[ Fan Fic ] ภูติเกิดใหม่ในโลกของ Date A Live

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ภูติและโลกที่แตกต่าง

/ตอนที่ 1 ของเรื่องนี้ คือตอนจบหรือตอนหลังๆของเรื่องนั้น(มั้ง)/

นี่น่ะเหรอ ความรู้สึกของความตาย ที่เราเคยเจอกับอันนี้มันช่างแตกต่างจริงๆ รอบนี้มันช่างอ้างว้าง โดดเดี๋ยว และเหงา ผมไม่สามารถพูดคุยกับทั้งสองคนได้เลย 

นี่คงจะจบลงแล้วสินะ ถึงจะไม่อยากนอมรับก็เถอะ แต่เรามันช่างอ่อนแอจริงๆ ทำไมเราถึงไม่สามารถปกป้องกันได้นะ โซเฟีร์ย อาเธน่า..... 

ผมได้แต่คิดถึงทั้งสองคน ก่อนที่สติของผมจะดับไป 

.

.

.

.

.

ผมได้ลืมตาตื่นขึ้นมาที่กลางหลุมขนาดใหญ่ ซึ่งตรงกลางนั้นคือผม 

"เอ๊ะ?! อะ โซเฟีร์ย! อาเธน่า! ทั้งสองยังอยู่ใช่ไหม?" 

ผมได้ตะโกนออกไปด้วยความหวังเล็กๆว่าทั้งสองตะยังคงอยู่ 

<จะเอะอะ อะไรกันเล่ายังไม่ตายสักหน่อย> 

{ไม่ล่ะ ต้องเรียกว่าเกิดใหม่อีกครั้งซะมากกว่า} 

เมื่อผมได้ยินเสียงของทั้งสอง น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ 

{เอ้า ร้องไห้เป็นเด็กไปได้} 

"อึก... ก็ เหมือนกับเธอ ในตอนนั้นนั่นแหละ" 

น้ำตาที่ไหลออกมานี้ไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจ แต่ว่าเป็นน้ำตาที่เต็มไปด้วยความสุข 

{ละ ลืมเรื่องเมื่อตอนนั้นไปเลยนะ!} 

"ฝันไปเถอะ จ้างให้ก็ไม่มีวันลืมหรอก" 

ผมได้เช็ดน้ำตาโดยไว้ เพราะผมสัมผัสได้ถึงกลุ่มคนจำนวนค่อนข้างเยอะกำลังบินมาทางนี้ด้วยความเร็วสูง 

<นี่เรย์> 

"อืม เข้าใจแล้ว" 

ผมได้เข้าใจสิ่งที่อาเธน่ากำลังจะพูดทันที เพราะว่าเธอน่าจะหมายถึงกลุ่มคนพวกนั้น คนพวกนั้นได้มาหยุดอยู่เหนือหัวของผมค่อนข้างไกล 

ก่อนที่กระสุน(?)จำนวนมากจะระดมยิงมาใส่ผม 

"ด้วยมานาอันเป็นต้นกำเนิดของทุกสรรพสิ่ง กำแพงพลังงานที่ปกป้องข้าจงปรากฏออกมา" 

" [ บาเรียไร้ธาตุ ] " 

กำแพงใสๆได้ปรากฏออกมารอบตัว และหยุดกระสุนที่พุ่งจะมาสังหารผม 

"นี่ทั้งสองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้คืออะไรกันน่ะ ฉันไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์เลย" 

<ไม่รู้เหมือนกัน เหตุการณ์นี้มันเกินคาดจริงๆ> 

{ไม่รู้เหมือนกัน} 

ผมที่กำลังคิดอยู่ห่ากระสุนนั่นก็ได้หยุดลงและก็ได้มีหญิงสาวผมสีเงินใส่ชุดเกราะแปลกๆ พุ่งมาพร้อมดาเลเซอร์ 

เธอได้ใช้ดาบนั้นฟันใส่บาเรียของผมครั้งเดียวแต่บาเรียกลับแตกออก เพราะผมตั้งใจแค่จะกันกระสุน เธอได้ใช้ดาบเล็งมาที่คอของผม 

" [ ชูคุจิ ] " 

ผมได้ใช้วิชาที่คุณลอยด์สอนให้ในการปัดดาบออกด้วยมือเปล่า 

"ดะ เดี๋ยวสิ ทำไมถึงได้มาโจมตีฉันล่ะ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ" 

ผมได้พยยามพูดให้อีกฝ่ายใจเย็นลง แต่ผลที่ได้มันกลับกัน 

"นี่แกนังมีหน้ามาพูดอีกนะ ทั้งๆที่ทำลายเมืองไปแท้ๆ" 

"เอ๊ะ?!" 

