เพื่อนรัก~เพื่อนแท้

ลำดับตอนที่ #1 : เข้าโรงเรียนวันแรก

                  วันนี้เป็นวันแรกที่โรงเรียนเปิด ฉัน"ดรีม"ก้าวขาข้างแรกลงจากรถยนต์ที่แม่มาส่งอย่างกล้าๆกลัวๆ นี่เป็นปีแรกที่ได้เรียนประถม ความตื่นเต้นแทบจะทะลักออกมา ตั้งแต่วันแรกที่ได้มาเข้าสอบที่นี่ ทุกอย่างดูแปลกไปจากทุกอย่างที่เคยเจอสมัยอนุบาล
                  ขาก้าวตามคนอื่นๆไป ที่นี่ดูกว้างใหญ่จังเลยนะ เดินมาถึงชั้นสองของตึกรูปตัวแอล 'นี่คงเป็นตึกที่ฉันคงจะได้เริ่มต้นชีวิตประถม' เพื่อนคนอื่นๆที่เดินนำอยู่ข้างหน้าถูกอาจารย์ผู้หญิงตัวใหญ่ผมสีน้ำตาลเสื้อสีน้ำเงินเข้มดันเข้าในห้อง ขณะที่มีอีกคนกำลังนับจำนวนนักเรียนที่เดินเข้าไปทีละคน
                 "40 ครบ ไปห้องอื่นต่อ"เธอตะโกนแหวกเสียงนักเรียนที่ดังเซ้งแซ่ ฉันเองก็โดนจัดให้อยู่ห้อง 5 จากทั้งหมดเจ็ดห้อง มาถึงวันแรกอาจารย์ไม่ได้จัดที่นั่งให้พวกเรา ต่างคนต่างเลือกที่นั่งกันเอง ฉันก็ได้ที่นั่งแถวสองข้างๆเพื่อนผู้หญิงตัวใหญ่คนหนึ่ง
                "สวัสดี"ฉันกล่าวทัก
                "อือ" เธอตอบแบบไม่สนใจอะไร นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันเริ่มหงุดหงิดว่าทำไมไม่ทักกันบ้างเลย พอคนทักก็ไม่สนใจ
                โครม! เธอคนนั้นผลักเก้าอี้ใส่ฉัน อย่างไร้เหตุผล เนื่องจากฉันเป็นคนที่ตัวค่อนข้างเล็ก จึงถูกแรงผลักของเก้าอี้หนักสามกิโลผลักจนตกไปจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่
                "คุณชื่ออะไรเนี่ย"ฉันถาม
                "ไม่บอก"
                "อ๊อ ชื่อไม่บอก"ฉันตอบไปด้วยความหงุดหงิด
                "เอ๊ะ ชักรำคาญแล้วนะ"เธอคนนั้นตอบด้วยอารมร์ฉุน จากนั้นเธอก็เริ่มขว้างปาดินสอไม้บันทัดยางลบและเครื่องเขียนอีกสารพัดชนิดมาทางฉัน แล้วฉันก็ตอบโต้อะไรไม่ได้ด้วยเพราะฉันตัวเล็กกว่าเธอตั้งหลายเท่า จึงได้แต่โดนปาของใส่อยู่อย่างเดียว จากนั้นเมื่อเรืองจบลงและใกล้ถึงเวลาเรียนฉันก็ขอแรกที่กับเพื่อนคนหนึ่งที่ตัวประมานฉัน เธอคนนั้นชื่อว่า "สน" ตอนนั้นสนดูเป็นคนที่เข้าใจฉันมากที่สุดเลย
                นั่นถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่แย่มาก คนที่แกล้งฉันเป็นคนที่มีเพื่อนค่อนข้างเยอะ เพื่อนส่วนใหญ่ที่ฉันไปคุยด้วยมักจะไม่ยอมพูดอะไรด้วยหรือไม่ก็เดินหนีเพราะได้ฟังเรื่องที่ไม่รู้ว่าจริงรึเปล่าจากเธอคนที่แกล้งฉัน
