ไปเป็นแม่เลี้ยงในวันสิ้นโลก

ลำดับตอนที่ #1 : ทะลุมิติ

เฉิงเสวี่ยลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืด อาการปวดหัวทำให้เธอนิ่วหน้าเล็กน้อย แขนขาไร้เรี่ยวแรงจะขยับ เธอจำได้ล่าสุดว่าตัวเองกำลังนอนอ่านนิยายอยู่บนเตียงนุ่ม ๆ ในห้องนอนสุดหรูภายในบ้าน ทำไมเธอถึงมาโผล่ภายในห้องที่มืดสนิทแบบนี้ ไหนจะเตียงที่แข็งกระด้างราวกับผ่านการใช้งานมาอย่างหนักนี่อีก 

เธอถูกลักพาตัว? 

เธอปัดความคิดนี้ออกไปเพราะบ้านเธอเป็นบ้านหรูใจกลางเมืองการรักษาความปลอดภัยรัดกุม โจรขโมยเข้าออกได้ยาก ถ้าหากมีโจรลักพาตัวจริง ๆ สัญญาณกันขโมยคงดังไปทั่ว หน่วยรักษาความปลอดภัยคงไม่อยู่เฉย ไม่ว่าจะคิดยังไงเฉิงเสวี่ยก็คิดไม่ตกว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เธอฝืนร่างอันไร้เรี่ยวแรงให้นั่งพิงหัวเตียง กวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้อง ด้วยความที่ห้องทั้งมืดและเงียบสายตาของเธอจึงมองอะไรไม่ชัดนัก พอสายตาปรับเข้ากับความมืดได้เธอก็เห็นห้องโล่ง ๆ ที่ไม่ค่อยมีฟอร์นิเจอร์ นอกจากเตียงที่เธอนอนอยู่ก็มีโคมไฟอันเล็กบนหัวเตียง มีโต๊ะสำหรับนั่งทานข้าว 3 คนตั้งอยู่กลางห้อง มีตู้เสื้อผ้าอันใหญ่อีกหนึ่งหลัง นอกจากนั้นเธอไม่เห็นสิ่งอื่นใดอีก 

เฉิงเสวี่ยถอนสายตากลับมาอาการปวดหัวเริ่มกลับมาอีกครั้ง ถ้าหากตอนนี้เธอมียาแก้ปวดสักเม็ดคงจะดีไม่น้อย หน้าเสียดายที่เธอไม่มีแรงลุกไปหายามากิน เธอได้แต่หลับตาลงอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลีย ผ่านไปไม่นานเฉิงเสวี่ยก็เข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง 

ขณะที่เธอหลับความทรงจำที่ไม่ใช่ของเธอก็เข้ามาหลอมรวม ราวกับว่าเธอกำลังฝันตื่นหนึ่ง

ร่างบางตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างมาสะกิดที่แก้ม เธอลืมตาขึ้นมา หลังจากปรับโฟกัสสายตาได้เธอก็เห็นร่างของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังใช้นิ้วสั้นป้อมจิ้มที่แก้มเธออยู่และมองเธออย่างสงสัย พอเห็นเธอลืมตาร่างเล็กก็ถอยกรูดไปขอบเตียงราวกับกลัวว่าเฉิงเสวี่ยจะทำร้าย เด็กหญิงมองเธออย่างหวาดกลัวเล็กน้อยก่อนจะปีนลงจากเตียง ขาป้อม ๆ นั้นกว่าจะลงจากเตียงได้ก็เล่นเอาเด็กหญิงหอบหายใจ 

เฉิงเสวี่ยมองภาพนั้นอย่างเอ็นดูก่อนจะแปลกใจเมื่อมีความทรงจำแปลก ๆ โผล่มาในหัวของเธอ นี่มันเกิดอะไรขึ้น! ความทรงจำนี้คืออะไร

ซอมบี้? วันสิ้นโลก? 

มู่หยวน? มู่หรงอวี้? 

แม่เลี้ยง? 

