คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันที่แสนอัศจรรย์บังเกิด
ณ 20 ปีก่อน...ทวีปยุโรป
กาลครั้งนานมาแค่ครึ่งปีภายหลังจบสงครามโลกแค่ปีเดียวเกิดปรากฏที่พายุทั่วยุโรปรวมกลุ่มก้อนแล้วนำซึ่งวิบัติสู่มนุษย์ครั้งแรกส่งประชากรล้มตายเพียง 200,000 ศพเวลาแค่ 2 นาทีเท่านั้นไม่นาน
เหล่าประชากรทวีปยุโรปรับผลกระทบจากพายุมรณะไร้ต้นตอนี้ส่งผลให้เหตุการณ์ครั้งนี้ถูกข่าน “วิบัติแห่งพายุยมทูต” ฆาตเพียงไม่กี่วินาทีเรื่องราวคงเป็นปริศนาถึงปัจจุบันไม่มีใครทราบสาเหตุนี้เลย...
ณ ปัจจุบัน ปี 1939 กรุงเบอร์ลิน เยอรมนี
ช่วงเช้าตรู่ที่กรุงเบอร์ลินเหล่านายร้อยต้องออกทำงานข้างนอกเพื่อเงินเดือนพวกเขาคือ แวร์มัค กองกำลังป้องกันประเทศของเยอรมันชุดเทาที่รบเพื่อชาติเช่นชายนามโยฮัน บุช เมเยอร์ หรือโยฮันนี่ชายวัย 18 ปียศร้อยตรีสังกัดแวร์มัคผู้ใช้ชีวิตธรรมดากับน้องสาวไม่แท้แคโรลิน เมเยอร์ร่วมเดินกับโยฮันน์ทั้งคู่สนิทกันมากจนคนแถวนี้มองเพียบเห็นพี่น้องส่งถึงหน้าโรงเรียนเลย
แล้วโยฮันน์แตะไหล่แคโรลินก้มศีรษะมองแคโรลินแล้วโยฮันน์กล่าว “ถ้าเลิกเรียนแล้วจะพากินบุฟเฟ่นะแคโรลี่จัง~ (•‿•)” แคโรลินยิ้มน่ารัก “จ๋า~พี่ชาย(älterer Bruder)พาหนูกินบุฟเฟต์แบบเต็มที่นะค่ะ~ (｡♡‿♡｡)” แล้วสองพี่น้องปากเวอร์ส่งกันตามภาษาพี่น้องเมื่อโยฮันน์ส่งแคโรลินเข้าเรียนโยฮันน์มุ่งเข้าคาเฟ่แถบฟุตบาท
จากนั้นโยฮันสั่งกาแฟและช็อกโกแลตขณะโยฮันนั่งรอกาแฟเสริฟอยู่เขาบ่นในใจชีวิตแสนธรรมดาช่วงที่นาซีครองอำนาจบ้านเมืองแทบคึกคักและผู้คนสัญจรบนถนนมากขึ้นช่วงนี้ช่างอลเวงเหลือเกิน…
โยฮัน : (เห้ย~เป็นทหารนี่น่าสบายจังแฮะแถมทำงานบนโต๊ะไม่ต้องเจ็บตัวฟรีนี่ดีเนอะ)
พนักงานเสริฟ : กาแฟร้อนค่ะ (ถือถาดถ้วย)
โยฮัน : ขอบคุณมากฮะคนสวย (มองยิ้มให้พนักงานเสริฟ) เห้ยสบายจังฟะพนักงานคาเฟ่สวยแถมกาแฟอร่อยเลิศจัดมากเว้ย! (ยกถ้วยซด)
โยฮันดื่มกาแฟเขาไม่สนใจสิ่งรอบข้างขณะดื่มกาแฟระหว่างบรรยากาศทุกรอบสงบนิ่งทันใดนั้นเด็กหนึ่งคนเตะบอลริมฟุตบาท ลูกบอลหล่งลงถนนพอดีเด็กชายเดินเก็บบอลขณะที่รถคันนึงวิ่งเร็ว 70 กม. มุ่งหน้าที่เด็กตอนนั้นโยฮันหันเห็นเด็กเก็บบอลจะโดนรถชน เขารีบลุกยังไวเพื่อช่วยเด็กทันที
จังหวะที่โยฮันรีบช่วยเด็กจะถูกรถชนตอนโยฮันวิ่งภาพทุกอย่างสโลโมชั่นและโยฮันคว้ากอดเด็กให้พ้นอันตรายทว่ารถคันนี้เบรกแตกรถจะพุ่งชนเสี้ยววินาทีชี้เป็นชี้ตาย…
โยฮันมองรถคันที่จะพุ่งชนไม่กี่เสี้ยววิเขาหลับตาและนึกคิดก่อนตาย…
โยฮัน : (โธ่เอ๊ยบ้าจริงทำไมต้องเป็นเสี้ยววิแห่งความตายจังเฟ้ยขอร้องขอรอดเหอะ) (หลับตาขณะกอดเด็ก)
(ฟุ้งงงงงงงงงงง!!!)