                วันนี้มีชั่วโมงศิลปะที่ฉันชอบมากเพราะว่าเป็นวิชาที่มักจะทำได้ดีกว่าวิชาอื่น เราตั้งแถวและเดินไปที่ห้องศิลปะักัน เพื่อนคนอื่นๆส่วนมากก็จะจับกลุ่มเดินคุยกันไป เพราะมีหลายคนที่มากโรงเรียนเดียวกัน แต่โรงเรียนของฉันมีเพียงฉันคนเดียวที่สอบเข้ามา พอพวกเราถึงห้องศิลปะแล้ว อาจารย์คนหนึ่งก็ให้พวกเรานั่งเป็นกลุ่มๆละสามคน ฉันได้นั่งกับผู้หญิงทั้งหมด นั่นคือ "กี้"เด็กผู้หญิงที่ตัวเล็กกว่าฉัน ดูเหมือนจะตัวเตี้ยที่สุดในห้อง ท่าทางน่ารักมีอัธญาศัยดีและเป็นมิตร ส่วนอีกคนคือ "ออม" เด็กผู้หญิงอีกคนที่สูงประมาณฉัน แต่เตี้ยกว่าเล็กน้อย ท่าทางคล้ายผู้ชาย แต่ไว้ผมยาว เธอแข็งแรงมาก 
                วันแรกของการเรียนศิลปะ ครูให้ตัดกระดาษเป็นรูปทรงต่างๆ เช่นวงกลม สามเหลี่ยม สี่เหลี่ยม
ฉันและออมทำเสร็จแล้ว เหลือเพียงแต่กี้เท้านั้นที่ตัดวงกลมยังไงก็ไม่กลมสักที
                "ดรีม ตัดให้หน่อยนะ" กี้ยื่นกระดาษกับกรรไกรสีแดงมาให้ฉัน ฉันกก็ตัดกระดาษให้เธอด้วยความเต็มใจ หวังว่าวันนี้คงจะมีเพื่อนสักคน
                เมื่อจบชั่วโมงศิลปะเราทั้งสามคนที่นั่งด้วยกันมาก็เดินคุยกันเหมือนเพื่อนกลุ่มอื่นๆ นั่นทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมากเชียวล่ะในใจก็ยังคิดว่า 'สองคนนี้จะเป็นเพื่อนเราตลอดไปรึเปล่านะ'
                เมื่อชั่วโมงเรียนทั้งเจ็ดชั่วโมงผ่านไป ฉันก็ได้เพื่อนมาสองคน เราเดินไปห้องสมุดด้วยกัน นั่งอ่านนิทานอย่างเงียบๆ วันนี้ออมขอกลับก่อน ฉันจึงนั่งอ่านหนังสืออยู่กับกี้ พวกเราคุยเรื่องโรงเรียนอนุบาลกันทำให้สนิทสนมกันมากยิ่งขึ้น
               "นักเรียน หมดเวลาใช้ห้องสมุดแล้ว"อาจารย์ประจำห้องสมุดประกาส ทำให้คนอื่นๆที่กำลังอ่านหนังสือรวมถึงพวกเราต้องพากันออกจากห้องสมุดกัน ระหว่างนั้นรองเท้าของกี้มันก็หายไปข้างหนึ่ง เธอก็หาอย่างกระวนกระวาย ฉันเลยบอกว่าจะช่วยหา กี้ดูดีใจมากแต่แทนที่จะช่วยกันหากลับไปนั่งรอเฉยฉันก็ำไม่ได้คิดอะไรมากช่วยหาจนเจอ จากนั้นเธอก็ขอตัวกลับบ้านเพราะห้าโมงกว่าแล้ว ส่วนฉันก็นั่งรอแม่มารับในเวลาหกโมงเย็น