คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER - I
ดวงตาสีนิลมองออกไปนอกหน้าต่างห้อง นกฮูกนับสิบร่วมใจกันเคาะหน้าต่างบานใหญ่กันอย่างขยันขันแข็ง แต่สาวเจ้าก็ไม่ยอมลุกออกจากเตียงแต่เธอเลือกที่จะกดปุ่มเรียกหมอและพยาบาลมาแทน
“มีอะไรหรอครับ คุณหนู?”หลังจากผ่านไปแค่ห้านาที เหล่าคุณหมอและพยาบาลอันดับต้นของโรงพยาบาลก็มาถึง
“ช่วยจัดการเจ้าพวกนั้นที”ทุกคนพร้อมใจกันหันไปมองตามทางที่หญิงสาวชี้กาอนจะพบเข้ากับสายตานับสิบของนกฮูก
“อา...ได้ครับ เดี๋ยวทางเราจะไล่ไปให้นะครับ”คุณหมอหนุ่มกล่าวพร้อมเตรียมจะบอกให้พยาบาลไปเรียกยามมาจัดการ
“ไม่”แต่ก็ต้องหยุดเพราะหญิงสาวบนเตียงห้ามไว้ก่อน
“งั้นคุณหนูต้องการให้ทางเราจัดการยังไงดีครับ?”คุณหมอหนุ่มมองหญิงสาวอย่างไม่เข้าใจ
“เอาเจ้าพวกนั้นมาให้เราแล้วก็เตรียมอาหารให้พวกมันด้วย”
“ครับ?”
ท้ายที่สุด ภายในห้องพักVIPขนาดใหญ่ของหญิงสาวก็เต็มไปด้วยเหล่านกฮูก เธอเกาคางของนกฮูกตัวแล้วตัวเล่าอย่างเอ็นดูโดยไม่คิดจะสนใจซองจดหมายที่พวกมันพยายามนำมาให้เธอเลยแม้แต่น้อย
แอน คิมเบอร์
คือชื่อของหญิงสาวที่เป็นเจ้าของห้องพักVIPสุดหรูในโรงพยาบาลชั้นนำของประเทศ
แอนเป็นผู้หญิงที่สวยสะกดทุกสายตาที่หากใครได้มองเพียงครั้งเดียวก็ต้องเป็นอันลุ่มหลงไปตลอดกาล
เธอเข้ารับการรักษาที่นี่ตั้งแต่วัยสิบปีจวบจนถึงวัยสิบสามปี พ่อและแม่บอกว่ามีคนพลักเธอจนเธอพลัดตกจากเหวทำให้ต้องกลายเป็นเจ้าหญิงนิรทาถึงสองปีครึ่ง และเมื่อตื่นขึ้นมาเธอก็ถูกประคบประคองดูแลดั่งไข่ในหิน ไม่ว่าเธอต้องการอะไร เธอก็ย่อมได้
แต่…เธอไม่เคยขออะไรที่มากไปกว่าการได้เรียนกับศาตราจารย์ระดับโลก
ด้วยมันสมองที่ถูกขัดเกลามาตั้งแต่วัยสามขวบ ก็ทำให้เธอประสบความสำเร็จได้ไม่ยากนัก มันทำให้ครอบครัวของเธอภูมิใจและเศร้าไปในเวลาเดียวกัน เพราะพวกเขารู้ดีว่าเธอ…ไม่เคยมีความสุขกับสิ่งอื่นใดนอกเหนือไปจากการเรียน
พวกเขาจนปัญญานัก เพราะศาตราจารย์ระดับโลกหลายท่านก็สอนเธอไปหมดสิ้น แต่ก็นับว่าโชคยังเข้าข้างที่อย่างน้อย เธอก็ชอบของหวานและสิ่งน่ารักๆ
แอนเกาคางให้นกฮูกตัวสีน้ำตาลแซมดำด้วยความเอ็นดู มือข้างขวาที่ว่างก็คอยป้อนหนูแช่แข็งให้กับมัน เหล่านกฮูกอีกเก้าตัวรุมกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยเมื่อกินเสร็จก็หันมาออดอ้อนเธอ
“แอน”เสียงเรียกชื่อจากทางประตู ชายหนุ่มวัยกลางคนในชุดสูทสีดำข้างกายมีชายร่างยักอีกสองคนคอยเดินตามหลัง แอนหันไปมองครู่หนึ่ง
