คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 「新天地に辿り着いた魔女」
เบลเลเนตต์วางแผนเที่ยวรอบโลกและพึ่งออกเดินทางเมื่อวานนี้ ความรู้สึกตอนลมเย็นปะทะหน้าใบหน้า เสียงลมและนกตัวน้อยที่บินขนาบข้างทำให้เธอสบายใจอย่างถึงที่สุด พอไม่ได้ออกจากกระท่อมกลางป่ามานาน เบลเลเนตต์จึงค่อนข้างตื่นตาตื่นใจกับการเปลี่ยนแปลงของสภาพแวดล้อมภายนอกอยู่มาก
แต่ยังไม่ทันได้ชื่นชมหนำใจ เบลเลเนตต์ก็โดนสายฟ้าพิฆาตผ่าลงกลางหัว ส่งเธอมาอีกดินแดนหนึ่งที่เคยเห็นผ่านเพียงหนังสือ แม้จะร่ายเวทย์ป้องกันคลุมทับตัวไว้ชั้นหนึ่งแล้ว ก็ยังมีส่วนหนึ่งผ่านเข้ามาช็อตเธออยู่ดี
ทั้งร่างชาจนรู้สึกอะไรไม่ได้ เบลเลเนตต์ร่ายเวทย์ป้องกัน ปกป้องร่างกายอันเปราะบาง ไม่ให้บุบสลายยามร่วงกระแทกพื้น "สนุกไหมแฟล์" แม้จะอยู่ในสถานการณ์วิกฤตเธอก็ยังถามตุ๊กตาสีชมพูด้วยความติดตลก
"ไม่ได้ตกไม่กวาดนาน เลยตื่นเต้นเหรอเบล" แม้จะโดนฟ้าผ่า แต่คนที่ได้รับผลกระทบตรงๆ มีแค่เธอคนเดียว เพราะด้วยจิตวิตวิญญาณของภูติดวงดาว การโจมตีแค่นี้ไม่กระทบแม้เศษเสี้ยวหนึ่ง
“คงเป็นแบบนั้น” เบลเลเนตต์ยิ้มร่า สัมผัสแรงกระแทกอย่างรุนแรงเมื่อถึงพื้น เสียงดังสนั่น ฝุ่นควันฝุ้งกระจาย เธอนอนค้างท่าเดิมอยู่นาน คิดทบทวนเหตุผลที่ตัวเองโดนโจมตีกระทันหัน
“ฮึบ!” เบลเลเนตต์ดีดตัวลุกขึ้นยืน ปัดฝุ่นบนกระโปรง จัดผมให้เข้าที่ จากนั้นร่ายเวทย์กาลเวลาย้อนกลับสิ่งก่อสร้างที่เคยพังทลายกลับสู่สภาพเดิม “ไว้ค่อยตามหาความจริงแล้วกันนะ” คิดไปคิดมา นี่ก็เป็นเรื่องดีเหมือนกันไม่ใช่เหรอ
“เอาล่ะ ไปกันเถอะแฟล์” เธอเรียกไม้กวาดคู่ใจ นั่งบนเบาะอย่างดี เตรียมตัวทะยานสู่ฟากฟ้า น่าเสียดายที่ถูกขัดจังหวะด้วยกระแสเวทย์อันรุนแรงและจิตสังหารที่มุ่งตรงมาเสียก่อน
“เคลเบรอส!” สัตว์ประหลาดร่างใหญ่พุ่งเข้ามาเพื่อใช้อุ้งเท้าตะปปเธอที่ลอยเอื่อยอยู่เหนือพื้น แน่นอนว่าเบลเลเนตต์หลบหลีกได้อย่างคล่องแคล่ว นึกตกใจกับการจู่โจมที่ไม่คาดคิด
“ขอโทษที่มารบกวนนะคะ ฉันกำลังจะไปแล้วเพราะฉะนั้นอย่าลงไม้ลงมือกันเลยค่ะ” เบลเลเนตต์กล่าวหวังประนีประนอม ยังไงสะเธอก็เป็นคนผิด จะใช้ไม้แข็งเข้าสู้ก็กระไรอยู่
“การที่เธอบุกรุกและทำลายโรงเรียนเพิ่มงานให้ข้าอีกเป็นเท่าตัว!” ภาษาที่ไม่คุ้นหู ทว่าคุ้นเคยในความทรงจำ ภาษาที่เคยเห็นผ่านตาและได้ร่ำเรียนประดับเป็นความรู้ เบลเลเนตต์รื้อฟื้นมันขึ้นมาอีกครั้ง ‘ภาษาของปีศาจ’
