ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เล่านิรันดร์
สายลมร่ายรำ ใบห้าหวั่นไหว พลบ่ำโพล้เพล้หม่นหมอ ระท่อมลาป่าลึ
ายหนุ่มร่าบา“หลี่อัน”ใ้สอมือุมมือเย็นเียบอภรรยาไว้แน่น นัยน์าับ้อไปยัร่าอีฝ่ายอย่าเ็บปว
ภรรยาอหลี่อันนาเยเป็นสาวาม-ามเหนือใร อย่าน้อย็ในสายาเา และรวมไปถึใรและใรอีมาภายในหมู่บ้านที่ื่นมวามสวยพริ้อภรรยาหลี่อันยิ่
หลี่อันภาภูมิใทุรั้ และมัอบำมเหล่านั้นไปว่า ‘ ใ่ไหมล่ะ ใ่ไหมล่ะ~ ‘
แ่ทว่าบันี้ วามสวยามึ่เยเลิศหล้าอนาลับระเหยหาย ผิวึ่เยาวราวหิมะ ลับีเียวและเหี่ยวย่น ัวนาูบผอมนเนื้อแทบิับระู เรือนผมสาวที่เยสยาย ่อยๆร่วหล่นลมาทีละเส้น ทีละเส้น แ้วาอนาปราศาร่อรอยแห่วามยินีหรือยินร้าย
หลี่อันไล่มอไปที่นาพร้อมน้ำาที่อาบแ้ม าาวอเาแ่ำ อบายัำล้ายอหลับอนอนมานานสอนาน
นาีนั้น ภายในห้วสำนึอเา ำล่าวาหมอเทวาึ่หลี่อันเพิ่พาภรรยาไปเ้าพบเมื่อเือนที่แล้วไ้ัึ้น
“ ภรรยาอท่านำลัป่วยเป็นโรร้ายแรไร้ทาสมานรัษา และอเสียใ้วย นาอยู่ไ้อีไม่นาน “
????????????????????
ที่นี่ือมหาทวีปเียน มหาทวีปึ่นับวรยุทธ์เป็นให่ ้วยไม่ว่าะเป็นไพร่ฟ้าสามัเพียใ หามีพรสวรร์และศัยภาพ ล้วนสามารถฝึฝนพลัฝีมือและพันาุภาพีวิอนามไปในทำนอเียวัน
ในบาปรัมปราล่าวว่า อเพียมีวามสามารถเลิศล้ำโลาในทาารบำเพ็ นสามารถไปยัสุสายบนเส้นทาไร้พ่ายนี้ นผู้นั้นย่อมสมใในทุปรารถนา แม้เปลี่ยนฟ้า แปลิน
เส็สู่สวรร์ ลายเป็นเทพเียน!
แน่นอนว่านั่นเป็นเพียำนานาหนึ่เท่านั้น?
