คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
1
"โอ๊ยยยยยยยยยยยย เบื่อออออออออ ทำไมปิดเทอมแล้วมันน่าเบื่อแบบนี้ ไปเรียนก็เบื่อ พอหยุดก็ยิ่งน่าเบื่อ ทำก็เบื่อไม่ทำก็เบื่อ โอ๊ยยยยยยยยย เซ้ง!!!!!"
ฉันผู้ซึ่งนั่งโดดเดี่ยวเดียวดายโศกเศร้าเปลี่ยวเอกาคนเดียวอยู่ในบ้าน ตะโกนลั่น!ด้วยความเบื่อหน่าย อ๊ะ! ไม่เอา ไม่เอา ฉากเปิดไม่ดีไม่เหมาะกับนางเอกน่าตาดีอย่างฉัน ^^ เอาใหม่เอาใหม่
เปลี่ยนเป็นว่าฉันเริงล้าอยู่คนเดียวในห้องพร้อมกับส่งเสียงโอเปร้าขับกล่อมไปทั่วบ้าน
"โฮะ โฮ้ฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ"
เพร้ง!!!! เสียงแก้วแตก -_-
แหมๆ ไม่ต้องตกใจมันก็แค่เสียงเอ็บเฟ็กเท่านั้นเองค่ะ คุณผู้อ่านเพื่อให้เกิดความสมจริงอ่ะ อิอิ
"โอ๊ย ทำไมอยู่ดีดีแก้วก็แตกได้เนี่ย" เสียงของป้าขวัญแม่บ้านบ้านฉันลอยออกมาจากห้องครัว
อ๊ายยยยยยยย ป้า จะตะโกนทามมั้ยเค้าก็รู้กันหมดอ่ะจิ >O< ว่าแต่นี่ตกลงแก้วมันแตกจริงดิ -_-" เชอะ มานั่งขับกล่อมในใจก็ได้ยะ
โฮะ โฮ้ออออออออออออออออออออออออออออ
เพร้ง!!!
"ว้ายยยยย!" เสียงป้าแกรอดออกมาอีกแล้ว
เฮ๊ยยยยยย อันนี้มันไม่เกี่ยวกับฉันแล้วนะ> < ไม่ร่งไม่ร้องไม่แล้ว อ๊ายยยยยยย
ฉันทิ้งตัวนั่งกับโซฟาตัวยาวอย่างเบื่อหนายอีกครั้ง ทำไมชีวิตฉันมันถึงไม่มีอะไรน่าตืนเต้นกับใครเค้าบ้างเลยอ่ะ -_- ว่าแต่ก่อนอื่นฉันขอแนะนำตัวก่อนแล้วกันว่าฉันเป็นคุณหนูคะ ^^ อิอิ ตอบอย่างภาคภูมิใจโคตร ก็ ตั้งแต่ฉันเกิดมาดูโลกใบนี้ยังไม่เคยมีใครซักคนกล้าใช่ฉันเลย โฮะๆ (ว่าแล้วก็หัวเราะพลางหยิบผ้าเช็ดหน้ามาปิดปาก)
"แฟนต้า มาช่วยป้าเก็บที่สิ" เสียงของป้าแกดังขึ้นมาอีกครั้ง
-_-+ ป้าทำหนูเสียเรื่องอีกแล้วนะ
"ค้า..." ฉันรับคำป้าก่อนที่จะเดินไปที่ห้องครัว
แหมเรื่องก็เริ่มมาได้ตั้ง 18 บรรทัดแล้ว แต่ยังไม่มีใครรู้จักนางเอกที่แสนจะน่ารักเพอร์เฟ็คท์คนนี้เลย > < อย่าทำหน้ากันอย่างนั้นสิ -_- เอาเป็นว่าฉันชื่อว่า แฟนต้า แล้วฉันก็ไม่ได้เป็นมันหรอกไอ้คุณนงคุณหนูอ่ะ ฉันมันก็เป็นแค่เด็กที่เขาเก็บมาเลี้ยง ฮือฮือT_T อันนี้ก็เวอร์ไป-_- จริงๆ อ่ะฉันก็เป็นญาติห่างๆ ของ น้าต่ายกับอาพจน์ เจ้าของบ้านที่ฉันนั่งๆนอนๆ ทำตัวหน้าตาดีอยู่นี่แหละ ^^ ว่าแต่ทำไมทุกคนต้องทำหน้ากันอย่างนั้นอีกแล้วล่ะเคอะ มามามาเข้าเรื่องกันต่อดีกว่าอิอิ ส่วนพ่อกับแม่ฉันอ่ะนะก็ไปทำร้านอาหารอยู่ที่ ภูเก็ต แต่ฉันว่าก่อนที่จะมาไล่เครือสาคณาญาติฉันว่าฉันเข้าไปช่วยป้าขวัญก่อนดีกว่า
