อยเองไม่ต้องคิดมาก ทายาแปปเดียวก็หาย” ฉันตอบเพื่อที่จะได้รีบกลับบ้าน แล้วฉันก็ลากกระเป๋าเดินไปที่ประตูหน้าสนามบิน
“เออ ๆ ไอ้กระต่ายน้อยเอ๊ย” โอ๊ย !! ไรเนี่ย ไม่ได้ชื่อกระต่ายน้อยเว้ย ไอ้พี่บ้า เรียกอยู่ได้อายคนอื่นเค้า
ในรถ
“ใครทำแกเจ็บห๊า ไอ้กระต่ายน้อย” บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกกระต่ายน้อย ไม่อยากได้ยิน เค๊ ???
“ไม่มีหรอก ตาสุ่มซ่าม เอ่อพี่แซน พี่กี้กลับมาจากญี่ปุ่นยังง่ะ” ฉันถามด้วยความสงสัย เพราะสองคนนี้เป็นแฟนกันแต่เหมือนเป็นแฝดกัน ไปไหนก็ไปด้วยกัน ทำอย่างกับไส้ติดกัน 55
“อ๋อ กี้เค้ายังไม่กลับมาหรอก เค้าบอกว่า จะกลับมาอาทิตย์หน้าอ่ะ” โห น่าเสียดายรู้งี้บินไปญี่ปุ่นก่อนที่จะกลับไทยดีกว่า จะได้กลับพร้อมกับพี่กี้เลย หุหุ
“เห้ย ถามจิงๆนะไอ้กระต่ายน้อย แกเป็นทอมรึป่าวว่ะ พี่เห็นแกไม่ค่อยจะใส่กระโปรงเลย” โหไอ้พี่ชั่วเอ๊ย คิดกับน้องอย่างงี้หรอว่ะ โหถ้าเป็นทอมนะ ป่านนี้เอาดี้มาควงให้เห็นไปแระ
“โหคิดงี้หรอห๊า เดี๋ยวก็เป็นให้มันรู้แล้วรู้รอดเลย” 5 5 เจอฉันเข้าไปอึ้งเลยหรอพี่แซน
“น่าเสียดาย แกน่าจะเป็นทอม เป็นผู้หญิงแล้วมันไม่คือ 5 5” โห ไอ้พี่คนนี้คิดได้นะเนี่ย ว่าจะให้ฉันเป็นทอมเนี่ย แต่ถ้าเป็นทอมก็คงจะดีนะ เห้ย!!! ฉันเป็นนางเอก จำเอาไว้ ฉันเป็นนางเอก
ที่บ้าน
“Hello ป๋า ม้า” ฉันพูดสุดเสียงเมื่อรองเท้ามาจรดกับพื้นบ้าน หุหุ รักป๋า กับม้าจังเลยง่ะ ไม่ได้เจอตั้งนาน สบายดีมไหมหนอ
“จ้าๆ ๆ ๆ” แหมเสียงม้าดังมาจากในครัว เอ่อ แต่ว่าทำไมไม่มารอยืนรับเราตรงนี้หล่ะ
“พี่แซน ปะป๋า กับม้าอยู่ในครัวหรอ พี่แซน ไอ้แซน” โถ่เว้ย ทำไมไม่ตอบเล่า อ่าว ฉันยืนพูดคนเดียวนี่หว่า หลังจากที่ลงจากรถ แล้วฉันก็เอากระเป๋าให้ลุงชิด แล้วก็เดินมุ่งหน้าเข้าบ้าน แต่เอ๊ะ อีตาแซนหายไปตอนไหนหนอ แล้วไปไหนกันหมดเนี่ย เหลือแต่เสียง
“ป๋าค่ะ ม้าค่ะ ตากลับมาแล้วค่ะ”
“........”
“ปะป๋า มะม้า ตาไม่เล่นแล้วนะ ตาร้อนค่ะ”
“.........”
