เส้นทางวีรชนของขยะรีไซเคิลในเกมส์จีบสาว

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

“เวรเอ้ยเกมนี้มันเล่นผ่านยากจังวะ แล้วก็นะนางเอกบางคนก็น่ากลัวฉิบหาย"ภายในห้องที่มืดมิดมีชายหนุ่มสบประมาทออกมาด้วยความหัวเสีย

“เฮ้อ พอพอพอ เกมอะไรวะยากชิบหาย”

เอ่อ สวัสดีตอนนี้ผมกําลังหัวอุ่นได้ที่เลยเอาเป็นผมขอแนะนำตัวเองก่อนแล้วกัน ผมมีชื่อว่าโก้ เป็นชายหนุ่มสุขภาพดี อายุ 20 คงจะสงสัยสินะว่าผมหัวเสียเรื่องอะไร พอดีเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาผมได้ ซื้อเกมใหม่มาเล่น ซึ่งมันก็คือเกมHero's Path ซึ่งเป็นเกมที่หลายๆคนโหวตให้เป็นเกมที่เล่นยากที่สุด ซึ่งตอนแรกผมก็ไม่เชื่อหรอกนะ แต่พอได้มาเล่นจริง แม่งยากชิบหาย

จะให้เล่าย่อๆเกมส์นี้ก็เป็นเกมส์แนวไซไฟจีบสาวในเนื้อเรื่องของเกมจะมีมารอสูรปรากฎออกมาจากรอยแยกไหนจะความขัดแย้งภายในทำให้มีการต่อสู้อยู่ตลอดเวลาเป็นเกมที่มีทั้งดาบและเวทมนตร์ส่วนจุดเด่นของเกมนี้ก็คือ เทพอวตารหรือก็คือการอัญเชิญเทพหรือวีรชน ซึ่งตัวละครของเรา จะสามารถใช้พลังของเทพ หรือซิงโครเพื่อรับบัพหรือได้ท่าไม้ตายลับ ซึ่งจะได้จากการผ่านการทดสอบของภารกิจลับแน่นอนว่าเป็นแบบสุ่มหรือง่ายๆคือใช้เงินสุ่มละนะ แต่การสุ่มแต่ละครั้งมันโคตรจะแพง 

แน่นอนว่าเกมนี้มีแนวทางการเล่นหลากหลายหากไม่มีเงินที่จะสุ่มเทพอวตาร หรือไม่เจอภารกิจลับเลย มันก็พอเล่นได้ แต่ก็แค่พอเล่นได้จริงๆทําไมนะหรอ เพราะว่า มันจะเปลี่ยนจากเกมส์โหมดฮาร์ทเป็นโหมดนรกแตกเลยยังไงละ ซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ไม่มีเงินเติมแล้วก็ยังซวยไม่เจอภารกิจลับเลย ดูเหมือนการเล่นแบบไม่มีเทพอวตารจะเป็นฉากจบลับส่วนคนที่โพสต์ก็ไม่ได้ลงรายละเอียดอะไรไว้ด้วยเสียดายจริงๆ

“ช่างเถอะ ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า”

ตุบ

“ขยะ เต็มห้องเลยแฮะ เฮ้อ” หลังจากที่ผมกวาดสายตารอบๆห้องก็เห็นกองขยะอีกหลายกล่อง วางเกลื่อนกลาด เต็มไปหมด

จริงสิผมยังไม่ได้บอกทุกคนสินะว่าผมเป็นแค่นีทไทยแลนด์เป็นไอ้ขี้แพ้ที่ล้มเหลว

.

.

หลังจากเดิมมาจนใกล้ถึงร้านสะดวกซื้อ สายตาของผมก็หันไปสบกับวัยรุ่นกลุ่ม หนึ่ง ซึ่งมีลักษณะเหมือนกำลังจะเปิดสงครามกลางกรุงกัน ถามผมรู้สึกใจไม่ดีเลยจะออกห่างจากจุดนั้น

“มึงเก๋านักใช่ไหม เจอกู”

“ ก็มาดิวะ!”

