คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : มุมหนึง
ทุกสิ่งนั้นเริ่มต้นจากความมืดเเละความว่างเปล่าหลายสิ่งจากเริ่มต้นยังอยู่กับเรา เเต่หลายสิ่งนั้นก็เลือนหายไปตามกาลเวลาจนหลายครั้งพวกเราก็อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งนั้นเคยดำรงอยู่
"นิโคไล ตื่น" เสียงตะโกนดังมาจากหน้าห้องพลางทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นจากพะวัง "ขอโทษด้วยครับคุณครู" เขาพูดพลางลุกขึ้นพลางก้มหัวเล็กน้อยอันเป็นทำเนียมปกติของการขอโทษ "นายหยุดกวนฉันได้เเล้ว" ทันไดนั้นเองเสียงทะเลาะระหว่างเด็กหนุ่มเเละเด็กสาวก็ดังขึ้น "คุณ มีเดียน กับ คุณ เบรอน เชิญที่ห้องมืดค่ะพร้อมเมื่อไหร่ค่อยกลับมาเรียน" เสียงของหญิงวัยกลางคนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม ก่อนที่จะหันกลับมา เเละเพ่งความสนใจกลับมาเด็กชายที่ยืนอย่างสงบเสงี่ยมอยู่ "สำหรับเธอก็ไปด้วยพร้อมเมื่อไหรก็กลับมา"
ห้องมืดของช่วงชั้นระดับกลางโรงเรียนหลวงของจักรวรรดิ
เด็กสาวนั่งคุกเข่าด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก เธอนั่งคุกเข่าเงียบ ๆพร้อมด้วยใบหน้าหน้าที่บิดเบี้ยวเหมือนพึ่งไปกินรังเเตนมาอย่างไรอย่างอย่างนั้น
"ซีโรเนียฉันขอโทษ ฉันเเค่รู้สึกเบื่อน่ะยัยป้านั่นสอนอย่างกับเล่านิทานให้เด็กสองขวบฟัง" เด็กหนุ่มพูดด้วยท่าทางหงุดหงิดในช่วงท้าย
"นายจะเบื่อก็เรื่องของนายทำไมต้องลากฉันมาเดือดร้อนด้วยห้ะ" ซีโรเนียพูดด้วยท่าทางที่ไม่สบอารมณ์นัก ด้วยคำพูดนี้ทำให้เด็กหนุ่มสลดไปชั่วขณะหนึ่ง
ถึงเเม้จะพูดว่าเป็นห้องมืดเเต่กลับเป็นห้องกระจกใสที่สามรถมองเห็นกันได้อย่างชัดเจนจากทั้งสองฝั่งซึ่งดูเเล้วเป็นการประจาน มากกว่าที่จะเป็นลงโทษให้สำนึกในความผิดอย่างเงียบ ๆ ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังสนทนากันอยู่นั้น ก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมกับมีเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งเดินมา เเละ นั่งลงข้าง ๆ พวกเขาด้วยสภาพที่ดูมืดมนหดหู่ จนทำให้ทั้งสองเงียบไปครู่หนึ่ง "ว้าวนั่นมันเด็กใหม่ที่พึ่งเข้ามาได้สองอาทิตย์นิ" เสียงของเรซาวี กล่าวขึ้นพลางมองไปที่ซีโรเนีย "เอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ยเเค่สองสัปดาห์ก็โดนโยนเข้าห้องมืดเเล้ว" เรซาวีพูดต่อ "คนที่โดนโยนเข้าห้องมืดตั้งเเต่คาบเเรกมีสิทธิ์พูดด้วยเหรอ" ซีโรเนียกล่าวขึ้นตัดบทของเรซาวี