“ลุงชิด ป้าแช่ม พี่น้อย ยัยปุ๊ก พี่แซน ป๋า ม้า อยู่กันไหมเนี่ย”
“..........” โอ๊ย !!! ฉันเริ่มจะปวดหัวกับที่นี่แล้วนะเนี่ย พูดกี่ครั้งก็ไม่ตอบ ไรเนี่ย ที่นี่เห็นฉันเป็นคนอื่นแล้วเรอะ
เชอะ ไม่รอก็ได้ ไปอาบน้ำนอนดีกว่า
“ลูก ม้าขอโทษคือว่าม้าทำอาหารอยู่ในครัวหน่ะ วันนี้ป๋าติดประชุมนะจ๊ะ” โห ม้าแค่ทำอาหารเนี่ยนะ ไม่ยอมตอบเลยซักคำ โถเรื่องแค่นี้ ตาไม่โกรธหรอกค่ะ
“มะม้า ก็ไม่ตอบตาเลยซักคำ พูดมาอยู่คำเดียวว่า ‘ จ้า ‘ แล้วก็เงียบไปเลยตาก็เลยนึกว่า ป๋ากับม้าแล้วกับคนที่บ้านไม่สนใจตาแล้วซะอีก” ฉันพูดด้วยความน้อยใจ แต่ฉันก็เข้าใจม้าอ่านะ ว่าม้าทำอาหารอยู่ เวลาที่ม้าทำอาหารม้าจะเหมือนคนไม่มีชีวิตเลยหล่ะ ปราศจากความได้ยิน อิอิ ช่างเถอะ ยังไงฉันก็เข้าใจอยู่ดี
“งั้น ตาขึ้นไปอาบน้ำนะลูก แล้วลงมาทานอาหารอร่อยๆ แม่ทำไว้เพื่อลูกคนเดียวเลยนะ” ค่ะคุณแม่สุดที่รัก หุหุ >o<
ว่าแต่ว่า ไอ้พี่แซนมันหายหัวไปไหน ไม่เห็นโผล่หน้ามาให้เห็นเลย แต่ช่างเหอะ จะมีพี่ชายหรือไม่ ก็ไม่มีผลกระทบต่อคนสวยอย่างฉันอยู่แล้ว 5 5
โต๊ะอาหาร
“ม้าค่ะ แล้วพี่แซนไปไหนอ่าค่ะ ไม่เห็นหน้าตั้งแต่ตาเข้าบ้านแล้ว” ฉันถามแม่ด้วยความสงสัย
“อ๋อ พอตาเข้าบ้านแซนก็มาขอแม่ไปทำธุระที่สยามจ๊ะ แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไม” เฮ้อ !!! ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะแม่ ไปเหล่สาวอ่าเด๊ โถ่ !!! สงสารพี่กี้จังเลย
“ปะป๋า !!!!” ฉันตะโกนด้วยความดีใจที่ป๋ากลับบ้านมาแล้ว
“ฐิตา ลูกสบายดีไหม แล้วผลการเรียนเป็นยังไงบ้าง” โหป๋า กลับมาทีไรถามถึงแต่ผลการเรียน
“แหม ระดับนี้แล้วผลการเรียนดีแน่นอนคร่า” (หลงตัวเองชะมัด : นิว) (เงียบไปเลยนะยัยนิว : ฐิตา)
“จ๋าๆ ๆ ลูกพ่อต้องเก่งอยู่แล้ว งั้นมากินข้าวกันเลยดีกว่า” ใช่ค่ะพ่อ ตาเก่ง เก่งกว่าไอ้พี่แซนอีก 55
“เอ่อ แล้วตาแซนหล่ะคุณ” พ่อฉันถามแม่ เมื่อมองที่โต๊ะอาหารแล้วไม่มีคุณแซนนั่งอยู่
“อ๋อ แซนก็เหมือนเคยแหละคุณ หนีไปทำงานที่สยาม ประมาณทุ่มกว่าๆก็คงจะกลับมา” แม่ฉันตอบพ่อ แต่ว่าไงนะ พี่แซนไปทำงานที่สยามงั้นเรอะ !! ผิดคาดแหะ แต่เอ๊ะ ทำงานอะไรหว่า อยากรู้ๆ ถามป๋ากับม้าดีกว่า
“ป๋าค่ะ แล้วพี่แซนทำงานอะไรหรอค่ะ” ฉันถามป๋า แต่ดูท่าทีป๋าจะทำท่าภูมิใจกับงานที่อีตาแซนทำแหะ หรือว่าพี่แซนไปเป็นนายก โอ้วว 55 เป็นไปไม่ได้ ถ้าอีตานี่เป็นนายกนะ ฉันว่าบ้านเมืองล้มจมแน่
“แซนเขาไปทำงานพิเศษที่สยามหน่ะ พ่อให้เงินเขาไปลงทุน” ห๊า ว่าไงนะ พี่แซนเอาเงินป๋าไปลงทุนทำอะไร
“คือ...ว่า แซนเขาลงทุนทำร้านขายเครื่องประดับหน่ะ แต่ขายทั้งของผู้หญิงและก็ของผู้ชายนะ” โอ้ว พี่ชายฉันมีจิตใจแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร
“ลูกไม่โกรธ พ่อกับแม่นะ ที่ให้แซนเค้าทำคนเดียวหน่ะ” เหอๆ รู้แล้วหล่ะว่าทำไมม้าถึงบอกว่าพี่แซนไปทำธุระ ที่แท้ก็ไปเฝ้าร้านนี่เอง แล้วตาจะโกรธทำไมมิทราบ ในเมื่อตาไม่ชอบเป็นเจ้าของกิจการ
“ตาจะโกรธทำไมหล่ะค่ะ ตาไม่ชอบเป็นเจ้าของกิจการหนิ มันดูต้องเอาเงินตัวเองให้ใครยังไงก็ไม่รุ” อ่าว แล้วทำไมป๋ากับม้าทำหน้าอย่างนั้นอ่ะ
“แล้วเมื่อตอนเด็กๆ ลูก...”
