ปลาทองน้ำเย็น

ลำดับตอนที่ #1 : กาลครั้งหนึ่ง...ความรัก

               "ทิว…เราเลิกกันเถอะ" 

          เป็นถ้อยคำหนึ่งที่ออกมาจากปากของฝ่ายหญิงที่ดูจะเป็นฝ่ายขอบอกเลิกหลังจากนั้นก็มีสายลมเอื่อยที่พัดเข้ามาหาเธอโครมใหญ่  …..  เธอลุกขึ้นมาจากที่นอนภาพเหล่านั้นมันก็สลายภาพในอดีตที่เธอนั้นทำผิดพลาดตั้งแต่ต้นแล้วในวันนั้นเธอได้ทำให้มันถูกเสียที  มันเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เสียด้วยซ้ำ  คราบน้ำตาที่บ่งบอกถึงความเสียใจได้แปดเปื้อนบนผ้าผืนที่นอนสีขาวจนมันกลายเป็นคราบสีน้ำตาลอ่อนๆ  เธอรีบลุกขึ้นไปจากที่นอน  ยืนดูกระจกในห้องน้ำมองดูหน้าของเธอในสภาพที่ย่ำแย่   มันเหมือนไม่ใช่เธอเลยสักนิดเดียว  หน้าซีดเซียวเพราะดูจะอ่อนเพลียจากการร้องไห้อย่างถาโถม  ดวงตาที่ปูดบวมหากเพื่อนของเธอมาเห็นในสภาพย่อมต้องหัวเราะเยอะเธออย่างแน่นอน  เธอเปิดน้ำจากก๊อกน้ำแรงๆแล้วรีบก้มลงไปล้างหน้าเร็วๆ  ก่อนที่จะร้องลั่นด้วยความสดชื่น  "อ้า!!"  มันคือทุกอย่างและเป็นสัญญาณอีกอย่างหนึ่งว่าเธอนั้นพร้อมที่จัเดินไปข้างหน้าต่อไป
 
          พอเธอรู้สึกดีขึ้หน่อยเธอจึงเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย  พอเธอออกมาจากห้องน้ำเธอรีบเช็ดตัวแล้วใส่เสื้อผ้า  ผมที่เธอเพิ่งสระมามันยังเปียกหมาด  เธอเดินไปเช็ดไปก็มานั่งอยู่เก้าอี้ตัวหนึ่ง  ซึ่งเธอนั่งมันอยู่ทุกวันก็ไม่เคยให้ความสำคัญ  จนบางครั้งเธอหวนกลับไปคิดถึงวันในอดีตบางทีเธอนั้นละเลยไปหลายต่อหลายอย่างเสียเหลือเกิน
 
                     กรี๊ง…..กรี๊ง…..

*************************

                         กรี๊ง....กรี๊ง..กรี๊ง……...กรี๊ง…..
               "ฮัลโหล!"  

               เสียงทักทายจากเด็กผู้หญิงวัย ม.6 เท่านั้น  พอเธอนั้นได้ยินข่าวจากเพื่อนของเธอทางโทรศัพท์เองนั้นก็ค่อยๆที่จะยิ้มออกมาทีละเล็ก  ทีละน้อย  "ขอบใจมากนะ  ขอบใจจ๊ะ"  เธอทักคำสุดท้ายก่อนที่เธอนั้นจะวางหูโทรศัพท์ไป
 
          อ่อน  คือเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ตั้งหน้าตั้งตาหวังเพียงแค่ว่าเธอนั้นจะสามารถสอบเข้าในรั้วของมหาวิทยาลัยไปได้เหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆ  เพราะเธอนั้นมีความเชื่อที่ชัดเจนว่าเธอนั้นก็เก่งไม่น้อยไปกว่าใครในโรงเรียนเก่าของเธอ  หรือเธออาจจะสู้กับนักเรียนรุ่นเดียวกันกับเธอทั้งประเทศได้อย่างแน่นอน  โดยที่เธอนั้นไม่รังเกียจที่มหา' ลัยนั้นจะมีลักษณะเป็นอย่างไร  ขอเพียงแค่เธอสอบติดเป็นเท่านั้น
 
               "แม่…แม่…."  อ่อนเรียกแม่ของเธอตั้งแต่เธอนั้นยังเดินไปไม่ถึงห้องครัวซึ่งเป็นที่ที่แม่ของเธอนั้นอยู่เลยด้วยซ้ำ

               "อะไร…อ่อน  เรียกแม่มาแต่ไกลเชียว"  แม่ของอ่อนขานกลับไปด้วยเช่นกัน

               "วันนี้อ่อนตื่นเต้นจังเลย"   อ่อนพูดพร้อมกับมองไปที่แม่ของเธอนั้นอย่างมีความหวังอะไรสักอย่าง

