ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ยูเจฮีเธอนังคนใช้
1 ยูเจฮีเธอนังคนใช้
ซ่าๆ ฝนตกอย่างหนักหน่วงตลอดการเดินทางสายยาวแห่งนี้ รถยนต์สีดำคันหรูแล่นตัดผ่านสายฝนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วราวกับบังคับไม่ได้
"ซองเฮ เกิดอะไรขึ้น" เสียงของผู้หญิงภายในห้องโดยสารของรถข้างคนขับถามขึ้น
"มินจี ผมควบคุมรถไม่ได้ มันเบรกไม่อยู่" เสียงที่ตระหนกของชายวัยกลางคนตอบกลับมาอย่างหวาดกลัว
ไม่ทันที่จะได้พูดต่อ ความเร็วของรถประจวบกับฝนที่สาดเทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาทำให้รถเสียหลักและชนเข้ากับเสาไฟฟ้า เกิดเสียงระเบิดดังสนั่น ทันทีกับที่คนในรถตายคาที่
เฮือก.............................................................
ฝันอีกแล้วสินะ ฉันตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะประตูที่ดังก้อง ให้ตายเถอะเป็นอย่างนี้ทุกวัน ป้าจะต้องมาเคาะประตูเรียกฉันทุกเช้า อ้อจริงสิ ฉันชื่อเจฮี ยูเจฮี เรียกสั้นๆว่าเจฮีน่ะดีแล้ว ฉันอยู่กับป้ามาตลอดสิบแปดปี พ่อกับแม่ฉันเสียตั้งแต่ยังเล็กๆ ทำให้ฉันต้องติดแหง็กอยู่ที่นี่อย่างนี้ ทำงานให้ป้ากับพี่สาวสองคนซึ่งเป็นลูกของป้าโขกสับจนกว่าจะพอใจ
ทุกๆเช้าป้าจะมาปลุกฉันให้ลงมาทำงานบ้าน วันไหนเสาร์อาทิตย์ก็พิเศษหน่อย คือต้องไปทำงานที่ร้านด้วยและทำงานบ้านเป็นพิเศษ ห้องฉันอยู่ห้องใต้หลังคา ฉันไม่ค่อยมีเพื่อนซักเท่าไหร่แม้แต่ที่โรงเรียน พวกเขาคิดว่าฉันไม่น่าคบหาเพราะดูจากที่ฉันทำงานในร้านอาหารฟาสต์ฟู๊ดแล้วเป็นเด็กเสิร์ฟนั่นแหละ เพื่อนที่ฉันมีส่วนใหญ่ก็มีแค่แมงมุมกับหนูเท่านั้นเอง
และวันนี้ก็คงเป็นเช่นทุกๆวันที่ป้าจะต้องมาปลุกฉัน แต่ฉันตื่นขึ้นมาก่อนเพราะฝันร้าย พักหลังมานี้ฉันฝันเห็นเหตุการณ์แปลกๆซ้ำไปซ้ำมา ฉันเดาว่าคงเป็นนั่นพ่อกับแม่สินะ ฉันไม่รู้ เพราะฉันไม่เคยที่จะได้พบหน้าพ่อแม่ซักครั้ง รูปของพ่อกับแม่ในบ้านหลังนี้ก็ไม่มี ฉันไม่เคยรู้เลยว่าท่านคือใคร
"เจฮี ยูเจฮี ตื่น ตื่นได้แล้วทำตัวให้สมกับข้าวแต่ล่ะมื้อที่ฉันเลี้ยงแกหน่อยสิ" พูดยังไม่ทันขาดคำเสียงของป้าก็ตะโกนขึ้นปลุกฉันจากภวังค์จนได้
"ค่ะป้าอึนฮา ลงไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ" จะว่าโชคดีหรือโชคร้ายนะที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เพราะถ้าเป็นวันจันทร์ถึงศุกร์ฉันคงต้องไปโรงเรียนสายแน่นอน