“อ่อ ที่ตาบอกว่าตาอยากเปิดร้านขายของเล็กอ่าหรอค่ะ โหะๆนั่นมันความคิดเด็กๆค่ะ คิดอะไรมาก แล้วอีกอย่างตาก็เรียนมาทางแพทย์ แล้วม้าจะให้ตาไปขายของเนี่ยนะค่ะ ไม่มีทางหล่ะค่ะ” ฉันตอบด้วยความมั่นใจว่า ฉันจะไปเป็นแพทย์ 5 5
“อ่า ดีแล้วหล่ะลูกที่ความคิดนั้นมันไม่มีอยู่ในหัวลูกแล้ว กินข้าวกันเถอะ” เฮ้อ ทำไมคนในบ้านต้องคิดว่าฉันเป็นเด็กอยู่เรื่อยเลย ปีหน้าฉันก็จะอยู่เกรด 12 แล้วนะ แล้วฉันก็จะเอนทร้านแล้วด้วย แล้วจะให้ฉันคิดเป็นเด็กอยู่เนี่ยนะ ฉันว่าฉันตกงานแน่นอนเลย เพราะว่าอดตายคงไม่อดหรอก พ่อฉันออกจะรวยขนาดนี้ 55
วันนี้โต๊ะอาหารเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ และรอยยิ้ม ของฉัน ปะป๋า มะม้า แต่ขาดอีกคนนั่นก็คือ คุณแซน
ถ้าพี่แซนมาทานอาหารด้วยกันนะ ฉันว่าโต๊ะนี้จะเต็มไปด้วยเศษอาหารแน่เลย (อ่าว : นิว) (ฟังก่อนไอ่นิว : ฐิตา)
เพราะว่าจะหัวเราะกันไม่หยุดจนข้าวในปากกระเด็นออกมาเลอะเทอะโต๊ะอาหารหน่ะสิ
“ม้าค่ะ พรุ่งนี้ตาขอไปที่ร้านพี่แซนได้ไหมค่ะ” ฉันขอมะม้า เพราะฉันอยากจะรู้ว่าร้านของพี่แซนจะหรูขนาดไหน
“ลูกต้องขอแซนนะ แม่ตอบอะไรไม่ได้หรอก” หว่า ต้องขออีตานั่นหน่ะหรอ เซ็งเรย
“งั้น แม่ขอให้ตาหน่อยนะค่ะ จุ๊บ ไปหล่ะค่ะ” เรื่องอะไรฉันต้องไปขออีตาแซน ให้มะม้าพูดให้ ฉันพูดกับมะม้าแล้วหอมแก้มม้าทีนึงเพื่อเป็นการให้กำลัง แล้วก็วิ่งขึ้นไปบนห้อง หุหุ
555+ ฉันอยากจะรู้จังว่าร้านพี่แซนจะหรูแล้วก็เริศขนาดไหน หรือว่าอีตาแซนกลายเป็น.......หยึย !!! ไม่นะ - -;
ฉันไม่อยากมีพี่ชายเป็นโทรศัพท์สายหลุด 5 5 ก็ ตุ๊ด...ตุ๊ด....ตุ๊ด ไง แต่คงไม่ใช่หรอกพี่ชายฉันออกจะแมน เอ่อ สงสัยกันรึป่าวนะว่าทำไมฉันไม่พูดถึงพี่ชายคนโต ก็พี่ชายคนโตของฉันเค้ามีครอบครัวไปแล้วหน่ะสิ ฉันเลยไม่ค่อยพูดถึงเท่าไร พี่ชายคนโตฉันชื่อพัด พี่พัดเป็นผู้ใหญ่มาก เป็นคนมีเหตุผล ซึ่งต่างจากเราสองคนมากๆเลยหล่ะ เฮ้อ พี่เค้าขอแยกไปอยู่ที่พัทยา บ้านของพี่ใหม่ภรรยาพี่พัดอ่านะ ฉันก็ไม่ได้ห้ามอะไร พ่อกับแม่ก็ไม่ห้ามเพราะว่ามันเป็นความสุขของลูก วันหยุดทีพี่ก็ก็มาเยี่ยมที่บ้านบ้าง บางทีก็แห่ขบวนไปที่พัทยา แต่พอฉันไปเรียนที่เมืองนอก ฉันก็ไม่ได้ไปที่พัทยาอีกเลย กลับมาทีไรทุกคนก็จะตื่นเต้นและพาฉันไปเที่ยวที่ๆมันไฮโซๆ โหะๆ
ความคิดเห็น