               แม่ของอ่อนเหลียวหันมาดูอ่อนอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะหันไปหันผักต่อ  "วันนี้มีอะไรล่ะ"  

               "วันนี้เข้าประกาศผลแล้วน่ะแม่"  อ่อนทำน้ำเสียงดีใจ

               "ถ้าแค่เรื่องประกาศผลแต่ยังไม่รู้  ลูกเองคงไม่มาดีใจขนาดนี้หรอกมั้ง"แม่ของอ่อนพูดพร้อมทั้งยอมหยุดทำงานทุกอย่างเพื่อที่จะมารอฟังคำตอบจากเธอแต่โดยดี

               "หนูสอบติด…"  

               อ่อนพูดพร้อมทั้งวิ่งเข้าไปสวมกอดกับแม่ของเธอด้วยความดีใจที่สุด  เพราะหนึ่งชีวิตของเธอ  เพื่อจะรอวันนี้นั่นเอง  แล้วพอสักพักอ่อนเองก็เริ่มคิดขึ้นมาได้ว่า  มหา'ลัยที่เธอนั้นต้องไปอยู่มันไกลจากบ้านที่เธออยู่เสียเหลือเกิน  และต้องอาศัยหอพักอยู่แน่ๆ แต่ทว่าแม่ของเธอนั้นจะอนุญาตหรือเปล่าเพราะลำพังแค่เรื่องปกติแม่ของเธอก็แทบไม่อนุญาตเธออยู่แล้ว  "แม่ของหนูไปเถอะนะ"  อ่อนเริ่มวิงวอนขอบ้างแล้ว

               "อยู่ที่นู่นก็ดูแลตัวเองให้ดีดีล่ะกัน"  

               คำตอบของแม่ของอ่อนทำให้อ่อนนั้นกระโดดโลดเต้นเป็นการใหญ่พอสมควร  แล้วเธอนั้นก็เข้าไปสวมกอดกับแม่ของเธออย่างแน่จนแม่ของเธอนั้นแทบหายใจไม่ออก  พร้อมทั้งร้องขึ้นมาเสียงดังอีกว่า  "หนูรักแม่จังเลย  หนูรักแม่จังเลยค่ะ"  วันไปวนมาอยู่แต่อย่างนี้  จนกระทั่งมีเสียงโทรศัพท์บ้านของเธอดังขึ้นเพื่อมาขัดจังหวะ 
 
          กรี๊ง…..กรี๊ง…..
 
               "เดี๋ยวอ่อน..ขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนนะค่ะแม่"  อ่อนพูดจบก็วิ่งไปรับโทรศัพท์โดยทันที  "ฮัลโหล..สวัสดีค่ะ"  อ่อนทักด้วยน้ำเสียงที่สดใสพอดู
 
          แต่ว่าคู่สนทนาของเธอนั้นเอาแต่เงียบ  และเมื่อเธอนั้นเงี่ยหูฟังดูดีดีแล้วก็รู้ว่า  คู่สนทนาของเธอนั้นเอาแต่ถอนหายใจเหมือนเขานั้นไม่กล้าที่จะพูดคุยกับเธอเสียมากกว่า
    
               "ใคร..ถ้าไม่พูดจะวางล่ะนะ"  อ่อนพูดด้วยเสียงเข้มกับว่าเธอนั้นพร้อมที่จะทำจริงๆ  "หนึ่ง….สอง….สสสส"

               "เดี๋ยวก่อน.."  เสียงแทรกขึ้นมาก่อนที่อ่อนนั้นจะวางสายไป  และมันเป็นเสียงของผู้ชายและเป็นเพื่อนของอ่อนที่ชื่อว่า กอล์ฟ
 
          กอล์ฟเองเป็นเพื่อนของอ่อนตั้งแต่สมัยที่เธอนั้นขึ้น ม.4 ใหม่ๆ  โดยกอล์ฟนั้นหลงรักอ่อนอย่างไม่มีเหตุผลและเขานั้นพยายามทำทุกวิถีทางที่จะทำให้อ่อนนั้นได้รับรู้จากความรู้สึกของเขาบ้าง  แต่ทุกครั้งอ่อนก็ต้องตอบกลับมาว่า  "เราเป็นเพื่อนกันนั่นแหละ  ดีแล้ว"  แทบทุกครั้งแต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ  เขาเองก็ไม่ลดความพยายามลงไปบ้างเลย
 
