คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Light of Life
เสียนระิบร้อัเี๊ยว๊าวยามเ้าัรบวน นทำให้ายร่าหนึ่บนเียลุึ้นมานั่
"เฮือ นี่ันื่นเ้าอีแล้วหรอเนี่ย"
ใบหน้าอายหนุ่มัวเีย และผมเผ้ายุ่เหยิอย่าหนั เา่อยๆพยุัวลุไปห้อน้ำ ทำิวัรประำวันอย่าเบื่อหน่าย
ีวิผมเิมาพ่อผมไ้เสียไปเพราะเหล้าั้แ่อายุ 15 ส่วนแม่ผม็แยทาับพ่อผมั้แ่ผมอายุยัน้อย สั 2 วบเห็นะไ้
่อนหน้านั้นผม็ิ่อแม่ผมมาลอ แม่ผมอยทำานในเมือ ส่เินให้ผมเรียนอย่าสม่ำเสมอ ไม่เยาบพร่อ แม้แ่่าใ้่ายรายวัน บ้านที่พ่อผมทิ้ไว้็่อน้าเ่า แ่็สามารถันลมันฝนให้ผมไ้อย่าี ไม่ไลาัวเมือมานัในนบทแห่หนึ่
อ้ออนนี้ผมเรียนอยู่ั้นมัธยมศึษาม.ปลายั้นม.6แล้ว อีเทอมเียว็บแล้ว
ู้ม!!!
เสียสั่นสะเทือนั้ออยู่ไลๆ ่อนะมี เสียามมาอีหลายุัไม่เท่าันระัระายอย่า่อเนื่อ พร้อมับแผ่นินไหวไม่รุนแรเท่าไหร่
"นี่มันวันสิ้นโลหรือยัไฟะ ออาบน้ำ่อน็ไม่ไ้ โอ้ยยย!!! "
ผมรีบใส่ผ้าเ็ัว่อนะะายออาห้อน้ำ่อนะหนีไปนอบ้านเพื่อหาที่หลบ เผื่อบ้านอันมีอายุอผมะถล่มใส่หัว
ภาพเบื้อหน้านั้นมีแ่แสวาบเิึ้น้ำแล้ว้ำเล่า บนท้อฟ้ามีแ่ภาพอวไฟพุ่สู่พื้นโลาม้วยเสียระเบิัและเบาสลับันอย่าไม่าสาย
"อุาบาล้าโลรึไฟะเนี่ย"
ผมสบถออมา่อนะวิ่หาเนินินอสูแถวบ้านเพื่อหลบอุาบาที่พุ่ลมา ้วยแถวบ้านผมนั้นเป็นเมือเหนืออประเทศึ่อน้ามีพื้นที่ไม่เท่าัน
วิ่ไปสัพัผม็เอเนินินสูึ้นล้ายหน้าผา ึนั่หลบอยู่้วยวามใ
"เห้ยยยยย"
ผมะโนัลั่น เมื่อมอเห็นอุาบาลูหนึ่พุ่รึ่มาทาผม ่อนะสับีนหนีออาบริเวนั้นอย่ารวเร็ว
ู้ม!! เสียระเบิัสนั่น
แ่ในหัวผมไม่ไ้ยินเสียอะไรเลย ทุอย่าับวูบพร้อมๆับไ้ยินเสียวิ้อยู่ในหู
อนนี้ผมอยู่ในที่ไหนไม่อาทราบไ้ รอบัวำมื รู้สึล่อลอยและรู้สึไม่มีัวน
วูบบบ
แสสีฟ้าเริ่มโผล่มาในภาพสายาา หนึ่ เป็นร้อย าร้อยเป็นพัน
นในที่สุ็สว่า้า ในทุอูอสายาเป็นแสสว่าที่รู้สึอบอุ่น และมีวามเย็นสบายในเวลาเียวัน
"น้อๆ"
เสียผู้หิวัยลานัึ้นพร้อมๆับใ้มือเย่าไหล่อายหนุ่ม
ผม่อยๆลืมา ่อนะพบว่าแสภายในนี้นั้นสว่าเินไปทำให้าผม้อใ้เวลาสัพัในารปรับัว
"รับ? "
ผมานรับอย่าแบบๆ
"น้อื่อเล่นเมา ื่อริื่อนาย เมา อนัน์ไรสินะ"