[นี่ทั้งสอง ฉันเป็นคนทำลายเมืองงั้นเหรอ...] 

ผมได้ถามทั้งสองคนในใจเนื่องจากไม่อยากให้อีกฝ่ายได้ยิน แต่ทั้งสองก็ตอบกลับมาประมาณว่า ' ไม่รู้ แต่ถ้าจริงเธอก็ไม่ได้ตั้งใจนิ ' 

ผมได้ฟังสิ่งที่เธอพูดพลางใช้วิชา [ ชูคูจิ ] ปัดการโจมตีที่มุ่งเน้นจะฆ่ามาใส่ผม 

"ด้วยมานาอันเป็นต้นกำเนิดของทุกสรรพสิ่ง จงผูกมัดและพันธนาการศัตรูที่อยู่ตรงหน้าเสีย" 

ผมได้ร่ายเวทย์ด้วยความเร็วและเบาเป็นอย่างมาก 

" [ โซ่พันธนาการ ] " 

โซ่ล่องหนได้ปรากฏขึ้นมาและพุ่งไปใส่หญิงสาวผมเงิน แต่เธอก็ใช้ดาบนั้นฟันเวทย์ของผม... ทำไมถึงฟันได้กันล่ะนั้น 

[นี่ทั้งสอง ช่วยสำรวจพื้นที่นอกเขตระเบิดหน่อยได้ไหม] 

{ฉันสำรวจมาเรียบร้อยแล้ว ที่โลกนี้คือโลที่คล้ายยุคที่เราเคยอยู่ เพราะงั้น อย่าฆ่าเธอซะล่ะ} 

[เธอนี่งานดีจริงๆ ถ้างั้นฝากร่ายเวทย์เคลื่อนย้ายหน่อยสิ ฉันจะได้โฟกัสไปที่การปัดป้องและหลบ] 

ผมได้พูดไปแบบนั้นและเธอก็บอกมาว่า ' โอเค ' หญิงสาวผมสีเงินได้ถอยหลังออกไปและหยิบปืนขึ้นมายิง 

"อ๊ะ?! แย่ล่ะสิ" 

ใช่แล้ว ด้วยความเร็วของกระสุนก็ได้โจมตีผมโดยที่ไม่สามารถป้องกันได้ ผมได้พยายามหลบแต่กระสุนสามนัดก็ได้โดนผม 

"เอาล่ะ ลาก่อนนะ คุณพี่สามผมสีเงิน" 

เมื่อกล่าวจบ ผมก็ได้เคลื่อนย้ายมาที่รับตาคน 

"อึก เจ็บๆๆ ไอ้กระสุนนี้ก็กระสุนธรรมดาด้วย ทีนี้ก็ต้องเอามันออกจากร่างก่อนรักษา" 

ผมได้ใช้มือและนิ้วดึงกระสุนที่ฝังอยู่ในร่างออกมา บอกเลย โครตเจ็บ 

"ด้วยมานาอันเป็นต้นกำเนิดของทุกสรรพสิ่ง มานาอันยิ่งใหญ่จงเปลี่ยนเป็นพลังแห่งการเยียวยารักษา"

วงเวทย์สีเขียวได้ปรากฏขึ้นมา

" [ เอ็กซ์ - ฮิล ] " 

ร่างกายของผมได้ถูกฟื้นฟูกลับคืนมาอยู่ในระดับปกติ 

"แฮกๆ ทำไมโลกนี้ไม่มีมานากันนะ" 