"อะเเฮ่ม เรื่องนั้นน่ะ…ช่างมันเถอะ นี่เด็กใหม่ ฉันชื่อเรย์ เรซาวี่ มีเดียน ลูกชายคนโตตระกูลเจ้าศักดินาในดาวมีเดียนน่ะ เรียกฉันว่าเรย์" หลังเเนะนำตัวเสร็จเขาก็กระเเทกศอกเบา ๆ ไปที่เด็กสาวที่อยู่ข้าง ๆ "ฉันชื่อซีโรเนีย เบรอน ตระกูลฉันไม่มีดาวศักดินา เเต่ เป็นเจ้าของเครือเบรอนน่ะ" เธอเเนะนำตัวไปด้วยน้ำเสียงที่สดใส หลังจากนั้นทั้งสองก็มองไปยังนิโคไล "นิโคไล พึ่งย้ายมาจากดาวอาซาสิดน่ะ" เขาตอบพลางมองไปที่พื้นห้อง "งั้นฉันขอเรียกนายว่านิค ก็เเล้วกัน" เรย์ พูดด้วยท่าทางเป็นมิตร " นายไม่ต้องสนใจเขาก็ได้เจ้านี่เเค่ไม่มีเพื่อนน่ะ" ซีโรเนียกล่าวขึ้นขัด
เเละทั้งสองก็เริ่มทะเลาะหยุมหัวกันอีกรอบปล่อยให้ผู้คนที่เเดินผ่านห้องมืดสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องมืด ขณะที่ซีโรเนีย เเละ เร กำลังกำลังฟัดกันอยู่ นิโคไล ยังอยู่ในสภาวะที่เหมือนกับวิญญาณเเละ เส้นประสาทการรับรู้สิ่งต่าง ๆ กำลังไหลออกจากร่างกาย เขาเงยหน้าขึ้น เเละ มองด้วยสายตาที่เหม่อลอย เเละ ไร้ชีวิตชีวา ท่ามกลางเสียงทะเลาะกันของ เรย์ เเละ ซีโรเนีย สายตาของนิโคไลกลับเหลือบมองไปเห็นเด็กสาวคนหนึ่งเธอเดินผ่านไปพร้อมกับผองเพื่อนอย่างไม่สาเเยเเสว่า ใครอยู่ในห้องมืด ถึงแม้มันจะเป็นระยะเวลาเวลาสั้น ๆ แต่ก็ทำให้สายตาของนิโคไลนั้นเผลอมองอย่างตาไม่กระพริบซึ่งแม้แต่ตัวเขาเองยังไม่รู้ตัว “นั่น ซิลเวีย จากตระกูล อาควีลัมนายนี่ตาถึงจริง ๆ เเต่ต้องเเสดงความเสียใจด้วยพ่อนางเป็นหนึ่งในสามคนสนิทของจักรพรรดิถ้านายไม่ใช่ขุนนางชั้นหนึ่ง หรือ เชื้อพระวงศ์ ซิลเวียก็คงไม่อยากจะมาข้องเเว้งยุ่งเกี่ยวหรอก" เรย์กล่าวด้วยน้ำเสียงชวนหดหู่ "นายนี่ก็พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย" ซีโรเนียกล่าวขึ้นพลางมองไปที่เรย์ด้วยสายตาที่จิกกัด " ถ้าปากนายมันพูดสิ่งที่ ดี ๆ ออก มาไม่ได้ก็เก็บไว้ทำอย่างอื่นที่เป็นประโยชน์ดีกว่ามาซ้ำเติมเพื่อนร่วมชั้น" ซีโรเนียกล่าวต่อเธอสังเกตเห็นนิโคไล ที่อาการดูไม่ค่อยดีนักตั้งเเต่อยู่ในห้องเรียนเเล้ว จากการเดาของเธอนิโคไลน่าจะเป็นหนึ่งในสามัญชนที่สามารถเข้ามาเรียนในโรงเรียนหลวงได้ เป็นเรื่องที่ดีที่จะความรู้จักไว้อย่างน้อยเสียก็ไม่เหมือนเหล่าขุนนางเจ้าศักดินาส่วนใหญ่ที่มักมองเหยียดเธอที่มาจากครอบครัวพ่อค้านักธุรกิจ "เธอนี่ก็นะ ฉันกำลังจะสอนโลกความเป็นจริงที่โหดร้ายให้นิคฟัง" เรย์พูดด้วยท่าทางที่ดูภูมิใจ ในวันนี้เกือบทั้งคาบเช้าพวกเขาถูกขังอยู่ในห้องมืด เเละ เเน่นอนว่าคนที่อยู่ในสภาพ หูชา พะอืดพะอม ต้องเป็นนิโคไล เพราะทั้งสองคนนั้นทะเลาะกันทุกห้านาที