พยาบาบวัยลานเอ่ยถามหลัาผมไ้สิ ่อนะเว้น่วให้ผมอบ
"ใ่รับุพยาบาล นั่นื่อผมเอ มันเิอะไรึ้นหรอรับ ผมำไ้ว่าผมโนอุาบาใส่ผมหรือุพยาบาล แล้วผมมาที่นี่ไ้ไ แล้วใรเปลี่ยนุผู้ป่วยให้ผม "
ผมถามออไปอย่าุนับเหุาร์ที่เิึ้น
สภาพรอบัวผมล้ายๆที่ัันโรแห่หนึ่ มีเียนับร้อยเรียรายอยู่ในสถานที่ล้ายๆสนามีฬามีแ่ผู้นที่นอน บ้า็มีแผลรร์ บ้า็มีแผลเล็น้อย นถึั้นพิาร
"ใเย็นๆน้อ หมอออบทีละำถาม"
หมอล่าวพลาเปิหน้าระาษไปอีหน้า่อนะเริ่มอบ
"น้อมาไ้เพราะมีอาสาอหมู่บ้านอยเ็นทุหลัาเรือนในหมู่บ้านน่ะ มีเหุลุ่มอุาบาลทั้ทวีปเอเีย อนนี้เาประาศให้เป็นภาวะุเินทั้ทวีปเอเียแล้ว"
หมออบพลายระาษึันมาบาอย่า
"น้อมีอาารปวหัวหรือ มีอาารเ็บาไหมเพราะในรายาน มีบอว่ามีแผลที่าาร่อรอย้อนหินบานี่ "หมอถามะำลัถาาเอผมึ้น
"ผมรู้สึปิทุอย่ารับหมอ"
ผมอบพลาหาแผลที่หมอว่าอย่าวย ผม็ว่าไปโนอะไร ไม่เห็นมีร่อรอยอะไร
"อนนี้น้อเมานอนโรพยาบาลไป 2 วันแน่ะรู้สึอ่อนแรไหม"
หมอถามอย่าเป็นห่ว
"โห 2 วันเลยหรอรับหมอ "
ผมล่าวอย่าะลึ เพราะผมน็อาแรระแทอุาบาโยไม่มีแผลอะไรเลย
"แล้วผมลับบ้านไ้เลยไหมรับหมอ"
ผมเอ่ยถามเพราะไม่มีใรมารับผมแน่นอน เพราะผมอยู่นเียว หลัาั้สิสัพัผม็ัารธุระอใบรับรอแพทย์่าๆ่อนะลับเินลับบ้าน
เนื่อาบ้านผมไม่ไลาโรพยาบาลมานัสั400เมรเห็นะไ้ ึเินลับอย่า่ายาย
ในะเินลับบ้านายหนุ่ม็เหลือบสายาไปมอเห็น สนามฟุบอลอหมู่บ้าน และบ้านเรือนอาวบ้าน พรุนไป้วยรูอุาบานับสิบ ทำให้เห็นว่าอุาบานั้นลมาอย่าหนาแน่น เราะห์ีที่ เป็นอุาบาที่ไม่โมานั ว่าะถึพื้น็เป็น้อนเล็ๆ เท่าฝ่ามืออผู้ายเห็นะไ้
ผมเินนมาถึบ้านผม ่อนะสะุาว่าบ้านผมนั้นรอาอุาบาอย่าน่าอัศรรย์ใ มีเพียสวนหลับ้านเท่านั้นที่มีร่อรอยหลุมอุาบานา2เมรเห็นะไ้
ผม้มลไปหยิบหิน้อนหนึ่้นหลุมมีลัษะำ้านไร้รูปทรนาเท่าฝ่ามือ
"ถือว่าเป็นอสะสมมั้?!! มาเยอะนานี้ไร้ราาแหละ"
ผมล่าวเล่นๆ่อนะหยิบ้อนที่หลับ้านมาประับบ้าน
ผมัารหาไรินในบ้าน่อนะออไปถมหลุมให้เรียบร้อย
"เหนื่อยเอาเรื่อนะเนี่ยถมหลุมแ่นี้เอ"
ผมล่าว่อนะมอเวลา และะวันที่่อยๆลับฟ้าไป
ภายในบ้าน
แสสว่าาอุาบาแผ่ออมาลาๆาสีาวอ่อนๆ ็เริ่มเ้มึ้นเรื่อยๆ นลายเป็นสีฟ้าลุมทั้ห้ออเมา
ความคิดเห็น