“สายัณห์สวัสดิ์ค่ะ”แอนเอ่ยทักคนที่เข้ามาภายในห้อง
“ลูกจะเลี้ยง?”ดวงตาสีอีกาของคนพ่อมองรอบห้องที่เต็มไปด้วยนกฮูก
“แค่เอามาเล่นด้วยค่ะ”ริชาร์ดพยักหน้า เขาเดินเข้าไปหาผู้เป็นลูกอย่างใจเย็นก่อนจะมอบกอดให้กับเด็กน้อยที่อ้าแขนรออยู่แล้ว
“นั่นจดหมายอะไร?”เขาถามพร้อมหยิบจดหมายที่มีตราประดับขึ้นมาดู
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่ดูเหมือนเจ้านกพวกนี้จะนำมาให้หนู”แอนตอบ ริชาร์ดแกะซองจดหมายออกมาอ่านด้วยสีหน้าจริงจังก่อนจะโยนมันทิ้ง
“มันเขียนไว้ว่าอะไรคะ?”แอนถาม
“ก็แค่มุกตลกๆ ลูกไม่ต้องสนหรอก แล้วก็ถ้าเล่นเสร็จก็อย่าลืมอาบน้ำล้างตัวให้สะอาด”แอนพยักหน้าตอบรับ
“พ่อต้องไปแล้ว”แอนโบกมือลาพ่อของตัวเอง พ่อของเธอต้องบินไปต่างประเทศบ่อยๆเพราะต้องไปจัดการคาสิโนและพวกอริหรือหนอนบ่อยๆ จึงไม่แปลกเลยที่จะไม่ค่อยมีเวลาว่าง
เมื่อพ่อออกไป ห้องแห่งนี้ก็เงียบลงราวกับป่าช้า แอนนั่งเหม่อไปข้างนอกจนมีนกฮูกตัวหนึ่งที่มีขนสีขาวล้วนคาบจดหมายมาให้เธอ
พ่อบอกว่ามันแค่มุกตลก
แต่ใครที่ไหนจะลงทุนส่งนกฮูกนับสิบมาเพื่อส่งแค่จดหมายที่มีเนื้อหาแค่มุกตลกกัน
คิดได้ดังนั้น แอนก็รับมันมาและเปิดอ่านทุกบรรทัดอย่างใจเย็น
____________________________________________
โรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและ เวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์
อาจารย์ใหญ่ : อัลบัส ดัมเบิลดอร์ (เหรียญตราแห่งเมอร์ลินชั้นหนึ่ง พ่อมดผู้ยิ่งใหญ่ หัวหน้าผู้วิเศษ อิสรชนสูงสุด พันธรัฐพ่อมด นานาชาติ)
เรียน คุณคิมเบอร์
เรามีความยินดีที่จะแจ้งให้คุณ ทราบว่าโรงเรียนคาถาพ่อมด แม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอก วอตส์ รับคุณเข้าเรียนในปีนี้ ที่ แนบมาพร้อมกันนี้คือ รายการ หนังสือและของใช้จำเป็น
โรงเรียนเปิดวันที่ 1 กันยายน เรา จะคอยนกฮูกของคุณ จนถึงวันที่ 31 กรกฎาคม
ขอแสดงความนับถือ
มิเนอร์ว่า มักกอนนากัล (มิเนอร์ว่า มักกอนนากัล) รองอาจารย์ใหญ่
____________________________________________
บางที เธอน่าจะเชื่อคำพ่อ
แอนเมื่ออ่านเสร็จก็โยนจดหมายนั้นทิ้งเหมือนคนเป็นพ่อท่ามกลางสายตาที่คล้ายจะร้องไห้ของเหล่านกฮูก
เธอเดินเข้าไปอาบน้ำและก็เข้านอนทันทีโดยไม่สนเสียงร้องของเหล่านกฮูกที่พยายามนำจดหมายมาให้เธออ่านอีก
และในคืนนั้นก็ได้มีคนย่างก้าวเข้ามาภายในห้อง เธอคนนั้นพยายามเอื้อมมือเข้าไปใกล้ร่างของแอนเพื่อหวังจะปลุกคนที่หลับอยู่แต่แล้ว...