ฉันเดินเข้าไปในห้องครัว
"โห้ ป้า ทำไมมันเต็มพื้นแบบนี้อ่ะ" ฉันมองไปที่พื้นห้องครัว ก็มันมีแต่เศษแก้วทั้งนั้นเลยอ่ะ
"ต้นเหตุก็ไอ้เจ้าซิกก้านี่แหละ" ป้าแกพูดไปก็พยายามจับไอ้ซิกก้ากระลอกของฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย
ฉันส่งยิ้มเจือๆ ไปให้แกก่อนที่จะเดินเข้าไปจับมันไว้
ไอ้ซิกก้า มันเป็นกระลอกบินสีน้ำตาลเทาตัวจิดริตที่ฉันไปขโมยเพื่อนมา เอ้ย! ไปขอมันมาเมื่อปีที่แล้ว อ่ะ ไอ้นี่มันอายุได้ จะสองขวบแล้ว
ฉันจัดการจับไอ้ซิกกายัดใส่กระเป๋าเสื้อก่อนที่จะช่วยป้าขวัญกวาดห้องครัว
"แฟนต้าาา!!!!" มีเสียงหนึ่งเรียกฉันลั่นจากเบื้องบน คือจากชั้นสองอ่ะ -_-"
แล้วเสียงนี้ก็เป็นเสียงของใครไม่ได้นอกจากยัยลูกพี่ลูกน้องตัวแสบที่มีชื่อว่า 'แตงเม' ลูกสาวคนโตของน้าต่ายกับอาพจน์ ยัยนี่อายุมากกว่าฉัน 7 ปี ตอนนี้ยัยเนี่ยเรียกว่าแกได้แล้วล่ะ ก็ปานนี้อายุอานามก็ปาเข้าไป 23 แล้วนี่ แถมยังได้ข่าวแว๊วๆ มาด้วยว่าดีไม่ดียัยพี่ฉันคนนี้อาจจะขึ้นไปนอนเล่นบนคาน อิอิ
"แฟนต้า แกมาดูนี่ความสำเร็จของฉัน" แล้วเสียงของยัยพี่แตงเมก็ดังลั่นบ้านอีกรอบ
ให้มันได้อย่างนี้สิไม่รู้จักเกรงอกเกรงใจคุณผู้อ่านบ้างเลย ส่งเสียงดังอยู่ได้ (แล้วเมื่อกี่นี้ใครมันแหกปากร้องโอเปร้าลั้นบ้านฟะ) ฮุฮุ คนสวยไง อิอิ >.<
ฉันเทเศษแก้วทั้งหมดลงในถังขยะแล้วก็รีบเดินออกไปข้างนอกก่อนที่พี่แตงเมแกจะกริ้วฉัน
"อะราย มีอารายอีก เรียกซะลั่นบ้านเลย" ฉันตะโกนถามขึ้นไปเสียงดังไม่แพ้พี่แตงเม
"แก แก รีบมาอ่านต้นฉบับของฉันเร็ว ฉันเพิ่งปริ้นออกมาสดๆ ร้อนๆ เลยนะไอ้แฟนต้า" พี่แตงเมกระโดดโลดเต้นลงมาตามบันได เห็นแล้วแม๊งก็อยากจะแช้งให้ตกบันไดซะจริงๆ -_-
ฉันรับต้นฉบับเรื่องแรกในชีวิตวัย 23 ของแกมามองอย่างพิจารณา ดูถ้าไอ้พี่แตงเมนี่มันคงอยากจะเป็นนักเขียนจริงๆ
"เรื่องอะไรอ่ะ" ฉันถามออกไป
"ฉันยังไม่ได้คิดชื่อเรื่องเลย รอให้แกอ่านแล้วช่วยพี่คิดด้วย" ^^ พี่แตงเมพูดอย่างภูมิใจ
ฉันมองต้นฉบับนิยายเล่มเท่าใบเบิลในมือทีแล้วก็หันไปมองหน้าไอ้พี่แตงเมที
เอาวะ แคอ่าน ขืนไม่อ่านพี่แตงเมอาระวาทบ้านแตกแน่เลย
"ว่าแต่ไอ้เรื่องนี้เนี่ยนะที่มีนั่งพิมพ์มาเป็นเดือน" ฉันหันไปถาม
(_ _) (^ ^) (_ _) (^ ^) พี่แตงเมพยักหน้าอย่างภาคภูมิใจ
ฉันเหล่มองไปที่ต้นฉบับเล่มหนาอีกครั้งหนึ่ง
ปีนี้จะอ่านจบมั้ยฟะ -_-
ฉันเริ่มตั้งหลักกะจะปูเสือนอนอ่านมันเลยนะเนี่ย ดีที่ห้องนี้มันมีโซฟา
อืม........อ่าน..........