               "อ้าว…กอล์ฟหรอ  โทรมาทำไมก็ไม่ยอมพูดสักที  อ่อนก็นึกว่าพวกโรคจิต  เกือบไปแล้วนะ"  อ่อนพูดพร้องกับหัวเราะแทรกเข้าไปในโทรศัพท์

               "คือว่ากอล์ฟรู้ข่าวแล้วว่า  อ่อนสอบเข้ามหา'ลัยได้  กอล์ฟเองเลยโทรมายินดีน่ะ"  กอล์ฟเพื่อนของเธอพูดอย่างเชื่องช้า

               "แล้ว…กอล์ฟ"  อ่อนเองอยากจะถามแต่ก็ไม่กล้าถามเพราะน้ำเสียงเขากอล์ฟนั้นแปลกกว่าที่เคยเป็น  แปลกกว่าที่เธอนั้นได้ยินเสียด้วยซ้ำ

               "กอล์ฟหรอ…555+ โง่อย่างกอล์ฟจะไปติดได้ไง  แค่นี้ละกันนะอ่อน"  กอล์ฟพยายามจะพูดปัดและจะวางสายจากอ่อนไปทันทีทันใด

               "เดี๋ยวสิกอล์ฟ"  อ่อนดึงรั้งสายโทรศัพท์ของกอล์ฟเพื่อที่จะไม่ให้เขานั้นวางสายไป

               "มีอะไรหรออ่อน"  กอล์ฟถาม

               "คือว่า…วันนี้กอล์ฟว่างไหน  พอมีเวลาให้อ่อนบ้างเปล่า"  อ่อนถาม

               "ก็มีทำไมหรอ  ความจริงอ่อนเองต้องไปเฮฮากับเพื่อนๆที่สอบติดด้วยกันนะถึงจะถูก"  กอล์ฟพูดด้วยเสียงที่ดูจะเศร้าสร้อยพอดู

               "กอล์ฟนั่นแหละ  พอมีเวลาจะคุยกับอ่อนบ้างเปล่า" เธอถามขึ้น

               "มีสิ"  กอล์ฟตอบ

               "งั้นเราเจอกันที่ร้านไอศกรีมล่ะกัน"  อ่อนพูดนัดแนะสถานที่ให้

               "ครับ…งั้นก็แค่นี้ก่อนละกัน  กอล์ฟไม่รบกวนเวลาอ่อนแล้ว"  กอล์ฟพูด

               "งั้นเดี๋ยวค่อยเจอกันนะ"  อ่อนพูดเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่ทั้งคู่นั้นจะต่างคนต่างวางสายโทรศัพท์ไป
 
          พออ่อนนั้นวางสายโทรศัพท์ไป  เธอนั้นก็นึกขึ้นมาได้ว่า  แม่ของเธอนั้นจะทำอาหารกลางวันเพื่อเป็นรางวัลกับที่เธอนั้นสอบได้แต่เธอนั้นกลับนัดกับกอล์ฟโดยไม่ทันได้คิด  เพราะเธอนั้นเป็นห่วงเพื่อนของเธอเสียมากกว่า  แต่เรื่องอาหารของแม่ของเธอนั้นพอที่จะเลื่อนออกไปได้  เธอจึงเดินเข้าไปหาแม่ของเธอที่ในห้องครัวอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ดูจะจ๋อยๆลงไปจากเดิม

               "แม่…"  อ่อนเรียกด้วยเสียงที่เรียบนิ่ง

               แม่ของอ่อนหันมาทันที และเธอนั้นได้ยินทุกคำกับสิ่งที่อ่อนนั้นพูดกับเพื่อนทางโทรศัพท์  เธอนั้นก็เข้าใจและก็พูดกับลูกของเธอไปว่า  "ไปหาเพื่อนเถอะ  บางทีเพื่อนอาจต้องการหนูมากกว่าหนูต้องการอาหารของแม่ก็ได้  เรื่องอาหารแม่เองก็ทำไปเรื่อยๆ  กว่าจะเสร็จหมดก็ประมาณบ่ายสามนั่นแหละ  หนูก็กลับมาพอดี"  แม่ของอ่อนพูดจบเธอก็ยิ้มให้กับลูก  เพราะเธอนั้นรู้ว่าลูกของเธอนั้นมีน้ำใจและรู้จักให้  ให้กับผู้อื่น  นั่นเป็นสิ่งเดียวที่เธอนั้นคอยพร่ำสอนลูกของเธอมาโดยตลอดนั่นเอง

               "ขอบคุณค่ะแม่"  จากนั้นหนูน้อยก็ไปอาบน้ำอาบท่าทันทีเลยทีเดียว