“คุณมีธุระอะไร?”คนที่คิดว่าหลับอยู่กลับลืมตาขึ้นมามองเธอ แม่มดสาวผมบลอนด์สะดุ้งตัวโย้ง หล่อนเกือบร่ายคาถาแล้วเชียว
“อะแฮ่ม ยินดีที่ได้รู้จักมิสคิมเบอร์ ฉันชื่อชาริตี้ เบอร์เบจเป็นศาตราจารย์สอนวิชามักเกิ้ลศึกษาที่โรงเรียนฮอกวอตส์”แอนลุกขึ้นนั่งมองชาริตี้
ฮอกวอตส์? ชื่อโรงเรียนที่อยู่ในจดหมายที่พวกนกฮูกเอามาให้สินะ
“แอน คิมเบอร์”เธอแนะนำตัวกลับเป็นมารยาท ชาริตี้ที่เห็นแบบนั้นก็อมยิ้มที่อย่างน้อยเด็กคนนี้ก็ไม่แตกตื่นโวยวายเหมือนเด็กคนอื่นๆที่หล่อนไปเจอมา
“งั้นเดี๋ยวฉันจะแสดงอะไรให้หนูดูก่อนที่จะอธิบายเรื่องจดหมายนะจ๊ะ”แอนพยักหน้า ชาริตี้ถอยหลังออกห่างจากแอนเล็กน้อยก่อนจะหยิบไม้กายสิกธิ์ของตนขึ้นมาโบกนิดสะหน่อย
“ลูมอส”ที่ปลายของไม้เปล่งแสงสว่างออกมา
“น็อกและ…วิง-การ์-เดียม เล-วี-โอ-ซ่า”ที่ปลายไม้กลับเป็นเหมือนเดิมก่อนชาริตี้จะหันไม้ไปที่โคมไฟราคาแพงข้างหัวเตียงแอน โคมไฟนั้นลอยขึ้นตามความเคลื่อนไหวของไม้
แอนมองมันอย่างสนใจและพูดออกมาอย่างลอยๆ
“…คงไม่ใช่ว่าคุณเป็นแม่มดแล้วจะมาบอกว่าฉันเป็นแม่มดด้วยนะคะ…”ชาริตี้ยิ้มและเก็บไม้กายสิกธิ์
“ถูกต้องแล้ว มิสคิมเบอร์ ความจริงคุณควรได้เข้าเรียนตั้งแต่สิบเอ็ดปีด้วยซ้ำแต่…”
“หนูเป็นเจ้าหญิงนิรทาอยู่”ชาริตี้พยักหน้า
“นับว่าแปลกมากที่หนูไม่กลายเป็นออบสคูเรียลเสียก่อน”แอนมองชาริตี้นิ่ง
ออบสคูเรียล มันคืออะไร ปีศาจในคัมภีร์ก็ไม่น่าใช่
“อ๋อ มันเป็นพลังงานด้านมืดที่เหมือนกาฝากในตัวพ่อมดมแ่มดน่ะจ๊ะ ถ้าหากเราไม่ได้เรียนรู้วิธีควบคุมพลัง มันก็จะรวมตัวกันและระเบิดก็เคยมีมาแล้ว”แอนตั้งใจฟังที่ชาริตี้พูด ดวงตาสีอีกาที่เคยว่างเปล่าเริ่มมีประกาย
“สรุปก็คือหนูควรไปเรียนใช่ไหมคะ?”แอนถาม
“ใช่จ๊ะ เพราะมันดีทั้งตัวหนูและคนรอบข้าง”ชาริตี้ตอบ
“งั้นเดี๋ยวหนูจะไปคุยกับคุณพ่อและคุณแม่เอง ส่วนพวกอุปกรณ์การเรียนละคะ? ไปซื้อได้ที่ไหน? เงินที่ใช้ละคะ?”
“อุปกรณ์การเรียนหนูสามารถไปหาได้ที่ตรอกไดแอกอน อา…เดี๋ยวฉันจะพาหนูไปดีกว่า ส่วนเงินที่ใช้หนูสามารถนำเงินดอลลาร์ไปแลกที่ธนาคารกริงกอตส์ได้”แอนพยักหน้า หลังจากนั้นทั้งแอนและชาริตี้ก็อยู่คุยกันอีกเล็กน้อยก่อนที่ชาริตี้จะกลับไปก่อนเพราะต้องไปหาเด็กคนอื่นอีก
เมื่อชาริตี้ออกไป แอนก็หยิบโทรศัพท์ที่ข้างหัวเตียงขึ้นมากดโทรหาผู้เป็นแม่และเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง แรกเริ่มแม่ก็ไม่เห็นด้วยเพราะห่วงสุขภาพของลูกสาว แต่ก็ต้องยอมเพราะได้ยินเรื่องออบสคูเรียล
แม่ที่ยังอยู่ที่ฝรั่งเศษจึงได้โอนเงินเข้าบัญชีของลูกสาว และบอกว่าจะพยายามเคลียร์งานให้เสร็จแล้วมาหาเธอ
แอนตอบรับและก่อนวางสายก็ไม่วายฝากผู้เป็นแม่ให้บอกผู้เป็นพ่อต่อ
ดวงตาสีอีกาไปนอกหน้าต่างด้วยรอยยิ้ม
“โลกเวทย์มนต์หรอ น่าสนุกจัง”เหล่านกฮูกมองมาที่เธออย่างซาบซึ้งและดีใจ
ความคิดเห็น