'พี่หมันโถ เดี๋ยวโมจิจะปลอมเข้าไปเป็นพี่ให้เอง ไปเที่ยวให้สนุกเลยนะ'
ฉันนั่งอ่านเงียบ......
อ่าน.........
แล้วเวลาก็ผ่านไปถึง 4 ชั่วโมง
"555555555555555" ฉันปล่อยฮาออกมาอย่างสุดกลั้น
"ทำไมแก มันสนุกขนาดนั้นเลยหรอ"
"55555+ สนุกกะผีอะดิพี่ มันไม่มีจริงหรอกนะไอ้เรื่องแบบนี้อ่ะ5555+ ไอ้การที่มีพี่น้องฝาแฝงหญิงชายที่หน้าตาเหมือนกัน แล้วน้องสาวผู้แสนน่ารักก็นึกคึกแอบเข้าไปอยู่ในหอชายแทนพี่ชายฝาแฝงตัวเองที่โดดไปเทียวต่างจังหวัดโดยที่ไม่มีใครจับได้5555+"
"ไอ้คนไม่มีจิตนาการ" พี่แตงเมพูดขึ้นด้วยใบหน้าทีมีเลือดสาด เอ๊ย เลือดฟาด
"อ่าวพี่ มันจริงนี่ ผู้หญิงทั้งคนมันจะเข้าไปอยู่ทรามกลางผู้ชายได้ไง5555+ "
"แล้วมันฮาอะไรนักหนา" พี่แตงเมถามฉันเสียงแข็ง
"ก็ฮาไอ้พระเอกของพี่ไง 5555+ มันจะมีอยู่จริงหรอไอ้ผู้ชายแบบนี้อ่ะ5555+ ไม่มีทาง ผู้ชายอะนะไม่มีทางโลแมนติคอย่างนี้หรอ พวกผู้ชายอะนะมันเป็นเพศที่ออกจะแข็งกระด่าง 5555+ แล้วดูดิพระเอกโคตรจะเพอร์เฟ็ตทั้งหล่อ รวย เก่ง แต่ยังเวอร์จิน 555+ โลกนี้มันไม่มีแล้วล่ะพี่แตงเม แล้วที่สำคัญเลยนะ ไอ้หอชายพี่เนี้ย มันออกแนวหอตุ๊ดไปปะ 5555+"
"ไอ้แฟนต้า!!!!!!!!!!" >O<!!!! พี่แตงเมตะโกนลั่นห้องด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยสีแดง
แง้งงงงงงงงงง พี่แตงโมเลือดขึ้นหน้าแล้ว แง้งงงงงงงงงงงง ฉันหลุดปากอีกแล้ว
"แฮะๆ" ฉันส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้พี่แตงเม
"ไม่รู้แหละแก ไอ้แฟนตาแกบังอาจมาว่านิยายสุดรักของช้านนนนนน" พี่แตงเมตะโกนอีกครั้ง
"เขาขอโทษษษษษษษษษ"
"ไม่รับเว้ย ฉันตัดสินใจแล้วแกต้องทำให้นิยายของฉันมันเป็นจริง"
งะ O.O
"ยังไงอ่ะ"
"ก็แกต้องเข้าไปอยู่ในหอชาย ไปเป็นเด็กผู้ชาย แล้วแกก็ต้องหาข้อมูลในหอชายมาให้ฉัน" พี่แตงเมยืนสั่งหน้าตาย
"หาตารางให้หนูแล้วไงพี่แตงเม ถ้าหนูเข้าไปอยู่ในหอชายในฐานะผู้ชายหนูก็ต้องปลอมแปลงเอกสาร แล้วฝันไปหรอนี่มันปิดเทอมนะจะไปมีหอที่ไหนมันเปิดล่ะพี่"