"สถานการณ์เเบบนี้ไม่คุ้นเคยเลยเเฮะ อึดอัดนิดหน่อยเเต่ก็ไม่เงียบเหงา" นิโคไลคิดในใจพลางมองไปที่สองคน ทันใดนั้นเสียงสัญญาณเตือนก็ดังขึ้น "ออกจากนรกบ้านี่สักทีฉันหิวเเล้วไปหาอะไรหย่อนลงท้องกันเถอะ" เรย์พูดขึ้นเเละบิดขี้เกียจไปพร้อมกัน "ให้ตายเถอะ ฉันต้องไปหาอะไรกินกับนายเนี่ยนะ" ซีโรเนียพูดพลางมองไปที่เรย์ "ในชั้นเรียนระดับหนึ่งเธอก็ไม่มีคนคบด้วยนี่นา พวกขุนนางก็เป็นกันซะเบบนี้" เขาพูดพลางลุกขึ้น "ที่ไม่มีใครคบฉันในระดับชั้นที่หนึ่งก็เพราะเรื่องการเมืองก็เถอะ เเต่ ยังไงในชั้นเรียนระดับอื่นฉันก็มีเพื่อนอยู่ล่ะนะ ไม่เหมือนนายที่ไม่มีใครอยากอยู่ด้วยเพราะนิสัยละนะ" เมื่อประโยคนี้ถูกกล่าวไปสภาพบรรยากาศเงียบงันก็บังเกิดขึ้นทันที เรย์ หน้าถอดสีขึ้นมาทันที ส่วนนิโคไลก็อึ้งไปเช่นกัน "ฉันว่าเวลาป่านนี้เเล้วเพื่อนของฉันคงเข้าชั้นเรียนกันไปหมดเล้วล่ะ นายไปกับพวกเราไหม" เธอพูดพลางหันไปมองนิโคไล "ไปสิไป เเต่ปกติฉันกินมื้อเที่ยงคนเดียวนะ" "ไม่เป็นไร ๆ ต่อไปนายก็ไปกินกับพวกเราสิ ฉัน กับ เจ้านี่อยากรู้จักนายมากกว่านี้" เธอพูดพร้อมกระเเทกศอกไปที่เรย์ ที่ตอนนี้หน้าบูดบึ้ง
ณ โรงอาหารของโรงเรียนที่เต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่าน
“นายเป็นทายาทขุนนางระดับอาซาดันที่พึ่งได้รับดาวศักดินาเมื่อไม่นานมานี้ใช่ไหม" เสียงของเรย์กล่าวขณะที่มือของของเขายังถือขนมปังเตรียมที่จะส่งเข้าปาก
"เเสดงว่าครอบครัวของนายปกครองเเค่ 1 ระบบดาวสินะ ที่ไหนเหรอ" เขาพูดในขณะที่ปากยังเคี้ยวตุ้ย
"ใช่ ดาวศักดินาของครอบครัวฉันคือดาว เพอร์ซาร์ก น่ะ" นิโคไล พูดหลังจากที่เขากลืนอาหารลงท้องไปเเล้ว
"เพอร์ซาร์กเหรอ" เรย์พูดพลางทำท่านึกอะไรบางอย่าง "อ้อ ระบบเพอร์ซาร์ก ดาวที่ว่างจากเจ้าศักดินามานาน……. งั้นก็หมายความว่าตระกูลที่เลื่อนจากตระกูลของอัสวารันเป็น……… ขุนนางอาซาดันที่เป็นข่าวสินะ ได้ยินมาว่าเป็นคำสั่งตรงจากจักรพรรดินี "
หลังจากคำพูดของเรย์ นิโคไล รู้สึกกระตุกเล็กน้อย "เเต่ฉันก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรมากหรอก" เรย์พูดต่อ
"งั้น ก็หมายความว่า ฉันมีบรรดาศักดิ์สูงกว่านายสินะ ตระกูลมีเดียนมีตำเเหน่งเป็นวาร์เซิร์ก ถึงจะมีศักดินาระดับกลุ่มดาวเเต่ก็ค่อนข้างสนิท กับพวก อาซาสิด ล่ะนะ" เรย์พูดด้วยท่าทางที่ภูมิใจในชาติตระกูลของเขา
"ต้องเรียกว่าท่าน เรย์ ไหมคะ " ซีโรเนียกล่าวด้วยน้ำเสียงประชดชัน
"ฉันเป็นคนที่ไม่ถือยศถืออย่าง เเต่ ถ้าเธออยากเรียกเเบบนั้น ฉันก็ยินดี" เสียงของเรย์กล่าวโดยไม่เหนียมอาย
"ฝันไปเถอะ" เธอกล่าว อย่างที่จะอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้
ความคิดเห็น