‘ แ่ำนานทุำนานบนโล ล้วนผันมาาส่วนหนึ่อเสี้ยววามเป็นริใ่หรือไม่? ‘ หลี่อันใุ้ระับอม่อสีาวยึมั่นในใ เามัเียวผมยาวอนเป็นหาม้า
ใบไม้า้นไม้รอบัวเาร่วหล่น และปลิปลิวมาในสายลม
หลี่อันสูหายใลึห้วหนึ่ เาร่าอหิสาวผู้ึ่เทพเียนเียันท์พลันถูว้านออาวามทรำ านั้นึ่อยๆหลอมรวมึ้นเป็นภาพภายในส่วนลึอแ้วาเา
ประายวามหวัเล็ๆถูทาบทับับภาพในแววา เาทอาออไปบนฟ้าแสนไล เหม่อลอยและรำพึรำพันไปถึภรรยา…ผู้าไป…เมื่อราวสามเือน่อน
หลี่อันพึมพำ้วยประส์แน่ัอันแ่้ออยู่ในหัวใ “ ไม่เป็นไรน่ะ รอ้า่อน เทพเียนอย่านั้นหรือ? หาว่าพาเพียรแสวมรรนสามารถเป็น ้าะสามารถพาเ้าลับมาไ้ใ่หรือไม่? “
และนั่นือุเริ่ม้นหลัุบอหลี่อัน บนเส้นทาฝึปรือแสนไลสายนี้
บนวามทุ์เ็ลำเ็และวามสิ้นหวัไร้สิ้นสู
สามปี่อมา…
สำเนียสายฟ้าำรามโรมราม เหนือน่านฟ้าสีำสนิททึบทับ สายลมยวมโหฬารไ้ถาโถมและ่อัวเป็นมรสุมนายัษ์
หลี่อันปล่อยผมหาม้าลมา ะสอมือปีนป่ายไปบนภูเาสู-สูแบบสุลูหูลูา มิอามอเห็นุยอ
แห่นี้ือภูเา่อนเ๋า ภูเาในนิทานเ่าแ่แห่โลารบำเพ็ เล่าานเล่าอ้ามาแ่อีาลว่า ุสูสุบนภูเาลูนี้ไุ้่อนโอสถเทพไว้ โอสถเทพึ่สามารถทำให้ผู้รับประทานมีพลัฝีมือรุหน้า้าวระโ อนึ่หนอนลั้วินผลััวสู่ผีเสื้อัววิิร
โอสถเทพึ่ผู้แสวมรรทั่วหล้าหมายา ทว่าลับมิเยมีใรแม้เพียสัน ไ้ยลแม้นเพียโมมัน
้วยภูเา่อนเ๋านั้นสู-สูเินไป สูนิที่ว่าุยอปลายอมันอาทะลุทะลวถึสรวสวรร์ั้นฟ้า
ใรและใรที่เยะเียและะายบึ่ึ้นไป บ้าล้มเลิลาทา บ้าลมาพิารและาย บ้าถอใั้แ่ไ้ยลยินเพียเรื่อราว
แ่ทั้หมนั่น้อมิใ่ับหลี่อัน!
พายุฝนะนอประุะุพาร่าบาๆอหลี่อันให้เลือนหายไปในอาาศธาุ ัวเาัโนเน มือที่ับยึภูเาเริ่มสั่นระุ ล้ายะผละออมาไ้ทุเมื่อ
เพียั่วมวนฝนพรำ ู่ๆภาพอโมสะราทีุ่้นเย็ไ้ระบายึ้นในส่วนลับอวาเา ใบหน้าที่ามยิ้มสะพรั่ส่มาให้ ะเศษน้ำาลอสะท้อนอยู่รอบเบ้าา
พร้อมๆับที่เรี่ยวแรปริศนาพลันมาาไหนไม่ทราบ ุให้ร่าที่ำลัอิโรย เ้มแ็ึ้น้วยำลัใและเป้าหมาย
หลี่อันนำมือเี่ยวไปที่ัวภูเาอีรั้ ัรามแน่นนโลหิ่อยๆเื่อึม เหนี่ยวรั้ัวเอ้วยทุอย่าที่มี พลาู่เรียื่อภรรยาอน ้ำแล้ว-้ำเล่า ในใไป-มา วนไปึ่้ำบทสวมน์บริรรมาถา…
สิบปีถัมา…
“ โปรรับ้าเป็นศิษย์้วยเถิ! “ ห่าฝนระหน่ำโหมหนั หลี่อันที่อนนี้ัผมสั้นเียมอ เอาศรีษะอนโับพื้นหินหน้าถ้ำใล้ลำธาร้ำๆ ระทั่ระบานแ! โลหิทะลั ลไปอรวมับน้ำฝนนพร่าพรมพื้น
หลี่อันแม้ะมึนและเ็บระอัไปบ้า แ่็ยัระแทระทั้นหัวับพื้น่อไปอย่าไม่บันยะบันยั ราวับนบ้า!