"โอ๊ย ชักช้าจริงๆนะ ขี้เกียจสันหลังยาวจริงๆ ฉันไม่หน้าเลี้ยงแกไว้เล้ย ไม่หน้าเลย หน้าจะส่งสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าให้สิ้นเรื่อง เปลืองเวลาแถมยังเปลืองตังค์ ทำตัวมีแต่เรื่องปวดหัว ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ"
ป้ามักเป็นอย่างนี้เสมอ ชอบบ่น บ่นทุกเรื่องโดยเฉพาะเรื่องฉัน ไม่ดีอย่างโน้น อย่างนี้ ทำตัวไม่ได้เรื่อง โอ๊ยะสาระพัดถ้าเป็นฉันล่ะก็หัวข้อโปรดของแกเลย
"อ้าวลงมาแล้วจะยืนทำเซ่ออะไรล่ะแก รีบไปเตรียมอาหารเข้าสิ" ป้าส่ายหัวอย่างแรงพร้อมกับพึมพำว่า ไม่ได้เรื่อง
"แม่ขา หนูอยากใส่ชุดสีชมพูตัวโปรด" เสียงของซองเคียวลูกพี่ลูกน้องของฉัน
"ได้จ้ะ วันนี้เราน่าจะไปชอปปิ้งกันซักหน่อยนะลูกรัก"
"แม่หนูอยากไปทำเล็บในเมืองด้วยนะคะ" เสียงอดอ้อนของจีฮานลูกพี่ลูกน้องอีกคนของฉัน
"ได้จ้ะ ลูกรัก เจฮี ไปเอาชุดตัวโปรดของคุณซองเคียวซิ แล้วไปทำความสะอาดบ้านทั้งหลังด้วย ถ้าฉันกลับมาแล้วบ้านไม่สะอาดล่ะก็นะ แกอดกินข้าวไปหนึ่งอาทิตย์แน่"
"ค่ะ เอ่อ แต่ว่าป้าอึนฮาคะ ชุดสีชมพูตัวนั้นพี่ซองเคียวพึ่งใส่เมื่อวาน"
"กรี๊ดดดดดด" เสียงกรี๊ดของลีซองเคียวแทบจะทำให้บ้านพังและไม่เพียงเท่านั้น ถ้าหากใครทำอะไรไม่ถูกใจเธอจะเริ่มกรีดเสียงร้องแล้วขว้างปาสอ่งของ แจกันแตกไปแล้วสามลูกขณะ "แม่ดูสิคะมันเรียกหนูว่าพี่ หนู หนูไม่ยอมจริงๆด้วยนะคะ "
ป้าเดินแน่วตรงมาทางฉันพร้อมกับตีฉันด้วยมือที่เต็มไปด้วยแหวนเพชรของท่าน
"แกก็รู้ คนอย่างแก ฉันบอกแกแล้วใช่มั๊ยว่าซองเคียวกับจีฮานไม่ชอบที่จะนับญาติกับแก ฉันเองก็เหมือนกันถ้าไม่ติดว่าต้องเลี้ยงแกแล้วล่ะก็นะ อี๊ ดูซิ แกดูผลของการกระทำของแกซิ ฉันต้องสูญเสียแจกันใบโปรดตั้งสามใบ ไปเลยนะ ไปทำความสะอาดให้ทั่วบ้านเลย ถ้าไม่สะอาดหรือมีฝุ่นแม้แต่นิดเดียวแกอดกินข้าวทั้งอาทิตย์แน่"
"ค่ะป้า"
ฉันก็รีบตรงไปที่ห้องซักผ้าเพื่อซักอบแล้วก็รีดเสื้อของซองเคียวอย่างรวดเร็วที่สุด สิบแปดปีที่ฉันรู้สึกเหมือนอยู่แต่ในคุก มันไม่ใช่บ้าน ฉันแอบน้อยใจอยู่ลึกๆ ว่าทำไมพ่อกับแม่ไม่พาฉันไปด้วย ฉันจะได้ไปอยู่กับท่านไม่ต้องทนอยู่กับป้าและยัยพี่เลี้ยงสองคนนี่
หลังจากที่พวกป้าออกไปแล้วฉันก็เริ่มทำงานบ้านทุกอย่าง ถูห้อง ขัดห้องน้ำ ล้างจาน สาระพัด ฉันเคยถามป้าว่าทำไมเราไม่จ้างคนใช้ทั้งที่บ้านเราก็มีเงิน แต่ป้าก็ตอบว่า
'ฉันมีแกอยู่แล้ว จะไปเสียเงินจ้างทำไมอีก'
งั้นแปลว่าฉันเป็นคนใช้สินะ ใช่สิ สำหรับป้ามันคงใช่เลย ใช้มันเลยฉันน่ะมันไม่รู้สึกรู้สาอะไรหรอก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น