(ตู้มมมมมมมม!!!)
โยฮันลืมตาแล้วพบตนเองรอดพร้อมเด็กอ้อมกอดเมื่อโยฮันเห็นประหลาดใจว่าเกิดไรขึ้น
โยฮัน : บ้าเฟ้ย! ชีวิตนี้เพิ่งเสี้ยววิแต่ดันรอดได้ซะงั้น (แสดงหน้าประหลาดใจ)
เด็กชาย : อ๊ะคุณพี่ทหารเป็นไรไหมฮ่ะ
ผู้คน : เห้ยๆดูนู้นรถชนแล้วรีบช่วยเร็วเข้า (พลเรือนทั่วไปกล่าว)
โยฮัน : โห้!ชิบเวรล่ะนี่ไม่ปกติแล้วนะช่วงนี้รถเยอะแต่ดันชนต้นไม้ (สีหน้าเซ็งหวุดหวิด)
เวลา 15:46 น. ณ ขอบเมืองเบอร์ลิน
หลังจากเวลานั้นโยฮันเก็บเรื่องอุบัติเหตุรถชนที่รอดหวุดหวิดเล่าให้แคโรลินระหว่างอยู่ร้านบุฟเฟ่โยฮันกับแคโรลินสั่งหมูย่างชั้นเลิศราคา 500 มาร์คซึ่งแพงเอาเรื่องสำหรับคนทั่วไปแต่สองพี่น้องมีเงินเยอะจึงสั่งหมูชั้นเลิศเพื่อเอาใจแคโรลินน้องสาวน่ารักเขา…
แคโรลินเห็นโยฮันสีหน้าผวาเธอแสดงสีหน้าสงสัยตามภาษาน้องสาวเมื่อเห็นพี่ชายผวา
แคโรลิน : พี่ชายๆเป็นไรนะเห็นหน้าผวาตะกี้นี้แล้วนะค่ะ (ถามขณะเคี้ยว Schnitzel)
โยฮัน : โทษนะพี่คิดเรื่องตะกี้นี้ไม่หายนะ (ขณะหยิบน้ำดื่ม) แล้วภาพชวนระทึกใจมากนะน้องจ๋า ~(พูดขณะยิ้มผวาขยับคิ้ว)
แคโรลิน : อาฮะแล้วพี่ไม่เล่าให้หนูฟังล่ะหนูเห็นหน้าพี่จนรอกินหมูแล้ว! (ขณะเคี้ยวสีหน้าสงสัย) งั้นเล่ามาพี่ชาย
โยฮัน : คือตอนนั้นพี่แวะร้านกาแฟย่านฟุตบาทแล้วเผอิญเด็กเตะบอลหล่งถนนกระทั่งรถคันนึงเบรกแตกพี่จึงรีบช่วยเด็กแต่รถคันนั้นจะพุ่งชนพอดีแล้วพี่คิดในใจว่าต้อง…ตายแน่ๆทว่าอะไรซักอย่าง…ช่างโชคดีที่รถชนต้นไม้แล้วเกือบตายแล้วจริงๆอาจจะเป็นชีวิตสุดท้ายนี่มันไม่ปกติแล้วแหละนะ!
แคโรลิน : พี่คะพอแค่นี้ก่อนเนื้อหมูมาแล้ว!! (นิ้วชี้จานหมูย่าง) แดกค่ะพี่เล่าเยอะเดี๋ยวหนูกินหมดไม่รู้ด้วยนะคะ!!
โยฮันน์ : อ่ะๆลืมคิดกินเนื้อหมูย่างเลยนะงั้นลืมเรื่องนั้นไปก่อนค่อยไปเล่าทีหลังที่บ้านนะแคโรลี่จัง!!