“แบบว่า…” เบลเลเนตต์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำยังไงกับสถานการณ์ตรงหน้า จะหนีไปซึ่งๆ หน้าก็ได้ แต่หลังจากนี้ชีวิตในโลกปีศาจของเธอคงไม่ราบรื่นเท่าไหร่ ไม่แน่อาจมาเหยียบที่นี่ไม่ได้อีก และมันน่าเสียดายมากๆ ที่ต้องผิดต่อเป้าหมายที่ตั้งมั่นไว้
หรืออาจต้องลบความทรงจำ? แบบนั้นเรื่องจะยิ่งใหญ่เกินไปหรือเปล่า ยิ่งไม่แน่ใจด้วยว่าเวทย์มนตร์ที่เธอร่ายจะมีผลต่อปีศาจมากน้อยแค่ไหน
“เอาน่าๆ เคลโก้ เด็กน้อยคงไม่ตั้งใจจริงๆ ลงให้เธอสักหน่อยเถอะนะ” ในขณะที่เบลเลเนเนตต์ตกอยู่ในสถานะการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เสียงนุ่มทุ้มราวคุณปู่แสนใจดีก็ดังขี้นแทรกบรรยากาศ
เธอลอบถอนหายใจ พยักหน้าเห็นด้วยไหลไปตามสถานการณ์เพื่อหาทางลงให้ตัวเอง “เอาอย่างนี้ ให้เด็กน้อยอยู่คอยช่วยที่โรงเรียนสักหนึ่งรุ่นเป็นไง” การไถ่โทษที่มาพร้อมการจับตามอง แน่ละ คนที่อยู่ๆ ก็ตกมาจากฟ้า พังตึกจนเละ แล้วยังทำให้มันกลับคืนสภาพเดิมได้อย่างง่ายดาย
เบลเลเนตต์คิดว่าถ้าเป็นเธอก็คงทำเช่นนั้นเหมือนกัน
“ดูจากที่เป็นเด็กน้อยแบบนี้ อยากลองเป็นนักเรียนของโรงเรียนปีศาจบาบิรุสหรือเปล่า พ่วงตำแหน่งผู้ช่วยของคณะอาจารย์” ปีศาจร่างสูงว่าพลางวาดรอยยิ้มบนใบหน้า ดูใจดีและทำให้สบายใจ
“แบบนั้นก็ได้ค่ะ” ช่วงเวลาที่ใช้เป็นเพียงเสี้ยวหนึ่งในอายุขัยอันไร้ซึ่งขีดจำกัด ประสบการณ์ที่ไม่ได้สัมผัสมานานอย่างการเป็นนักเรียนก็ไม่เลวเหมือนกัน ยิ่งกับโรงเรียนของเหล่าปีศาจ หลักสูตรการเรียนการสอน กระทั่งเวทย์มนตร์เฉพาะ นับเป็นเรื่องใหม่ๆ สำหรับเธอเหมือนกัน
“เยี่ยมเลย! หนูมีที่พักหรือยัง ถ้ายังไม่มีไปพักอยู่กับข้าได้นะ ถ้าเจ้าต้องการ” ทางออกสำหรับที่พักก็ได้รับการแก้ไขด้วยประการฉะนี้
เบลเลเนตต์ไม่คิดอะไรมากกับการอาศัยกับคนแปลกหน้า ด้วยเพราะเชื่อมั่นในความแข็งแกร่งของตัวเอง และมันคงดีกว่าหากเธอสามารถเฝ้าสังเกตวัฒนธรรม รวมถึงความเป็นอยู่ของพวกเขากลับบ้าง
“นี่คือที่พักของหนูต่อจากนี้นะ ข้ามีนามว่าซัลลิแวน หรือจะเรียกว่าคุณปู่ก็ได้นะ! ส่วนปีศาจที่มีเขาคล้ายแมวคือ โอเปร่า เป็นผู้ช่วยข้าเอง”
หลังจากเดินทางอย่างรวดเร็วโดยการที่เขาใช้ปีกมีดำสนิทบินมาส่วนเธอขี่ไม้กวาดตาม คฤหาสน์หลังใหญ่ก็ปรากฏสู่สายตา เขาพาเธอเดินเข้าสู่โถงกว้าง จากนั้นกล่าวแนะนำตนเอง และใครอีกคนที่ยืนต้อนรับอยู่ก่อนแล้ว