ปา่อปาลือระบือไลว่าในถ้ำเ้ามัร้านหน้า เป็นที่พัพิอสุยอฝีมือเหนือั้นลึลับ อมสันโษ
ที่นผู้ใสามารถฝาัวเป็นลูศิษย์อเาไ้ นผู้นั้นย่อมเปรียบเสมือนมีบุฟ้าประทาน
แ่ลอร้อยปีมานี้ ผู้นนับร้อยนับพัน ผ่านมาและลาลับ ลาลับและลับมา ลับมาและาไปอีรอบ... ็ยัมิเยมีนผู้ใสามารถฝาัวเป็นศิษย์อปรมารย์ท่านนี้ไ้สำเร็
หลี่อันยัเหวี่ยหัวโพื้นอย่า่อเนื่อ ะที่เมสีหม่นบนฟาฟ้าเหนือหัวเาเริ่มะับัวับลุ่มันอย่าน่าประหลา ่อนะรวมันลายเป็นเมฝนนามหึมาที่มีสายฟ้าแลบลั่นประปราย และ
เปลี้ย! เปลี้ย! เสียฟ้าผ่าัึ้น…ถัมาือร่าอหลี่อันที่พลันมอไหม้ เสื้อผ้าทั้หมสลายลายเป็นฝุ่นผ เปลวไฟอให่สีาเ้าลุโนและมัวเา ลุ่มวันยวเทา่อยๆเลื่อนไปในสายฝน
ระนั้นารนันระหว่าศรีษะับพื้น ็ยัไม่มีทำนอว่าะหยุล แม้วามทรมานับพลัน ที่บันาลึ้นะทับาย วนแหลสลาย
แ่ทันาที่ภาพอามิีแ่ม้อยส่อสะท้อนพาึ้นในห้ววิ วามรวร้าวทั้ปวทั้หลาย็พลันอันรธานเลือนไปั่ธุลี
แล้วอีร้อยปี็ผ่านไปุบ่วฝันแสนสั้น…
“ เหุใท่านึไม่มอ้าเลย? “ แสมลัเมลือปรี่ล่อมาแมบรรยาาศ หิสาวใ้ร่มุสูศัิ์สีแสวยใสปานหส์ฟ้าสะอื้นไห้และถามออไปอย่าับใ
นาเป็นพระราธิาอัรพรริแห่ัรวรริที่ยิ่ให่ที่สุในแนมนุษย์ มีานะและรูปลัษ์เหนือล้ำเินว่าอิสรีใะเทียบไ้
“ ทำไม? “ นาถาม้ำโยหวันัให้ายรหน้าอบ
หลี่อันที่ยามนี้ทิ้าุอม่อมาสวมอาภร์ส่าและสาว ยัมีสีหน้าเรียบเย เหลียวแลไปที่โมามเบื้อหน้าอย่านใ
นาเป็นสหายเ๋าที่เารู้ัมัุ้นมานมนานนับยี่สิบปี ผ่านวามบัเอิผูสัมพันธ์แน่นแฝ้นมามายในานะสหาย าสถานะาร์เียเป็นเียาย ับเราะห์รรมึ่ร่วมผ่านมา้วยันับั่ นสนิทิใ
ไหนเลยะิว่าหลัาารไ้รับวาม่วยเหลือาเา่ายอ ผนวับวามับ้อนยาหยั่ถึอวามรู้สึ ในวัวนที่เรียว่า…มนุษย์
นาะหลุมรัเาและมาสารภาพ? โยวาฝันำอบีๆ เพราะทั้สอ่าปราศาู่รอ
นรอบ้า่าบอและบอว่าพวเานั้น่าเหมาะสมันเยี่ย ‘ ิ่ทอใบหย ‘
แย่สัหน่อยที่ภาพฝันอนา้อพัลอย่าำใ หลี่อันปิเสธ ไม่ใยีถึวามสัมพันธ์แนบแน่นลอมา
ทำไม? ือสิ่ที่นาถาม
หลี่อันยมุมปาึ้นเป็นรอยยิ้มฝืๆ แฝลุ่มไป้วยวามมืหม่น ภาพอหิสาวรายเิม ยัหยั่ราลึอย่ามิอาถอนลไปในหัวใ ่อนะพลัน้อนทับ และบบััวอแม่นารหน้า เาเอ่ยเสียบา
“ เพราะ้ามีภรรยาอยู่แล้ว “
และแล้ว็้อผ่านไปอีรั้ สายธารแห่าลเวลาไ้ไหลหลา
ผ่านเหุาร์ยุ่เหยิสารพัที่ร้อยเรียเ้ามาในีวิอหลี่อัน ผ่านุเริ่ม้น ผ่านุบ ผ่านวามี ผ่านวามเลวร้าย ผ่านผู้น ผ่านมิร ผ่านอริ ผ่านารพบเอ ผ่านารลาา ผ่านวามฝัน ผ่านวามริ ผ่านภพาิ ผ่านโล และผ่านสวรร์
้วยปิธานแน่วแน่นับล้านปี วันนี้ ในที่สุหลี่อัน็บรรลุมรรผลแห่เทพเียน!