เธอคุ้นเคยกับชื่อเหล่านี้ดี นี่เป็นตัวละครที่เธอปราบปลื้มในนิยายเล่มหนึ่งที่เธออ่านอยู่ทุกวันก่อนจะนอน จนกระทั่งเมื่อคืนที่ผู้เขียนสุดที่รักลงบทสุดท้ายให้อ่านก่อนจะจบอย่างแฮปปี้ ซึ่งระหว่างที่อ่านเธอได้ก่นด่านางร้ายไปสารพัด ทั้งทำเรื่องเลวทรามต่ำช้าอย่างรังแกลูกเลี้ยงที่น่ารัก ลักเล็กขโมยน้อยหรือแม้กระทั่งขายข้อมูลในฐานให้กับศัตรูข้างนอกจนเป็นเหตุให้ถูกพระเอกของเรื่องฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยม! 

เธอทะลุมิติมาหรอ? 

ไม่หน้าเชื่อว่าเธอจะทะลุมิติมาอยู่ในนิยายเล่มหนึ่ง ซึ่งเข้ามาอยู่ในร่างของแม่เลี้ยงใจร้ายที่เธอก่นด่าอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันจนกระทั่งนิยายจบลง เธออยากกรีดร้องให้รู้แล้วรู้รอด ทะลุมิติไปอยู่ในร่างนางเอกก็ได้หรือจะไปอยู่ในร่างคนอื่นก็ได้ ทำไมถึงต้องมาอยู่ในร่างของแม่เลี้ยงใจร้ายด้วย! 

เธอชะตาขาดแล้ว! ในนิยายร่างนี้จะถูกพระเอกฆ่าตายในอีก 3 เดือนข้างหน้า เธอจะมีชีวิตอยู่ได้อีกแค่ 3 เดือน! 

เฉิงเสวี่ยหมดอาลัยตายอยากนอนเหม่ออยู่บนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง

"แม่คะ"  เสียงเล็กของเด็กน้อยปลุกสติของเฉิงเสวี่ยให้กลับคืนมา 

เธอหันไปมองตามเสียงเรียกก่อนจะเห็นเด็กน้อยคนเดิมยืนเกาะขอบเตียงด้วยสีหน้าเป็นกังวลปนหวาดกลัว เฉิงเสวี่ยยิ้มบาง ๆ ทำไมเจ้าของร่างถึงได้รังแกเด็กคนนี้กันนะหนูน้อยคนนี้ออกจะน่ารัก น่าทนุถนอม แก้มย้วยเหมือนซาลาเปาออกจะหน้าฟัดขนาดนี้! 

ใช่สิ! ในความทรงจำที่พึ่งได้รับมาใหม่ ๆ เจ้าของร่างยังไม่ทันได้ทำเรื่องเลวร้ายกับเด็กคนนี้มากนัก นอกจากดุและตีนิด ๆ หน่อย ๆ ให้อดอาหารบ้างบางครั้งก็ไม่ได้ทำอะไรอีก หรือว่าเธอจะเลี้ยงเด็กคนนี้ดีๆ ให้พ้น 3 เดือนนี้ไปแล้วค่อยขอหย่าขาดกับพระเอกดีล่ะ!? หย่าแล้วออกไปใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดาอย่างกับคนอื่น ๆ ถึงโลกนี้จะมีซอมบี้เดินยั้วเยี้ยเต็มไปหมดก็เถอะ ดีกว่าอยู่ข้างพระเอกที่ไม่รู้จะฆ่าตัวเองตอนไหน! 

เมื่อคิดได้แบบนี้เฉิงเสวี่ยก็มีแรงฮึดสู้ขึ้นมาทันที ทนเอาหน่อยแค่ 3 เดือนเท่านั้นเธอก็จะเป็นอิสระจากพันธะนี้ ต่อให้เด็กคนนี้จะน่ารักขนาดไหนถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ลูกของเธอจริง ๆ เธอคิดแค่ว่าเหมือนรับเลี้ยงให้ชั่วคราว! 

แต่ใครจะคิดว่าอีกเดือนสองเดือนข้างหน้าเฉิงเสวี่ยจะหลงหนูน้อยคนนี้จนโงหัวไม่ขึ้น ไม่กล้าหย่าและทิ้งหนูน้อยไว้กับพ่อของเธอเพียงสองคน ซึ่งเรื่องราวเหล่านี้เป็นเรื่องในอนาคต