"ไม่รู้แหละ ถ้าแกไม่ทำ แกตายยยยยยยยยยยย" พี่แตงเมตั้งหลังเตรียมจะวิ่งเข้ามาวิสามัญฆ่าตะกรรมฉัน
"พี่ตัวเล็ก ช่วยแฟนต้าด้วย" ฉันร้องลั่นก่อนที่จะรีบวิ่งไปหลบที่หลังของไอ้พี่ตัวเล็กที่เพิ่งจะเดินมาอย่างไม่รู้อิโน่อิเน่
เอาเป็นว่าฉันขอแนะนำก่อนแล้วกัน ว่าไอ้พี่ตัวเล็กเนี่ยก็คือ 'ตังเม' น้องชายคนเดียวของพี่แตงเม ส่วนที่ฉันเรียกพี่ตังเมว่าไอ้พี่ตัวเล็กก็เพราะว่าไอ้พี่ตังเมตัวเตี้ยกว่าฉันตั้งสองเซ็นแนะ และมันช่างเป็นสองเซ็นที่ฉันโคตรภูมิใจเลย แล้วดูดิทั้งที่อายุก็ปาเข้าไปตั้ง 18แล้ว ไม่รู้ผู้ชายบ้าอะไรสูงแค่ร้อยหกห้า ตัวโคตรจะเตี้ยเลย
"อ่าวพี่แตงเม ไปแกล้งอะไรไอ้แฟนต้ามันอีกอ่ะ" พี่ตังเมหันไปถามผู้เป็นพี่สาวตัวเอง
"ไม่เกี่ยวกับแกไอ้ตังเม ว่าแต่แกกำลังจะไปไหน!!!" พี่แตงเมหันไปบอกก่อนที่จะเริ่มยิงคำถามใส่ไอ้พี่ตัวเองบ้าง
"ไปเที่ยวต่างจังหวัด" พี่ตังเมตอบหน้าตาเรียบเฉย
"แกจะไปได้ไง พรุ่งนี้แกต้องไปเข้าแคร์มเก็บตัวที่ระยองไม่ใช่หรอ" พี่แตงเมท้าวเอวพูดแล้วก็เริ่มสวมบทบาทเป็นพี่สาวจอมโหด
"ใครบอกล่ะพี่ ผมไม่ต้องไปนะ ผมให้พ่อเซ็นให้แล้วด้วยว่าไม่ยิ่งยอม" พี่ตังเมพูดพลางโบกกระดาษในมือไปมาให้พี่แตงเมดู
"ไม่มีทาง พ่อจะเซ็นให้แกอย่างนั้นได้ไง ในเมื่อถ้าแกไม่ไปเข้าแคร์มแกจะไม่จบ" พี่แตงเมเถียงกลับอย่างไม่ลดละ
น่ารำคานพี่น้องคู่นี้จริงๆ แต่ก็ดี พี่แตงเมจะได้เบงเป้าไปจากฉัน อิอิ โชคดีนะไอ้พี่ตัวเล็ก
"ว่าแต่ไอ้พี่ตัวเล็กจะต้องไปเข้าแคร์มอะไรหรอ" ฉันหันไปถาม ก็คนมันอยากรู้อ่ะ
"ก็ไอ้ตังเมมันติด ข.ร. วิชาพละ แล้วทางโรงเรียนก็เลยบอกให้มันไปเข้าแคร์มกับชมรมบาส"
"ชมรมบาส ไอ้พี่ตัวเล็กที่อ่ะนะ ชมรมบาส" ฉันถามตาโตก่อนที่จะเปลี่ยนยืนเกาะหลังพี่ตัวเล็กอยู่มาเป็นยืนอยู่ข้างๆ แทน
"ดูดิขนาดยื่นกับหนูยังเตี้ยกว่าหนูเลยนะ" ฉันพูดก่อนจะส่งสายตามองไอ้พี่ตัวเล็กตั้งแต่ขาจลดหัว
"ใช่!!" พี่แตงเมเออออไปกับฉัน แล้วก็เผยรอยยิ้มออกมา ^^
ฉันพูดอะไรผิดไปเนี่ย -_-" เริ่มรู้สึกเสียวสันหลังวาบๆ
ความคิดเห็น