สรรพสิ่ล้วนล่วเลย ผลัเปลี่ยนหมุนเวียน้วยล้อแห่โะาและวััร ไม่มีสิ่ใีรัอนัน์หรือเหมือนเิม ทั้หมทั้มวลล้วนเหลือแ่วามหลั
โลหล้าไ้เปลี่ยนไป สรรพสิ่ไ้เปลี่ยนไป ผู้นไ้เปลี่ยนไป ยุสมัยไ้เปลี่ยน าลเวลาไ้เปลี่ยนไป และไม่เว้นแม้ระทั่ัวอหลี่อันเอ็ไ้เปลี่ยนไปเเ่นเียวัน
เพลานี้เาวา”ื่อ”อวัยเยาว์ แ่ยัถือ”สัย์” เหมือนเิมเสมอ ไม่ผันผายไปาม่วีวิและวามายที่้ามผ่าน
“ ลุล่วเียนเทพแท้ าฝัน
ผันสู่ริแห่วัน บันี้
อผิสวรร์ ฝืนฝ่า
พาแม่นาผ่านลี้ ลับ้าวนี้เถิ! “
วันนั้น ท้อฟ้าเวิ้ว้าว่าเปล่าเปิปรุโปร่ แสันทร์สีรามสลัวผลึแล้วระทบเหยียบลบนท้อทะเลผืนสีฟ้าอมเียว
หลี่อันภายในุนัพราวัำ ยืนหลัรอยู่เหนือโผาสู ที่มีลมพัเบาๆ่วยพาอุราให้สำราสุ หิ่ห้อยหลายร้อยัวโบยบินวัเวียนรอบัวเา ล้ายเป็นทะเลวาวนาย่อมเยา
เบื้อหน้าหลี่อันือหลุมฝัศพพร้อมป้ายสลัื่ออภรรยา ที่หลี่อันทำึ้น้วยนเอ และใ้อำนาบะรัษาบำรุมันมาลอล้านปี-ล้านปีที่สุแสนยาวนาน
เาพริ้วายลนั่ยอ ่อาลึเ้าไปในหลุมศพอย่าอาทร วหน้าสำแรอยยิ้มแห่วามึ้ปิิ
น้ำาแห่เทพเียนึ่เหือแห้ไปเพราะประสบาร์ีวิมามายมหาศาลที่พานผพบนับล้านปี ลับลารินลอีรั้ราวปาิหาริย์
แว่วมวลสายลมในอาาศเ้าประัทำให้อาภร์อหลี่อันปลิวไสว
หลัหลี่อันใ้ฝ่ามือปัๆเศษินเศษหินบนหลุมศพ น้ำานั้นหยหล่นและเลือลิ้ไปบนหลัมือ เาร่าพร่ามัวอนานเิมนนั้น ที่เาฝัไว้ลึที่สุในหัวใเยเิึ้น้าๆ
่อนที่ประายแสสีทอะวาบึ้น แล้วสาไปไลลิบ-ไลลับ ไลและไลไปสุโพ้นทะเลเปล่าเปลี่ยว ไปไลนพ้นเส้นอบฟ้า~
……….
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น