แคโรลิน : จ๋าพี่กินให้หมดจานค่ะ
โยฮันน์และแคโรลินกินหมูย่างอย่างไม่สนใจรอบบรรยากาศในร้านบุฟเฟ่ต์ค่อนข้างสีสันฉูดฉาดและประดับธงสวัสดิกะแปะไว้ที่ร้านแสดงถึงยุคนาซีครองอำนาจ
ภายนอกร้านธงสะบัดปลิวอย่างแรงเป็นเรื่องปกติแต่วันนี้ไม่ปกติสำหรับสองพี่น้องขณะผู้คนสัญจรถนนและรถยนต์ท้องฟ้าเริ่มอึมครึมผิดปกติและจับกลุ่มเมฆจำนวนมหาศาลซึ่งผู้คนและรถยนต์หยุดชะงักแล้วเงยหน้ามองขึ้นฟ้าอย่างสงสัย
พลเรือนกระทั่งทหารเงยมองท้องฟ้าด้วยวิสัยทัศน์อึมครึมมากผู้คนต่างเริ่มมโนกัน คืออะไรกันแน่จู่ๆก้อนเมฆจับกลุ่มรวมกันม้วนวงกลมราวสายไหม
ความผิดปกตินี้ช่างผิดสังเกตจนเหล่าทหารเริ่มเห็นท่าไม่ดีเหล่าตำรวจและแวรมัคเริ่มประกาศเตือนพลเรือนอพยพและหลบหนีกลุ่มเมฆที่อาจเป็นภัยพิบัติด่วน
ตำรวจผู้ประกาศ : ประกาศประกาศจากเจ้าหน้าที่พลเรือนทุกท่านโปรดอพยพและหลบภัยด่วนด้วยเถิด!!! (ประกาศขณะถือไมค์)
พลเรือน : (แสดงสีหน้าหวาดกลัว)
เมื่อประกาศจากเจ้าหน้าที่แพร่กระจายแล้วพลเรือนตระหนักกลัวก้อนเมฆจำนวนมหาศาลหมุนวงกลมอย่างด่วน
จนกระทั่ง…
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!! เปรี้ยง!!!!!!!!!!
ลมแรงโหมกระหน่ำกลางทุ่งขอบ berlin ฉับพลันกระทบพื้นหญ้าสั่นสะเทือนและท้องฟ้าอึมครึมเปลี่ยนเป็นพายุสลาตันพัดกระหน่ำพลเรือนและทหารอย่างไร้ปราณี
เพียงลมสลาตันกระหน่ำครั้งเดียวอาคารร้าน บ้านเรือนรอบข้างถูกแรงสลาตันพัดถล่มพลเรือนและทหารฉับไว เหล่าพลเรือนเริ่มแตกตื่นโหนกรี๊ดสุดเสียง อ้า!!!!!!/ว้าย!!!!! ไม่กี่วินาทีต่อมาเหล่าทหารเริ่มประกาศพลเรือนอพยพโดยด่วนแต่สายไปเสียแล้ว เหล่าพลเรือนกระเต้นหนีตายอลเวงจนทหารต้องเร่งอพยพด่วน
โยฮันน์ แคโรลินเห็นพลเรือนหนีตายโยฮันน์เห็นก็สะดุ้งตกเก้าอี้ แคโรลินผวาปนสงสัยได้คว้ามือโยฮันน์ด่วนกระทั่งหลังคาถล่ม โยฮันแคโรลินต่างหลบใต้โต๊ะทั้งสองรอเหตุการณ์สงบทั้งใดนั้นหินยักษ์ร่วงร่นตกโต๊ะที่โยฮัน แคโรลินหลบพอดี ปัง!!!
