คัมภีร์ดาบมังกรหยก

ลำดับตอนที่ #1 : กำเนิดเตียซูเผิง

(คัมภีร์ดาบมังกรหยก)

เวลาผ่านมาเนิ่นนานยุทธภพเป็นอย่างไรไม่เคยรับรู้
เตียบ่อกี้และหมินหมิ่น ใช้ชีวิตอยู่บนเกาะเพลิงน้ำแข็งอัคขี อย่างสงบสุขและมีความสุข

เตียบ่อกี้ และ หมินหมิ่น ได้ให้กำเนิด ลูกชายตัวน้อยๆ
ชื่อ เตียซูเผิง

เตียบ่อกี้ และหมินหมิ่น สอนลูกในการดำรงชีวิตอย่างดีและ คอยเล่าเรื่อง ดาบมังกรหยก ให้ฟังเป็นประจำ

เวลาผ่านพ้นไป เพียงไม่นาน เตียซูเผิง อายุได้ 15ปี

การใช้ชีวิต3คนย่อนเป็นไปไม่ได้

เพื่อความเป็นอยู่ที่ดี และ ความเจริญกล้าวหน้าของลูก เตียบ่อกี้ และ หมินหมิ่น จึงปรึกษากันเรื่องกลับแผ่นดินใหญ่

เมื่อปรึกษากันเสร็จสิ้น หมินหมิ่นได้เรียก ลูกมาคุย

หมินหมิ่น : ซูเผิงรุ่งเช้าเราต้องไปจากที่นี่แล้วนะลูก

เตียซูเผิง : ไปไหนครับแม่ไม่เอาผมอยากอยู่ที่นี่

              หมินหมิ่น : ลูกเริ่มโตเป็นหนุ่มแล้วต้องรู้จักโลกภายนอกบ้าง เพื่อความเป็นอยู่ที่ดีของลูกนะลูก ไปเข้านอนเถาะพรุ่งนี้เราจะเดินทางแต่เช้า

          ตอนเช้า เตียบ่อกี้ ได้สร้างแพรเสร็จ พร้อมออกเดินทาง  ก่อนจากลาเกาะเพลิงน้ำแข็งอัคขี ทั้ง3คนต้องหลั่งน้ำตา และสัญญาว่าสักวันหนึ่งจะ กลับมา

        ในการเดินทางกลับแผ่นดินใหญ่นั้น ได้เกิดพายุรุนแรง ทำให้แพรร่ม เราทั้ง3โดนคลื่นซัด กระจัดกระจายกันออกไป
 
        เตียบ่อกี้ และหมินหมิ่น โดนคลื่นทะเลซัดไปยังริมฝั่งเกาะเพลิงน้ำแข็งอัคขี ส่วน เตียซูเผิงโดนคลื่นพาไปอีกทาง

เตียบ่อกี้ และ หมินหมิ่นพื้นมาไม่พบลูก

หมินหมิ่น : บ่อกี้ๆ ลูกของเราหละลูกของเราอยู่ไหน

เตียบ่อกี้ : ลูกๆ ตอนนั้นลมทะเลรุนแรงลูกคงโดนคลื่นซัดไปอีกทาง

หมินหมิ่น : ลูกที่น่าสงสารของแม่ลูก

           เตียบ่อกี้ : กอดหมินหมิ่น แล้วพูดว่า"ลูกของเราเป็นคนดียังไงสวรรค์ต้องเมตตาคลุ้มครองลูกของเราเป็นอันแน่วางใจเถาะ ตอนนี้เราต้องหาทางหาลูกอันดับแลก"

         ทางด้านเตียซูเผิง เมื่อพื้นขึ้นมา พบผู้คนจำนวนนึงเป็นสิ่งที่ แปลกสำหรับซูเผิง ที่พ่อแม่ไม่อยู่ ซูเผิงไม่หวั่นเกรงกลัวอะไรไปก่อนเหมือนเด็กคนอื่น นี่คือสิ่งที่เตียบ่อกี้ และ หมินหมิ่นๆ สั่งสอนมาได้เป็นอย่างดี

ทันใดนั้นเตียซูเผิงได้มองเห็นชายฝั่งอันแสนไกล
เตียซูเผิง ได้คิดถึงและควรหาพ่อแม่  แต่เป็นคนที่ฉลาดจึงคิดว่า คิดถึงและควรหา ก็ไม่ได้ช่วยประโยชน์อันใด ซูเผิงคิดว่าสู้นำเวลา มาคิดวิธี พยามหาทางกลับไปหาพ่อ และ แม่ให้จงได้

ทันใดนั้น เตียซูเผิงได้ พบชาวเกษตรจึงขอติดเกวียนไป เพราะไม่มีหนทางไปต่อ