มนต์ขลัง หนังสือต้องห้าม

ลำดับตอนที่ #1 : อารัมภบท หนังสือคำสาป

     ท่ามกลางระเบียงทางเดินที่มืดสลัว เสียงฝีเท้าหนักๆค่อยๆดังมากขึ้นเรื่อยๆ เป็นสัญญาณว่าเจ้าของเสียงนั้นใกล้เข้ามาแล้ว แสงสว่างจากเชิงเทียนตามทางเดินส่องให้เห็นเพียงร่างในเสื้อคลุมสีขาวเท่านั้น

     ร่างในเสื้อคลุมเดินมาหยุดที่หน้าประตูบานหนึ่ง เสียงถอนหายใจเบาๆดังลอดออกมาจากเสื้อคลุม

          "ลูซิน เปิดประตู หรือจะให้ข้าพังเข้าไป"น้ำเสียงหล่อนร้อนรนแต่ก็ยังเจือเสียงหวานอยู่ นางกระสับกระส่ายขณะรอให้บุคคลด้านหลังประตูเปิดประตูออก "ท่านกำลังจะต้องซื้อประตูใหม่ ลูซิน"นางพูดด้วยเสียงดังกว่าเดิมด้วยอารมณ์คุกกรุ่น แต่ก่อนที่ประตูที่น่าสงสารจะหายไปจากโลก มันก็เปิดออก

          "เลิฟ ท่านมาที่นี่ด้วยเหตุผลอันใด เชิญข้างในก่อนดีหรือไม่"เสียงแหบพร่าของชายแก่ประปรายด้วยนำเสียงที่ออกจะยั่วยุอารมณ์โมโหให้ทวีขึ้น ลูซินใส่เสื้อคลุสีดำสนิทผิดกับหญิงสาวอย่างเห็นได้ชัด

     หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องอย่างไม่รอช้า พร้อมๆกับที่เทียนไขสีขาวจะสว่างขึ้นใจกลางห้อง เผยให้เห็นห้องที่ระเกะระกะเต็มไปด้วยหนังสือและขวดแก้วมากมายที่บรรจุของเหลวหลากสี ใกล้ๆกับหม้อต้มสีดำสนิท แต่ที่แปลกตาที่สุดคงจะเป็นลายอัขระโบราณที่สลักอย่างงดงามเป็นวงล้อมรอบเทียนไขสีขาว2ชั้น

          "ท่านรู้อยู่แล้วนี่ ว่าฉันจะมา และมาเพื่ออะไร"เลิฟว่าหลังจากที่กวาดตาดูรอบๆห้องและหยุดอยู่ที่เทียนไขและลายอัขระเป็นพิเศษ 

          ชายแก่ฉีกยิ้มกว้างอย่างน่ากลัว เขาหันมาเผชิญหน้าหญิงสาวอย่างไม่หวั่นเกรง"โอ้ สาวน้อย เรื่องนั้นมันแน่ๆอยู่แล้ว ไม่มีใครรอดจากเงื้อมือมัจจุราชได้หรอก"

     เลิฟหลุบตาลงต่ำอย่างสั่นสะเทือนใจ ริมฝีปากสั่นระริกเอ่ยสั้นๆว่า "เขาตายแล้ว"

     ลูซินมองเด็กสาวอ่อนวัยอย่างสงสาร อยากบอกนางนักว่า'ข้าเตือนแล้ว'แต่ก็ทนไม่ได้ที่จะทำร้ายจิตใตนางไปมากกว่านี้

          "ส่งมันมาเถอะ"เสียงแหบพร้าดังขึ้น เลิฟจึงได้แต่กัดฟันอย่างปวดร้าว แล้วหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากเสื้อคลุม มันเป็นหนังสือปกดำที่ดูเก่าเอามากๆ แต่ไม่มีแม้ลายลักษณ์ใดบ่งบอกถึงชื่อเรื่องหรือชื่อผู้เขียน เธอส่งให้ชายแก่ด้วยมือที่สั่นระริก จนสุดท้ายลูซินถึงกับต้องคว้ามาเองเพราะกลัวว่าถ้ารอคงต้องใช้เวลาอีกนาน