เมื่อโยฮันลืมตาเขาเอ่ย “โธเว้ยบ้าฟะหินตกแม่นชิหายไอ้*่่่า” เขาประชดสถานการณ์ตกที่น่าสงสัยแล้วโยฮันหันมองรอบๆพบศพร้านบุฟเฟ่ตายโหดยิ่งราวนรกบนดินสภาพเละโกโก้ครั้นกระจายเหมือนเค้กเน่าช่างอนาถสิ้นฤทธิ์~
โยฮัน : ชิบ เวร กรรม สภาพเละหมูหมากาไก่ ศพอนาถขนาดนี้คงไม่สวยเท่าน้องสาวฉันหรอกฟะ (เดินเหยียบศีรษะเย็นชา) แม่เจ้าโว้ยรอดครั้งที่ 2 เผอิญไปไหนฟะ
โยฮันประชดสถานการณ์แต่ช่างโชคดีที่รอดมาได้แล้วแคโรลินหายไปแล้วที่ไหนไม่รู้แต่โยฮันตอนนี้ตระหนัก “เรื่องบังเอิญ!!! ไม่มีอยู่จริง!!!” โยฮันหยิบเศษอาหารด้วยความเย็นชาราวไม่มีไรเกิดขึ้น…
สักพักโยฮันเคี้ยวสเต็กในปากจู่ๆเงาเริ่มปรากฎสายตาเขา โยฮันสะดุ้งเงยมองขึ้นช้าๆแล้วจ้องสิ่งที่เหาะเหนือเขาคือ…
โยฮัน : อ่ะ (แสดงหน้าเหวอเมื่อเห็นนางฟ้าครั้งแรก) ห่ะ 555555555555 (หน้าสยดสยองปนสะดุ้ง)
สาวปริศนา : ಠ_ಠ ??(สีหน้างงหัวเราะเพื่อ…)
โยฮัน : ฮ่ะ เ*ยล่ะนางฟ้ามองหน้าเร..เราแล้ว (สีหน้ากลบเกลื่อนปนประชด) เ*ยล่ะ
.
.
.
.
เอาแล้วจนได้ไอ้โยฮันซวยเจอนางฟ้าทันย่าจนได้แล้วสินะช่างซวยซ้ำซวยซ้อนโชคดีโยฮันไม่บ้าเท่าชิโด้ (แม*งโรคจิตกว่าชิโด้อีกซิกม่าจัด) ถ้าสงสัยเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปโปรดขออธิบายเกร็ดความรู้เล็กน้อยนะครับ
เกล็ดความรู้ : ฉากที่ปรับเปลี่ยนต่างจากต้นฉบับ
1 : ฉากส่งหน้าโรงเรียนนี้ถูกเปลี่ยนจากที่ชิโด้และโคโทริเข้าเรียนเปลี่ยนเป็นส่งหน้าโรงเรียนแทนโยฮันจบจากทหารไม่ได้ไปเรียนแต่ส่งแคโรลิน(โคโทริ)หน้าโรงเรียนแทน
2 : ฉากเปิดพล็อตโฮมพายุเกาะกลุ่มเมื่อ 20 ปีอ้างอิงช่วงเวลาปี 1919 หลังเยอรมันแพ้สงครามพายุเกิดขึ้นที่ยุโรปซึ่งอ้างอิงจากเมะตอนเปิดเรื่อง
3 : ฉากร้านกาแฟและร้านบุฟเฟ่ต์ถูกเพิ่มแต่นิยายต้นฉบับไม่มี
4 : ฉากเจอระหว่างชิโด้กับโทวกะครั้งแรกถูกปรับเปลี่ยนเป็นฉากร้านบุฟเฟ่ต์แทน
5 : การระเบิดของพายุที่กรุงเบอร์ลินเกิดขึ้นนอกขอบบริเวณหญ้ากลางแจ้ง
6 : โยฮันเจอโทวกะครั้งแรกแทนจะหนีกลับหัวเราะแทนมิหนำซ้ำเย็นชาศพที่ตายต่อหน้าต่อตาด้วย
7 : ฉากสองพี่น้องกินบุฟเฟ่ต์ไม่มีอยู่ต้นฉบับ
หากผิดพลาดหรือตกหล่นยังไงต้องขออภัยด้วยนะครับ
เกล็ดอย่ารู้เพื่อ : ทำไมโยฮันถึงหัวเราะเมื่อโทวกะ
มันทำตัวไม่ถูกและไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีมันเลยกลบเกลื่อนสถานการณ์แต่นัยยะอาจเป็นเพราะเขาอาจไม่เคยเจอเซเรย์ตัวเป็นๆนี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอจึงหัวเราะเพื่อกลบเกลื่อนสถานการณ์ทั้งที่สถานการณ์ไม่ตลกเลยช่างโรคจิตยิ่งนัก!!!
.
.
.
หากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยนะครับ
ไอ้โยฮันนี่โรคจิตกว่าชิโด้อีกเนี่ย!!!!
Next episode
ความคิดเห็น