ปัง ปัง ปัง

นั่นไงเวรเอ้ย! กูว่าแล้ว พวกวัยรุ่นงัดบ้องข้าวหลามมาสาดลูกตะกั่วใส่กันแล้ว ผมนี่สับตีนแตกหาที่หลบแทบไม่ทัน

แต่สายตาเจ้ากรรมดันหันไปเห็นหญิงสาวรุ่นน้องสมัยเรีียนกำลังวิ่งหนีมาแต่เธอดันสะดุดล้มเนี่ยสิเวรแล้วไง ผมจึงตัดสินใจทำเรื่องโง่ๆอย่างการทําตัวเป็นฮีโร่ติดแค่ว่าวันนี้ผมไม่ได้ใส่กางเกงในสีแดงมา ผมวิ่งออกไปเพื่อช่วยเธอ

“น้องเมย์รีบลุกเร็วไปที่รถเป็นก่อน” ผมพูดกับเธอด้วยความกระวนกระวาย

“ ค ค่ะ”เธอตอบด้วยเสียงสั่นๆ

“ อยู่ตรงนี้น่าจะปลอดภัยแล้วแหละ”

“ขอบคุณนะค่ะพี่…”

ดูเหมือนจะจําผมไม่ได้สินะผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ผมที่เป็นแค่ไอ้ขี้แพ้ ก็ดันอยากเป็นฮีโร่วิ่งไปช่วยพาลุกขึ้นไปหาที่หลบ ดูไปดูมาเธอก็สวยสุดเลยแฮะ ถ้าจบเรื่องนี้แล้วเธอจะประทับใจฉันหรือเปล่านะ แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอก ก็ฉันเป็นแค่ไอ้ขี้แพ้ พูดแล้วเจ็บจี๊ดๆ เลยแฮะ

‘ทำไมมันเจ็บจังวะ แค่สาวไม่สนเนี่ยนะ ไม่ใช่ละเดี๋ยวนะ’

“พ พี่ค่ะ เลือด!! พี่ถูกยิง!!” อ่ะ เธอพูดว่าอะไรนะ ฉันถูกยิงหรอ

ผมใช้มือสัมผัสไปจุดที่ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ หลังจะใช้มือขวาเอื้อมไปตำแหน่งหัวใจที่อยู่ด้านหลัง และชักกลับมา ฝ่ามือของผมเต็มไปด้วยเลือด ทำเอาผมช็อกเลย

“อดทนไว้ก่อนอย่าเพิ่งหลับนะคะพี่! หนูกำลังโทรเรียกรถพยาบาล”

อ่า ผมอยากจะบอกเธอเหลือเกินว่าเปล่าประโยชน์แล้ว ตำแหน่งที่ผมโดนยิงคือ หัวใจ จึงเหมาะจะมามันก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้อยู่ดียกเว้นว่าคุณจะเรียกพระเจ้ามา ในตอนนี้ผมหน้ามืด รู้สึกชาตามตัว และง่วงสุดๆ เห้อ ยังไม่เคยทำอะไรสำเร็จเป็นชิ้นเป็นอันเลยสินะ ขนาดแค่เกมส์ ฉันยังเล่นไม่ผ่าน ถ้ามีโอกาสอีกครั้งฉันอย่างเป็นคนที่ดีและเข้มแข็งกว่านี้ ถึงจะเป็นขยะแต่ก็อยากที่จะเป็นขยะที่รีไซเคิลได้

“อย่าหลับนะคะพี่โก้! หนูขอโทษ ฮือๆ”

‘ อ่าวก็จําชื่อฉันได้อยู่นี่หว่า เจ็บปวดแฮะที่ต้องมาเห็นสาวน้อยร้องไห้ อ่า ไม่ไหวแล้วเปลือกตามันหนักเหลือเกิน’ ผมใช้แรงเฮือกสุดท้าย ยกมือขึ้นไปวางบนหัวเธอแล้วยิ้มออกมาหลังและแล้วดวงตาของชายหนุ่มค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ พร้อมกับมือที่ล่วงหล่นตามแรงโน้มถ่วงซึ่งเด็กสาวที่นั้งร้องไห้ข้างๆก็คว้ามือเขาเอาไว้ก่อนทาจะตกถึงพื้น

 ‘‘ข้าจะให้โอกาสเจ้า อย่าทำให้ข้าผิดหวังละ’'