{นี่เรย์ ฉันจะบอกอะไรสักอย่างหน่อยน่ะ โลกนี้มันมีมานาน้อย พลังเวทย์ก็แตกต่างจากที่เราใช้เล็กน้อย และไม่มีไอปีศาจแต่ก็ยังมีไอชั่วร้าย แถมมีพลังอเนกประสงค์ที่ฉันไม่รู้จักอยู่ด้วย} 

"ห้ะ?! มานาแทบไม่มีเลยเหรอ แต่ไอ้พลังอเนกประสงค์นั้นคือ" 

<นี่เรย์มีคนมาหาน่ะ> 

"ส่วนเธอก็ปรับตัวเร็นเกิ๊น" 

ในระหว่างที่ผมพูดอยู่กับทั้งสองคน ก็ได้มีชายหนุ่มผมสีน้ำเงินปรากฏตัวออกมา 

"นายคือ..?" 

ผมได้ถามอีกฝ่ายไปเพราะว่าผมไม่รู้จักเขา ส่วนหญิงสาวผมเงินคนนั้นลืมถามน่ะ 

แต่ชายที่อยู่ตรงหน้ากลับเงียบไปสักพักและเขาก็ได้กลืนน้ำลายก่อนจะพูดว่า 

"ถ้าจะถามชื่อใคร ก็บอกชื่อจองตัวเองมาก่อนสิ!" 

"อ๊ะ! นั้นสินะ" 

[นี่อาเธน่าโซเฟีร์ยฉันควรจะตอบไปอย่างไงดีล่ะ ใช้ชื่อที่ใช้ในเมืองคล้ายๆญี่ปุ่นนั่นดีไหม] 

{อืม ใช้ไปก็ได้แหละ} 

<ก็ควรใช้นะ เพราะดูๆแล้วนี่น่าจะเป็นประเทศญี่ปุ่น> 

เมื่อผมได้ฟังคำพูดของทั้งสองคนแล้ว ผมก็ไอ้ตอบกลับเขาไป 

"ฉันชื่อ คานาตะ เรย์ แล้วนายล่ะ ชื่ออะไร และมีเป้าหมายอะไร" 

"ฉันชื่อ อิสึกะ ชิโด้ มาที่นี้เพื่อช่วยเธอ เพื่อที่จะได้มีความรักกับเธอ และ–" 

"โรคจิตโลลิค่อน" 

เรย์ได้มองไปที่ชิโด้ด้วยสายตาราวกับมองพวกเศษขยะ 

"ไม่ๆๆ ฉันไม่ได้เป็นโลลิค่อนนะ แล้วก็ไม่ใช่โรคจิตด้วย" 

ไม่ล่ะนายน่ะมันโรคจิต ใครกันที่เจอกันครั้งแรกแล้วบอกว่า ' เพื่อมามีความรักกับเธอ ' แบบเนี้ย 

{นี่เรย์} 

[มีอะไรงั้นเหรอ] 

{ไอ้คนที่ชื่อว่า ชิโด้ นั้นมีอเส้นพลังแบบเดียวกับที่เธอปล่อยออกมา หรือก็คือ เจ้านั้นไม่ใช่แค่คนธรรมดา} 

"นายน่ะ เป็นตัวอะไรกันแน่" 

เนื่องจากที่โซเฟีร์ยพูดแบบนั้น ผมก็เผลอพูดออกไปโดยไม่รู้ตัว 

"ฉันก็เป็นมนุษย์ธรรมดาไง?" 

"ไม่ใช่หรอก! เจ้าน่ะมีพลังแบบเดียวกัยข้า เพราะงั้นเจ้าไม่ใช่แค่มนุษย์แน่ๆ" 

<นี่เรย์ การพูดน่ะมันหลุดออกมาแล้วนะ> 

[อ๊ะ!? โทษที] 

[ จบตอนที่ 1 ] 

ยังไม่ได้ตรวจคำผิด 

ถ้าเนื้อเรื่องแปลกๆก็ไม่ใช่อะไร ไรท์ดู Date a live เมื่อนานมาแล้ว ส่วนใหญ่ก็อ่านฟิคอะนะ