“ฉันเบลเลเนตต์ค่ะ ส่วนนี่แฟล์เพื่อนของฉันเอง” เธอแนะนำตัวกลับ ไม่ลืมกล่าวถึงเจ้าตุ๊กตาหมีที่เกาะไหล่เธอ คอยระวังอันตรายรอบด้านไม่ห่าง
“โอ้! มหัศจรรย์มาก! เด็กคนนี้เป็นตัวตนแบบไหนหรือ” ซัลลิแวนเข้าประชิดตัว เอื้อมมือคล้ายต้องการลูบหัวอันนุ่มฟูนั่นเสียหน่อย ทว่า มือยังไม่ทันสัมผัสก็ได้รับแรงอาฆาตแสนรุนแรงคล้ายต้องการฆ่าให้ตายหากโดนล้ำเส้น
“ขอโทษด้วยนะคะคุณปู่ซัลลิแวน เขาเป็นภูติที่ค่อนข้างถือตัวน่ะค่ะ” เบลเลเนตต์หัวเราะกลบเกลื่อน น้ำเสียงอ่อนโยนปลอบประโลมให้บรรยากาศกดดันผ่อนคลายลง แม้จะค่อนข้างยากเมื่อเธอเห็นภาพซ้อนแฟล์เป็นแมวพองขนแล้วก็ตาม
“ไม่เป็นไรๆ เป็นข้าเองที่ผิด เอาล่ะๆ มาดูห้องของหนูดีกว่านะ” แม้เขาจะหน้าเจื่อนไปครู่หนึ่ง ไม่นานก็กลับมาร่าเริงได้อย่างเก่า ก้าวนำสู่ทางเดินยาว ปากเอ่ยแนะนำแต่ละห้องที่เดินผ่าน จนสุดท้ายมาหยุดยืนที่หน้าห้องหนึ่ง
ประตูเปิดออก เบลเลเนตต์เห็นเตียงขนาดใหญ่ โต๊ะเขียนหนังสือข้างหน้าต่าง ตู้เสื้อผ้าสีม่วงเข้ม กองกล่องและถุงกระดาษมากมายที่สุมกันอยู่ตรงมุมห้อง “อันนี้คืออะไรเหรอคะ?” เธอถาม
“ของขวัญต้องรับสมาชิกใหม่ของบ้านน่ะ!” ซัลลิแวนยิ้มกว้าง วาดมือดึงของทั้งหมดออกมาโชว์ “นี่คือยูนิฟอร์มของบาบิรุสน้า อันนี้เครื่องเขียนน่ารักๆ เครื่องประดับที่ต้องเข้ากับหนูเบลมากๆ และอีกเยอะแยะเลย!”
นับว่ารสนิยมของปีศาจตรงหน้าเยี่ยมมากเลยทีเดียว เกือบทั้งหมดที่ลอยอยู่บนอากาศอวดโฉมตรงกับความชอบของเธอพอดิบพอดี “ขอบคุณมากนะคะ ฉันไม่มีอะไรติดตัวเลย ถ้าขอให้รออีกสักหน่อยจะเป็นอะไรไหมคะ จะตอบแทนแน่ๆ ค่ะ!“
เบลเลเนตต์เก็บของมีค่าที่ไม่จำเป็นทั้งหมดไว้ที่บ้านเพื่อไม่ให้เกะกะขณะเดินทาง ที่ติดตัวไว้มีแค่เครื่องประดับร่ายอักขระเวทย์ที่ภายนอกเป็นเพียงกำไลกระดิ่งสีเงินเรียบๆ เท่านั้น ถ้ามีเวลาให้เธออีกสักนิด จะต้องสร้างสรรค์อะไรที่มันตระการตาได้แน่
”อื้ม ไม่เป็นไรเลยหนูเบล ข้าเพียงเห็นมันเหมาะกับหนูมากเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย!“
เพียงแค่ประโยคนี้ก็ทำให้เธอรับรู้ได้เลยว่า ปีศาจตนนี้ใจดีสุดๆ !
Fiction Mairimashita Iruma-kun | Bellenette Roufler (OC)
ยังไม่ได้ตรวจคำผิด
มาตามอารมณ์และไฟในการเขียนค่ะ นักอ่านทุกท่านโปรดเข้าใจY-¥
ความคิดเห็น