     ลูซินถือหนังสือแล้วเดินเข้ามาในวงอัขระตามมาด้วยเลิฟ ชายแก่ถิดฮู้ดที่คลุมหัวอยู่ออกมาเผยให้เห็นศีรษะโล่นเตียน ขณะที่พอเลิฟถอดฮู้ดบ้างทำเอาลูซินต้องสบถกับผมยาวสลวยดุจไหมทอง

          "ในนามผู้ปกป้องแห่งความมืด"เสียงแหบพร่านำขึ้นก่อนพร้อมกับที่วงอัขระชั้นนอกเปล่งแสงสีดำ "ในนามของผู้ปกป้องแห่งแสงสว่าง"เสียงหวานเอ่ยตามทำให้วงอัขระชั้นในทอแสงสีขาว หลังจากนั้นตัวอัขระทั้ง2สีก็หลุดออกมาจากวงแหวนที่ล้อมรอบเทียนไข อัขระแต่ละตัวหมุนเวียนรอบเทียนไข ความเร็วเริ่มช้าลงเรื่อยๆจนใกล้จะหยุดนิ่ง ชายแก่เผยยิ้มบางๆ

          "ทำเองดีมั๊ย"เขายื่นหนังสือปกดำให้แก่หญิงสาวที่พยักหน้ารับและรับมาถือไว้อย่างชั่งใจ ทำให้ชายแก่ต้องพูดต่อ "ข้านึกว่าเจ้าตัดใจได้แล้วซะอีก" เลิฟหลลสายตากับคำพูดนั้น ทำเอาลูซินต้องถอนใจ

          "เจ้าจำได้มั๊ย ก่อนวันที่เจ้ามอบหนังสือเล่มนี้ให้เขาคนนั้น เจ้าบอกข้าว่าอย่างไร...เจ้าบอกข้าว่าเจ้าจะแสดงให้เห็น ถึงโอกาส เจ้าบอกว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปได้ และแน่นอนเจ้าบอกว่าสามารถแก้ไขความเป็นจริงนับพันปีได้...แต่จนบัดนี้ข้ายังไม่เห็นสิ่งใดตามที่เจ้าบอกเลย ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงความเป็นจริงได้..."ลูซินแสยะยิ้มอย่างเหยียดหยาม แต่เลิฟเพียงกอดหนังสือไว้กับอก แต่เขาก็แน่ใจว่าเธอได้ยินทุกคำพูด 

          "ทีนี้ลงมือซะ กำจัดมันไป เพื่อคนรักของเจ้าเองด้วย" คำพูดสุดท้ายทำเอาเลิฟถึงกับชะงัก

          "เชื่อสิ เลิฟ เชื่อเรา และตัวเจ้าเอง"

          "ไม่ต้องห่วงไปหรอก ไม่ว่าอย่างไรตราบที่มีเจ้าอยู่เคียงข้าง เราไม่มีทางเป็นอะไรหรอก"

          "ขอโทษนะที่เราพิสูจน์มันไม่ได้ แต่จำไว้เถอะ มัน..."

     ถ้อยคำในอดีตแล่นเข้าสู่ห้วงความคิด แต่คำพูดสุดท้ายของเขาคนนั้นกลับถูกลืมไปเสียแล้ว พร้อมๆกับหยดน้ำตาของความสูญเสีย...

     เลิฟกอดหนังสือปกดำไว้แน่น "ลูซิน...ฉันขอโทษที่มารบกวนเวลาท่าน ที่หลังจะไม่มารบกวนท่านอีก ขอตัวล่ะ"นางว่าแล้วก็ก้าวออกจากวงกลมไปทำให้ตัวอัขระสีขาวทั้งหมดล่วงลงสู่พื้นแล้วจมหายไป นางโค้งให้ลูซินที่ก้มหน้าอยู่ครั้งสุดท้ายแล้วจากไป
 
     ชายแก่เงยหน้าขึ้นช้าๆ ใบหน้าที่ประปรายไปด้วยรอยย่นปรากฏรอยยิ้มในแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน

          "เลิฟ เจ้าคิดจะให้ใครล้างคำสาปของ'หนังสือคำสาป'นั้นอีกล่ะ...ช่างเถอะ ข้าก็ยังไม่อยากให้เจ้าตายเหมือนกัน"พูดจบรอยยิ้มที่เคยมีก็เลือนหายไป หลงเหลือแต่เสียงหัวเราะในแบบฉบับปีศาจ...

                                              ๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